Σε ένα ελληνικό χωριό του ’69, μια ομάδα πιτσιρίκων μαζεύει χρήματα για να χάσουν την παρθενιά τους απ’ την πανέμορφη εταίρα του χωριού, μέχρι που η επερχόμενη προσσελήνωση, τους στρέφει σε έναν ευγενέστερο σκοπό: να φέρουν στο χωριό την πρώτη τηλεόραση.Γύρω απ’ αυτόν τον χαριτωμένο σκελετό, στήνεται ένα γαϊτανάκι γραφικών καρικατουρίστικων χαρακτήρων, καλοεκτελεσμένων αλλά επί το πλείστον κλισέ κωμικών καταστάσεων και δροσερών περιπετειών της αλά Stand By Me (1986) παρέας, απ’ την οποία ξεχωρίζει φυσικά ο Αχιλλέας ως κεντρικός ήρωας, χάρη όμως στην αξιοσημείωτη ερμηνεία απ’ τον νεαρό Άρη Τσάπη. Το καλομονταρισμένο πακέτο σε εντυπωσιακά ιλουστραρισμένο 60s περιτύλιγμα, με την μπόλικη νοσταλγική διάθεση και τα αξιοσημείωτα production values, πάσχει όμως από ανεπαρκή πλοκή και έλλειψη σεναριακού πυρήνα αρκετά στιβαρού για να συγκρατήσει τους δορυφόρους του. Κι έτσι, όταν περνά το 90λεπτο, όλα χάνονται στο διάστημα. Ίσως αν οι δυο πλανήτες της αφίσας είχαν περισσότερο screentime απ' το δεκάλεπτο...

Όταν νεόφερτος στην πόλη γείτονας, απειλεί να πάρει τα ηνία από πάλιουρα άρχοντα των Χριστουγέννων, μαζεύοντας αρκετά λαμπιόνια στο σπίτι του ώστε να φαίνεται απ’το διάστημα, οι δυο τους στήνουν έναν ιδιότυπο πόλεμο γοήτρου.Το καλοκαίρι ο DeVito ήταν ο ενοχλητικός πατέρας από άλλη πόλη, τα Χριστούγεννα είναι ο ενοχλητικός γείτονας από άλλη πόλη, κι έτσι όπως πάει, θα γίνει πολύ ενοχλητικός γενικότερα. Με άνεση κι αδιαφορία (για το προφίλ του και τις αντοχές μας), πρωταγωνιστεί σε ένα εποχικό δημιούργημα απ’ αυτά που χαρακτηρίζονται ως τίτλοι σε αναζήτηση ταινίας, σέρνοντας μαζί του τον Matthew Broderick στον πιο ανέμπνευστο, κλισεδιάρικο χαρακτήρα της φιλμογραφίας του.

Οι δυο τους, χοροπηδάνε σαν πασχαλινά λαγουδάκια χριστουγεννιάτικα αρκουδάκια στις φάλτσες νότες του σεναρίου, που προσπαθεί να βγάλει απ’ τη ναφθαλίνη τα καμώματα του Τρελού Θηριοτροφείου και να τα παντρέψει με την αληθινή ιστορία εκείνου του τύπου κάπου στην Αμερική που ήθελε να τυφλώσει την πόλη του με τα φωτάκια του, για να φτιάξει αυτό το χαριτωμένο διωράκι που σε αποτελειώνει μετά την αποχαύνωση στο εμπορικό κέντρο τα Χριστούγεννα. Και όπως θα γινόταν αν προσπαθούσες να τροφοδοτήσεις αεροδρόμιο από την πρίζα του σαλονιού σου, έχει μερικές αυξομειώσεις στην τάση στην αρχή, αλλά στο τέλος την ασφάλεια δεν τη γλιτώνεις, θα την κάψεις.

Ο μόνος λόγος που με προέτρεψε να παρακολουθήσω την ταινία ήταν η αδυναμία που έχω στη νεαρή αβορίγινα Keisha Castle-Hughes. Όχι βέβαια ότι με έπεισε πως το να υποδύεται την παρθένο Μαρία είναι η καλύτερή της --ορκίζομαι πως το έβλεπα στα μάτια της ότι υπέφερε που καβαλούσε γαϊδουράκι και όχι φάλαινα-- αλλά η αθωότητά της (ερμ.. σχεδόν) ήταν αποστομωτική.
Η Ιστορία της Γέννησης είναι γνωστή σε όλους, το διαφορετικό που φέρνει η ταινία είναι το concept. Μακριά από εξιδανικευμένες και ποιητικές εικόνες, το σεπτό έθνος των Ιουδαίων, μαζί και η Μαρία, επιδίδεται κατά τη διάρκεια της ταινίας σε κάθε είδους αγροτικές εργασίες. Πως αρμέγουν την κατσίκα, πως φτιάχνουν το τυρί, πως πατάνε τα σταφύλια, όλα θα τα μάθετε από αυτή την εκπαιδευτική ταινία. Ο Άγγελος έρχεται εδώ δίχως κρίνο και δίχως, δυστυχώς, εντυπωσιακά φτερά. Ο Ιωσήφ πάλι, είναι πιο εμφανίσιμος και σε νεαρότερη ηλικία απ' ότι φανταζόμασταν. Οι μάγοι ενδιαφέρονται για τους χουρμάδες λίγο περισσότερο απ' όσο θα 'πρεπε, και εξαιτίας αυτής της επιπλοκής λίγο έλειψε να μην ξεκινήσουν το πολύμηνο ταξίδι προς τη Βηθλεέμ. Αλλά τελικά έκαναν την καρδιά τους πέτρα και φόρτωσαν μια καμήλα χουρμάδες για το δρόμο.

