Η φιλόδοξη τεραστιότερη κινέζικη παραγωγή όλων των εποχών, και όχι μόνο των περασμένων, ανοίγει αυτή τη βδομάδα στην Ασία, και φυσιολογικά ασχολήθηκε με το γεγονός, για πρώτη φορά, και όλος ο υπόλοιπος πλανήτης.

Ο προϋπολογισμός ξεκίνησε γύρω στα $30-35 μύρια και σταδιακά έφτασε να ξεπεράσει τα $80Μ (τα οποία θα πρέπει να πολλαπλασιάσεις 3-4 φορές τουλάχιστο, για να καταλάβεις το μέγεθος της δουλειάς για Δυτικά μέτρα). Η υπευθυνότητα ανήκε αρχικά στη χογκογκέζικη Lion Rock και την αχανή όσο και η χώρα της China Film, και στο κόλπο μπήκαν επιπλέον η ταϊβανέζικη CMC, η γιαπωνέζικη Avex και η νοτιοκορεάτικη Showbox. Για πρωταγωνιστές, που δε χωράνε ούτε σε οχτώ (8) αφίσες χαρακτήρων, συζητήθηκε η μισή Άπω Ανατολή (και πιθανά ο Quentin Tarantino και ο Brad Pitt), και πιο χαρακτηριστικά, τη πρώτη μέρα των γυρισμάτων, ο Chow Yun-fat του κυριότερου ρόλου.. βγήκε από τη ταινία και αντικαταστάθηκε από τον Tony Leung που είχε στο σχεδιασμό το δεύτερο όνομα στη μαρκίζα και στη συνέχεια είχε αποσυρθεί. Τα γυρίσματα, που απασχόλησαν εκατοντάδες επαγγελματίες ηθοποιούς και αμέτρητους κομπάρσους, κράτησαν περίπου εννιά (9) μήνες, μέχρι το τέλος του 2007, μέσα σε φήμες για κοσμογονικές καταστροφές και νεκρούς, για να ακολουθήσει second unit δουλειά η οποία έφτασε μέχρι τον Ιούνιο και σε θανάτους που κάναν το γύρο του κόσμου ως ειδήσεις. Το θέμα είναι η πιο ματοβαμμένη και ανισόρροπη περίοδος στην κινέζικη ιστορία, αυτή των Τριών Βασιλείων, και το σενάριο ισορροπεί ανάμεσα στην επιστημονική και τη θρυλική ρομαντική καταγραφή της, με αποτέλεσμα να πλακώνονται σε καθημερινή βάση οι Κινέζοι για την πιστότητα κάθε σκηνής, και το φιλμ να ξεχειλώνει θεωρητικά στις τέσσερις ώρες και να κόβεται στα δύο, ώστε το πρώτο μέρος να διαρκεί.. 144 λεπτά και να περιλαμβάνει 40-50 περιφερειακών μαχών σαν απλό ορεκτικό για τη μεγάλη σύγκρουση.

Το θαύμα είναι ότι ο John Woo, που επιστρέφει στα πάτρια μετά από καμιά δεκαριά χρόνια και σχεδίαζε τη παραγωγή καμιά εικοσαριά (και είναι συνιδιοκτήτης της Lion Rock φυσικά), κατάφερε όχι μόνο να μη καταρρεύσει μαζί με όλο το σκηνικό αλλά, κατά τα φαινόμενα, να παραδώσει κιόλας (αυτό το επικότερο των εποχών που λέγαμε). Το θαυμάσιο θα ήταν να βλέπεται και η μία, (κατά πάσα πιθανότητα) δίωρη, ταινία που θα προκύψει για διεθνή κατανάλωση όταν και το δεύτερο μέρος του Chi Bi (2008) έχει κλείσει τον κύκλο του στις ασιατικές αγορές, στο τέλος του χρόνου.

Η Videorama και το mftm.gr σας προσκαλούν στην avant première της κωμωδίας The Baker. Την Τετάρτη 9 Ιουλίου στις 11 το βράδυ στο ΖΕΦΥΡΟΣ NEW STAR Artcinema στο Θησείο.

