Renaissance (2006)

Στο Παρίσι του 2054 ένας αστυνομικός που δε μασάει αναλαμβάνει μια περίεργη υπόθεση εξαφάνισης μιας κοπέλας. Για λογαριασμό μιας περίεργης μεγαλοεταιρείας καλλυντικών που έχει φτάσει να μπλέκει με τις ζωές όλων.
Για το πρώτο του φιλμ ο Christian Volckman ξόδεψε 6-7 χρόνια σε ένα στούντιο στο Λουξεμβούργο, με ένα μικροσκοπικό για τις φιλοδοξίες του προϋπολογισμό (γύρω στα $15 εκατομμύρια). Και παρέδωσε κάτι που δεν έχεις ξαναδεί όσο κι αν το έχει ξανακούσει αυτό. Ένα βήμα πέρα από το Sin City (2005) και τις σχετικές προσπάθειες του Richard Linklater στα Waking Life (2001) και A Scanner Darkly (2006), αναμιγνύει ψηφιακά σκηνικά και ζωντανή δράση, περιορίζει το χρώμα στο απολύτως βασικό ασπρόμαυρο, και φτιάχνει ένα κινηματογραφικό κόμικ που κάθε κάδρο του γράφει όσο και στο χαρτί. Ένα φιλμ νουάρ βουτηγμένο κυριολεκτικά στις μελανές σκιές, με κάποιους γκρι τόνους να δίνουν την αίσθηση του βάθους κάπου κάπου, και αισιόδοξο χρώμα μόνο σε παιδικές ζωγραφιές. Ένα φουτουριστικό φιλμ νουάρ που αναφέρεται, όπως οφείλει, στο αρχετυπικό Blade Runner (1982), χωρίς να το παρακάνει στα αεροπλανικά της κάμερας (ευκολία που παρέχει το ψηφιακό σετ) για να εντυπωσιάσει. Αλλά σε αναγκάζει να λες πςςς τι έκανε ρε με τη προσοχή στις λεπτομέρειες του στησίματος και των περασμάτων. Με πιο δυνατό παράδειγμα το.. μεγάλο σκηνικό του Παρισιού, που σε κάθε σκηνή μοιάζει το ίδιο αλλά σα μητρόπολη του μέλλοντος.

Από κει και πέρα το σενάριο είναι πρωτότυπο στη μίξη όλων των τυπικών στοιχείων του είδους, όμως μετά το δεύτερο τόξο (βλ. εκεί που γίνεται η ανατροπή που θα οδηγήσει στο τελικό ξεκαθάρισμα) γίνεται ψιλοβαρετό, υποθέτοντας ότι για όλους η αιώνια ζωή είναι το αποφευκτέο. Και τα μάτια των χαρακτήρων που δε μπορεί να πιάσει η τεχνική του rotoscoping (εφόσον δεν προεξέχουν) δεν έχουν την ίδια προσοχή (αφού έπρεπε να ζωγραφιστούν καρέ καρέ), αφαιρώντας αρκετά από τη συνολική αίσθηση αν το προσέξεις (ουπς μόλις το πρόσεξες).