Η υποκριτική δεν έχει ιδιαίτερες εξάρσεις, η προφορά των ηθοποιών είναι αστόχως όχι αμερικάνικη (λες και απαλύνει την ευνόητη σύμβαση: ξέρουμε δα ότι ο Ιωσήφ και η Μαρία μιλούσαν άλλη γλώσσα) και το θέμα τόσο, μα τόσο ξεπερασμένο. Ακόμη και η μουσική, που ήταν το ατού των παλαιότερων βιβλικών ταινιών, εδώ είναι απλώς αδιάφορη. Και η ταινία δεν πήγε καλά στην πουριτανική Αμερική, ενάντια στις προσδοκίες, και νομίζω ότι ξέρω το λόγο. Ο υπερβάλλων ζήλος της σκηνοθέτιδος για ρεαλισμό που την έκανε, εκτός των άλλων, να επιλέξει αποκλειστικά σκουρόχρωμο cast με αραβικές επί το πλείστον ρίζες, σίγουρα ξίνισε στο ξανθό έθνος. Κρίμα που δεν τόλμησε το πιο ανατρεπτικό: να βάλει και μελαχρινό μικρό Χριστούλη! Το Άγιο Πνεύμα χάλασε όλη την πλάκα και έβαλε στην κοιλιά της Μαρίας μωρό άσπρο σαν τον κρίνο.

Φτωχότερο είναι από χτες το κινηματογραφικό στερέωμα αφού έσβησε ένα από τα λαμπρότερα άστρα του. Μεγάλη η απώλεια και βαθύτατη η οδύνη για όλους αλλά κυρίως για τον George Clooney που έχασε το σύντροφο της ζωής του. "Απλά ψόφησε, πριν μια ώρα" ήταν η λιτή δήλωση του βραβευμένου με Όσκαρ ηθοποιού που, εύλογα, αδυνατούσε να πει πολλά περισσότερα στη πρώτη αποδέκτρια της συνταρακτικής είδησης, Susan Wloszczyna της USA TODAY. "Ήταν απ' τα πιο γέρικα γουρούνια που έχει δει ποτέ κανένας" συνέχισε με τρεμάμενη φωνή ο πιο σέξι άντρας στο κόσμο (και) για το 2006, αναπολώντας σίγουρα δεκαοχτώ (18) και πλέον χρόνια ευτυχισμένων στιγμών, όπως αυτή της φωτογραφίας.

Η μεγαλύτερη σε διάρκεια σχέση του περιζήτητου (πλέον) εργένη, το γλυκύτατο 150 κιλών μαύρο γουρούνι του με το όνομα Μαξ, ήταν σχεδόν τυφλό και κατάκοιτο με αρθριτικά. Είχε τραυματιστεί βαριά το 2001 όταν το πάτησε στο σκοτάδι ένας φίλος του πρωταγωνιστή. Φήμες για το θάνατό του είχαν κυκλοφορήσει και τον Ιανουάριο του 2005 για να διαψευσθούν δεόντως. Ήταν η δεύτερη απώλεια για τον αστέρα, και το κινηματογραφικό στερέωμα φυσικά, μέσα στο 2006 αφού εψόφησε νωρίτερα κι ένα, γλυκύτατο φυσικά, μπουλντόγκ του. Συλληπητήρια καταφτάνουν απ' όλο τον κόσμο όσο γράφονται αυτές οι γραμμές. Τη συλλογή τους έχει αναλάβει, για λογαριασμό του συντετριμμένου μεγάλου ανδρός, ο Defamer.

Βγήκε αυτό το σαββατοκύριακο online η σελίδα για την Inland Empire (2006) του David Lynch. Και μάλλον το φόρτωμα όλων των φίλων του ιδιότροπου δημιουργού που έτρεξαν να δουν το trailer ήταν πολύ μεγάλο, αφού κατέβηκε κι ακόμα εκεί (κάτω) είναι.

