L' Âge de Raison (2010)

Σκληροτράχυλη business-woman δέχεται σειρά γραμμάτων απ’ τον 7χρονο εαυτό της και θυμάται ότι κάπου ξέχασε αυτό που ήθελε μικρή.Αν περιμένεις το υπεργλυκαιμικό σοκ της τσαχπίνικης εξυπνάδας που έκανε τον Yann Samuell όνομα να προσέχεις και του Jeux d’ Enfants (2003) τίτλο-καμάκι για κουλτουριάρες γκόμενες των μπουζουκιών, το L’ Age de Raison μπορεί να σε απογοητεύσει, μιας κι ο δημιουργός του κάνει κράτει στον συναισθηματισμό, προσπαθώντας να τον αποκρύψει από έναν χαρακτήρα στραγγισμένο απ’ το γιάπικο σύστημα στον οποίο παλεύει να τον εντάξει. Σαν τραβηγμένη εκδοχή μιας Anna Wintour που προσπαθεί να γίνει παγωμένη βασίλισσα της βιομηχανίας της, ο χαρακτήρας της Sophie Marceau είναι μια υπερδραματοποιημένα γκροτέσκα αναπαράσταση των συνεπειών του χωρίς όρια κυνηγιού της επιτυχίας, και της συνεπακόλουθης ισοπέδωσης των γνωρισμάτων που κρατούν ανθρώπινο των άνθρωπο που προσπαθεί να μεταμορφωθεί σε λύκο. Μην περιμένεις όμως και καμιά στροφή του Samuell στον κοινωνικό προβληματισμό και τον λιθοβολισμό του καπιταλισμού ως κλέφτη ψυχών, μιας και στην πραγματικότητα, η ταινία είναι περισσότερο ρομεντί για γκόμενα που ανακαλύπτει ότι τα όλα που θέλει είναι άλλα απ’ τα όλα που νομίζει ότι θέλει, κι αποφασίζει τελικά να θέλει όλα τα όλα που κυκλοφορούν, ξεκινώντας απ’ το να ταΐσει τον τρίτο κόσμο για να χορτάσει την πείνα μέσα της. Γλυκανάλατες ευκολίες και παιχνιδιάρικη παιδικότητα, δίνουν τη γλυκάδα και ειδυλλιακές απεικονίσεις διαλυμένων σπιτιών και νεκρωμένων ψυχών, προσθέτουν το χρώμα στο ζαχαρωτό του Samuell, που συνοδεύεται υπέροχα με παγωμένη αφέλεια σε ψηλό ποτήρι, σαν ευχάριστος αντιπερισπασμός απ’ τη μαυρίλα γύρω σου.