Πεταχτούλης ψυχίατρος τρώει σφαίρα σε οικογενειακό γκετ-τουγκέδα. Ποιός το 'κανε;Η γυναίκα του, η αγαπημένη ερωμένη του, και η παλιά γυναίκα της ζωής του είναι οι αυτόματες πρώτες υποψήφιες σ' αυτήν την τρίτη μεταφερμένη στη σύγχρονη (ή σχεδόν) Γαλλία εκδοχή βιβλίου της Agatha Christie μετά τις δύο του Pascal Thomas (η δεύτερη βγήκε στις αίθουσές μας μόλις την περασμένη βδομάδα), λιγότερο πετυχημένη και στην χαρακτηρολογία που ο Pascal Bonitzer καρφώνει με βαριοπούλα στους χαρακτήρες του, και στη διακριτικότητα διαχείρισης των στροφών της πλοκής και της απόκρυψης του ενόχου που ο Bonitzer καταφέρνει κρύβοντάς τον (ο μπάτλερ πρακτικά έχει σημαντικότερο χρόνο στην οθόνη), αλλά εξίσου καθηλωτική για όσους απ' τους φαν της παράδοσης της Christie, είναι πρόθυμοι να καταναλώσουν οποιαδήποτε παραπλήσια γεύση τους σερβιριστεί, ειδικά αν είναι προσεγμένη και τακτικά σερβιρισμένη, σαν αυτήν εδώ. Αν και η συγκεκριμένη, φτάνει μόνο για ορεκτικό.

Ξυπνάς και αρχίζει ο εφιάλτης. Ψάχνεις για απαντήσεις αλλά δε καταλαβαίνεις τις ερωτήσεις. Όσα περισσότερα θυμάσαι τόσα θες να ξεχάσεις... Καλύτερα να είχες μπει σε άλλη ταινία."D. Jud Jones είναι ένα από τα ψευδώνυμα κινηματογραφιστή που αποφεύγει τις κατηγοριοποιήσεις και ελπίζει κανείς ποτέ να μη μπορέσει να αθροίσει φιλμογραφία των έργων του" βαυκαλίζεται ο Σέρβος κάτοικος Αμερικής επί εικοσαετία Srdjan Penezic και κάπου δίκαια, κρίνοντας από το κατ' όνομα Film Noir (2007) του και τις ντομάτες από τις οποίες θα πρέπει να προστατεύεται γι' αυτό. Ιστορία σε επίπεδα η οποία δε θα 'κανε ούτε για κακό spin-off του Grand Theft Auto, με τρύπες μεγαλύτερες από το εγώ του εμπνευστή της και τόσο μαύρες που να (είναι οι μόνες που) δικαιολογούν τον τίτλο --πιο χαρακτηριστικά το βασικό twist στο σμπρώχνει μέχρι το λαιμό με "υπαινιγμούς" από το πρώτο πεντάλεπτο αλλά παίρνει στον πρωταγωνιστή καμιά ενενηνταριά ακόμα να το διαπιστώσει και, χειρότερα, ποτέ δεν εξηγείται ικανοποιητικά--, και animation που θυμίζει μόνο ερασιτεχνικό flash στη καλύτερη (και παιδί που παίζει με 3D εργαλεία στη χειρότερη) παρά την προσπάθειά του να αναφερθεί σε αχταρμά δυτικού σκίτσου και γιαπωνέζικου hentai, όλα διαγράφουν φιλμ που αναμασάει ότι θα μπορούσε να διακρίνει άσχετος πενηντάρης ως cool στη νεανική ποπ κουλτούρα και το σερβίρει βραχνά τζάζι ασπρομαυρισμένο για να ψαρώσει τους ομοίους του (και όχι μόνο). Αν τύχει και το πετύχεις πουθενά, εφοδιάσου με ζαρζαβατικά για να προσθέσεις και τη δικιά σου πινελιά επιπέδου.

Πεταχτούλα έφηβη επιβιώνει Columbine-ο-ειδούς μακελειού, και γίνεται καταθλιπτική μεσήλικας που δεν μπορεί να το ξεπεράσει τις σχετικές τύψεις.Κλισεδιάρικη ιστορία ενηλικίωσης, ενδύεται ανερυθρίαστα την πλαστή σοβαροφάνεια του μακελειού και σπάει τον κινηματογραφικό χρόνο στα δύο, ξεδιπλώνοντας το πριν και το μετά του περιστατικού που χάραξε την ηρωίδα μας, με την Evan Rachel Wood να κοπιάρει το ρόλο της στο Thirteen (2003) για τη νεαρή εκδοχή και την Uma Thurman να περιφέρεται στα όρια της κατατονίας (δικής της και δικής σου) για τη μεγαλωμένη, σε ένα εκνευριστικό κρυφτό, με μπρος-πίσω αποκαλύψεις, που αντί να εξηγούν, ή να αναλύουν, ή να περιπλέκουν, απλά γεμίζουν μιάμιση ώρα με αέρα κοπανιστό, μέχρι την απάτη του φινάλε που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να σε βγάλει από τα ρούχα σου, αλλά στην προκειμένη απλά σε κάνει να χαίρεσαι που ήρθε, για να ρίξει τίτλους τέλους στο follow up βαβουριάρικα ποιητικό αυτοχάιδεμα του Perelman μετά το House of Sand and Fog (2003), αυτή τη φορά διπλά αφόρητο, χωρίς ένα κάποιο στόρι να κρύβεται κάτω απ’ τους κούφιους λουστραρισμένους συμβολισμούς του (ή έναν Ben Kingsley να το σώσει απ’ την πανωλεθρία), παρά μια μόνιμη κραυγαλέα επανάληψη περί αντισυμβατικών, αλλά καλών καρδιών.

Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση της συμμετοχής του στο διαγωνιστικό της Βενετίας, η Sony Pictures Classics έδωσε στη δημοσιότητα, στο Yahoo! Movies, το τρέιλερ του Rachel Getting Married (2008). Χαρακτηρίζοντας και το ορθάνοιχτο της φετινής οσκαρικής κούρσας, με ένα φιλμ που από μακριά μοιάζει φτωχότερο του φτωχού Margot at the Wedding (2007), ενός σκηνοθέτη που εντυπωσιάζει πια μόνο με την ευκολία κίνησης μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, να έχει εξασφαλίσει επιπλέον gala προβολή στο Τορόντο και να συζητιέται σα πιθανό για βραβεία, ακόμα και πέρα από του πρώτου γυναικείου της Anne Hathaway, η οποία έχει περίπου ήδη όλο το χρυσάφι στη θυρίδα της, ελλείψει αντιπάλου, αν περνάς από τις σελίδες με τα σχετικά προγνωστικά.

Το τρέιλερ έχει χαρακτηριστικά ψηφιακή εμφάνιση και μια αίσθηση πεντέξι καμεραμάν που τριγυρνάνε απεγνωσμένα γύρω από τραπέζι φαγοποτιού (μπας και πιάσει κανένας τους καμιά καλή γωνία), η οποία, ως τάση, γίνεται πολύ παλιά πολύ γρήγορα. Οι υπεύθυνοί του κάνανε τη δουλειά τους, κόβοντας τις περισσότερες ματιές στη κάμερα (που δεν αποτελούσαν ποτέ πρόβλημα για τον Jonathan Demme, έτσι κι αλλιώς) και εκβιάζοντας μια γλυκοπικρία με τη διασκευή του Everyday στην υπόκρουση, όμως κάποιες σκηνές (σαν αυτή του κλεισίματος) παραμένουν αμήχανες, οιωνός καθόλου καλός για τις υπόλοιπες του φιλμ. Πάντως οι λακέδες της Anne Thompson λένε ότι το σύνολο έχει μια "πολύ πραγματική, ζωηρή υφή", οπότε μην αποκλείεις ακόμα τη πιθανότητα να πιάσει τον παλμό της γενιάς του home video, και όχι μόνο.

Το σενάριο είναι γυναικείο, της πρωτάρας Jenny Lumet, κόρης του Sidney. Η SPC όχι μόνο διανέμει αλλά χρηματοδότησε το φιλμ, όπως είχε ανακοινώσει από πέρσι τέτοια εποχή, όταν ακόμα λέγονταν Dancing with Shiva. Η Anne παίζει την εξαρτημένη πρώην μοντέλα που ξαναπλησιάζει την οικογένειά της στο γάμο της αδερφής της, ευτυχώς δε φαίνεται να το παράκανε στη δίαιτα, και φοράει πάλι αυτό το υπερκαβλιάρικο κούρεμα που δοκίμασε στο Get Smart (2008), αν δεν έχεις μάτια να τα δεις όλα μόνος σου. Και έχει γράψει και μια τουλάχιστο καλή, αν και δεύτερη, ερμηνεία, στο Brokeback Mountain (2006), αν το ξέχασες.