Ο Alexandre Aja, παρέα με τον Grégory Levasseur με τον οποίο συνεργάζεται μόνιμα στα σενάρια, κάναν για μήνες το γύρο των τρομοδιχτύων (και όχι μόνο) προσπαθώντας να πείσουν ότι οι Mirrors (2008) τους δε θα είναι ένα ακόμα εφηβικό ασιατικό τρομοριμέικ. Και στη συνέχεια, ότι οι κακές αναφορές από δοκιμαστικές προβολές που κυκλοφορούσαν, ήταν για το κόψιμο του στούντιο, που είχε προσπαθήσει μάταια να βγάλει ένα PG-13 J-horror (όπως λένε οι Αμερικάνοι συλλήβδην όλες τις απωανατολίτικες παραυπερφυσικές τρομάρες) από το φιλμ των γυρισμάτων, και να βρει έστω έναν θεατή να του αρέσει. Όταν και ο τελευταίος blogger με μαύρο template είχε γνωρίσει από κοντά το δίδυμο και πειστεί για τις σπλατερικές του προθέσεις, η Fox, φυσικά, έβγαλε ένα τίζερ που έκανε τη ταινία να μοιάζει με αδιάφορο PG-13 J-horror remake.

Aja και Levasseur άφησαν τα είδωλά τους στον καθρέφτη να προβάρουν πως θα ανοίξουν τα σαγόνια τους για να καταπιούν το κεφάλι οποιουδήποτε executive του Murdoch, και ξαναβγήκαν στη γύρα με κλιπάκια, διεθνή τρέιλερ και ανάποδα σήματα της Regency και της Fox, για να ξαναματαδώσουν στο κοινό μια άλλη εικόνα. Αυτής του τρόμου που δε μένει στο μυαλό (αλλά κόβει και κάνα λαιμό), όπως αποδεικνύει τελικά το κόκκινο τρέιλερ των Καθρεφτών που βγήκε στη μέση της εβδομάδας στην επίσημη σελίδα τους (μεταξύ άλλων) και ολοκληρώνει ευτυχώς ακόμα ένα σχιζοφρενή κύκλο στη προώθησή τους. Η έμπνευση παραμένει ασιατική κατ' όνομα, το Geoul Sokeuro / Into the Mirror (2003) για το οποίο η Regency είχε τα δικαιώματα, η ιστορία φαίνεται να φέρνει κάπως σε Poltergeist III (1988), αλλά οι Γάλλοι, που ξαναγύρισαν στη Ρουμανία για τα γυρίσματα μετά από αυτά του θρυλικού ήδη Haute Tension (2003), επιμένουν ότι δε θα τη πάθουν όπως οι David Moreau και Xavier Palud στο The Eye (2008), και δεν έχεις πια κανένα λόγο να μη τους πιστέψεις. Στα συν και η επανεμφάνιση στο χώρο του Kiefer Sutherland, μετά από το καρακάλτ πια πέρασμά του στα 80s υπό τις οδηγίες του Joel Schumacher (The Lost Boys (1987), Flatliners (1990)).

Σχεδόν έναν χρόνο μετά την τελευταία προειδοποίησή τους, έφτασε προχθές στον πλανήτη Γη, προσαρτημένο στις κόπιες του Hancock (2008), ένα δείγμα του σε τί ετοιμάζονται να μας υποβάλλουν οι εξωγήινοι ακτιβιστές-φύλακες κι εγγυητές της συμπαντικής ασφάλειας κι ευημερίας, στη μορφή του teaser του ανανεωμένου τους Όταν η Γη Σταματήσει (1951). Με τον πρόξενο Keanu Reeves στο ρόλο του πρόξενου Klaatu, σε έκδοση που εικονοποιεί τις επιπτώσεις της χρόνιας έκθεσης ανθρώπινου εγκεφάλου σε συνθήκες έλλειψης οξυγόνου, τα μάτια στον ουρανό αποτίουν εμφανή φόρο τιμής στον Roland Emmerich, που τους δίνει χρόνια τώρα ένα σωρό ιδέες του πως να καλωσβρούν τους γήινους όταν αυτοί τους καλωσορίζουν με οπλισμένη χείρα φιλίας, σε μια οικογενειακή feel good οικολογική προπαγάνδα, που θα ξεδιπλωθεί στις αμερικάνικες οθόνες στις 12 του Δεκέμβρη, πιθανότατα για να έχουν προλάβει τα κουκλάκια Gort, με την trademark ακτίνα lazer τους, να διαλύσουν οτιδήποτε άλλο βρίσκεται στα ράφια των παιχνιδάδικων για τα Χριστούγεννα, για να'χουν δουλειά και οι Wall-E-δες.

