Μια σαιζόν σε πολυφυλετικό γαλλικό σχολείο.Καραντοκιμαντερίστικα σκηνοθετημένο και σε αληθινές εμπειρίες βασισμένο, το βραβευμένο με το Χρυσό Φοίνικα δράμα δωματίου του Laurent Cantet (του Ελεύθερου Ωραρίου (2001)), βασίζεται σε βιβλίο που έγραψε δάσκαλος βασισμένος στις εμπειρίες του, τις οποίες ξαναζεί παίζοντας το δάσκαλο στην ταινία, απέναντι σε παιδιά που είναι μαθητές και παίζουν τους μαθητές, σα να ήταν πάνω-κάτω οι εαυτοί τους. Και είναι θρίαμβος του κινηματογραφημένου (αλλά όχι απαραίτητα κινηματογραφικού) reality, της αισθητικής ενός εκφυλισμένου σινεμά βεριτέ μετεξελιγμένου στον νεονεορεαλισμό, τον οποίο ο Cantet πετυχαίνει με αψεγάδιαστη ευστοχία, αμολώντας τρεις κάμερες να πηγαινοέρχονται με χαρισματική ευλυγισία και χαρακτηριστικά πλαστή αστάθεια, μέσα σε μια σχολική αίθουσα γεμάτη εκρηκτικά μίγματα διαφυλετικών εντάσεων και γυμνασιακών ορμονών, εντοπίζοντας μεν ανάμεσα στους τοίχους τις αλληλεπιδράσεις του παρόντος και του μέλλοντος ολόκληρης της Γαλλίας (και της Ευρώπης και οποιασδήποτε πολυπολιτισμικής οντότητας με ρεπουμπλικάνικων αποχρώσεων προβλήματα αυτοαποδοχής), αλλά χωρίς να τους δίνει και σημασία, για να πλάσει την ακεραιότητα του αμερόληπτου βλέμματός του. Εξαιρετικά εθιστικό το σχολικό του δράμα --που στη μεγαλύτερή του διάρκεια διαγράφει κάθε υπόνοια σχέσης με τις σχετικές (κατά κανόνα μελοδραματικές κι αφελείς) συμβάσεις του είδους, για να τις λοξοκοιτάξει προς το τέλος-- αλλά, παρ’ ότι στην αναποφασιστικότητά του να ασχοληθεί πραγματικά με οποιοδήποτε απ’ τα (είτε της εποχής, είτε δομικά) προβλήματα που αφήνει να εννοηθούν, αντανακλά την αναποφασιστικότητα του δασκάλου και κατ’ επέκταση του σχολικού συστήματος, ο ίδιος ο Cantet δεν έχει τους φορμαλιστικούς περιορισμούς του συστήματος να τον αγκυλώνουν, κι ούτε πετυχαίνει καμιά επανάσταση απλά επιδεικνύοντας το δεδομένο.

Δίδυμο σκηνοθετών τέχνης που ψάχνει να κάνει το ντεμπούτο του, μπλέκει με παλιό τσοντά που ψάχνει το comeback του. Το μίγμα βγάζει Χρυσό Φοίνικα.Ταινία για ταινία μέσα σε ταινία, με αυτοβιογραφικού τύπου στοιχεία εμφανή στις βόλτες των φερέλπιδων δημιουργών σε παραγωγούς που ψάχνουν «κάτι σαν το Safe Sex (1999)» (και όχι κάτι σαν το 5 Λεπτά Ακόμα (2006), ας πούμε) το δίδυμο Ρέπαπαθανασίου κοντράρει (με μέτρο) τη συνταγή των εκατόν τριάντα πέντε γνωστών απ’ την τηλεόραση ηθοποιών που εισήγαγε, δίνοντας τους τρεις κεντρικούς ρόλους σε γνωστούς απ’ το κουτί αλλά όχι αστέρες του, και σπάει πλάκα με την κατάσταση που (βοήθησε να εδραιωθεί και) επικρατεί στη ντόπια σύγχρονη (εμπορική κυρίως) κινηματογραφική πραγματικότητα, όπως μπορεί να την φανταστεί κι ο απ’ έξω της. Κρατά σε λογικό βαθμό πιο σκόρπια τα γέλια απ’ ό,τι σ’ έχει συνηθίσει το δίδυμο, για να προλαβαίνεις να παίρνεις ανάσα κι εσύ και η δραματουργία τους, η οποία όμως υστερεί στον ίδιο βαθμό που χωλένουν και οι αισθηματικοδραματικές υποπλοκές της, αλλόκοτα μπλεγμένες με λυρικές εξάρσεις, εσκεμμένα χοντροκομμένα ενδεικτικές της τρικυμίας εν κρανίο του δημιουργού με όραμα, που βλέπει να του το τσαλακώνουν. Ασαφές πάντως μένει και το όραμα των δικών μας δημιουργών, που ασχολούνται περισσότερο με τα απρόοπτα των γυρισμάτων, αντί για τη μετάλλαξη της δημιουργικής σκέψης κατά τη δημιουργική διαδικασία, πράγμα που λένε ότι ψάχνουν στην ταινία και καταφεύγουν σε τηλεοπτικής ευκολίας συρραφή γκαφών και ατυχημάτων άλλοτε πετυχημένων, άλλοτε όχι τόσο, περιορίζοντας τη σατιρική τους διάθεση στο tagline, για να μην εκθέσουν ούτε τους εαυτούς τους, ούτε τους εν δυνάμει στόχους της.