Τέσσερα κολεγιόπαιδα σε διακοπές, αφήνουν τις μαργαρίτες δίπλα στη πισίνα για να ακολουθήσουν Γερμανό τουρίστα και Έλληνα μαλάκα σε χαμένο στα βάθη της ζούγκλας ιερό των Μάγιας.Τα Ερείπια (2008) ξεκινάνε όπως κάθε (αντι)τουριστική χοροριά, κομπλέ με γρήγορο φλασάρισμα ιδιαίτερα αξιόλογων βυζιών ιδιαίτερα αξιόλογης ξανθιάς. Και συνεχίζουν αδρά ύπουλα απαρέγκλιτα σε ευθεία στη καρδιά του είδους, σα το βέλος που καρφώνεται σε αυτή του αναλώσιμου Έλληνα, και τη σφαίρα που του περνάει από το κεφάλι. Η καθοδήγηση ανήκει στον (υποψήφιο για Oscar®) Scott Smith που μεταφέρει ακόμα μια φορά, μετά το A Simple Plan (1998), βιβλίο του στην οθόνη χωρίς να διστάζει να το προσαρμόσει χειρουργικά στο μέσο, δημιουργώντας χαρακτήρες (και.. φυτά) που ορίζονται μόνο από τις πράξεις τους και παραμένουν ρεαλιστικά απρόβλεπτοι όσο οδηγούνται στα όρια. Ο τρόμος δε πετάγεται φτηνά από το πουθενά στα μούτρα σου, μένει κυρίως μακριά τους αλλά στο φως του Ισημερινού, υποβάλλεται περισσότερο από τις καταστάσεις παρά από τα αιματηρά εφέ. Αποτρελαμένη γκόμενα που πετσοκόβεται είναι πιο αποτελεσματική από τσιριάρα γκόμενα που την πετσοκόβουν, και η φιλοσοφία έχει ποτίσει τον πρωτάρη και πρώην φωτογράφο μόδας Carter Smith, όσο το αίμα των ανθρωποθυσιών τα μαριχουανοειδή φυτά της πυραμίδας. Η σκηνοθεσία του παραμένει απλή, επίμονη όταν βρίσκει τα σωστά σημεία (όπως το κωλαράκι της πρωταγωνίστριας), σταθερή, και ανακουφιστικά εξαιρούμενη κραυγών (και όχι μόνο ηχητικών). Και κάτι ήξερε σχετικά κι ο φωτογράφος του, Darius Khondji (Se7en (1995), Funny Games U.S. (2007)).

Η ταινία, μάλλον παράδοξα, ψιλοθάφτηκε από το marketing της Dreamworks την άνοιξη στην Αμερική, μάλλον γιατί η πλειοψηφία των κριτικών δε φαίνονταν ικανή να τη ξεχωρίσει από τον πορνοπαιδικοασιατικό σωρό. Και ο χώρος γενικά αυτοπεριορίζεται συνειδητά τελευταία, αφήνοντας ανθρώπους σα τον Peter Bradshaw να μπορούν να δουν απέξω πότε παράγει τίποτα αναζωογονητικό στην "sheer anarchy" και το "amoral chaos" του.

Πλούσια γριά πεθαίνει στο εξοχικό της κι όλο το σόι που είχε καλέσει για διακοπές, είναι ύποπτοι για τον επιθεωρητή Bataille.Ποτέ μου δεν συμπάθησα ούτε την Agatha Christie ούτε τις μεταφορές της --κι όχι μόνο γιατί ποτέ μου δεν μπορούσα να ψυλλιαστώ τους δράστες της--, αλλά ετούτη η εκδοχή του Pascal Thomas είναι η πιο κοντινή στο να με κάνει να επανεκτιμήσω, όχι γιατί αποφεύγει βέβαια τον πάντα εκνευριστικό από μηχανής μάρτυρα που βάζει σε σειρά τον επιθεωρητή κρατώντας μυστικά απ' τον θεατή, αλλά γιατί η μεθοδικότητα κι η φινέτσα στη σκηνοθεσία, οι στακάτες ερμηνείες και το ρυθμικό μοντάρισμα, ανοίγουν την ίντριγκα απ' το άκρως αστυνομικό στο σαρκαστικό οικογενειακό σχιζοφρενικό, ξεδιπλώνοντας τους χαρακτήρες στο ανθρώπινα συμπαθητικό για ένα στόρι περισσότερο δραματικό, και παρ' ότι τα κωμικά reliefs δεν ξεφεύγουν απ' το ενοχλητικό, το σύνολο αν και στις φιλοδοξίες του συγκρατημένο και μικρό, εν τέλει αποδεικνύεται συναρπαστικό κι αποτελεσματικό.

Πατέρας στα χωρίσματα με τη γυναίκα του, αφηγείται στη μικρή κόρη του την ιστορία της ζωής του και πώς έφτασε στο διαζύγιο με τη μητέρα της.Και το κάνει σε άψογο χολιγουντιανό στιλ κομπλέ με τηλεοπτικίζουσα εικονογράφηση, συμπυκνώνοντας τρεις ρομεντί παύλα ντραμεντί σε ένα χορταστικό για τα μέτρα του πακέτο, που σερβίρει όσα γράφει το αναμενόμενο μενού, παρ' ότι τραβάει με την τανάλια του ρομαντικού ιδεαλιστή, απ' τη ρίζα τα δόντια που θα μπορούσε να δείξει τόσο στις γκόμενες που του ραγίζαν την καρδιά, όσο και στα επαγγελματικά ανέκδοτα του πολιτικού εικονοπλάστη που είναι ο πατέρας. Σερί ατολμίας, που ολοκληρώνεται φυσικά στο faux κρεσέντο αγωνίας για ενδεχόμενη ανατροπή και βέβαια στο άκρως συγκινητικό, γλυκανάλατο φινάλε που ακολουθεί.