Azuloscurocasinegro (2006)

Επιστάτης παθαίνει εγκεφαλικό όταν μαθαίνει ότι ο γιος του δε σκοπεύει να τιμήσει τη πατρογονική παράδοση. Εφτά χρόνια μετά ο παρά θρόμβωση άσωτος τον ξεσκατώνει μαζεύοντας τα σκουπίδια της πολυκατοικίας στον ελεύθερο χρόνο του.Προτού το καταλάβεις, έχοντας πάθει μια ξαφνική έλλειψη νευρικών αντιδράσεων από τη πικρόγλυκη χωρίς εξάρσεις αφήγηση, στην ιστορία μπλέκεται και ο έτερος γιος, δυο γκόμενες (μια για τον καθένα), ένας φίλος, η οικογένειά του, κι ένα αλμοδοβαρικό γαϊτανάκι χαρακτήρων που φιλοδοξούν να υπερβούν τα όρια της μιας σκηνής χωρίς να χρειαστεί να κάνουν πίπες. Ελάχιστοι τα καταφέρνουν, με καλύτερο παράδειγμα ένα μασέρ που (το μάντεψες) κάνει πίπες, όμως όλοι είναι βασικοί σε μια πλοκή που δε φιλοδοξεί να πει πολλά για τους ασήμαντους χαρακτήρες της, αλλά να ψαλιδίσει τις δικές τους προσδοκίες. Με αποτέλεσμα, το επιδιωκόμενο, να τους κάνει σημαντικούς όσο και την ίδια τη ταινία που υποστηρίζει.

Αν πήρες με τη σειρά τη περιγραφή χωρίς να χάσεις πουθενά τον ειρμό, τότε δε θα σε εκπλήξουν τα δέκα χρόνια εμπειρίας του σκηνοθέτη στα σενάρια και τα πέντε συζητημένα μικρά φιλμάκια του, πριν τούτη δω τη πρώτη του μεγάλη δουλειά. Δουλειά κοντά σε υπόδειγμα τέτοιας για όσους φιλοδοξούν να εντρυφήσουν στην πικρομωδία, που δε κραυγάζει ποτέ, δε διευκολύνεται καθόλου, σηκώνεται αμέσως όταν σκοντάφτει και τελικά σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα που ζεις σε μια χώρα όπου ταινίες αναγνωρισμένες στον τόπο τους και μεγαλωμένες στα φεστιβάλ του κόσμου περνάνε κάποτε από τις αίθουσές της.