Μετά από διάφορα ανεβοκατεβάσματα στα διάφορα τούμπια, το teaser έκανε δικτυακή πρεμιέρα στο Variety πριν κυκλοφορήσει και στην Apple, και με τους παραλληλισμούς Klaatu-Χριστού στη θέση τους, και το αντι-αντιοικολογικό μήνυμα να παίρνει τη θέση του αντιπολεμικού γιατί είναι περισσότερο της μόδας, ο εξορκιστής της Emily Rose, Scott Derickson και οι παραγωγοί του, φαίνονται αποφασισμένοι να ξεπεράσουν το πρωτότυπο σε περιορισμένη διαχρονικότητα, και σιγουρότερα, σε αλόγιστη ψηφιακή εικονολαγνία, για να δικαιολογήσουν το budget τους. Μεταφέροντας οικολογικό τελεσίγραφο για τους γήινους που δεν χρησιμοποιούν υβριδικά, ο Klaatu ανασύρει την Ατλαντίδα, στέλνει σύννεφα να καταστρέψουν το γήπεδο που χτίσαν στο Βοτανικό αντί να τον κάνουν πάρκο, καίει πεύκα για να δείξει τί κάναμε στην Πάρνηθα, και κοιτάζει τον ανακριτή του με παγωμένο βλέμμα εκφοβιστικό του στυλ "δεν θυμάμαι πώς σε λένε, γυάλισέ μου τα παπούτσια", για να τον τρομοκρατήσει ότι αν δεν κόψουμε τις εκπομπές καυσαερίων, θα μας εξαφανίσει απ' το σύμπαν, πρωτού γεμίσουμε τη Γη σκουπίδια, και μετακομίσουμε σε διαστημικούς σταθμούς με αναπηρικά μηχανάκια στη θέση των ποδιών μας. Λίγες απ' τις ατάκτως πεταμένες σκηνές του αλλοπρόσαλου teaser, του οποίου το υποσυνείδητο μήνυμα ανώτερης νοημοσύνης, ερευνάται ακόμη από ειδικές μαϊμούδες στις σχετικές βάσεις των μυστικών υπηρεσιών ανά την υφήλιο.

