Το road movie για ανθρώπους που έχουν χάσει το δρόμο τους και παίρνουν τους δρόμους, με τα κωμικά διαλείματα και τις απαραίτητες δόσεις ψυχοψαξίματος, που ετοίμαζε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος από πέρσι τέτοια εποχή, με τον Λευτέρη Βογιατζή στο τιμόνι και τους Αλεξία Καλτσίκη και Δημήτρη Πουλικάκο στις δίπλα θέσεις, ανοίγει αύριο βράδυ το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, που μπαίνει στη δεύτερη δεκαετία της ζωής του φέτος, απ’ την εφημερίδα Ελευθεροτυπία και τον καλλιτεχνικό διευθυντή του, Νίνο Φενεκ Μικελίδη.

Η ταινία παρακολουθεί το ταξίδι, κυριολεκτικό και μεταφορικό, ενός μεσήλικα που με αφορμή τον άρρωστο πατέρα του, βγαίνει απ’ το διαλυμένο του σπίτι και ξεκινά για τη Θεσσαλονίκη, αλλά στη διαδρομή συναντά έναν πλανόδιο κλαρινετίστα και μια γυναίκα που προσπαθεί να ξεφύγει απ’ τη σκιά της. Μαζί τους, χάνεται σε ένα ταξίδι, που τους περνά απ’ όλες τις πόλεις της βόρειας Ελλάδας και τους οδηγεί στην Κωνσταντινούπολη, την πατρίδα των παππούδων του ήρωα και την πατρίδα των παππούδων της Ελλάδας, όπως σημειώνει σε συνέντευξή του στο τελευταίο μοτέρ (τ.12), ο Παναγιωτόπουλος.

Όπως γίνεται συνήθως στα road movies, ο παράγοντας της έκπληξης με τις καταστροφικές συνέπειες, χτύπησε, έστω και το making of της ταινίας μόνο, του οποίου εξαφάνισε μια κασέτα. Οπότε ταξίδεψε να την αντικαταστήσει η δικιά μας, απ' την επίσκεψη στα πρώτα γυρίσματα, σ’ ένα πάρκιν στο Σχοινιά που παίζει το ρόλο της πηγμένης Εθνικής μπροστά σε διαδήλωση αγροτών. Όταν, μερικούς μήνες μετά, η κασέτα γύρισε στα χέρια μας, το υλικό της ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά λιωμένο, οπότε η σουρεάλ σκηνή της γνωριμίας του χαρακτήρα του Βογιατζή μ’ αυτούς της Καλτσίκη και του Πουλικάκου, μένει κρυμμένη μέσα στην αίθουσα, αλλά η συνέντευξη του σκηνοθέτη διασώθηκε και φτάνει για να σου δώσει μια ιδέα του τί άλλο θα σε περιμένει στα σκοτάδια, ενώ, γενικότερα, το υλικό που μας απέμεινε, σου δείχνει περισσότερα απ' όσα και το ίδιο το trailer της ακριβοθώρητης προώθησης της ταινίας, ας πούμε. Το road movie του Παναγιωτόπουλου βγαίνει στις αίθουσες στις 22 Οκτώβρη, ενώ το 21ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, που φέτος φτάνει νέα όρια καθυστερημένης επικοινωνίας με τα Μέσα, θα κρατήσει απ' τις 9 ως τις 19 Οκτώβρη και το πρόγραμμα προβολών του κρύβεται στο site του.

Η Seven Films σας προσκαλεί στην avant première της νεανικής ταινίας Το Χυμαδιό. Το Σάββατο 11 Οκτωβρίου στις 2 το μεσημέρι στο ΙΝΤΕΑΛ, Πανεπιστημίου 46.

