Lymelife (2008)

Δεκατετράχρονος μεγαλώνει στο Syosset του Long Island στα τέλη των 70s, και η προχωρημένη μπορρελίωση του γείτονα είναι το τελευταίο που τον φοβίζει.Στη ζωή είσαι ή κυνηγός ή θήραμα λέει η ζωολογία και στο περίπου ο Alec Baldwin σε κάποια φάση στη διάρκεια. Και ότι ζώο και να είσαι, αν σταματήσεις να τρέχεις για να αναλογιστείς τι κάνεις, τότε κάποιος σε έχει βάλει ήδη στο στόχαστρο λέει η Ξινή Ζωή (2008) μέχρι να πέσουν τα credits. Την ανθρώπινη κοινωνία και το αμερικάνικο όνειρο ειδικότερα, τα έχουν κηδεύσει βέβαια αμέτρητες ανεξάρτητες παραγωγές, δεν έχει νόημα να ξεκινήσεις να απαριθμείς ούτε όσες εκτυλίσσονται στην ίδια νεοϋορκέζικη περιοχή, πιθανά ούτε όσες είχαν πιάσει τα διπλανά σπίτια για γυρίσματα. Η συγκεκριμένη ξεχωρίζει γιατί μοιάζει και είναι ιστορία που κάποιος ένιωθε την ανάγκη να πει για να μη τον πονάει τόσο, όχι για να την ιλουστράρει σα sitcom ή για να κερδίσει πόντους οποιουδήποτε είδους σε οποιοδήποτε κύκλωμα ή καθρέφτη. Σαν αποτέλεσμα η ταινία σε πονάει αφόρητα στη μεγαλύτερη διάρκειά της, το πολύ βαθύ μαύρο χιούμορ της είναι γλώσσα με ξυραφάκι στο μάγουλο, οι πιο πολλές από τις ελάχιστες προσπάθειες για αισιοδοξία σε μαχαιρώνουν δίκοπα μιας και ξέρεις ήδη πόσο φρούδες είναι. Αυτός ο τόνος κοψοφλέβικα απεγνωσμένα πικρής ευθυμίας γίνεται σε κάποια σημεία άβολος εκτός ελέγχου, οι ολότελα υπεύθυνοι (κάτι σα Coen) αδερφοί Martini ξέρουν ότι τα πικρά ποτήρια πρέπει να τα εξαντλήσουν μέχρι τον πάτο κι ακόμα παραπέρα αλλιώς κάνουν πια δημιουργικά μια τρύπα στο νερό, όμως δε καταφέρνουν να χειριστούν απόλυτα ικανοποιητικά τις καταστάσεις που διαλέγουν να κυνηγήσουν μέχρι να έχουν φωτογραφίσει Matrix-οσφαιρικά την ιλαροτραγικότητα της ηθικής όσων μπλέκονται. Κάποιες (καταστάσεις) καταλήγουν αλαφρά αφύσικες στη τελευταία νότα, αυτή με τον τραμπούκο του σχολείου δε χάνει ούτε βλέφαρο όσο περνάει από αγαπητικές και φίλους και αδέρφια και γονείς αλλά ξεφουσκώνει φτάνοντας στον επίλογο, άλλες μοιάζουν απόλυτα φυσικές μέχρι που συνειδητοποιείς ότι εκβιάστηκαν μεταφέροντας ολόκληρους πολέμους (των Falklands) σε ξένες χώρες και χρονιές. Τη χαμένη σου εμπιστοσύνη τη πληρώνει η Ζωή αφηγηματικά, η πιτσιρίκα της Emma Roberts καταφέρνει κυριολεκτικά να έχει και το σκύλο της κάθε λαχτάρας της (για κάθε γκόμενο της περιοχής) χορτάτο και τη πίτα της παρθενιάς της ολόκληρη, όμως πια δε σου φαίνεται δημιουργική έμπνευση, δε σε ανακουφίζει σα καμιά πρόσκαιρη ελπίδα για την ανθρωπότητα, δε σε σφάζει σαν εκμετάλλευση της αθωότητας του πιτσιρίκου, δε σε πείθει σα παράλληλο flashback στο πως (μπορεί να) ξεκίνησαν τα καταραμένα ενήλικα ζευγάρια, μένει ξεκρέμαστη με υποψία φωσκολισμάρας. Τη χαμένη σου εμπιστοσύνη τη πληρώνει η Ζωή και τεχνικά, οι Martinis έχουν σαφή τάση να δουλεύουν με τους ηθοποιούς τους, όταν ο Baldwin καταφεύγει στη μανιέρα του δε το βλέπεις για μετασχόλιο πάνω στους συνηθισμένους ρόλους του, μόνο σα να μην έχει πάρει σκηνοθετική βοήθεια.

Σημαντικότερα, η Ζωή των Martinis αποτυγχάνει να δώσει λύση, δε σου λέει ότι για να λυτρωθείς πρέπει να εμπιστεύεσαι τους άλλους σα να σε έχουν ήδη προδώσει, να αγκαλιάζεις το φυσικό σου θήραμα σα να σε έχει ήδη δαγκώσει στον κόρφο, στέκεται στα πρώτα τυφλά βήματα, εκεί που δοκιμάζεις οτιδήποτε μήπως κοιμηθείς ήσυχος κανένα βράδυ και σου έχει μείνει μόνο να πνίξεις το ζωώδικο ένστικτο αποφυγής του πόνου. Πρέπει όμως να είσαι πολύ άκαρδος γεροπερίεργος για να της το κολλήσεις κι αυτό, και έτσι κι αλλιώς ακόμα και στη καθαρή αξία της παραγωγής να μείνεις, είναι κι αυτή τόσο καλή που σε πονάει. Από τις τοποθεσίες, στα ανάποδα cuts, στις τρελές ερμηνείες όλων, χύνεις μαύρο δάκρυ όταν ξαναματαβλέπεις πόσο ταλέντο έχει τη πολυτέλεια να αγνοεί λίγο πολύ η αμερικάνικη βιομηχανία. Το Sundance lab project ήταν στα αζήτητα από το 2001 μέχρι που ενδιαφέρθηκε να βοηθήσει ουσιαστικά (πέρα από δημιουργική επιρροή) ο Martin Scorsese, ο προϋπολογισμός με κόπο έγινε εφταψήφιος, τα γυρίσματα δε πλησίασαν μήνα.