Ο απίθανος Χουλκ προσπαθεί να κερδίσει αγάπη και κατανόηση παλεύοντας τον Έκτρωμα.Φιλοδοξώντας να ανατρέψει την «αποτυχία» του σκέτου Χουλκ (2003) (που έφτασε τα $245 εκατομμύρια με $137 μύρια budget), ο Απίθανος Χουλκ (2008) ξεκίνησε χαρακτηριστικά απ’ το casting του ακόμα να ξορκίζει οποιαδήποτε συνδεσιμότητα με την πρώτη ταινία, κρατώντας μακριά όποιον ηθοποιό κρατούσε κεντρικό ρόλο την πρώτη φορά, και ολοκλήρωσε φτιάχνοντας μια credit sequence που ξαναγράφει την ιστορία της καταγωγής του πράσινου τέρατος, διαγράφοντας με ιδιαίτερη επιμέλεια, το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα που είχε στήσει ο Ang Lee, ψάχνοντας (εναγωνίως ίσως) παραλληλισμούς της κληρονομικής βίας της ταινίας, με εκείνες της οργισμένης Αμερικής του μετά-9/11 υιού Bush. Παραδόξως, το reboot του Leterrier κατέληξε να μοιάζει ανησυχητικά με το non-prequel του, τουλάχιστον στο μέγεθος του σχιζοφρενικού χάσματος στο δίπολο δράμα-περιπέτεια, και όχι μόνο γιατί το δικό του (και του συν-σεναριογράφου και πρωταγωνιστή του, Edward Norton) επιθυμητό τελικό cut θα εστίαζε πολύ περισσότερο στο ψυχολογικό υπόβαθρο του μίζερου ταλαιπωρημένου κλαψομούνη ήρωά τους που θέλει να απαλλαγεί απ’ το πολύ πιο ενδιαφέρον (εικονογραφικά, αν μη τι άλλο) ευερέθιστο και μαχητικό σε βαθμό καταστροφικής δύναμης της φύσης άλλο του μισό. Αλλά και γιατί με το cut που τους έφτιαξε τελικά η Marvel, στην πρεμούρα της να εξασφαλίσει ότι η δραματουργία δεν θα παρασκεπάζει την πυροτεχνουργία, κατάφερε ακριβώς το αντίθετο.

Γιατί με τον Norton που κάλεσαν ως σωτήρα, να συνεχίζει το ερμηνευτικό του σερί όπου αφήνει ακόμα και τα κασώματα απ’ τις πόρτες να του κλέβουν την παράσταση και τους μόνους που αποδίδουν ερμηνευτικά να είναι ο William Hurt, τα πολυβόλα των κομπάρσων του, και το ανθεκτικό στα γαστρικά υγρά USB του πρωταγωνιστή (θα καταλάβεις όταν το δεις), και με τον Leterrier να αποδεικνύεται τόσο ανεπαρκής ώστε σε σκηνές που οι ήρωές του χρησιμοποιούν μόνο τους μύες που χρειάζονται για να μιλήσουν εσύ να απορείς γιατί δεν ακούς βραζιλιάνικα, οι παραγωγοί θα έπρεπε τελικά να κληθούν υπόλογοι όχι που δεν άφησαν τους δημιουργούς να παρουσιάσουν το πλήρες όραμά τους, αλλά που δεν έκοψαν παντελώς τους διαλόγους, αφήνοντας μονάχα τον Lou Ferrigno να γρυλίζει HULK SMASH σε λούπα. Και ok, από ένα πράσινο υπεργραμμωμένο τέρας δεν απαιτείς ρεσιτάλ εκφραστικότητας –-ούτε κι απ’ τα ανθρωπόχρωμα αντίστοιχα, άλλωστε-- αλλά όσο αμελητέα προβληματικό κι αν το βρίσκεις που η ταινία αφήνει σχεδόν όλη την ανάπτυξη χαρακτήρων στο non-prequel που δεν υπάρχει, είναι ολότελα αβάσταχτο η λίγη που κρατάει, να είναι αρκετά χάλια ώστε να εύχεσαι να μην υπήρχε επίσης. Αλλά κι αν την κόβαν, τι θα έμενε; Το crew του Leterrier με άνεση υπερβαίνει τις σκηνές δράσης του Lee (που δεν ήταν λιγότερο άβολες απ’ ότι οι ερωτικές του