Μεταξύ σύγχρονης κι αρχαίας Ελλάδας ψάχνουν να βρουν ο Γιώργος Νούσιας, ο αδερφός του, Πέτρος, κι ο μόνιμος συνεργάτης κι αυτών και του Περάκη, Claudio Bolivar, τις απαρχές του προαιώνιου κακού, που απ’ τα μέσα Αυγούστου έχει ξαναρχίσει να μετατρέπει τους πολίτες σε λυσσασμένα ζόμπι που σκορπάνε αίμα κι άντερα σε διάφορα σημεία της Αττικής. Το sequel του Κακού (2005), του πρώτου ελληνικού zombie movie και πρώτου σοβαρού ελληνικού horror comedy που αξίζει ν’ αναφερθεί (που μάλλον είναι και το πρώτο κανονικό ελληνικό κινηματογραφικό sequel, εδώ που τα λέμε), οδεύει προς το τέλος των γυρισμάτων του κι όταν χαλάσει ο καιρός, θα κλείσει τους δημιουργούς του στα μπουντρούμια του μοντάζ και των ψηφιακών επεξεργασιών για κάνα δεκάμηνο περίπου. Αλλά όσο είναι ακόμα έξω, περνάνε καλά λούζοντας με κουβάδες αίμα τους δεκάδες κομπάρσους τους και το μουράτο cast που έχει προστεθεί σ’ όσους επέζησαν στην πρώτη ταινία (Γιώργος Χρανιώτης, Αποστόλης Τότσικας, Ντίνος κι Ορφέας Αυγουστίδης), κι αυτό, ξέρεις, είναι αυτό που θα βγει στην οθόνη, μαζί με τα κρέατα, τα άντερα, τα κομμένα κεφάλια και τα ξεριζωμένα χέρια που σκορπάνε στα σκηνικά τους οι αδερφοί Αλαχούζοι.

Με σαφώς μεγαλύτερο budget και την Audio Visual να βοηθάει την Ekso Productions στην παραγωγή και να ετοιμάζει τη διανομή, οι αδερφοί Νούσια έχουν σαφώς μεγαλύτερα και καλύτερα παιχνίδια να παίξουν (ο Billy Zane σε ρόλο guest είναι μόνο ένα απ’ αυτά), αλλά το βασικό συστατικό που λέγεται μεράκι φαίνεται να είναι το ίδιο, κι η σοβαρότητα με την οποία το αφιερώνουν, ακόμα μεγαλύτερη. Κι αν και δεν το λένε στην κάμερα, ο πόθος τους να περάσουν ξανά τα σύνορα της χώρας κι αυτή τη φορά να ταξιδέψουν σε καλύτερη θέση, είναι σαφώς εντονότερος και τον συμμεριζόμαστε. Άλλωστε με τέτοια προσέλευση κομπάρσων παύλα fans, η επιτυχία στο εσωτερικό είναι δεδομένη απ’ αυτούς και μόνο, κι όπως βλέπεις και στο βίντεο, είναι τόσο πωρωμένοι, που χρειάζονται τουλάχιστον τρία cut για να σταματήσουν να δαγκώνουν τους πρωταγωνιστές. Αν δεν έχεις ήδη αιτήσει κι εσύ να φορέσεις χιτώνα και να κολυμπήσεις στο κόκκινο σιρόπι, το Κακό στην Εποχή των Ηρώων χρειάζεται όσα ζόμπι μπορεί να βρει για την σύγχρονη αντίστοιχη μεγάλη μάχη αυτής που επισκεφθήκαμε στο Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Κέντρο Λαυρίου, και σε περιμένει με ανοιχτό κάλεσμα στα γυρίσματα της ερχόμενης Κυριακής, στον παλιό ιππόδρομο του Φαλήρου. Φόρα το πιο σάπιο σου χαμόγελο, πέρνα απ’ το site τους για να μάθεις λεπτομέρειες και τα λέμε εκεί, αν μας γνωρίσεις κάτω από σκισμένα προσθετικά μας μάγουλα.

Ένα ακόμα trailer από αυτά για τα οποία γράφω κατεβατά αναλύοντας την ασιατική, τρομαρική ή ασιατική τρομαρική ιστορία τους για να βάλει μετά ο verbal με συνοπτικές διαδικασίες άσο στη ταινία, έναν ακόμα προπομπό ξαναγυρίσματος για αμερικάνικη κατανάλωση απω- ανατολίτικης χοροριάς από αυτούς για τους οποίους πάντα ελπίζω να είναι οι τελευταίοι αλλά εσύ επιμένεις να καταθέτεις αντίθετη άποψη στα ταμεία, ένα κάποιο μαρτύριο της σταγόνας στο τέλος, έδωσε στη δημοσιότητα η Dreamworks στα τέλη της προηγούμενης βδομάδας.

