The Young Victoria (2009)

Στις 20 Ιουνίου 1837, λίγο μετά τη συμπλήρωση των 18 χρόνων της, ξεκίνησε η μακροβιότερη ηγεμονία γυναίκας οπουδήποτε στον πλανήτη, συνώνυμη μιας ολόκληρης εποχής.H Young Victoria (2009) πραγματικά σε αγγίζει σε επίπεδο ανθρώπινου δράματος, όχι του δικού της αλλά του δικού σου αν έχεις υποστεί τη μυθοποίηση κάθε Aγγλίδας μοναρχίδας και παρατρεχάμενης, και από αυτή την άποψη, και η ιστορία και ο τρόπος που την αφηγείται ο Jean-Marc Vallée αποτελούν.. βάλσαμο για πονεμένες κινηματογραφικές καρδιές.

Με τον ίδιο σαγηνευτικό τρόπο που έκανε στο C.R.A.Z.Y. (2005) τα cliché μέρος της mise-en-scène του και τα σκηνικά του μέρος της υπόκρουσης, ο Vallée δρασκελίζει τα 170 χρόνια που απέχει από την εποχή των γεγονότων σα να περνάει το κατώφλι των ιστορικών κτιρίων, και για παράδειγμα δε τρεμουλιάζει η κάμερά του από το δέος, δε χοροπηδάει στους διαδρόμους τους σαν χαρούμενη τουρίστρια, δεν αισθάνεται καμιά ανάγκη να τα κάνει αναμνηστική ταχυδρομική κάρτα, τα ανάκτορα είναι το καθημερινό περιβάλλον της ηρωίδας του, και μια έμφαση είναι έμμεση μόνο στις εντυπώσεις της από τη μετακόμιση στο παλάτι του Buckingham. Η ιστορία αποφεύγει τους θεατρινισμούς, αγαπάει τους κοφτερούς διαλόγους, διασκεδάζει παρουσιάζοντας μια Victoria δεκαετίες μακριά από το.. κινηματογραφικό προφίλ της, αφήνει το πολιτικοκοινωνικό σκηνικό να τρεμοπαίζει στο φόντο όταν δεν είναι η κύρια ενασχόληση μιας πιτσιρίκας που μαθαίνει να κολυμπάει με το ρεύμα των μεθοδεύσεων της εξουσίας στη χώρα της. Η Ιστορία δικαίωσε την επιλογή της μικρούλας να συμβιβάσει την πρωτο-φεμινιστική διάθεσή της για ανεξαρτησία με τη διαπίστωση ότι δεν ήταν και τόσο προικισμένη για να τη διεκδικεί, επιπλέον οι μετρημένες ερωτοτροπίες με τον Albert βγάλαν κι ένα λίγο πολύ παραμυθένιο (στην ευτυχία του) γάμο, η Victoria παρακολουθεί με την ίδια ελαφρή και ελαφρά αμήχανη καταπινομπαστουνίαση ότι οδήγησε σε αυτά (τα ιστορικά αποτελέσματα), ψιλοαγκομαχώντας στην αρχή να ενσωματώσει όλους τους χαρακτήρες και ψάχνοντας για κάποια δραματική ένταση στο τέλος, αλλά πάντα αυθάδικα ζωντανά και με εξαιρετική χάρη, σα τα μάγουλα και τη γενικότερη παρουσία της πρωταγωνίστριάς της. Τελικά μια ακαταμάχητη.. εκπαιδευτική νουβέλα, και αρκετά θλιβερή αν δεις με το πρίσμα της τα σαράντα χρόνια χηρείας που ακολούθησαν, η παραγωγή αποκτά αξία ετερόφωτα, σαν υπόδειγμα μοναρχιδικού biopic που δε στα κάνει καρούμπαλα και σαν αποφασιστικό βήμα της Emily Blunt προς την οσκαρική δόξα, αλλά καμιά φορά πρέπει να απολαμβάνεις και τα πιο ήσυχα πράγματα στη ζωή όπως λένε.