στο Lust, Caution (2007), εδώ που τα λέμε), με βαβουριάρικα εκρηκτικές, φροντισμένες στα ψηφιακά (που στοιχειοθετούσαν καταδίκη σε εκτελεστικό απόσπασμα την πρώτη φορά) και απλόχερες τεστοστερονικά, αλλά όχι ιδιαίτερα incredible ευρηματικά (παράδοξο, αν σκεφτείς το ξαναγράψιμο της Φυσικής που έκανε ο Leterrier στους Transporters του), παρά μάλλον αναμενόμενες ανιαρά, χωρίς ρυθμό ριγμένες στη σειρά, και ευκολοξέχαστες τελικά. Τη δε τεράστια διαφορά της δυνητικής επιτυχίας απ’ τον τελική αποτυχία του revamp, θα την καταλάβεις και μόνος σου διαισθητικά, όταν το νεύρο θα ανέβει εκθετικά, στην τελευταία σκηνή, που είναι από άλλη ταινία ουσιαστικά.

Ξεκινώντας απ’ τη Νέα Υόρκη, εξαπλώνεται στην Αμερική επιδημία που κάνει τους ανθρώπους να περπατάνε ανάποδα, να χάνουν το νόημα και να αυτοκτονούν. Περίπου emo δηλαδή, αλλά χωρίς το styling και το μελόδραμα.Οι αρχές σπεύδουν να φορτώσουν το ανεξήγητο συμβάν σε τρομοκράτες, η πορεία της επιδημίας που ξεκινά απ’ την πηγμένη στην ιντελιγκέντσια ανατολική ακτή, ανάγει ως γη της επαγγελίας την ηλιόλουστη δυτική, οι ήρωές μας ξεκινούν ένα road trip με συνταξιδιώτες ευαγγελιστές της επανεκτίμησης των hot dogs (ως παρεξηγημένη τροφή, με πρωτεΐνες και cool σχήμα) και η ιστορία τους εξελίσσεται σε κάτι που θα μπορούσα μόνο να χαρακτηρίσω ως οικολογικό θρίλερ, που πηγάζει απ’ το πιο σύγχρονο και της μοδός, οικουμενικό τριπάκι ενοχών. Κι όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση μιας απολαυστικής κανιβαλιστικής κριτικής της Αμερικανικής και όχι μόνο μενταλιτέ (φαντάσου μονάχα ευρείας κλίμακας στρατιωτική επίθεση στην πηγή της επιδημίας), αντί για το ρεσιτάλ ατμοσφαιρικής μαλακίας που είναι, με τα ερασιτεχνικά φυτεμένα θεμέλια των χαρακτήρων και της πλοκής στους διαλόγους, να είναι τόσο τεχνητά και καταστροφικά για την δημιουργία της απαιτούμενης ψευδαίσθησης πραγματικότητας στο θεατή, όσο και τα φυτεμένα ανά τακτά διαστήματα ραδιόφωνα που συναντούν οι ήρωες στους αγρούς και τους κρατούν κι αυτούς κι εσένα ενήμερους για τις εξελίξεις. Τόσο που να ελπίζεις ότι ως το σούρουπο θα ’χουν πετύχει και καμιά plasma τηλεόραση κάτω από κάνα πλάτανο να δουν την Εθνικάρα, αντί να συνεχίσουν αυτό το οδοιπορικό αστειοτήτων, ευκολιών και ενοχλητικών κλισέ, που προσπαθεί ο Shyamalan να περάσει για επεισοδιακή δραματουργία, σε μια εκνευριστικά απογοητευτική απόδοση, που το μόνο που καταφέρνει είναι να δικαιώσει όσους τον έθαβαν απ’ τον Άφθαρτο (2000) και μετά, και να κάνει τύπους σαν κι εμένα να νιώθουν πολύ παπάρες που τον δικαιολογούσαν ως ασταθή αλλά ελπιδοφόρο. Η ελπίδα πεθαίνει, όταν ο Shyamalan σώζει τον κόσμο με το πράσινο της αγάπης και πετυχαίνει την συμπαντική ανασυγκρότηση μέσω της επανένωσης της αγίας οικογένειας, σε μια απ’ τις πιο άκομψες, πρόχειρες και χοντροκομμένες δουλειές που μπορείς να πετύχεις σε αίθουσα.

