Σίγουρα το μέχρι τώρα πιο αισθητικά συνεπές, ρομαντικά φορτισμένο, ψηφιακά προσεγμένο και.. χρονικά καθυστερημένο θα είναι το έκτο φιλμ βασισμένο στη σειρά των βιβλίων για μαθητευόμενους μάγους της J.K.Rowling, τα οποία πουλάγανε, όπως ξέρεις, μέχρι το τελευταίο πέρσι, σε λίγες ώρες όσο ένα μέσο bestseller στον πρώτο αιώνα της κυκλοφορίας του.

Το (teaser-o-)trailer του Χάρι Πότερ και του Ημίαιμου Πρίγκηπα (2009) που ουσιαστικά υπογράφει αυτούς τους χαρακτηρισμούς και που θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες στις 21 Νοεμβρίου, αντί για το μετακινημένο στον Ιούλιο φιλμ, το έδωσε στη δημοσιότητα η Warner την Παρασκευή, ξεκινώντας από τα fan sites, και αποδεικνύοντας ότι όχι μόνο έχει πάρει μια σελίδα από το brilliant ακομπλεξάριστο marketing της Disney αλλά και (πάρει) μυρουδιά ότι το πιο κοντά στη παραγωγή κοινό μπαρμπουνιάζει όλο και περισσότερο από την αγανάκτηση (της επιπλέον αναμονής) ενώ το πιο αποβλακωμένο ευφάνταστο και άστατο τσιρίζει στο δρόμο για αυτόγραφα μορμονοβαμπίρων που πετάχτηκαν να καλύψουν το κενό. Έτσι, η έμφαση στη ρομαντική κωμωδία, που ψιθυρίζονταν εδώ και κάνα χρόνο, δε προξενεί εντύπωση σε κανέναν ότι αποκαλύπτεται τη συγκεκριμένη στιγμή, το (σχεδόν) φιλί του Χάρη με τη Τζινέβρα Μόλι Oυέσλι το 'χεις δει από το καλοκαίρι και του 'κλεψε τον κεραυνό το παθιάρικο του Ρον με τη Λάβεντερ στο διεθνές teaser, το τραγικό του τέλους είναι δεδομένο, και γενικά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στη προώθηση έχει πια.. η προώθηση. Το μπλοκμπαστερικό καλοκαίρι προμηνύεται τόσο κουτσό όσο εξελίσσεται ήδη ο βραβειακός χειμώνας, η ταινία φαίνεται όλο και καλύτερα μεγαλύτερη από τον ανταγωνισμό, αλλά το στοίχημά της φαίνεται εξίσου όλο και μεγαλύτερο όσο περνάει ο καιρός, από τον Αύγουστο που όλοι οι υπεύθυνοι, όλο χαρά, ανακοίνωναν.. πως θα χρειαστεί να περιμένεις μόνο ένα χρόνο, αφότου τη δεις, και μέχρι τη μεταφορά του πρώτου μέρους του τελευταίου βιβλίου (που κι αυτό κόπηκε στα δυο για να σου παρατείνει την απόλαυση, και για να 'χεις αποκτήσει και κάνα εγγονάκι στο μεταξύ να τη μοιράζεσαι, ξέρεις).

Με τη φήμη της ταινίας του, να έχει απλώσει τη δική του σε όλες τις ηπείρους και με τα γυαλιά του κοκάλινου σκελετού του, να έχουν αντανακλάσει τα φλας των βραβεύσεων σε καμιά δεκαπενταριά πρωτοκλασάτα φεστιβάλ ξεκινώντας απ' το Rotterdam, βάζοντας φωτιά στο Βερολίνο, κάνοντας στάση στην Tribecca για το πρώτο βραβείο, συνεχίζοντας για σάρωμα στο Fant-Asia του Montreal, και καταλήγοντας να επιπλέει στα χείλη φανατικών τόσο τρομολάγνων όσο και αρτχαουζάδων, ο Tomas Alfredson έφερε στη Θεσσαλονίκη την μάλλον σημαντικότερη ταινία του παγκόσμιου ανεξάρτητου κυκλώματος τουλάχιστον για φέτος, στο πάντα σπαρταριστό τμήμα των Ημερών Ανεξαρτησίας. Αφού έκανε την ελληνική πρεμιέρα του στην ενθουσιασμένη κατάμεστη αίθουσα του Κασαβέτη χθες τα μεσάνυχτα (κι έμεινε ξάγρυπνος με το κοινό ως τις 2μιση για να απαντήσει στις ερωτήσεις του), σήμερα το πρωί μας ανάγκασε να παραδεχτούμε εμπράκτως, ότι στην πραγματικότητα μπορούμε να δουλεύουμε ακόμη κι όταν κανονικά δεν θα έπρεπε, δίνοντάς μας την ευκαιρία να δοκιμάσουμε τις τεχνολογίες και να καλύψουμε φεστιβάλ χωρίς να είμαστε καν στην ίδια πόλη (ακόμα).

