Mr. Brooks (2007)

Ευυπόληπτος επιχειρηματίας με alter ego που ξυπνά τον serial killer μέσα του αντιμετωπίζει δύο μεγάλους μπελάδες που πάνε αγκαζέ με τις νευρώσεις της μέσης ηλικίας: η κόρη του ανακοινώνει πως είναι έγκυος (η πιθανότητα να ευθύνεται για δολοφονική ενέργεια αποσιωπάται...), ενώ ένας αυτόπτης μάρτυς στον τελευταίο διπλό φόνο που διέπραξε του ζητά να τον μυήσει στο όλο "άθλημα"!Προτού συνειδητοποιήσεις πως όλος αυτός ο τραγέλαφος είναι συγκεντρωμένος στο ίδιο σενάριο, η σεκάνς όπου ο διπολικά psycho Kevin Costner συνομιλεί με τον πλέον ορατό "εαυτό" του (στο πρόσωπο του William Hurt!), σε έχει πείσει ανησυχητικά για τον όλεθρο που πρόκειται ν’ ακολουθήσει... Όλως περιέργως, το εγχείρημα, που θα μπορούσε να συντηρήσει με τα subplots του κανονική περίοδο τηλεοπτικής σειράς με περιθώρια ανάπτυξης και για συνέχεια, καταφέρνει και επιπλέει πάνω στους αυτοσαρκαστικούς τόνους ιστορίας και ατακών, διατηρώντας ένα κάποιο μπριόζο φλερτ με το νουάρ. Η αστοχία στη μακαβριότητα του χιούμορ χρεώνεται με άνεση στην καθοδήγηση του καστ, που παίρνει την υπόθεση αρκετά στα σοβαρά και επιδιώκει να θέσει προβληματισμούς ψυχαναλυτικού επιπέδου, οι οποίοι διώκονται μέσω του σχετικού τζέρτζελου ανατροπών. Από πλευράς σεναρίου, οτιδήποτε περιστρέφεται γύρω από την Demi Moore σκάει σαν φούσκα στο κενό, σε αντίθεση με την "it runs in the family" εξιχνίαση της διπλής ζωής της θυγατέρας. Στις πιο αβανταδόρικες στιγμές του φιλμ, όπου ο κύριος Brooks βγαίνει σε τσάρκα με τον "μαθητή" του, ο Bruce A. Evans καταφέρνει (έστω κι από λάθος) να υπογραμμίσει σαρδόνια την κρίση του απέναντι στη μη ενοχοποίηση των εγκλημάτων του αστισμού και της πανάκριβης βιτρίνας του. Φτηνός εντυπωσιασμός η... ψαλιδιά κοντά στο φινάλε κι άδικος κόπος από τον σκηνοθέτη, διότι η ετυμηγορία έχει ήδη επιτρέψει στον ήρωά μας να κυκλοφορεί αλώβητος, ελεύθερος ηθικής και τόσο γλυκά αρρωστημένος, σε βαθμό εξιδανικευμένης ταύτισης.