Μετά το πρώτο teaser που κόπηκε βιαστικά για να προλάβει τη Sarah Marshall στις αίθουσες, δυο ακόμα που προσπάθησαν να δώσουν το πνεύμα της ταινίας (και μπορείς να τα δεις στην επίσης πνευματώδη επίσημη σελίδα), μια καινούρια αφίσα που ξανάπιασε το καροτσάκι της προωθητικής, και αρκετές προσπάθειες για viral, η Sony Pictures Classics έβγαλε στο Yahoo! Movies το θεατρικό trailer του Wackness (2008) για να σου θυμίσει ότι έπιασε καλοκαιράκι και θα ιδρώνεις φρέσκος για σκότωμα. Kαι παράλληλα, νοσταλγικά, εκείνα τα άλλα που πέρναγες σε εξωτικές τοποθεσίες σα το Brooklyn και το Queens.

Η SPC, με ένα μεράκι από τα παλιά να μπλέκει με παραγωγές που πιστεύει (και μια ομόφωνη κατακραυγή από τους πανέξυπνους των διαδιχτύων), καταφέρνει αξιοπρόσεχτα να σμπρώχνει σε κοινή θέα μια ταινία γεμάτη αγαπημένες νεανικές συνήθειες: βρίσιμο, μαριχουάνα, σεξ και λοιπά. Και σε αυτόν το σταθμό δίνει έμφαση στην ιστορία, προσπαθώντας να την ξεκαθαρίσει κάπως, στο soundtrack, βγάζοντάς το πρώτο όνομα, και στη φωτογραφία, που κάνει τα $5-6 εκατομμύρια του προϋπολογισμού (και ειδικά σε φιλμ "περιόδου") να φαίνονται χολιγουντιανά. Μέχρι το μεγάλο ξεκαθάρισμα, στο κόκκινο trailer, τα νέα πίσω από τον προβολέα λένε ότι κόπηκαν ακόμα δέκα λεπτά περίπου από την κόπια που έκανε το γύρο των φεστιβάλ (και ήταν ήδη 40-50 συντομότερη από την αρχική), με αποτέλεσμα ο ρόλος της Famke Janssen να έχει περιοριστεί σε περαστικής για φωτογραφίες και οι 26 θαυμαστές της να έχουν ξεκινήσει τη σχετική διαμαρτυρία.