Η διεύθυνση της σελίδας είναι www.inlandempirecinema.com και το βιντεάκι που είναι αρκετά μικρό ακόμα και για teaser το ανέβασα για να φύγει κάπως η απορία όσων δε το έχουν δει ακόμα. Και όσο περίεργο και να φαίνεται, όπως λέει και ο verbal, είναι πιο συγκροτημένο από τη ταινία. Μια ταινία που θα μπορούσε να παιχτεί και στις Κάνες αν είχε προλάβει ο Lynch να μοντάρει ανακατώσει τα πλάνα και πρωτοεμφανίστηκε τελικά στη Βενετία, όπου και τιμήθηκε (ο σκηνοθέτης) για το σύνολο του έργου του. Και επειδή είχε και μια υποδοχή λίγο αμήχανη στη καλύτερη, διανομή δε βρίσκονταν εύκολα και μπήκαν στη μέση τα μεγάλα μέσα και τα μεγάλα ζώα, όπως ξανάπαμε. Κάτι γελάδια δηλαδή που κάναν παρέα στον (ιδιοφυώς τις περισσότερες φορές) φευγάτο David όσο προωθούσε μόνος του τη ταινία και ευχαριστούσε τα.. τυριά, στις γωνιές του Hollywood, πριν δυοτρεις βδομάδες. Πάντως στην Ελλάδα μην ανησυχείς δε θα χρειαστεί να προσέχεις για τεράστιες σβουνιές στις γωνιές του κέντρου, αφού το φιλμ έχει βρει ήδη διανομή απ' όσο ξέρω.

Μικρή κρίση ταυτότητας φαίνεται να 'χει το trailer του πολυαναμενόμενου follow up των δημιουργών του Shaun of the Dead (2004), αφού υποτίθεται διαφημίζει κωμωδία, και δεν προκαλεί ούτε χαχανητό. Και οκ, ξέρω, καλό είναι το trailer να μην αποκαλύπτει όλα τα αστεία, αλλά όταν δεν δείχνει ούτε ένα, δεν αγχώνεσαι μήπως κι η ταινία δεν έχει κανένα μέσα;

Το concept πάντως, για ένα σούπερ μπάτσο που μετατίθεται δυσμενώς σε ψόφια πόλη, την οποία καλείται να σώσει απο μανιακό δολοφόνο που οι υπνωτισμένοι υπόλοιποι αστυνομικοί αρνούνται να αναγνωρίσουν, ακούγεται ψιλοκαλούλι. Κι ο Simon Pegg, με φάτσα Clint Eastwood meets Kevin Spacey meets Mel Gibson, δείχνει να έχει ετοιμάσει ερμηνεία καριέρας σε εντελώς κόντρα ρόλο απ' αυτόν που μας πρωτοσυστήθηκε, την ώρα που η ευθεία αναφορά στο Shaun of the Dead και τη σκηνή με τους φράχτες, ήταν η πιο αστεία στιγμή του teaser και είναι και του trailer. Και για να μη με πάρεις για παράξενο, φρέσκαρε τη μνήμη σου και με το trailer του Shaun να θυμηθείς αν είχε γέλιο.

Σε μια συγκλονιστική εξέλιξη ανάλογη της δύσης του ήλιου ψιλοδυτικά, οι Ζωές των Άλλων (2006), ίσως η πιο υπερτιμημένη και σίγουρα η πιο buzzed about γερμανική ταινία απ’την εποχή του Αντίο, Λένιν (2002), στολίστηκε με τον τίτλο της καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας της χρονιάς, στην απονομή των Ευρωπαϊκών Κινηματογραφικών Βραβείων χθες βράδυ στην Βαρσοβία.Η ταινία εποχής που παραθέτει τη μεθοδολογία της Stasi στην παρακολούθηση και εξουδετέρωση αντιφρονούντων, έβαλε δίπλα στα εφτά LOLA του, τα ευρωπαϊκά βραβεία για καλύτερη ταινία (αφήνοντας απ’ έξω διεκδικητές όπως τα Breakfast on Pluto (2005), The Road to Guantanamo (2006), και The Wind that Shakes the Barley (2006)), καλύτερη ανδρική ερμηνεία (για τον συγκλονιστικό κλώνο του Kevin Spacey, Ulrich Mühe), και καλύτερο σενάριο (το οποίο ο δημιουργός ολοκλήρωσε σε μοναστήρι για να μην αποσπάται η προσοχή του). Τους λόγους του μεγάλου σουξέ, μας τους είχε πει η πρωταγωνίστρια, Martina Gedeck, πριν κάνα μήνα στη συνέντευξη, αν θυμάσαι.

Η Ευρωπαϊκή Κινηματογραφική Ακαδημία των 1.700 μελών, έδωσε ωστόσο πλουσιότερη συλλογή στο Volver (2006) του Pedro Almodovar, με βραβεία σκηνοθεσίας, καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την Penelope Cruz, φωτογραφίας (εξ ημισείας με το Wind That Shakes the Barley) και μουσικής, ενώ ο Ισπανός πήρε σπίτι και το βραβείο κοινού. Και τώρα, λέει, η Sony, ίσως πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο να σπρώξει τις Ζωές και σε άλλες κατηγορίες πέρα απ’ την κλειδωμένη συμμετοχή (και νίκη) σ’ αυτή της μη αγγλόφωνης στα επερχόμενα Όσκαρ. Αλλά, ξέρεις, ίσως πάλι και όχι. Με τον Pedro να τρέχει εδώ και καιρό για σενάριο, σκηνοθεσία και ρόλους, το ν’ αρχίσεις καμπάνια για δεύτερη ταινία σε ίδιες κατηγορίες μπορεί να αποβεί μοιραίο και για τις δύο.