Σαν τον Αέρα που Αναπνέω (2009)

Κάθε χρόνο, σ’ ένα χωριουδάκι στο Ηράκλειο, μαζεύονται κορυφαίοι μουσικοί παραδοσιακών οργάνων όλων των παραδόσεων, για να μεταλαμπαδεύσουν την τέχνη τους σ’ εκατοντάδες μαθητές απ’ όλο τον κόσμο.Ακούγεται συναρπαστικό σαν θέμα, ένα άγνωστο συνέδριο, διοργανωμένο με την πρωτοβουλία του Ross Daly, του τεράστιου Ιρλανδού μουσικού και μουσικού ερευνητή, που έχει κατασταλάξει τις τελευταίες τρεις δεκαετίες να ζει στο Ηράκλειο και να παίζει με τη λύρα τη μουσική που αντιμετωπίζει ως τη γλώσσα με την οποία διαλέγεται με αυτό που αντιλαμβάνεται ως ιερό, μια και στήνει κάθε χρόνο μια σειρά από εργαστήρια, που μαζεύουν τους κορυφαίους οργανοπαίκτες παραδοσιακών οργάνων απ’ όλον τον κόσμο κι όλους τους ήχους, να μοιραστούν τη γνώση και την δεξιοτεχνία τους με μαθητές απ’ όλες τις γωνιές της γης. Η προσέγγιση όμως του Γιώργου Ζέρβα, δεν προχωρά πέρα απ’ τον αρχικό ενθουσιασμό, δεν ερευνά παρά επιφανειακά, τι ακριβώς σήμανε και σημαίνει για το μικροσκοπικό αυτό χωριό, ετούτη η σχεδόν μυστικιστική ετήσια μάζωξη, πώς το ηχόχρωμά της μπλέκεται με τις ζωές των κατοίκων, και τι ακριβώς παίρνουν μαζί τους οι συμμετέχοντες, εκτός απ’ το δίπλωμα παρακολούθησης στο τέλος. Η διεισδυτικότητα του ντοκιμαντέρ εξαντλείται στο επίπεδο του τηλεοπτικού ρεπορτάζ, στο ίδιο τηλεοπτικό επίπεδο που κινείται κι η τεχνική κι η αισθητική του, και μόνο κατά τύχη και σποραδικά, καταφέρνει να εμποτίσει τις εικόνες του, το πάθος που γεννά και τρέφει η μουσική στους ανθρώπους αυτούς.