Τέσσερις ιστορίες κοντινών ανθρώπων που καταδυναστεύονται από τις σχέσεις τους με το φαγητό.Μια καλόγρια που πιστεύει ότι ο Θεός την έχει βάλει στο μάτι και δοκιμάζει τις αντοχές της στη νηστεία για να μην της φορτώσει τις καταστροφές που ρίχνει στην κόσμο, βλέπει με συμπάθεια μικρό λιχούδικο κοριτσάκι, που η μάνα του βρίσκει φρικαλέα υπέρβαρο και προσπαθεί να του κολλήσει την ανορεξία της, που την έχει κάνει σκελετό και προκαλεί προβλήματα στη σχέση της με τον άντρα της, που γλυκοκοιτάζει μια τροφαντούλα φοιτήτριά του και κοιτάει πώς θα τη ρίξει στο κρεβάτι να τη σκεπάσει με σαντυγί και γαρίδες. Με χρόνια θητείας στη διαφήμιση στην πλάτη του, την εταιρεία που πιθανολογεί ότι είναι η μεγαλύτερη ισπανόφωνη του κόσμου στο όνομά του και μια νίκη με τον καρκίνο των νεφρών χαραγμένη στη ζώνη του, ο Simón Bross ξεκίνησε λίγο πριν πενηνταρίσει το μόνο πράγμα που μετάνιωνε γιατί δεν είχε κάνει στη ζωή του, και απηυδισμένος απ' το τηλεοπτικό μελόδραμα της χώρας του και τον γρήγορο χοντροκομμένο αντάρτικο ψηφιακό κινηματογράφο της, έφτιαξε ένα, εντελώς διαφορετικής αισθητικής και υφής για το Μεξικό, κινηματογραφικό δείγμα, μεθοδικό και συγκρατημένα λυρικό, καλογυαλισμένο αλλά και λιτό, στρατευμένο κοινωνιολογικά απέναντι κυρίως στην αρρώστια της ανορεξίας που τον είχε δηλωμένα εμπνεύσει κιόλας τότε, πριν γίνει ακόμη ιδιαίτερα της μόδας ως ζήτημα. Ποντάροντας στη δύναμη του βλέμματός του, δημιουργεί ένα μεθοδικό μωσαϊκό που ξεπερνά το πρόβλημα της γλώσσας του με εικόνες και ροή θελκτικότητας εμφανούς διαφημιστικής προέλευσης, δεμένες σε μια πανέμορφη ιστορία που δεν βαλτώνει τόσο στην πολεμική της, όσο στον περιορισμό του εύρους της αναζήτησής της για τις πιέσεις που δημιουργούν οι ίδιοι του οι ήρωες (ή οι διαμορφωτές του χαρακτήρα τους) και οι διεστραμμένες τους οπτικές στον εαυτό τους, κάνοντας μόνοι τους ένοχη την απόλαυση του φαγητού.

Στη διάρκεια μιας επανάστασης από τις πολλές κατά της δυναστείας των Qing, τρεις πολεμιστές με κινέζικα ονόματα δώσαν όρκο αίματος να σκοτώσει ο ένας τον άλλο άμα τον προδώσει σκοτώνοντάς τον. Με καμιά εβδομηνταριά εκατομμύρια θύματα.Όπως θα περίμενες από τον Peter Chan (και τους οχτώ σεναριογράφους), οι Πολέμαρχοί του είναι ένα αποσπασματικό έπος που ασχολείται αποσπασματικά με τη κεντρική του ιστορία και τα προσωπικά ήθη που γίναν μύθος στη εσωτερική τους κόντρα και σε αυτή με τα κοινωνικά, αντιμετωπίζει αποσπασματικότερα την ιστορία αγάπης που παρολαυτά χρησιμοποιεί σα μοχλό του δράματος, αδιαφορεί ακόμα περισσότερο για την Ιστορία γενικά, και ενδιαφέρεται για το αντιπολεμικό δίδαγμα που κολυμπάει σα ξυλάκι στο ποτάμι από αίμα που τρέχει από το λόφο με τα πτώματα πάνω στον οποίο κραδαίνουν κομμένα σχιστομάτικα κεφάλια αλλαλάζοντας, ο Takeshi Kaneshiro, ο Andy Lau και ο Jet Li. Έτσι το φιλμ, παρόλο που σάρωσε τα Hong Kong Film Awards την άνοιξη και πήρε το σχετικό υπερσμπρώξιμο (με blackout για ξένες παραγωγές) στη Κίνα τη περίοδο των γιορτών το χειμώνα, δεν είχε την απόδοση που θα περίμενες από την τεράστια τεραστιότητά του, ενώ σε αγορές όπως της Νότιας Κορέας με λιγότερες (σχετικά) κρατικές παρεμβάσεις τα πήγε χειρότερα. Λογικά λοιπόν φυλάχτηκαν και αυτές της Δύσης, που βλέπουν ακόμα (και) τις απωανατολικές μπλοκμπαστεριές σαν ιρανικά δράματα με καλύτερα σετ, εκτός άμα παίζει ο Jackie Chan ή έχουν karate fu στον τίτλο.