Πιτσιρικάς που πάντα έκανε ό,τι ήθελε, βρίσκεται να δέχεται εντολές από έναν τηλεφωνητή. Και μια γκόμενα του γίνεται κολιτσίδα.Η εικόνα μιας οργουελικής (μετα- War on Terror) Αμερικής που ξεκάθαρα δεν είναι το καλύτερο περιβάλλον να είσαι τρομοκράτης, αλλά δεν είναι και πολύ καλό ακόμα κι αν δεν είσαι, είναι το μόνο που αξίζει τον κόπο να δεις στο νέο πόνημα του Daniel John Caruso, γνωστού (στη μετά του cult Salton Sea (2002) εποχή) για την αγάπη του στα αντιδάνεια και τις ανακυκλώσεις, που αυτήν την φορά μπλέκει homage Kubrick και (αλίμονο) Spielberg με ρετάλια Tony Scott σε ασμίλευτο στιλάκι Michael Bay (στήσε 5 κάμερες, πέτα αμάξια δεξιά κι αριστερά, τράβα τα όλα, ρίχ' τα στη μονταζιέρα, κι όποιος βγάλει νόημα, μαγκιά του), κυνηγώντας ιντριγκαδόρικο pulpy αποτέλεσμα για ποπ-κορν διασκέδαση, που όπως πάντα, ξεχωρίζει απ’ το σωρό για τα υψηλά production values και το καυτό του γκομενάκι (αν και η Michelle Monaghan δεν είναι και τόσο πρώτης γραμμής όσο οι προηγούμενές του, της Sarah Roemer του Disturbia (2007) συμπεριλαμβανομένης), αλλά πέραν του ότι ανεβάζει απαιτήσεις πολιτικών εκφάνσεων και συνομωσιολογικών λαβυρίνθων, σε σημεία που δεν μπορεί να φτάσει η αφέλειά του, κάνει και το ολέθριο λάθος να ελπίζει ότι δεν θα σε πειράξει που θα σε κάνει να νιώσεις μαλάκας, όταν στη μία ώρα, σου λύσει το δράμα με τρόπο που θα μπορούσε να είχε λυθεί μιάμιση ώρα πριν (ξεκινήσεις καν να πας στην αίθουσα), και σου το τρίβει και στα μούτρα.