Για τα 114 λεπτά της τελικής διάρκειας της απόπειρας της Marvel να αναστήσει κινηματογραφικά τον δεύτερο σε πωλήσεις comic ηρωά της, πολλά έχουν ειπωθεί και περισσότερα μένει να ειπωθούν ακόμα, αφού αν εξαιρέσεις τα trolls που εκπσερματώνουν στο AICN χαιρετίζοντας ως Μεσσία τον νέο απίστευτο Hulk, η εταιρεία έχει περιορίσει στο ανύπαρκτο τις διαρροές αντιδράσεων στο επί της οθόνης τελικό αποτέλεσμα της έκθεσης του Ed Norton σε ακτινοβολία γάμμα-τους-τη-μάνα (περιορίζοντας προφανώς και τις αντίστοιχες δημοσιογραφικές προβολές), αφήνοντας την τσαντίλα του ηθοποιού / παραγωγού / σεναριογράφου / σκηνοθέτη / ψαροντουφεκά στα παρασκήνια, να κάνει την προωθητική δουλειά που κάνει πάντα μια ιντριγκαδόρικη διαμάχη, ενώ η βροχή από spots και κλιπάκια μαζεύει όσους δεν θα πετύχαιναν έτσι κι αλλιώς τον Norton ακόμη κι αν δεν αρνιόταν να σπρώξει την ταινία με συνεντεύξεις κι εμφανίσεις, και δεν θα τους λείψει η τζίφρα του στα σεναριακά credits (λόγω επιταγής της WGA, λέει, που έκρινε ότι το τελικό σενάριο, δεν διαφέρει αρκετά απ’ το προσχέδιο του Zack Penn για να δικαιολογεί αναγνώριση αλλότριας συμβολής). Περίπου όλον τον πλανήτη δηλαδή. Ο κύριος λόγος της τελευταίας διαφωνίας του Norton και του σκηνοθέτη Louis Leterrier με τη Marvel (που ρισκάρει πολλά σ’ αυτή την in-house προσπάθεια κινηματογραφικής εδραίωσης κι επέκτασης του Marvel-verse) ήταν περίπου ένα μισάωρο υλικού που απαιτούσε η εταιρεία να κοπεί στο τελικό μοντάζ, περιορίζοντας την ταινία σε κάτι λιγότερο από δύο, σημαντικά λιγότερο δραματικές και αρκετά περισσότερο περιπετειώδεις, ώρες --που μεταφράζεται σε λιγότερο Banner και περισσότερο Hulk, ουσιαστικά. Κι αν θες τις εντυπώσεις μου απ’ τη σημερινή δημοσιογραφική, με τον τρόπο που διαχειρίζεται ο Leterrier το δράμα, κάνοντάς σε να απορείς γιατί οι χαρακτήρες δεν μιλούν Βραζιλιάνικα, προφανώς το μόνο άδικο που είχε η Marvel, ήταν που δεν ζήτησε ο μόνος που θα ακούγεται, να είναι ο Lou Ferrigno σε λούπα.

Αλλά τα κριτικά θα σ’ τα κρατήσω για την Πέμπτη που θ’ ανοίξει η ταινία και θα σ’ αφήσω να δεις το χορταστικό κλιπάκι που σου ετοίμασα από τέσσερα TV spots, πέντε clips και τρία trailers που έβαλα στη σειρά, διατηρρώντας έναν κάποιο βαθμό θεμιτού αποπροσανατολισμού ως προς την ακολουθία των συμβάντων, και συμπεριλαμβάνοντας το προχτεσινό spoiler-ish clip του cameo του Tony Stark που εμφανίζεται στο τέλος της ταινίας, αυτή τη φορά πριν τα credits, σε αντίθεση με την αντίστοιχη εμφάνιση-έκπληξη του Nick Fury στον Iron Man (2008), που ως γνωστόν έφαγε η μαρμάγκα στην πλειοψηφία των multiplex και των σφιχτών προγραμμάτων προβολής τους. Ωστόσο, (οτ)αν πας την Πέμπτη να το δεις, αφού προσέξεις ότι το μοντάζ έφαγε και σκηνές και χαρακτήρες που είχαν συμπεριληφθεί στα προωθητικά, έχε και το νου σου μήπως, εκτός από τον μπλε ορό που θα γεννήσει τον Captain America, πάρει το μάτι σου και τον ίδιο τον Steve Rogers (τον άνθρωπο κάτω απ’ τη στολή), που είχει πει ο Leterrier ότι εμφανίζεται, σε μια συνέντευξή του στο Attack of the Show, όπου κάνει και φιλότιμη προσπάθεια (εφάμιλης επιχειρηματολογίας μ’ αυτήν του Δελτίου Τύπου Norton) να ερμηνεύσει τις εσωτερικές διαμάχες ως φυσιολογικές. Που, με τον Norton στην ομάδα, μπορείς να πεις ότι είναι.

