Evan Almighty (2007)

Γερουσιαστής ζητά απ' τον Θεό να τον φέρει κοντά στην οικογένειά του, κι Αυτός τον ξεπληρώνει με μούσια που δεν ξυρίζονται, μανδύα που δεν ξεφοριέται, και αποστολή που δεν αποφεύγεται: να φτιάξει τη δεύτερη Κιβωτό του Νώε και να σώσει τους πιστούς από επερχόμενο Κατακλυσμό.Και κάπου εκεί βέβαια χάνεται όλο το νόημα της ελεύθερης επιλογής που με τόση μανία περιφρουρούσε το Bruce Almighty (2003) (έστω απλά και μόνο για να στήσει το σιρωπένιο του συναισθηματικό κρεσέντο), και το sequel του μας μεταφέρει από έναν τύπο που μπορούσε να κάνει τα πάντα (σχεδόν) επειδή ήταν Θεός, σε έναν τύπο που δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτε (σχεδόν), επειδή δεν τον αφήνει ο Θεός. Χμ, αναρωτιέμαι πώς θα το έχουν πάρει αυτό οι αμερικάνικες χριστιανικές οργανώσεις που είχαν ενθουσιαστεί την πρώτη φορά. Όχι ότι έχει και πολύ σημασία, όποιος ψάχνει να βρει θρησκευτικά σχόλια σε όποια απ' τις δύο ταινίες, πρέπει να έχει σοβαρά ζητήματα για κοίταγμα, αλλά είναι ένα θεματάκι που ίσως σε μαγκώσει απ' την αρχή, ίσως πάλι και όχι. Όπως και να 'χει, έχει ένα σωρό άλλα προβλήματα πιο κάτω η ταινία, για την οποία οι Έλληνες μεταφραστές επέδειξαν την άποψή τους κάπου στα μισά της, αποδίδοντας (στη δημοσιογραφική κόπια τουλάχιστον) το "let's finish this sucker" ως "ας τελειώσουμε αυτή τη μαλακία".

Μια μάλλον υπερβολική λεκτική αβρότητα, που κάπως ανατρέπει το "κατάλληλο για όλους" πνεύμα της μαζεμένης ετούτης κωμωδίας δίχως γέλιο, με τις (λόγω ενδεχόμενης επίκτητης χοντροπετσιάς του θεατή) οριακά περισσότερες απ' το ανεκτό προσφυγές στο χιούμορ τουαλέτας (ζωικής προέλευσης, ιδού η πρωτοτυπία της), και τις εσωτερικής κατανάλωσης αναφορές σε προηγούμενες δουλειές των συντελεστών, οι οποίες δεν εξυπηρετούν και πολλά περισσότερα απ' το να είναι απλώς εκεί. Περίπου όπως οι δεύτεροι χαρακτήρες, που δεν εξυπηρετούν τίποτε περισσότερο απ' το να γεμίζουν το κάδρο γύρω απ' τον Carell. Ο οποίος θα μπορούσε άνετα να κουβαλήσει ολόκληρη την ταινία και να κρύψει την συνοχή επιπέδου Διαταραχής Ελλειμματικής Παρατηρητικότητας, αν δεν ήταν απασχολημένος σε όλη της τη διάρκεια, χτίζοντας μια κιβωτό. Και πόσα να κάνεις χτίζοντας μια κιβωτό, σε ένα high-concept σενάριο που δεν κάνει και πολλά περισσότερα απ' το να παρουσιάζει το high-concept του στο πρώτο τέταρτο, και μετά κάθεται πίσω σαν τον Θεό, και το χαζεύει να πνίγεται σε έναν κατακλυσμό αμηχανίας; Ήδη ο άνθρωπος κόβει και χτυπάει τα δάχτυλα των δυο χεριών του, περισσότερες φορές απ' όσες μπορεί να μετρήσει με τα δάχτυλα των δυο χεριών του...