«Το στόρι είναι εντελώς συμβατικό...»...και αναπτύσσεται με τους καταιγιστικούς ρυθμούς της αβίαστης βραδύτητας, σ’ ό,τι πιο θεατοδιωχτικό έχει κάνει μέχρι τώρα ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, που ποτέ δεν είχε τη φήμη σκηνοθέτη με έγνοια του τον θεατή, κι ούτε πρόκειται να την αποκτήσει τώρα, φροντίζοντας απλώς να αποτελειώσει όποια ελπίδα είχε μείνει ζωντανή απ’ το Κουράστηκα να Σκοτώνω τους Αγαπητικούς σου (2002), μετά το μακελειό του Πεθαίνοντας στην Αθήνα (2006). Ένα road movie δίχως ιδιαίτερη έμφαση ούτε στο road, ούτε στο movie, το ταξίδι απ’ τη Αθήνα στην Κωνσταντινούπολη είναι ένα ταξίδι στη γεωγραφία ηρώων που τρέχουν απ’ το παρελθόν και προσπαθούν να αποφύγουν και το μέλλον, αφήνοντας το παρόν να τους ψάχνει σε μια αδιάκοπη εναλλαγή περιβάλλοντος, μόνο που η ταινία, όπως και οι ήρωες, δεν θέλει να ξέρει από που έρχεται, δεν ξέρει που πάει, και δεν ξέρει ούτε τι ακριβώς να κάνει όταν φτάσει εκεί, ενδιαφέρεται μόνο να σκορπίσει στείρα λυρικότητα ανάμεσα σε μια ακολουθία από fades to black, που αντικατοπτρίζουν εκτός απ’ τη μαυρίλα της ματαιότητας της ύπαρξης και τη μαυρίλα του χαρακτηριστικότερου είδους κινηματογράφου που κάνει τους Έλληνες να ακούν «ελληνικός» και να τρέχουν για τα βουνά.

Μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις για το υλικό του making of της νέας ταινίας του Γιάννη Ξανθόπουλου, που είχε αναλάβει φράξια των Μαζών με απώτερο στόχο να το απαγάγει, έφτασαν σήμερα στο mail μας τα λύτρα, τουτέστιν το trailer του Όλα θα Πάνε Καλά (2009), που βλέπεις αποκλειστικά και σε πρωτιά εδώ σήμερα, πριν καν κάνει την πρεμιέρα του στις σκοτεινές αίθουσες (μπροστά απ’ το Αυστηρώς Κατάλληλο (2008) αύριο και το Quantum of Solace (2008) την άλλη παράλλη βδομάδα, τις δυο φθινοπωρινές ναυαρχίδες της Audiovisual δηλαδή, που κυνήγαγε τους παραγωγούς Αργοναύτες να της τελειώσουν το υλικό να το ρίξει στα μέγιστα πλήθη που μπορεί να μαζέψει).

Η τραγικωμωδία με τα στοιχεία περιπέτειας (και τα «χοντρά... (μ)πλεξίματα») του σκηνοθέτη και σεναριογράφου του προπερσινού υπερσουξέ 5 Λεπτά Ακόμη (2006), δεν έχει τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο για πρωταγωνιστή (προς μεγάλη σου ανακούφιση, αν είχες ψηλιαστεί μαζί μας ότι δεν υπάρχει άλλος Έλληνας ηθοποιός αυτή τη στιγμή στον κινηματογράφο), αλλά αντιθέτως φέρνει στο προσκήνιο τον Άκη Σακελλαρίου, που δεν είχε βρει τίποτα αξιόλογο ν’ ασχοληθεί απ’ την εποχή του (οριακά έξω απ’ την ξαφνική άνθιση του ελληνικού εμπορικού χρονικά) Ιλουστρασιόν (2006) κι επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη για να παίξει μοβόρο μικροαπατεώνα, που βγαίνει απ’ τη φυλακή πεινασμένος για τη μεγάλη μπάζα. Την οποία οραματίζεται σε απαγωγή μεγαλοδικηγόρου του υπόκοσμου (Δημήτρης Πιατάς), σχέδιο όμως που αφ’ ενός ποντάρει υπερβολικά στη μικρότερων φιλοδοξιών άπιστη γκόμενά του (Φαίη Ξυλά) και τον μικρότερων ικανοτήτων άπιστο κολλητό του (Ορφέας Αυγουστίδης), και αφ’ εταίρου δεν υπολογίζει την θεία Ελενίτσα του μεγαλοδικηγόρου (Έφη Παπαθεοδώρου), η οποία, παραφράζοντας τα λόγια του σκηνοθέτη, αντιπροσωπεύει μια μεταφυσική αχτίδα καλού, σ’ έναν κόσμο που προσπαθεί να πνίξει το σκοτάδι.

