The Fine Art of Love: Mine Ha-Ha (2005)

Στο The Fine Art of Love: Mine Ha-Ha (Γελαστό Νερό σημαίνει αυτό το τελευταίο) εκτός από έναν άστοχο τίτλο, θα βρείς επίσης τη Jacqueline Bisset στο ρόλο της bitch διευθύντριας οικοτροφείου του 20ου αιώνα. Όχι όμως ενός τυχαίου οικοτροφείου, καθώς σε αυτό οι δεκαεξάχρονες πρωταγωνίστριες χαϊδεύονται ασυστόλως, ηδονίζονται παίζοντας αφρικανικά ταμπούρλα και φτάνουν σε πολλαπλούς οργασμούς με τους κεραυνούς μιας συνηθισμένης χειμωνιάτικης μπόρας. Καμία τους δε διαθέτει έστω και ψήγμα υποκριτικού ταλέντου, καθώς κριτήριο για την επιλογή τους ήταν προφανώς να συμφωνήσουν να χαϊδεύονται και να πετάνε ξεδιάντροπα τις μπλούζες τους on camera. Καμία τους δε διαθέτει ούτε ψήγμα στήθους επίσης, οπότε δε βλέπω και καμία καριέρα να πλησιάζει.
Εμπνευσμένη από μια αλληγορική νουβέλα -γεμάτη mambo jumbo φροϋδικούς συμβολισμούς περί το τέλος της κοριτσίστικης αθωότητας- του Frank Wedekind, στην οποία βασίστηκε και το Innocence (2004), η ταινία πηγαίνει ακόμα παραπέρα. Δεν είναι μόνο οι μαθήτριες με τόσο έντονες λεσβιακές ορμές, αλλά καθηγήτριες, υπηρέτριες, νομίζω μέχρι και οι σκύλες. Αναμενόμενα, αφού μοναδικός άνδρας τριγύρω τους είναι ένας κωφάλαλος κηπουρός. Και ο κήπος τεράστιος, τι να πρωτοπρολάβει κι αυτός;

Το οικοτροφείο είναι απομονωμένο, στις κοπέλες απαγορεύεται να έρχονται σε επαφή με τον έξω κόσμο (ε φτάνει τόση επαφή αναμεταξύ τους), τους λένε ψέματα για τη καταγωγή τους, τις ξεθεώνουν σε σκληρά μαθήματα μπαλέτου για να χορέψουν στο τέλος της χρονιάς σε μια άκρως σημαντική παράσταση αφιερωμένη στον πρίγκιπα, και ένα πέπλο ίντριγκας, μυστηρίου και κρυμμένων μυστικών καλύπτει το οικοτροφείο. Και τίποτα δε διευκρινίζεται, εκνευριστικά, στο ξεκρέμαστο φινάλε.