Έτσι η προσπάθεια της παραγωγής και του σκηνοθέτη της να φουσκώσουν τη φθίνουσα ροή εμπορικότητας της περιοχής και να ξεφύγουν από τη στερεότυπη ματιά του υπόλοιπου πλανήτη, μιμούμενοι τα στερεότυπα (ευρωπουτίγκα για παράδειγμα, όπως ξανάπαμε) από τα οποία αυτή έχει ξεφύγει, μάλλον τείνει προς αποτυχία. Αξιόλογη αποτυχία πάντως, με πολύ καλή φωτογραφία και χώνεψη των ψηφιακών εφέ, γήινα χορογραφημένες και στρατηγικά μελετημένες σκηνές μάχης και πλήρη έλλειψη λεπτών αρωμάτων στη κατσαρόλα όπου βράζει το νόημα. Νόημα που, ξαναματαεπαναλαμβάνω πάλι, είναι ότι παίζουν και κάτι άλλοι εκτός από τον Jet Li στην αφίσα της Hollywood, όμως τους καταπατάει και τους κατασφάζει μέχρι να μείνει Κυρίαρχος.

Μελλόνυμφη κόρη χίπισσας, καλεί στο γάμο στο νησί τους τρεις εν δυνάμει πατεράδες της, προς μεγάλη φρίκη της μάνας μίας της.Χαριτωμένο και άκρως διασκεδαστικό πανηγύρι ελαχιστοποιημένης κινηματογραφικότητας, με άβολη σκηνοθεσία περιορισμένης χορογραφικής και άλλης δημιουργικότητας, σε κουραστικά κλειστό οπτικό πεδίο (λογικό, για να παντρεύονται το μισό στουντιακό πλαστικό υλικό, και το on location φωτοφοβικό άλλο μισό), που αδικεί το θελκτικό ελληνικό τοπίο περιορίζοντάς το σε ακίνητο μπαγκράου για παραθυρωμένα singing heads, αλλά και τα μεγέθη των ερμηνευτών, που μένουν μάλιστα στα αρσενικά, ερμηνευτικά ανεκμετάλλευτα, για να αναδειχθεί η φτωχού εκφραστικά συναισθηματικού εύρους μιουζικαλοποιΐα, σε θηλυκά ματάκια που βλέπουν τα αγόρια λούτρινα παιχνιδάκια, με σχοινάκι που τραβάς για να σου λένε τραγουδάκια. Προσπαθεί αναμενόμενα να κρατήσει απόσταση ασφάλειας απ' την κληρονομική κιτσερέλα της καταγωγής του, ανατρέχοντας σ' αυτήν σποραδικά για μερικά σοκαριστικά νοσταλγικά ενσταντανέ μονάχα και κάνα δυο χορευτικά που θυμίζουν κακόγουστα κλιπάκια, κι αφήνει να φανεί πραγματικός πρωταγωνιστής-σωτήρας και ουσιαστικός μοχλός που κρατάει την ταινία όρθια, η εpopοιΐα των Abba αποκλειστικά, που και νοσταλγία να μην μπορεί να σου προκαλέσει (γιατί δεν έχεις την απαραίτητη ηλικία), μια ανατριχίλα θα τη νιώσεις μόλις ακούσεις όλα αυτά τα τραγούδια που είναι σίγουρο ότι έχεις πετύχει κάπου κάπως κάποτε, και σου πέφτουν τώρα μαζεμένα, οπότε θα το εκτιμήσεις ως τέτοιο (ανατριχιαστικό συμπίλημα). Εκτός κι αν είσαι βέβαια fan αρκετά αφοσιωμένος, ώστε να ξεχάσεις ότι στο σερβίρουν για ταινία (του καλοκαιριού, λέει, και μάλιστα event, αφού έχει και τις δικές του σαλάτες στα Goody's) κι όχι για ζεσταμένο θεατρικό του Badmington (ή DJ set του Φραγκούλη), οπότε κάνε click στα σχόλια κι άρχισε να βρίζεις πριν καν πας να το δεις.