Αλλά επειδή το trailer είναι αρκούντως κρυπτικό, τουλάχιστον για τον χαρακτήρα έκπληξη και στοίχημα της ταινίας μαζί, τις αποκαλύψεις θα σ’ αφήσω να τις περιμένεις σ’ ένα ξεγυρισμένο set visit προσεχώς (ελπίζω αρκετά πριν το Γενάρη που βγαίνει η ταινία στις αίθουσες), και μέχρι τότε μπορείς να γράφεις από κάτω, πόσα θα πόνταρες στις ικανότητες της Θεοπούλας του Παρά 5, που θα δοκιμαστεί τώρα και ως μαζομαζώχτρα κινηματογραφική. Για τη rap προς reggae στροφή του Χατζηγιάννη στο τραγούδι τίτλων, κρατάω κι εγώ τις επιφυλάξεις μου μαζί σου.

Η Village Films σας προσκαλεί στην avant première του αστυνομικού δράματος Ζήτημα Τιμής. Τη Δευτέρα 27 Οκτωβρίου στις 8 το βράδυ στα Village 9 Cinemas @ Φάληρο.

Αναμφισβήτητα πια το φανταστικό φιλμ της χρονιάς, πριν καν αρχίσει να προβάλλεται στις σουηδικές, νορβηγικές και (κάποιες) αμερικάνικες αίθουσες αυτή τη βδομάδα, το βαμπιρικό ρομάντζο του Tomas Alfredson απέκτησε στα τέλη της προηγούμενης και κόκκινο trailer, με ολοκληρωμένες τις μοβόρες σκηνές του προ δεκαπενθημέρου πράσινου, που πρόσφεραν βορά στο κοινό των διαδιχτύων οι φίλοι του verbal με τις σάπιες ντομάτες.

Το Let the Right One In (2008), που οι Αμερικάνοι θεωρούν δεδομένο τουλάχιστο από το Lost Boys (1987) και μετά ότι καταλαβαίνεις τι σημαίνει ο τίτλος του (και αν όχι, υπαινιγμούς θα βρεις μόνο στο διεθνές trailer), ξεκίνησε φυσιολογικά από το Göteborg και έδειξε πρώτη φορά τα δόντια του με το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Rotterdam στις αρχές της χρονιάς. Αλλά ήταν στην αγορά του Βερολίνου κάτι μέρες αργότερα που άφησε ξερούς όσους το πέτυχαν, με αποτέλεσμα να ψιθυρίζεται ταινία του φεστιβάλ με σήμα την αρκούδα στους υποψιασμένους κύκλους, η (σουηδική) EFTI να του αφήνει μήνες και εποχές (από τη σχεδιασμένη αρχικά ανοιξιάτικη έξοδό του) για να πάρει φωτιά, κι εγώ να πικάρω τον cinemad που μου έλεγε ότι δε το πήρε χαμπάρι. Με σημαντικότερους σταθμούς ενδιάμεσα, το Tribeca όπου ο Alfredson παρέλαβε τα $25 χιλιάρικα του μεγάλου βραβείου από τα χέρια του Robert De Niro σα να του το έδινε στις Κάνες, και το Fantasia του Montreal όπου πήρε ότι υπήρχε, το φιλμ έκανε το γύρο του πλανήτη πριν καταλήξει να κάνει τους geeks να παραληρούν σαν καλύτερη τρομοταινία του Fantastic Fest του AICN και να τιμηθεί με το Méliès d'Or των ευρωπαϊκών διοργανώσεων του χώρου στο Sitges.

Η παραγωγή έχει πια διανομή "σχεδόν σε όλες τις ηπείρους" (στην Ανταρκτική ακόμα το σκέφτονται προφανώς) και η εμπλοκή του J.J. Abrams από νωρίς κατέληξε στο να σκηνοθετεί το (αμερικάνικο) remake ο Matt Reeves του Cloverfield (2008), παρόλο που η (βρετανική) Hammer είχε τσιμπήσει τα σχετικά δικαιώματα, και παρά τις αντιρρήσεις του πρώτου σκηνοθέτη. Η Σουηδία έχασε την ευκαιρία να έχει φιλμ που να ξεχωρίζει στον φετινό πανικό από ξενόγλωσσες συμμετοχές στα Oscar®, επιλέγοντας το δεινοσαυρικό (που θα 'λεγε κι ο Bergman) Maria Larssons Eviga Ögonblick (2008) του Jan Troell, όμως ο Guillermo del Toro δεν έχασε αυτή να σπονσονάρει ακόμα ένα αξιόλογο του χώρου σαν "τόσο εκλεπτυσμένο, στοιχειωτικό και ποιητικό όσο πρόκειται ποτέ να δεις".