Αυτή τη φορά, η ιστορία, δυο μικρών αδερφών και μιας κακής μητριάς, βασίζεται σε κορεάτικο μύθο, και η πρωτότυπη παραγωγή, σκηνοθετημένη από τον Kim Ji-woon της Γλυκόπικρης Ζωής (2005) και του The Good, the Bad & the Weird (2008), είναι κορεάτικος μύθος, τουλάχιστο στο χώρο, ούσα η πιο πετυχημένη στη πατρίδα της και η πιο στιλιζαρισμένη ποτέ οπουδήποτε. Και παρόλο που το trailer του remake δε φαίνεται και τόσο άσχημο, με ξανθιά σκύλα Elizabeth Banks απέναντι σε στρουμπουλά αθώα κοριτσάκια, μπορείς από τώρα να παραγγείλεις το DVD μόνο άμα χρειάζεσαι πατάκια για τον εσπρέσο. Η παραγωγή --χωρίς να μπορείς να την αδικήσεις μετά το πάτωμα των Ruins (2008) και το ξεπούλημα τσιχλοφουσκών στο χρώμα του αίματος στιλ Prom Night (2008)-- φαίνεται να δοκίμασε (από τις αρχές της χρονιάς επιπλέον) και "κατάλληλα" και "ακατάλληλα" κοψίματα για να καταλήξει σε PG-13, οι συντελεστές και το καστ είναι τυπικά δευτερότριτα του Lost και του Grudge 2 (2006), οι παραγωγοί κρύβουν έντεχνα ότι ετοιμάζουν Grudge 3 (2009) και Ring Three (2009), η εμφάνιση των σκηνών δείχνει "έμπνευση" αντί αναδημιουργία, και να περιμένεις να επιζήσει τίποτα από τα γιουνγκικά εγκεφαλικά παιχνίδια του αρχικού σεναρίου είναι τόσο μάταιο όσο και να τα εξηγείς σε φαν της Hannah Montana. Φυσιολογικά, ο τίτλος άλλαξε από Janghwa, Hongryeon / A Tale of Two Sisters (2003) σε The Uninvited (2009), που αποτελεί, ανάμεσα σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις, και τίτλο άλλης, ψιλομέτριας, νοτιοκορεάτικης ψιλοχοροριάς. Ενώ η έξοδος στις αμερικάνικες αίθουσες έχει μετατεθεί για τον ψιλονεκρό Φλεβάρη (30 Ιανουαρίου ακριβέστερα).

Μετά από ένα χαριτωμένο τσίρκο με τη γερμανική πολιτεία που δεν τους άφηνε να γυρίσουν στο Βερολίνο γιατί ο Tom Cruise είναι σαϊεντολόγος, μια περιπέτεια με χαμένα υλικά, ένα ατύχημα με κομπάρσους να ζητάνε εκατομμύρια σε αποζημιώσεις, αλλαγές στην ημερομηνία εξόδου, δημοσιεύματα να αμφιβάλλουν αν θα τελειώσει ποτέ κι αυτό που θα βγει θα βλέπεται κι ένα άγευστο πρώτο trailer που τους έδινε δίκιο και ξεκίνησε καινούρια αναμπουμπούλα με τις αμερικάνικες προφορές του σε Γερμανούς φαντάρους, έβγαλε το δεύτερό της trailer η κινηματογραφική μεταφορά της αληθινής ιστορίας ομάδας Ναζί που οργάνωσαν σχέδιο δολοφονίας του Hitler στα τέλη του Β’ Παγκοσμίου, με την κωδική ονομασία Επιχείρηση Βαλκυρία, την προηγούμενη Πέμπτη σε ασορτί σελίδα στο Yahoo! και μετά στις αίθουσες, πριν το Miracle at St. Anna (2008) του Spike Lee.

Trailer που σηματοδότησε αλλαγή προωθητικής τακτικής, ή τουλάχιστον αισθητικής προωθητικού υλικού, περισσότερο προσανατολισμένου σε funkiness τύπου Ocean’s Eleven (2001), τόσο στην αφίσα, όσο και στο μοντάρισμα του βίντεο, αλλά και στην αποφυγή του να βαραίνει την ατμόσφαιρα αναφέροντας το όνομα του Hitler ανά δύο ατάκες. Και αν κρίνεις απ’ τους τίτλους που αναφέρει αντί για το όνομα του Bryan Singer, στοχεύει περισσότερο αυτή τη φορά στους θεατές που τον θυμούνται (ακόμη) για τους Συνήθεις Υπόπτους, με τον σεναριογράφο των οποίων συνεργάζεται ξανά, 13 χρόνια μετά, μπερδεύοντας βέβαια κι αυτούς που είχαν κρατήσει το X-Men (2000) απ’ το πρώτο trailer, με την αναφορά του Superman Returns (2006), αλλά αποφεύγει κάθε συνδυασμό με το Apt Pupil (1998), προσπαθώντας προφανώς να δηλώσει προθέσεις για έξυπνη διασκέδαση, που μάλλον είναι κι αυτό που έχει να διαθέσει, αν ακούσεις τα test audiences, που το καλύτερο που είχαν να πουν, ήταν πως «είναι θρίλερ αγωνίας». Το δε φορτσάρισμα της καμπάνιας που ξεκινά δυόμιση μήνες πριν την προγραμματισμένη (για την ώρα) έξοδο της ταινίας, έγινε αφορμή η Nikki Finke να βγάλει πάλι στον αέρα ό,τι βρίσκει στο mailbox της, μ’ ένα αμφιβόλου αξιοπιστίας internal memo της MGM που περηφανεύεται για το buzz που δημιούργησε το trailer, να δημιουργεί περισσότερο buzz κι απ’ το ίδιο το trailer. Πράγμα που, βέβαια, έσκασε στα μούτρα και της MGM που ψάχνει ελπίδες σε σχόλια στα blogs, και της Finke που σε λίγο θα δημοσιεύει και τα spam για το Cialis της.

