Solomon Kane (2009)

Αρχηγός μισθοφόρων καταφέρνει να αποφύγει δαίμονα που ήρθε να του πάρει τη ψυχή για τις αμαρτίες του, και προσπαθεί να εξαγνιστεί ζώντας ασκητικά σε μια γη κατακυριευμένη από υπηρέτες μαύρου μάγου. Χωρίς να βασίζεται σε καμία από τις ιστορίες του Robert E. Howard, ο Solomon Kane (2009) προσπαθεί να αναβιώσει αυτό το είδος swords & sorcerers παραγωγών στιλ Krull (1983) που ισορροπούσαν με θανατερή σοβαρότητα πάνω στο εξωπραγματικό της ιστορίας τους και το περιορισμένο του προϋπολογισμού τους, φέρνοντας και αρκετά κέρδη στη βρετανική βιομηχανία. Δουλεύοντας κυρίως για τον παραγωγό της Αδελφότητας των Λύκων (2001) και με τον ίδιο διευθυντή φωτογραφίας, και εκμεταλλευόμενος το γεγονός πως ο ήρωάς του περπατάει σε σχετικά πραγματικό αιώνα (κάπου στον 16ο-17ο και όχι σε καμιά μυθική εποχή), ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Michael J. Bassett πήγε έτσι το είδος σε σχετικά πρωτόγνωρα χωράφια, έψαξε ρεαλισμό πέρα από τα κλισέ του φανταστικού, γύρισε το φιλμ χωρίς τις κλασικές υπερβολές σε αέρα, φως και γενικότερο περιβάλλον. Παρολαυτά, το ψηφιακό της φωτογραφίας σου προσθέτει μια κάποια αίσθηση αναχρονισμού που γίνεται.. πραγματικότερη όταν βλέπεις φωτογραφίες στα περιδέραια των περιφερόμενων μεσαιωνισμένων ή τον Kane να χρησιμοποιεί τις μπιστόλες του και μια ανεξάντλητη γκάμα από σπάθες, χωρίς βέβαια οι τριγύρω του να διαθέτουν τέτοιες πολυτέλειες. Σε κάποιου είδους αναχρονισμούς καταφεύγει και το σενάριο, ο Bassett πιάνει απλοϊκότητες από τα 80s στη προσπάθειά του να μην αποκλείσει τα παιδάκια στο κοινό όσο αφηγείται μια ιστορία καταγωγής του Kane που να πλησιάζει τον χαρακτήρα του Howard, έχει κατανού να βγάλει μια τραχύτητα και στις ατάκες, και το αποτέλεσμα είναι ένας αδιάφορος αχταρμάς από τύπους που μιλάνε και εξηγούν ατελείωτα (και συνήθως τα ανεξήγητα) τη μια στιγμή και φτύνουν ατάκες στην αντίθετη πλευρά του επικού την άλλη. Παρά τη δύσκολη αποστολή, όλοι οι πρωταγωνιστές --ακόμα και ο James Purefoy στο κεντρικό ρόλο που ακόμα και ο Bassett στην αρχή τον έβρισκε κατάλληλο μόνο για τίποτα James Bond-- κάνουν καλά τη δουλειά τους, και η σκηνοθεσία σε ζαλίζει μεν με το να σε βάζει να κάνεις track μόνος σου το κέντρο της δράσης σε κάθε σκηνή αλλά καταφέρνει έτσι να κρύψει κάπως τη φτώχεια στο budget, όμως η ταινία πιάνει πραγματικά κινηματογραφικά επίπεδα (i.e. ξεφεύγει από DVD) μόνο λίγο μετά την αρχή της, όταν.. δε συμβαίνει τίποτα και δε πολυμιλάει κανένας.