Στην πρώτη skype συνέντευξη που βγαίνει online στις Μάζες (και νομίζω στο www γενικότερα, οπότε συνεχίζουμε να κάνουμε guerilla work υποθέτω, πόντος για 'μάς), ο Alfredson, απ' το δωμάτιο του ξενοδοχείου του στη Θεσσαλονίκη, μιλάει σ' εμένα στο διαμέρισμά μου στην Αθήνα, για όλη τη διαδικασία του Låt den Rätte Komma In (2008) που περιμένουμε πως και πως εδώ και μήνες, απ' το τι τον τράβηξε στο ομότιτλο βιβλίο που μετέγραψε σε σενάριο γι' αυτόν ο συγγραφέας του, ποια στοιχεία αποφάσισε να αναδείξει απ' αυτό, τι τον έκανε να κρατήσει την ιστορία στα '80s, πώς την προσέγγισε αγνοώντας όλο το συντακτικό της φιλμογραφίας του τρόμου και πώς ελπίζει η ήδη στα σκαριά αμερικάνικη εκδοχή της ταινίας του, να μην είναι απλώς ένα χάμπουργκερ, όπως λέει χαρακτηριστικά.

Σαν υστερόγραφο, έχοντας βιώσει τη μαύρη τρύπα που είναι ο υποτιτλισμός σε τέτοια φεστιβάλ που έχεις να κάνεις δυο και βάλε συνεντεύξεις τη μέρα και πέντε και βάλε ταινίες να προλάβεις, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ θα ποντάρω στην ανάγκη σου για αμεσότητα και θα σου βγάζω τις συνεντεύξεις το γρηγορότερο, που σημαίνει χωρίς υπότιτλους, τουλάχιστον γι’ αυτές που είναι στα εγγλέζικα. Οι υπότιτλοι θα προστίθενται σταδιακά, πιθανότατα μετά το τέλος του φεστιβάλ.

Η Rosebud σας προσκαλεί στην avant première της δραματικής ταινίας Ήρεμο Χάος. Την Τετάρτη 19 Νοεμβρίου στις 5 το απόγευμα στην ΕΛΛΗ, Ακαδημίας 64.

Μετά από δυο μουσικομονταζοτηζεράκια, ένα μάτσο character posters και μια σειρά από βαρετοσυναρπαστικά video diaries από τα γυρίσματα, η Warner έβγαλε σήμερα στο Yahoo!, λίγο πριν το ξαμολύσει στις αίθουσες μπροστά απ’ το Quantum of Solace (2008) που καθυστέρησε στην Αμερική για να τελειώσουν οι εκλογές, το theatrical trailer της μάλλον πιο πολυαναμενόμενης απ’ όλες τις ταινίες της ερχόμενης σαιζόν και θα ’ταν και της προηγούμενης αν δεν υπήρχε ο Σκοτεινός Ιππότης (2008).

Με μια καλή ματιά στη δολοφονία του ανθρώπου που σκότωσε τον JFK για όσους έχουν διαβάσει το κόμικ, το trailer ξεκινά περίπου όπως και η ταινία, σύμφωνα με τις αναφορές απ’ το sneak preview σκόρπιου υλικού που είχε παρουσιάσει ο Zack Snyder πριν κάνα μήνα και συνεχίζει με την πρώτη σοβαρή αναφορά στην πλοκή, που εκτυλίσσεται στην Αμερική των mid ‘80s, γύρω από την ύποπτη σειρά δολοφονιών των παρηκμασμένων κοστουμαρισμένων ηρώων που είχαν μεσουρανήσει την εποχή του πολέμου του Βιετνάμ και του Richard Nixon και είχαν ωθηθεί σε αναγκαστική απόσυρση μετά από λαϊκή κατακραυγή, για όποιον δεν έχει επαφή με το σημαντικότερο, αν όχι καλύτερο, graphic novel που έχει ζωγραφιστεί ποτέ.