Το Valkyrie (2008) βέβαια, που εκφέρεται σα ρέψιμο, με το πλασάρισμά του σε αντιπρογραμματιστική θέση μέσα στα Χριστούγεννα, αλλά και παραδοσιακά οσκαρική στο ξεκίνημα της σχετικής περιόδου, παραμένει στην πραγματικότητα η μόνη ελπίδα του Tom Cruise να παραμείνει επικεφαλής studio (έστω κι αν το παίζει μπλαζέ λέγοντας ότι δεν κάνει τίποτα περισσότερο απ’ το να υπογράφει απλά τις επιταγές, που δεν πρέπει να ’ναι και ψέμα), με την United Artists (που του έδωσε ο Harry Sloan να παίζει, το Νοέμβρη του ’06 αν θυμάσαι) να βρίσκεται πρακτικά σε κατάσταση απραξίας (και άρα επενδυτικής αχρηστίας), έχοντας παράγει μονάχα την εισπρακτική και καλλιτεχνική πατάτα του Lions for Lambs (2007) τον πρώτο της χρόνο, κι ό,τι προκύψει απ’ αυτήν την ιστορία των καλών Ναζί στον δεύτερο. Και με την καλή του συνεργάτιδα, Paula Wagner, να έχει ήδη εγκαταλείψει τον Cruise μονάχο καπετάνιο του πλοίου-φαντάσματος, δεν θα ’χεις κι άδικο να υποψιάζεσαι ότι πολύ σύντομα ο Tom θα παίζει τον παραγωγό μόνο σε σατιρικά cameo.

Μανιωδώς αισιόδοξη δασκάλα, δίνει χρώμα στο West End, σα να 'ναι η αποστολή της.Όταν οι φράσεις "βραβευμένη στο Βερολίνο" και "νέα ταινία του Mike Leigh" πάνε μαζί στην ίδια πρόταση με "εκστατικό αισιόδοξο crowd pleaser", ξέρεις ότι κάπου κάποια σκουληκότρυπα έχει ανοίξει και καταπίνει το σύμπαν σιγά-σιγά, αλλά αν είναι να πάμε απ' την κωμωδία που έχει στήσει γύρω απ’ τη θαυματουργή ερμηνεία της Sally Hawkins, χαλάλι του και τουλάχιστον θα πάμε γελώντας. Παραδίδοντας ρεσιτάλ λιτότητας κι οικονομίας, ο Mike Leigh στην επιστροφή του στις αίθουσες τέσσερα χρόνια μετά τη Vera Drake (2004), ζωγραφίζει ένα μυστήριο, αξιαγάπητο και τρομαχτικό συγχρόνως πορτρέτο της ανθρώπινης κατάστασης, με πρόσωπο μιας γυναίκας που σε κάνει να θέλεις να της ζουλήξεις τα μάγουλα την ίδια ώρα που απελπίζεσαι με την εμμονή της να ελπίζει και να συνεχίζει, αφιερωμένη στην ανακούφιση των γύρω της, μια φτιαγμένη από κρέας και κόκαλα (αν και περισσότερα κόκαλα, παρά κρέας) εκδοχή του Always Look on the Bright Side of Life, που σου κόβει σε δυο-τρεις περίτεχνα ισορροπημένες σκηνές το βήχα της καρικατούρας και σε ταξιδεύει με αξιοζήλευτη άνεση και φινέτσα, σε μια ειδυλλιακά φαντασιακή ενσάρκωση της ενδεδειγμένης αντίδρασης κι αντίστασης του ανθρώπου, απέναντι στα μαύρα σύννεφα της Μόρντορ που σκεπάζουν τη ζωή του.

