Yogi Bear (2010)

Ο Yogi παρέα με τον φιλαράκο του Boo Boo, τον τοπικό δασοφύλακα και μια ξανθιά filmaker προσπαθούν να σώσουν το πάρκο Jellystone, από τον σατανικό δήμαρχο που θέλει να το μετατρέψει σε αγγουροχώραφα, προκειμένου να κάνει τη μεγάλη μπάζα.Μετά τους Flintstones στα 90s και τον Scooby-Doo στα 00s, και με τα Smurfs να έπονται σκιαχτικά, ένα ακόμη τηλεοπτικό animation της Hanna-Barbera περνάει αποτυχημένα σε πραγματική δράση στη μεγάλη οθόνη, χρησιμοποιώντας και 3D καρτουνίστικους χαρακτήρες, στη συνηθισμένα πια ντροπιαστική τάση. Ο Yogi Bear (2011) δε πετυχαίνει να προσφέρει απολύτως τίποτα ούτε καν στους μικρούς θεατές, αφού η κατάλληλη για σύντομα χιλιοπαιγμένα αστεία μονομανία του με τα καλάθια του πικνίκ δε φαίνεται να συγκινεί ούτε τις οικογένειες που παρακολουθούν απαθέστατες τα καλάθια τους να κάνουν φτερά. Επικεντρωμένη εμβρυικά στα εφέ, η σκηνοθεσία αφήνει όλους τους χώρους των εξωτερικών γυρισμάτων να μοιάζουν σαν να είναι ένας όλος κι όλος, στήνει τη κάμερα για να εξυπηρετήσει τη ψηφιακή επεξεργασία, μένει ξεκρέμαστη από τους τριχωτούς πρωταγωνιστές που αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στον αληθινό και τον κινούμενο κόσμο, θυμίζοντάς σου συνήθως τα awesomely cult τέρατα των Goosebumps. Τα εφε είναι της πλάκας και σε κάνουν να σκέφτεσαι με νοσταλγία τις στιγμές του original Yogi, η αφελής πλοκή δε σε κρατάει, ο κάποτε αγαπημένος Dan Aykroyd αποφασίζει να σηκώσει μπαϊράκι, να μην ακολουθήσει τις συμβουλές των πιτσιρίκων σχετικά με το πως να αποδώσει τη φωνή του γραβατωμένου αρκούδου και να δώσει το δικό του στίγμα, αλλά προκαλεί τον ίδιο εκνευρισμό με τις προσπάθειες των υπολοίπων ηθοποιών να υποδυθούν, στη περισσότερη διάρκεια έχεις την αίσθηση πως κάτι δε πάει καθόλου καλά.