Με σενάριο του Alan Moore και πενάκια του Dave Gibbons, το Watchmen πρωτοχτύπησε τα ράφια το 1986 ως η υλοποίηση της πρόθεσης του Moore να δημιουργήσει τον Moby Dick των κόμικς και παρ’ ότι βασιζόταν σε μια σειρά ανύπαρκτων, generic χαρακτήρων, ενδεικτικών της στόφας και της γκάμας όλων των υπερηρώων, το Watchmen έφερε την εκδότρια DC Comics μπροστά από την Marvel στις πωλήσεις της εποχής και η κριτική αναγνώριση που συνάντησε απ’ την αρχή χάρη στην ιδιαίτερη αισθητική, το ανανεωτικό αυτάρκες σενάριο, τους πολιτικούς και σατιρικούς υπαινιγμούς και τη βαθιά φιλοσοφική του διάθεση, με την πάροδο των χρόνων το ανέβασε στο ψηλότερο ράφι του hall of fame των graphic novels, με αποκορύφωση να είναι το μόνο κόμικ στη λίστα των 100 καλύτερων αγγλόγλωσσων βιβλίων απ’ το 1923 ως το 2005, για το περιοδικό Time.

Οπότε καταλαβαίνεις γιατί μπορεί να έχει μια απ' τις μεγαλύτερες στρατιές φανατικών αγνικιστών, που παραφύλαγαν γύρω απ’ το λαιμό του Snyder τα τελευταία τρία χρόνια να βρουν ευκαιρία να του τον δαγκάσουν αν τους πείραζε τη βίβλο τους, κι έπαθαν την αναμενόμενη κρίση τους πριν μερικές βδομάδες, όταν κυκλοφόρησε ότι τους άλλαξε το φινάλε, κόβοντας ένα γιγαντιαίο καλαμάρι και ρίχνοντάς το στο τηγάνι. Το αληθινό θέμα με τη μεταφορά του βέβαια, που έρχεται μετά από αποτυχημένες αντίστοιχες απόπειρες, τόσων χρόνων όσων είναι και το ίδιο το κόμικ (ο Terry Gilliam, ο Daren Aronofksy κι ο Paul Greengrass έχουν περάσει απ’ την καρέκλα του υποψήφιου σκηνοθέτη τις τελευταίες δυο δεκαετίες), περισσότερο απ’ το αν θα καταφέρει να περάσει το πνεύμα του κόμικ στην οθόνη (για το ύφος και την υφή, είναι προφανές ότι ξέρει τί κάνει), είναι το πώς θα σε πείσει να πάρεις στα σοβαρά, ανθρώπους που φορούν στολές που ήταν ηθελημένα παρωχημένες ακόμα και στα 80s και φλερτάρουν με την κιτσερέλα σήμερα. Και δεν ξέρω για σένα, αλλά σ’ αυτό εμένα το trailer δεν με πείθει, και όλη αυτή η οπερατικίλα με τα slow motion που μας κοπανάει απ’ την αρχή του promotion, ελπίζω να μην είναι ενδεικτική της ταινίας που μας ετοιμάζει, παρά μονάχα τα χειρότερα απ’ το υλικό του, που αποφάσισε ν’ αποκαλύψει για να κρατήσει τα καλύτερα για μέσα στην αίθουσα, το Μάρτη που θα κάνει πρεμιέρα.

Αναρχικός καθηγητής αποφασίζει να δείξει πρακτικά στους μαθητές του ότι η δημοκρατία είναι κάθε άλλο παρά άτρωτη. Με αποτέλεσμα να τους αρέσει το μάθημα.Είναι εύκολο να ξαποστείλεις αρχικά το Κύμα (2008) σαν παιδιάστικο, απλοποιητικό, υπερβολικό, ανίκανο να εξετάσει όσους κολυμπάνε ανάμεσα σε αυτούς που κάνουν πιρουέτες σε σανίδα στη κορυφή του έχοντάς το περιμένει μια ζωή και σε όσους το βλέπουν από τη τηλεόραση να απειλεί την καρέτα καρέτα σε περιγραφή Αλέκου Θεοφιλόπουλου. Αλλά τότε μάλλον ανήκεις σε αυτή τη μικρομεσαία κατηγορία ανοιχτόμυαλων σε εισαγωγικά που περιγράφει ο σεναριογράφος του φιλμ στις συνεντεύξεις, αποκλείεσαι στο κυκλοφοριακό μόνος σου καθημερινά στο κέντρο, κι αν ποτέ πάρεις ταξί θα βρεθείς τελικά να συμφωνείς με τον ταξιτζή ότι όλοι οι φυλακισμένοι τεμάχισαν τη μάνα τους σε πριονοκορδέλα που είχαν πριν λαδώσει προσεκτικά και αξίζουν ανάλογης αντιμετώπισης. Εσένα λοιπόν, τον Μέσο Κοινό, και τον αδερφό σου τον Μεγάλο, σας γνωρίζει πολύ καλά τόσο ο Peter Thorwarth, όσο και ο σκηνοθέτης Dennis Gansel, που ξεκίνησε κάνοντας ψιλομπλοκμπαστεριές κάποιες πιτσιρίκες σε αναζήτηση οργασμού, και τώρα ανησυχεί ποιος -ισμός θα γεμίσει τον "ατομικισμό και την ιδιώτευση" σας. Κι αν έμενες στη Γερμανία, όπου το σχετικό βιβλίο στο οποίο βασίστηκαν ήταν προτεινόμενο σχολικό ανάγνωσμα σε αρκετές περιοχές για αρκετό καιρό, θα αμφέβαλλες λιγότερο για το ελκυστικό προσωπείο του απολυταρχισμού, την προβατιστική σου τάση, και τις δυναμικές στα παιχνίδια εξουσίας που έχουν καταγράψει πιο επιστημονικά και άλλα πειράματα, πέρα από αυτό του Αμερικάνου καθηγητή Ron Jones που ξεκίνησε την όλη φάση στα 60s.