Ένα promo για τις μαρτυρικές Martyrs (2008) του Pascal Laugier ταλαιπωρείται από ανεβοκατεβάσματα τις τελευταίες ώρες στα γιουτιούμπια όσο η παραγωγή προσπαθεί να τις προστατέψει από το μαστίγωμα της γαλλικής λογοκρισίας. Νωρίτερα, στην αγορά των Κανών, το φιλμ κατάφερε να δημιουργήσει σούσουρο, σε ένα χώρο που τα 'χει δει όλα όσο αφορά τον πορνοτρόμο, και αντιδράσεις που έπιασαν τα πιο άκρα των άκρων.

Ο Laugier φαίνεται προστατευόμενος του Christophe Gans και του ατρόμητου παραγωγού Richard Grandpierre (Irréversible (2002), Ils (2006)), οι οποίοι τον γνώρισαν σα βοηθό στα γυρίσματα της Αδελφότητας των Λύκων (2001) και του κάναν τη προηγούμενη ταινία του, το Saint Ange (2004). Που ήταν μάλλον.. τρομάρα. Προφανώς στη συνέχεια έμαθε από τους υπόλοιπους της γαλλικής σχολής (που είναι η νέα ασιατική στον χώρο, αν δε μας διαβάζεις τόσα χρόνια) ότι ο τρόμος είναι στο μυαλό, και βοηθάνε και μερικά ποτάμια αίμα. Ή βρήκε γκόμενα. Έτσι το promo για διεθνείς αγοραστές, παρόλο που το κυνηγάει στα διαδίχτυα να του φορέσει ατσαλένιο κολαροκράνος, και αντίθετα με τα συνηθισμένα, κατά πάσα πιθανότητα δεν αποκαλύπτει παρά ελάχιστα από την πλοκή, φτάνοντας περίπου στο σημείο που οι Μάρτυρες, γυναίκες που είχαν βασανιστεί ανεξήγητα μικρές, αρχίζουν να ανακαλύπτουν ποιοι ταλαιπωρούσαν τη μια τους σε παλιά σφαγεία και γιατί τις λένε έτσι στον τίτλο.

Τα πρώτα reviews υποδέχονται το φιλμ σαν ότι καλύτερο από την εποχή του Προκρούστη και του Μινώταυρου, ενώ τα γνωστά που καταμαρτυρούν όσοι δε το άντεξε το στομάχι τους μόνο θετικά μπορείς να τα μετρήσεις. Οι Γάλλοι σκηνοθέτες του είδους κρατάνε την ίδια περήφανα υποδειγματική στάση και στο θέμα των κοψιμάτων, χωρίς να βάζουν στην άκρη για το DVD ούτε μια σκηνή. Αλλά μέχρι τώρα η λογοκρισία τους έδινε "Κατάλληλο 16" συνοδευόμενο από.. επίπληξη, και έτσι η έξοδος της ταινίας στις Γαλλικές αίθουσες, προγραμματισμένη για τις 18 του μήνα, κινδυνεύει από το "Ακατάλληλο" που πήρε χωρίς δεύτερη σκέψη. Πάντως ο μισός πλανήτης είχε πάρει σειρά για προβολές, πριν καν οι Μάρτυρες παίξουν στις Κάνες. Στην Αμερική οι Weinsteins είχαν φροντίσει σχετικά από τον Νοέμβρη, παρόλο που εκ των πραγμάτων, η διανομή τους θα περιοριστεί περίπου στα όρια συγκεκριμένων μικρών ασημένιων δίσκων. Στην Ελλάδα νωρίτερα απ' όλους ξεσκόνισε το μπουντρούμι της η Σπέντζος.

