American Gangster (2007)

Η άνοδος κι η αναμέτρηση ενός καθαρόαιμου μπάτσου κι ενός καθαρόαιμου gangster στην Αμερική της ζάλης και της αφασίας του πολέμου του Βιετνάμ.Ξεκάθαρα πολιτικών αποήχων και με τη διαχρονικότητα που της εξασφαλίζει το θέμα της, η επιστροφή σε φόρμα του Ridley Scott αναβιώνει μαεστρικά το γκανγκστερικό δράμα παλαιάς κοπής, απορρίπτοντας τις σπασμωδικές εξάρσεις βίας κι εκρήξεων, αλλά χωρίς να κρύβει τα ακονισμένα δόντια που δείχνει στο δολοφονικό της ξεκίνημα, που ξεκαθαρίζει ακριβώς τί είδους gangster είναι ο American, σε μια Αμερική όπου η αστυνομία ελέγχει το οργανωμένο έγκλημα, με την μέθοδο που η εφορία ελέγχει τα οργανωμένα επιχειρηματικά καρτέλ: παίρνοντας απλά το μερίδιό της.

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του μοναδικού μαύρου που κατάφερε ποτέ στα χρονικά να οργανωθεί στο νάρθηκα της αμερικάνικης μαφίας και να την ξεπεράσει, το καλοστημένο, μετρημένο, κι αρκετά απλωμένο για να παίρνει ανάσες αλλά όχι τόσο ώστε να παίρνεις κι εσύ σενάριο, απογειώνεται απ' τις αναμενόμενα απογειωτικές (κι οσκαρικές) στιβαρές ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου, και φυσικά απ' την ικανότητα του σκηνοθέτη να τις διαχειριστεί και να τις εναλλάσσει σαν τις όψεις του νομίσματος του αμερικάνικου ονείρου, που περιστρέφεται ες αεί στον αέρα, προσπαθώντας να αποφασίσει σε ποιά απ' τις δύο να προσγειωθεί. Κι αν συνήθως το νόμισμα δεν δείχνει ποτέ την αίσθηση της ιπποτικής δικαιοσύνης που του κολλάει ο Scott στο τέλος, ε, ρίχ'το στην αισιοξία του σκηνοθέτη, και την δονκιχωτική ελπίδα του κάθε δημιουργού ότι στην ανατομία του παρελθόντος μπορεί να βρεθεί μια ιδέα για εξιλέωση και καλύτερο μέλλον. Που καλύτερο μπορεί τελικά να μην σ'το κάνει, και η ταινία να μην φτάνει τις επικές διαστάσεις του στιγμιαίου κλασικού που σε προϊδεάζει η σύνθεση της μαρκίζας, τις διαστάσεις της αξέχαστης όμως, τις ακουμπάει και τις γραπώνει όσο ένας συγκεκριμένος περσινός Πληροφοριοδότης (2006) τουλάχιστον, έστω κι αν θα του πάρει λίγο περισσότερο χρόνο να το δείξει.