Έτσι κι αλλιώς όμως, και ακόμα περισσότερο αν πας ανυποψίαστος, το πιο πιθανό είναι όλη η συγκαλυμμένα by the book εξέλιξη --ομάδα, ταυτότητα, στολή, χαιρετισμός-- να σε συνεπάρει, και το φιλμ κάνει λίγα για να μετριάσει την ηδονή της συμμετοχής σου, παρουσιάζοντας και τους απέξω λίγο πολύ σαν ανθρώπους (με αδυναμίες, εγωπάθειες και ελάχιστη κατανόηση). Ενώ μάλλον ο Thorwarth (το αρχικό σενάριο ήταν του σκηνοθέτη) και μάλλον σοφά, υποβαθμίζει την παράλληλη ομάδα πόλο (της ομάδας του Κύματος) σε απλή αφορμή για τον Gansel να πασπαλίσει τη δυναμική ροή του με σκηνές έκρηξης αδρεναλίνης (πέρα από αυτές στην υπόκρουση), υποβαθμίζοντας και τη δυναμική παραλληλισμού με χιτλερικές Ολυμπιάδες που θα μπορούσε να αποδυναμώσει το νέο, σκυλοσφυριχτρικό, πρόσωπο του φασισμού που παρουσιάζεται. Έτσι, το υδραργυρικό μοντάζ δένει μια ταινία που βαδίζει σίγουρη για το θέμα της και το κοινό της, μέχρι το τέλος όπου ρίχνει απότομα τις μάσκες για να βγάλει και την απαραίτητη διδαχή. Και το τέλος τέλος, όπου ψιλοξεφεύγει για μερικά μάρκα παραπάνω, για να έχεις και πραγματικά κάτι να της προσάψεις.

