Cars (2006)

Τα αμερικανικά Grand Prix (από αυτά που οι οδηγοί γυρίζουν γύρω γύρω για 300+ γύρους) είναι γέννημα θρέμα των midwest πολιτειών των Η.Π.Α. - από όπου προέρχονται επίσης οι αγώνες με monster trucks και οι μονοκατοικίες με αυλή και μπάρμπεκιου τα σαββατοκύριακα. Η Indianapolis και η Chicagoland είναι οι θρυλικές πίστες που προσελκύουν χιλιάδες θεατές σε κάθε αγώνα. Ο John Lasseter, σκηνοθέτης των ιστορικών πια Toy Story, στη νέα του ταινία αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτόν ακριβώς τον χώρο διασκέδασης και να μετατρέψει τους φυσικούς πρωταγωνιστές (αυτοκίνητα) σε έμψυχα όντα - και τους παραπάνω θεατές... επίσης σε αυτοκίνητα.
Ο Lightning McQueen (Owen Wilson) είναι ο πρωτάρης του πρωταθλήματος που διεκδικεί το Piston Cup, του Nascar. Το πρόβλημα είναι ότι ο ΜcQueen είναι εγωιστής και εγωμανής, γεγονός που του κοστίζει αρχικά τη νίκη στον τελευταίο αγώνα. Έχει όμως μία ακόμα ευκαιρία να κερδίσει πρωτάθλημα και χορηγό στην California όπου θα λάβει χώρα αγώνας μεταξύ των 3 πρώτων της κατάταξης. Και σε εκείνο το σημείο ο Lasseter μας δίνει να καταλάβουμε πως αν δεν συμβεί κάτι δραματικά διαφορετικό ο McQueen οδεύει σε πνιγμό από την παλίρροια της εγωκεντρικής του προσωπικότητας. Το "δραματικά διαφορετικό" συμβαίνει όταν, καθ'οδόν προς τον αγώνα, βρίσκεται χαμένος και μόνος στην θρυλική Route 66, σε μία πόλη ξεχασμένη από τον σύγχρονο πολιτισμό. Εκεί ο πρωταγωνιστής θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει την πραγματική φιλία καθώς και τον εαυτό του, με τη βοήθεια των "κατοίκων" της Radiator Springs. Και θα έχει την ευκαιρία να διαδώσει και όλα τα άλλα γλυκανάλατα μηνύματα της Disney.

Το concept αρχικά δεν είχε πείσει κανένα - ομιλούντα αυτοκίνητα είχαμε να δούμε από την εποχή του K.I.T.T., και ο τελευταίος δεν είχε ένα ζευγάρι μάτια στο παρμπρίζ. Η Pixar όμως συνέχισε ακάθεκτη και κατάφερε με τις εξαιρετικές της ικανότητες να δημιούργησει ένα ακόμα απολαυστικό animation με σημεία απόλυτου ρεαλισμού. Και -κυρίως- αυτό σου αποσπά την προσοχή από την αφυσικότητα του να βλέπεις ανθρωπόμορφα αυτοκίνητα καθώς και από την παντελή έλλειψη ανθρώπινης φιγούρας στην ταινία (πρώτη φορά στα χρονικά της εταιρίας). Και είναι μόνο αυτό που κρατά το φιλμ ζωντανό όταν οι σεναριακές κοιλιές το προδίδουν και ένας Paul Newman δεν φέρνει την άνοιξη είναι αρκετός να κρατήσει μόνος του το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα.

Η ταινία είναι άνιση κυρίως λόγω της αδυναμίας της να αποφασίσει να κρατήσει το target group της σε μία συγκεκριμένη ηλικία. Καλά τα feel good φινάλε και τα ηθικοπλαστικά μηνύματα για τα πιτσιρίκια, αλλά πόσα από αυτά θα καταλάβουν τι ακριβώς πρέσβευαν τα 50's ή ποιός είναι ο Mario Andretti (θρύλος του Νascar την ίδια εποχή) και ο Bob Costas (o καλύτερος Αμερικανός sportscaster) στα cameo τους?