Με το Βατικανό να έχει αναγνωρίσει την πιθανότητα ύπαρξης εξωγήινων ως... πιθανά υπαρκτή και το Βρετανικό Υπουργείο Αμύνης να δίνει στη δημοσιότητα τους φακέλους του γραφείου παραφυσικών ερευνών του, το σύμπαν φαίνεται να έχει συνομωτήσει όσο καλύτερα μπορούσε, για να διευκολύνει την έλευση του μετά από μια δεκαετία sequel του κινηματογραφικού spin-off της totally 90s σειράς The X-Files, με τον εύγλωττο, αναχρονιστικό κι απογοητευτικά μη αποφασιστικό τίτλο X-Files: I Want to Believe, το φαινομενικά τελειωτικό trailer της οποίας κυκλοφόρησε στα ρώσικα την περασμένη Τρίτη, ξαναζέστανε τον Ψυχρό Πόλεμο μέχρι να κατέβει απ’ το YouTube, και ξαναβγήκε σε αποκλειστικότητα του Yahoo! την άλλη μέρα, με αμερικάνικη προφορά. Το trailer E βάζει στη σειρά τα περισσότερα απ’ τα απόρρητα plot points που συζητιούνται εδώ και κάνα χρόνο στα δίκτυα, επιβεβαιώνει την απόρρητη σύνοψη του βασισμένου στην ταινία μυθιστορήματος, που διέρρευσε απ’ τα μυστικά βιβλιοπωλεία που το προπωλούν, και πήγε ένα βήμα πιο πέρα τη δηλωμένη πρόθεση των Carter και Spotnitz να πετάνε "ψεύτικα" στοιχεία δεξιά κι αριστερά για να αποπροσανατολίσουν το κοινό, βγάζοντας σχεδόν πρώτο πλάνο τους λυκανθρώπους που είχαν διαρρεύσει στους φίλους μας στο JoBlo και μετά αμόλησαν τους δικηγόρους τους να τους βάλουν να τις μαζέψουν απ’ τη σελίδα (του άρθρου και να τις κρύψουν στις backpages), φυτεύοντας κι αμφιβολίες για το αν είναι αληθινά στοιχεία της ταινίας, ή μούφες παραπληροφόρησης.

Η ασυμφωνία των προωθητικών προθέσεων των δημιουργών και των πράξεων της Fox, παραπέμπει βέβαια στο ιστορικό ασυμφωνιών που κουβαλάει το σύμπαν των φακέλων, ξεκινώντας απ’ τις διαμάχες που οδήγησαν στην απαγωγή του Mulder στην 7η σαιζόν αφού ο Duchovny είχε πήγε τη Fox στα δικαστήρια διεκδικώντας αποζημιώσεις άνω των $25 εκατομυρίων για royalties που έχασε απ’ την εταιρεία και τις μαλαγανιές της με τις πωλήσεις των επαναλήψεων της σειράς για ψίχουλα στα θυγατρικά της κανάλια, κατηγορώντας μάλιστα τον Carter ότι τσίμπησε άλλα $4 μύρια κι ένα πράσινο φως για τα 9 επεισόδια της σειράς του, Harsh Realm (που μην την ψάξεις, είχε φάει φούντο με το που είχαν βγει τα πρώτα 3 στο FOX Network και τα υπόλοιπα 6 θάφτηκαν στο FX Networks της εταιρείας). Η σύγκρουση εκείνη είχε λυθεί εξωδικαστικά κι ο Duchovny επέστρεφε ανά διαστήματα στα γυρίσματα το 2000 (κι ο Mulder που αγνοούνταν, βρέθηκε νεκρός κι αναστήθηκε(!)) κι όταν η πεθαμένη απ’ το 2001 σειρά τέλειωσε το 2002, οι δημιουργοί της συμφώνησαν με τη FOX για δεύτερη ταινία, και ξεκίνησαν να δουλεύουν το σενάριο, μέχρι που κάπου προς το 2004 ο Carter θυμήθηκε ότι ούτε αυτοί βγάζουν αρκετά απ’ το syndication κι άρχισε να τους κυνηγάει. Στις αρχές του ’05 ο Spotnitz άρχισε να πανικοβάλει τα πλήθη αφήνοντας hints ότι η νέα ταινία μπορεί και να περιστρέφεται γύρω απ’ τους καινούριους πράκτορες, που είχαν δολοφονήσει την 9η σαιζόν, κι ο Carter το Δεκέμβρη του ίδιου έτους κατέθεσε τη σχετική μήνυση κατά της FOX, καθησυχάζοντας τους fans ότι παράλληλα δουλεύει και το σενάριο.

