Quelques Jours en Septembre (2006)

Όπου υπάρχει Σεπτέμβρης, υπάρχει και τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, πια. Έτσι κι εδώ, παρόλο που τίποτα άλλο εκτός από την ύπαρξη διεθνών κατασκόπων δεν μαρτυρεί τη σχέση της μυστηριώδους πατρικής αναζήτησης με την 11η Σεπτεμβρίου, τελικά η ταινία καταφέρνει να τα συνδέσει όπως-όπως στο τέλος.

Μια δυναμική νέα έκδοση της Juliette Binoche στο ρόλο της κατασκόπου Irene Montano, βοηθάει δυο παιδιά να βρουν τον πατέρα τους. Η παρατημένη κόρη ονομάζεται Orlando, είναι Γαλλίδα και γεμίζει το όπλο της στο άκουσμα του ονόματος του πατέρα του, ενώ αντίθετα, ο υιοθετημένος γιος είναι Αμερικανός και πίνει νερό στ’ όνομά του. Αυτός ο έντεχνα δημιουργημένος διπολισμός αρσενικού-θηλυκού, Ευρώπης-Αμερικής και ποιητή γιου-πραγματίστριας κόρης οδηγεί σε μια συνεχή ψιλοβαρετή κόντρα που καταλήγει φυσικά σε παράφορο πάθος. Η Sarah Forestier και ο Tom Riley στους αντίστοιχους ρόλους, φαντάζουν αρκετά ξενέρωτοι κατά τη γνώμη μου, και μόνο η μυστηριώδης Binoche αξίζει τον κόπο.

Η πρωταγωνίστρια εμφανίζεται στην πρώτη σεκάνς με ριχτό παλτό, σαράκια και τσάντα ταχυδρόμου για να σπάσει το βαρετό προφίλ της σικ γκόμενας. Μαλλιά μαζεμένα σε σφιχτή κοτσίδα και γυαλιά με διάφανο σκελετό --αυτό το νέο look της πάει πολύ και κόβει χρόνια. Ο χαρακτήρας της παραμένει ένα άλυτο μυστήριο μέχρι το τέλος της ταινίας: μοναχική, λιγόλογη και αυτάρκης, είναι το μοναδικό ατού μιας ταινίας, που φαίνεται να λειτουργεί κυρίως ως όχημα για την ολίγον κουρασμένη τα τελευταία χρόνια σταρ περσόνα της. Συναντήσεις της με Σαουδάραβες επενδυτές μας δίνουν την ευκαιρία να την ακούσουμε να μιλάει και Αραβικά, εκτός των Γαλλικών και Αγγλικών, πράγμα που δίνει κι άλλη αύρα εξωτισμού στο ρόλο της, ενώ το χιούμορ στην ταινία είναι χορηγία του John Torturro στο ρόλο εκτελεστή-κατασκόπου που έχει εγκαταλείψει την ατζέντα των αμερικανικών υπηρεσιών για χάρη της προσωπικής του.

Μελέτη χαρακτήρων και περιπλάνηση από τους δρόμους του Παρισιού μέχρι τα κανάλια της Βενετίας μας προσφέρει αφειδώς ο Santiago Amigorena, σε άλλη μια άστοχη μίξη genres, αφού το υλικό που θα έκανε μια ίσως ενδιαφέρουσα ιστορία espionage, χρησιμεύει μόνο ως πρόσχημα για ένα οικογενειακό δράμα με τόνους ποίησης και ασάφειας. Πολύ arty σκηνοθεσία και φωτογραφία, λίγη ουσία. Tαινία κατάλληλη κυρίως για τους fans της γλυκιάς Juliette.