Hostel: Part II (2007)

Τρεις Αμερικανίδες που φοιτούν σε Σχολή Καλών Τεχνών στη Ρώμη αποφασίζουν να το ρίξουν έξω με προορισμό την Πράγα, αλλά αντ’ αυτού καταλήγουν σε σλοβάκικο ξενώνα και γίνονται στόχος ντόπιου και πανίσχυρου δικτύου το οποίο εμπορεύεται την... ανθρωποκτονία! Déjà vu τρελό; Ακριβώς. Το μόνο πράγμα που έχει αλλάξει ο Eli Roth στο sequel του Hostel (2005) είναι τα φύλα. Μαζί με έναν γλυκά παράλογο αποχαιρετισμό σε οτιδήποτε αθώο...Ζυγίζοντας συγκριτικά τις δύο ταινίες (αναπόφευκτη επιλογή του πιο ενημερωμένου και gore freak θεατή), μπορούμε να δούμε με ευκολία πως ο Roth χάνει σε αρκετά και διαφορετικά μεταξύ τους σημεία, ώσπου να πετύχει μια ισορροπία που θα εξασφαλίσει και σε τούτο το Hostel τη σταθερή αξία των... τριών αστέρων. Το πρώτο ημίωρο είναι πιο μεστό και λιγότερο ανόητο από τις σεξο-ονειρώξεις των πρωταγωνιστών του 2005, οι λεσβιακοί υπαινιγμοί είναι αρκούντως προφανείς και διασκεδαστικοί, το αίσθημα της απειλής στάζει γνήσιο σαδισμό και το σχόλιο με τη σεκάνς του διαδικτυακού "πλειστηριασμού" για τα τρία μελλοντικά θύματα ξύνει πιο βαθιά την πληγή της ταξικής αλαζονείας. Στη μέση του φιλμ, το σασπένς χωλαίνει εξαιτίας της απουσίας του στοιχείου της έκπληξης, τα πάντα δείχνουν γνώριμα (κι ας έχουν μασκαρευτεί λιγότερο φτηνιάρικα από άποψης καλλιτεχνικής διεύθυνσης) και μέχρι να φτάσουμε στη μαύρη κι άραχνη υπόγα όπου θα λάβουν χώρα τα βασανιστήρια - εκτελέσεις, φτύνουμε αίμα με το ανατολικοευρωπαϊκό "κουλέρ λοκάλ" εξαθλίωσης που έχει κλείσει σπίτια και τουριστικά πακέτα για τις επόμενες δύο δεκαετίες τουλάχιστον... Το ζουμερό τρίτο μέρος παίζει με καλύτερα κρυφά χαρτιά και μπαλαντέρ ανατροπών απ' ότι το πρώτο Hostel, έχοντας επεξεργαστεί με μεγαλύτερη φροντίδα σεναριακά τους δύο βασικούς πλειοδότες (εξ Αμερικής, παρακαλώ). Ο καυλωμένος businessman που βγήκε για κυνήγι και το ανθρωπάκι που τρέμει τη σύζυγό του θα ξεγυμνωθούν απόλυτα την ώρα που θα πρέπει να διαλέξουν τα φονικά τους εργαλεία ή θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη θέα του αίματος που ρέει ζεστό ακόμη. Εκεί κερδίζει καλύτερα και πιο παιχνιδιάρικα από ποτέ ο Eli Roth, με ένα σατιρικό κλείσιμο του ματιού πάνω στην απανθρωπιά της εποχής και έναν επίλογο που μας διδάσκει πως τα πάντα έχουν την τιμή τους - πλην της ανθρώπινης συνείδησης, η οποία μας έχει αφήσει χρόνους προ πολλού.

Αν και καλύτερο στα σημεία (με έμφαση σε σενάριο και σκηνοθεσία), τούτο το sequel αδυνατεί να πάρει κεφάλι-α και να ζητωκραυγάσει για τα κατορθώματά του, καθώς οι σκηνές δέλεαρ στερούνται originality και οφθαλμολάγνου κανιβαλισμού, με εξαίρεση ένα κλου που θα πονέσει και θα σφάξει το άρρεν κοινό σε... ευαίσθητη ανατομικά περιοχή! Αλλά... την κράτηση να την κάνετε. Και να μας ξανάρθετε, μη σας χάσουμε από πελάτες!