Στο μεταξύ, με την Gillian Anderson που έβλεπε ότι την έχουν ξεχάσει, να λέει δεξιά κι αριστερά ότι μέχρι να φτιάξουν την ταινία, όσοι ήθελαν να τη δουν θα την έχουν ξεχάσει και με τους fans να ξεκινούν online συλλογή υπογραφών να υποχωρήσει η FOX και να προχωρήσει την ταινία και να μαζεύουν 16 χιλιάδες υπογραφές (24 χιλιάδες υπογραφές έχει αυτή την ώρα η διαμαρτυρία για τη σωτηρία της αμερικανικότητας της Budweiser, για να καταλάβεις), το Μάρτη του 2007, ο Spotnitz ανακοινώνει ότι η διαμάχη λύθηκε, το συμβόλαιο για το sequel υπογράφηκε, κι ο ίδιος με τον Carter επιστρέφουν στο σενάριο που δεν είχαν σταματήσει να δουλεύουν, ο σκελετός για το οποίο στο μεταξύ είχε χαθεί, γεγονός που πήραν θετικά, γιατί το ξανάγραψαν απ’ την αρχή και τους βγήκε καλύτερο, παρότι είναι βασισμένο στην ίδια κεντρική ιδέα. Η οποία επανενώνει τον Mulder με την Scully που έχουν εδώ και έξι χρόνια σταματήσει να δουλεύουν μαζί (και αποζητιούνται), για να λύσουν μια μυστήρια υπόθεση που δεν χρειάζεται να έχεις δει, λέει ο Carter, τη σειρά για να την παρακολουθήσεις, αφού δεν θα ασχολείται με την ταλαιπωρημένη μυθολογία της (για εξωγήινους, συνομωσίες συγκάλυψης, την απαγωγή της αδερφής του Mulder και τη μυστήρια εγκυμοσύνη της Scully), αλλά καλό είναι να πάρεις και την κασετίνα των 8 επεισοδίων που έχει επιλέξει ο Carter απ’ όλη τη σειρά, και κυκλοφόρησε ως καθοριστικός οδηγός για την επερχόμενη ταινία. Οκτάδα που έχει κι ένα πολύ ενδιαφέρον επεισόδιο, που είχε εντοπίσει πριν κάνα δίμηνο ο Dark Tyler στο σχετικό post του, και δένει πολύ όμορφα το παρελθόν της Scully (και το χαμένος της παιδί) με την ιστορία των εξαφανισμένων εγκύων, του πρώην παπά που λαμβάνει μηνύματα (που "ίσως δεν τα στέλνει ο Θεός") και των περίεργων πειραμάτων στα χιόνια, που καλούνται να εξιχνυάσουν οι δύο πράκτορες, οι οποίοι μπορεί μετά από μιάμιση δεκαετία ζωής να μην το’χουν καταφέρει αλλά θέλουν ακόμα να πιστέψουν. Αν το πιστεύεις.