Όπως υπονοεί, αναντίρρητα ειλικρινά, από τον τίτλο του, που παραλείπει το "strike", το Hunger (2008) του Βρετανού Steve McQueen ενδιαφέρεται για την απεργία πείνας του μέλους του IRA Bobby Sands, κυρίως σα σταθμό ανάμεσα στους πυροβολημένους χριστιανούς αγίους και τα ανορεξικά φιλόδοξα κοριτσάκια. Έχοντας αναλάβει το έργο, πριν καμιά πενταετία, από το Channel 4, με βάση το παρελθόν του σε film installations, o McQueen μάλλον ευτύχησε η σύγχρονη φασαρία για το Abu Ghraib και το Guantanamo Bay να κάνουν τις συνθήκες κράτησης στο Long Kesh στα τέλη του '70 πάλι επίκαιρες, και έτσι το πρώτο μέρος του φιλμ επικεντρώνεται στις διαμαρτυρίες, με τη χρήση κουβερτών και σκατοπασαλειμάτων, στις οποίες είχαν καταφύγει νωρίτερα οι φυλακισμένοι παραστρατιωτικοί Ιρλανδοί, στη προσπάθειά τους να αποκτήσουν και πάλι κάποια από τα δικαιώματα αιχμαλώτων πολέμου που είχαν για ένα φεγγάρι. Ενδιάμεσα, για το τρίτο μέρος του έργου, ο δημιουργός παρεμβάλλει ένα θεατρικό διάλογο, γραμμένο από τον Enda Walsh, με ένα παπά να προσπαθεί να πείσει τον Sands ότι αποτρελάθηκε και επιχειρεί εγωιστική αυτοκτονία.

Η λιτή δομή του φιλμ ενισχύεται από τη πειθαρχημένη φορμαλιστική ματιά του σκηνοθέτη αλλά, στο μεγαλύτερο μέρος, εξάρσεις υπερκινητικής βίας και ωμών σοκαριστικών εικόνων σου κρατάνε το ενδιαφέρον, παρόλο που οι πιο εκκωφαντικές δηλώσεις γίνονται ήρεμα και φευγαλέα (ο κλειδοκράτορας τσεκάρει το αυτοκίνητο για μπόμπες στη διάρκεια της φαινομενικά ήσυχης πρωινής προετοιμασίας του, αίμα τρέχει από το κεφάλι του έγκλειστου στη διάρκεια της φαινομενικά τυπικής υποδοχής του). Στη ροή, η εντυπωσιακή αρχικά και σίγουρα από τις πιο ενδιαφέρουσες της χρονιάς, συνθετική ικανότητα του McQueen, αναλώνεται όλο και περισσότερο σε δυσδιάκριτους συμβολισμούς (τι θέλει να πει ο ποιητής δίνοντας ατελείωτη έμφαση στο καθάρισμα των σκατών σε σχέση με το χρόνο δημιουργίας τους?) και άκομψες ευκολίες (κλαίει ο ματατζής για το σπασμένο του γκλομπ όσο οι άλλοι ακόμα δοκιμάζουν πόσο αντέχουν τα δικά τους να βαράνε γυμνούς ανθρώπους), θύμα και της βασικής αργόσυρτης αφηγηματικής του επιλογής (που τη κάνει αναγκαστικά απλοποιητική, όσο κι αν ισχυρίζεται το αντίθετο) αλλά και των τεχνικών ικανοτήτων των συνεργατών του (που κάνουν τη κάμερα να τρεμοπαίζει όταν δε θα 'πρεπε). Και το τελευταίο μέρος, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να εξετάζει και κανέναν που πεθαίνει από ανίατη νόσο, ακουμπάει τα όρια τυπικούρας στην αναπαράσταση νεκροκρεβατικών ψευδαισθήσεων, και ξεπερνάει αυτά του απολιτικισμού, παραλείποντας εντελώς, ακόμα και στα credits, τη μαζική απήχηση που είχαν οι απεργίες πείνας του '81 (αποδεικνύοντας, άσχετα με ότι μπορείς να πεις για την εκμετάλλευσή τους στη συνέχεια, και ενάντια σε ότι διαδίδαν έντεχνα οι Βρετανοί, ότι ο IRA είχε λαϊκό έρεισμα).