Tamara Drewe (2010): Hors compétition extraits

Ένα υπέροχο objet du désir εδραιώνεται φέτος, σε περίπτωση που δεν το πρόσεξες, κι έχει μακριά μελαχρινά μαλλιά, σκοτεινά καστανά μάτια, δελεαστικές φακίδες, σαγηνευτικά γεμάτα χείλη και αναλογίες που δίνουν εντελώς ποθητή σάρκα στον ζωγραφιστό χαρακτήρα της Tamara Drewe, που μεταφέρει στην οθόνη ο Stephen Frears, από το θρυλικό comic strip που τρέχει στις σελίδες κριτικής του Guardian απ’ το 2005. Το όνομά της είναι Gemma Arterton κι αφού η πρώτη της μεγάλη εμφάνιση στο πλευρό του Daniel Craig στο Quantum of Solace (2008), δεν την άφησε να μείνει στο μυαλό σου ως τίποτε περισσότερο από ένα ακόμη bond girl με ημερομηνία λήξης το τέλος της ταινίας, η 24χρονη Βρετανίδα φέτος έκανε δυναμικό come-back, καθοδηγώντας τον Περσέα στο θρίαμβο στο Clash of the Titans ως Ιω, ενώ δίνει έμπνευση ως πριγκίπισσα εν κινδύνω στον καλοχτενισμένο πρίγκιπα του Prince of Persia: The Sands of Time (2010) που βγαίνει στις αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη. Η καλύτερή της στιγμή όμως, ερμηνευτικά και... υπαρξιακά, είναι στο ρόλο της υπερφιλόδοξης και υπεργεμάτης αυτοπεποίθηση, δημοσιογράφου Tamara Drewe, που γυρίζει απ’ το Λονδίνο στο πατρικό της στην εξοχή, για να το ανακαινίσει και να το πουλήσει, αλλά όχι προτού αναστατώσει με τα επαναστατικά της καμώματα και τα καυτά της σορτσάκια, το παραδίπλα ησυχαστήριο φερέλπιδων συγγραφέων, διαλέγοντας υποψήφιους να δοκιμάσουν μαζί της τις αντοχές της κρεβατοκάμαράς της.

Η ταινία, που κάνει την εκτός συναγωνισμού πρεμιέρα της σήμερα στις Κάνες, μοιάζει περισσότερο με δουλειά του Περάκη, παρά του Frears, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού δίνει στον σκηνοθέτη του My Beautiful Laundrette (1985) και του The Queen (2006), την ευκαιρία να επιστρέψει πιο κοντά στα λημέρια του The Grifters (1990) και του High Fidelity (2000), για να φτιάξει μια ανάλαφρη, κωμωδία με δροσερή πλοκή, μπόλικο πιπεράκι για γεύση και εξαιρετικό, απογειωτικό ρυθμό. Φλερτάρει με τη μπαλαφάρα, αλλά καταφέρνει να βγει στεγνός απ’ τον κίνδυνο πνιγμού στη σεξοκωμωδία, και ντύνει την ταινία του με αύρα μυστηρίου αλά Agatha Christie, στις υποπλοκές που φέρνουν το σενάριο να περιπλέκεται γύρω απ’ τις εξωσυζυγικές περιπέτειες ενός απ’ τα παράπλευρα ζευγάρια των υποβοηθητικών χαρακτήρων. Δεν είναι μια απ’ τις καλύτερες στιγμές του δις υποψήφιου για Χρυσό Φοίνικα σκηνοθέτη (με τα Pick Up Your Ears (1986) και The Van (1996)) και ευτυχώς που δεν κατέληξε κι αυτός στο διαγωνιστικό μόνο και μόνο χάρη στο όνομά του, όμως το φιλμάκι του είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο λαός της Croisette, για να συνέλθει για 110 φρεσκαριστικά λεπτά, απ’ τη βαριά κουλτούρα που τρώει στη μάπα απ’ το πρωί ως το βράδυ.