Ό,τι λέει ο τίτλος.Στη τηλεόραση προχωρημένο θεωρείται το να παίρνεις πράγματα που ακονίστηκαν εικοσιτριάντα χρόνια πριν, να τα σερβίρεις με προφυλακτικό, και να τα γυρίζεις γύρω-γύρω καμιά δεκαριά ακόμα, όπως η υπερπετυχημένη σειρά του HBO για κάποτε τριαντάρες. Για τη μεγάλη οθόνη, το μικρό Σεξ νομίζει ότι ξεσαλώνει βάζοντας δυο περαστικές αδερφές να φιλιούνται άξαφνα στο φόντο και οπτικοποιώντας φευγαλέα τον πούτσο που ονειρεύονταν η Kim Cattrall σε κάθε λεπτό κάθε επεισoδίου της σειράς. Ο Michael Patrick King, μόνιμος υπεύθυνος πρεμιέρας και φινάλε από τη δεύτερη σεζόν και μετά, λέει, πέρα από τις επαναστατικές ιδέες που διάβασες και εξαντλήθηκαν εκεί, μπήκε στον κόπο να μελετήσει, στον έξτρα συμπυκνωμένο συνοπτικό οδηγό για κινηματογραφικά σενάρια, τη πρώτη πρόταση της παραγράφου που αναφέρει ότι η ανάπτυξη των χαρακτήρων δεν έχει τη πολυτέλεια να βλέπει αδιάφορη τις βδομάδες να περνούν. Αλλά η δυστυχία του είναι ότι πρέπει να αφήσει τους συγκεκριμένους (χαρακτήρες) εκεί που τους βρήκε (για το sequel), με αποτέλεσμα να τους ψοφήσει στο επιτόπιο τροχάδην, κυνηγημένους από εκβιασμένες ψευτοανατροπές, για δυόμιση μαρτυρικές ώρες (μπαμ του γαμπρού του κάρφωσε να μη πατήσει στο γάμο, δέκα ώρες κλάμα). Άλλα κινηματογραφικά μαθήματα ο King δε πρόλαβε στα τέσσερα χρόνια που η Cattrall αρνούνταν να φιγουράρει στο καστ χωρίς αποζημίωση αντίστοιχη της Sarah Jessica Parker, οπότε η σκηνοθεσία του περιορίζεται στο να ρωτάει τις πρωταγωνίστριες ποια γωνία προτιμούν να φαίνεται σε κάθε πλάνο.

Με λίγα λόγια, το "The Movie" δεν υπάρχει καν στον τίτλο αυτού του πράματος για να μη πέσει καμιά μήνυση για παραπλανητική διαφήμιση. Αλλά δεν έχει καμία σημασία, αφού το ιλαρό (και πιθανά υπόγεια ειρωνικότατο) κράμα αυτοσυγχαιρόμενης αχορταγίας και επίφασης ηθικοπλασίας που μόνο σε κατεξοχήν υποκριτικά πλάσματα θα μπορούσε να απευθύνεται, παραδίδει στις φαν την εξτραβαγκάντζα των αξεσουάρ, υλικών (Manolo Blahnik, Jimmy Choo και λοιπών διαβόητων πια) και μη (ταλέντο, εξυπνάδα, ομορφιά, σεξουαλικότητα, ευαισθησία, και βάλε), που προβάρουν κατά φαντασία στον καθρέφτη. Για να καταλήξει φυσικά ότι τα σημαντικά στη ζωή είναι.. τα απλά. Κι αν πιστεύεις (ή ακόμα χειρότερα διαδίδεις) τις παπαριές ότι κάτι μαθαίνεις για τις γυναίκες από κάτι τέτοια, τότε πρόσθεσε εκατονπέντε αστεράκια στη βαθμολογία, αφού επιπλέον θα μάθεις, για παράδειγμα, πως σύμφωνα με τη Χορδιακή Θεωρία, μια ντουλάπα μπορεί να εκτείνεται αεροδιαδρομικά στο τσιμέντο ανάμεσα σε δυο τούβλα.