Ο Ζακ κι η Μίρι είναι συγκάτοικοι, δεν έχουν μία, γυρίζουν πορνό, ερωτεύονταιΘα ‘χεις διαβάσει κι εσύ φαντάζομαι, που λένε ότι αυτή είναι η πιο αστεία ταινία του Kevin Smith, πράγμα που ισχύει, αλλά δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο αν σκεφτείς ότι ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα αστείος, παρά μάλλον απλά επαναστατικά αναιδής και σπινθηροβόλα ευρηματικός στις προσβολές του κυρίως. Δυσκολότερο όμως είναι να φανταστείς ότι θα ήταν και η πιο απολαυστικά ρομαντική του, όχι κλισεδιάρικα μελοδραματική όπως το Jersey Girl (2004) του, ή geeky και μαστούρικη όπως το Chasing Amy (1997), αλλά αγνά ρομαντική και συναισθηματικά αυθεντική, αξιοπρεπώς και πετυχημένα χιουμοριστική, με το απαραίτητο twist που θα περίμενες και με λουρί στην εναλλακτικοδιανοουμενίστικη λογοδιάρροια που κρεμάει συνήθως για σημαία του ο Smith. Ιδανικό date movie για απαιτητικά εναλλακτικά ταίρια, βασίζεται πολύ στις ρεαλιστικοαφελείς αποδόσεις τον χαρακτήρων απ’ τους δυο πρωταγωνιστές που ζουν μαζί για χρόνια και δεν έχουν καταλάβει ότι είναι τα ιδανικά ταίρια ο ενός του άλλου, δε χρειάζεται να σου πω ότι δείχνει πως η Elizabeth Banks θα έπρεπε να κάνει καριέρα στην πορνοβιομηχανία, το ξέρεις από καιρό αυτό, αλλά θα σου σημειώσω έτσι κι αλλιώς ότι παραδίδει τον πιο αληθοφανή οργασμό που έχω δει ποτέ σε οθόνη (βλέπεις πώς πρόσθεσα εκεί τη διαφοροποίηση «σε οθόνη» για να μην παρεξηγηθώ), ο δε Seth Rogen απ’ την άλλη, σίγουρα δεν είναι έτοιμος για τσόντα ακόμα, τουλάχιστον όχι όπως τον πιάνει ο Smith στην πιθανότατα τελευταία σου ευκαιρία (τουλάχιστον για καιρό) να τον δεις ασουλούπωτο σαπιοκοιλιά αφού έχει ήδη αδυνατίσει και ετοιμάζει τους κοιλιακούς του για να παίξει τον Green Hornet (που κι αυτός θα ‘ταν ωραίος τίτλος για τσόντα), αλλά απλώνοντας τη συνήθη περσόνα του στο σύμπαν του Smith, εξασφαλίζει την προσγείωση που του χρειάζεται. Η αξία που σε κερδίζει περισσότερο στο Zack and Miri Make a Porno όμως, είναι ότι είναι επίσης και η ταινία που κάθε σκηνοθέτης με αληθινή αγάπη για τον κινηματογράφο, κάνει κάποια στιγμή στην καριέρα του, αν και συνήθως πολύ νωρίτερα απ’ ότι ο Smith στην προκειμένη, μόνο που η δική του ερωτική εξομολόγηση στο σινεμά, τη δημιουργία του και τη δύναμη που έχει να μεταμορφώνει τα συνεργεία του και μετά τον κόσμο, είναι όσο ανορθόδοξη θα την περίμενες από έναν τέτοιο τύπο --έχει την Traci Lords και την Katie Morgan σε κεντρικούς ρόλους rom-com, ας πούμε, πού αλλού θα το βρεις αυτό;

Τρεις μύγες πάνε στο φεγγάρι με το Apollo 11.Τρεις αμερικάνικες, όπως φροντίζει να τονίσει το σενάριο, μύγες, με τις ρώσικες μύγες να τρώνε το καπέλο τους απ' το θυμό τους, σε ένα προσχέδιο ταινίας που δεν μπαίνει στον κόπο να καλύψει την απλουστευτική δαιμονοποίηση με την οποία αναβιώνει την ψυχροπολεμική της αναχρονιστικότητα. Πιθανότατα γιατί έχει επίγνωση ότι απ' όσους μπουν στην αίθουσα, κανείς δεν θα 'χει συμπληρώσει έτος ηλικίας που να του επιτρέπει να ενδιαφερθεί για το ότι στην ανθρωπομόρφωσή τους, οι μύγες, εκτός από μόνο τέσσερα (δύο και δύο) άκρα, που είναι λογικό και φτερά που γίνονται σχεδόν αόρατα όταν δεν χρησιμοποιούνται, που είναι χαριτωμένο, έχουν και στρογγυλεμένη (αν και ρατσοτυποποιημένη με μαλλιά και αξεσουάρ κεφαλής) εμφάνιση για να είναι συμπαθείς όταν είναι με το μέρος μας, και παραμορφωμένο σωματότυπο με πολλά κοφτερά δόντια στα μακρουλά σαγόνια μας, όταν είναι στη Ρωσία, της οποίας οι άνθρωποι αξιωματούχοι, κοιμούνται πάνω στα γραφεία τους, ενώ οι Αμερικάνοι κοπιάζουν και θριαμβεύουν, καταλήγοντας να κερδίζουν τους Ρώσους στον Αγώνα προς το Φεγγάρι, να κλέβουν τις γυναίκες τους και να τους βάζουν σερβιτόρους στα ξενοδοχεία τους. Κι αν όλο αυτό μπορείς να το πεις παιχνιδιάρικα ασεβές, δεν είναι εξίσου κεφάτο και όλο το υπόλοιπο, με την ταινία στη μόλις 85λεπτη διάρκειά της, να είναι περίπου μισή ώρα πολύ μεγάλη κι άλλο τόσο άνευρη, και σ' όλο το υπόλοιπό της να δικαιολογεί την ύπαρξή της σε αίθουσα μόνο ως οριακά αστεία, χαριτωμένη, ή διασκεδαστική εντελώς παιδικά και μετά βίας αξιόλογη να σερβιριστεί αισθητικά, κάτι που το τρισδιάστατο δεν βοηθάει, τυπικά.