Saw IV (2007)

FBI και βετεράνοι (βλέπε διασωθέντες από τα προηγούμενα) ντετέκτιβ προσπαθούν να λύσουν τα νέα παζλ του... μακαρίτη Jigsaw.Ως fan του είδους, αλλά και του gore αιματοκυλίσματος, τολμώ να ομολογήσω πως τα σίκουελ του Saw στέκονται σαν ταφόπλακες (με déjà vu διάθεση στην υποψία σεναρίου) πάνω από όλους εμάς που λατρέψαμε αυτές τις ταινίες με μια σχεδόν... παιδιάστικη αφέλεια και την ανάλογη έλξη (αν όχι πρόκληση) προς τον φόβο. Ειλικρινά, ύστερα από τόσες δεκαετίες χαράς και πανηγυριώτικων ιαχών, δεν φανταζόμουν πως η φθορά θα ερχόταν σε μορφή αποστροφής από τα δρώμενα στην οθόνη! Η αρχική σεκάνς του Saw IV (η νεκροψία του Jigsaw, με σημασία στη λεπτομέρεια όσον αφορά σε νυστέρια και χειρουργικά ηλεκτρικά πριόνια...) αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα για ν' αναλύσει κανείς την άνευ επιστροφής κατάπτωση. Κλινικά παγερά, κοντινά πλάνα υποστηριζόμενα από αρμόζουσας ανατριχίλας ηχητικά εφέ, φανερώνουν σε όλο της το μεγαλείο τη σαδιστική τάση απεικόνισης όχι πλέον της βίας αλλά ενός συναισθήματος που συνορεύει με τον οίκτο, ίσως επειδή αφορά --και ρεαλιστικότατα, μάλιστα-- στο θάνατο.

Το λάθος ή, αν προτιμάτε, η κακή αρχή που έκανε το Saw για το είδος βασίστηκε τόσο στον εντυπωσιασμό των ακρωτηριασμών, αντικαθιστώντας το σασπένς και τον τρόμο με την εκπόρνευση της εικόνας ως βίτσιο. Από κάποια σκοπιά, υπάρχει λογική. Σε μια εποχή όπου η ειδησεογραφία και ο ανοιχτός παράδεισος του διαδικτύου μάχονται για το ποιος θα προσφέρει - με τον πιο ανώδυνο ως προς τους κανόνες της λογοκρισίας τρόπο - το πιο φρικαλέα ή μακάβρια αληθινό θέαμα θανάτου, τότε και ο κινηματογράφος πρέπει να παίξει το ίδιο παιχνίδι. Να παίξει με τα στάνταρ πάνω στα οποία γαλουχήθηκαν σε... ίντσες οι νεότερες γενιές θεατών. Κι επειδή η "παραμύθα" που λέγεται σινεμά θέλει να σου πουλήσει λίγο παραπανίσιο τσαμπουκά (διότι, αντιστοίχως, σου τα αφαιρεί από το πορτοφόλι...), τα εφέ συμπληρώνουν με τον τρόπο τους εκεί που η πραγματικότητα δεν τολμά να εισχωρήσει. Φυσικά, κάπου εκεί χάθηκε το παιχνίδι με την τέχνη και την ίδια της την απάτη. Πλέον, αντί να φλερτάρουμε με την όποια νοσηρή φαντασία και να προσθέτουμε νοητά μαχαιριές πάνω στο κορμί μιας Janet Leigh, βλέπουμε το φακό να παίρνει θέση μέχρι και για... κολονοσκόπηση ακόμη!

Για το συγκεκριμένο φιλμ δεν υπάρχουν και πολλά σχόλια. Είναι τόσο δυνατό το καρμπόν από το προηγούμενο σίκουελ, που καταντά πολυτέλεια να σπαταλήσεις λέξεις για μια πλεκτάνη δύο αράδων και ουκ ολίγους μηχανουργικούς φονιάδες (ξεχωρίζει ο μηχανισμός απεγκλωβισμού με τις λεπίδες στο πρόσωπο), οι οποίοι σου το μπήγουν ως το κόκαλο μπας και νοιώσεις κάτι ή ξεχάσεις πως το' χεις ξαναδεί το έγκλημα... παρεμφερώς (ενίοτε και μ’ ένα θράσος αντιγραφής του Seven (1995)). Περιττό να πω ότι δε χρειάζεται να περιμένεις το πέμπτο για να μουντζώσεις...