Beli Beli Svet (2010)

Πρώην μποξέρ και νυν ιδιοκτήτης μπαρ, τραβιέται πότε με την άρτι αποφυλακισθήσα σύζυγο και δολοφόνο του παλιού προπονητή του, πότε με την κόρη της. Εν τέλει διαλέγει μια για γυναίκα του, μα μάλλον κάνει λάθος επιλογή.
Όταν βλέπεις σέρβικο που ξεκινάει με πισωκολλητό στο πεντάλεπτο, ξέρεις ότι πρόκειται ν’ ακολουθήσει πολλή ποιότητα, και το μοιρολόι που σκάει αμέσως μετά το σπέρμα, έρχεται σαν τραγουδιστή επιβεβαίωση σ’ αυτό το περίεργο μείγμα μοντέρνου κινηματογραφικού δράματος και αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, κομπλέ με τους χορούς και τα τραγουδιστά τους διαλείμματα. Τραγικές ζωές τραγικών ανθρώπων ξεδιπλώνονται με γοητευτική ελλειπτικότητα, μέσα σε σάλες, μπάρες και καφενέδες που μυρίζουν βαλκανίλα, απ’ αυτήν που ποτίζει τους τοίχους όταν τινάζονται πάνω τους φτυσιές, ιδρώτες κι αίματα, απ’ τα μπουνίδια και τα πηδήματα που χρησιμοποιούν οι λιγομίλητοι χαρακτήρες για να επικοινωνήσουν καλύτερα. Στα όρια της στερεοτυποποίησης, το σενάριο της Milena Markovic είναι γεμάτο κοινωνικά ανένταχτους, άξεστους και συναισθηματικά ανάπηρους ανθρώπους, που κυκλοφορούν και συμπεριφέρονται σαν άγρια ζώα ο ένας στον άλλο, ταιριαστά τα σπίτια τους αντί για σπιτικά μοιάζουν με σπηλιές μέσα στη ζούγκλα της πόλης τους, και σ’ αυτή τη ζούγκλα, ο παλιός μποξέρ που σερβίρει πια ρακές, είναι κατ’ αναλογία το λιοντάρι βασιλιάς που ποθούν τα θηλυκά και σκιάζονται τα σερνικά, όχι χωρίς λόγο, μιας και οι εκρήξεις βίας μοιάζουν να είναι γι’ αυτόν τόσο φυσικές όσο το ν’ αναπνέει. Σαν πιο συγκρατημένος Almodovar, ο Novkovic συνδυάζει χρώματα σε κοστούμια και σκηνικά για να προσδώσει μια διακριτική θεατρικότητα στο δράμα του, σα να θέλει υποσυνείδητα να σε προετοιμάσει απ’ την αρχή για το στημένο της υπερδραματοποίησης που σου επιφυλάσσει το σενάριο της Markovic, καθώς σε βυθίζει μαζί του στο σπιράλ του θανάτου της αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Κινούμενη στα όρια της υπερπροσπάθειας, η πλανοθεσία είναι συνέχεια έτοιμη να εκραγεί από ένταση, για να ακολουθήσει την μονίμως στα κόκκινα δραματουργία αυτής της εκμοντερνισμένης Ηλέκτρας που μπλέκει και λίγο από Οιδίποδα στα τελειώματα, και δε φυλάει στιγμή ηρεμίας ούτε καν στις θεωρητικά χαλαρωτικές φάσεις του τσιγάρου μετά. Με ρυθμό αμείλικτο κι ασταμάτητο ο Novkovic σε παρασέρνει σε έναν καταραμένο καλπασμό προς την κόλαση, εστιάζοντας στους χαρακτήρες καμουφλάρει τις αδρές, καρικατουρίστικες γραμμές που χρησιμοποιεί το σενάριο για να σκετσάρει τις κοινωνιολογικές τους περιστάσεις, και παρ’ ότι οι χαρακτήρες της Markovic δεν καταφέρνουν στ’ αλήθεια να απλωθούν όσο θα χρειαζόταν για να νιώσεις ότι σε παίρνουν στο ταξίδι μαζί τους, η σπαρακτική βάση της δραματουργικής της ιδέας, είναι αρκετά δυνατή για να νιώσεις στο στομάχι σου τη μαχαιριά που κόβει το νήμα του τερματισμού, σε μια ταινία που θα μπορούσε να έχει μείνει και χωρίς τις αμφιβόλου αποτελεσματικότητας επιλογές των μουσικών διαλειμμάτων, αλλά όπως και να ‘χει, έρχεται από την Σερβία να σου θυμίσει τον αρχαίο πλούτο της Ελλάδας σε δραματουργικές αφετηρίες, και να σε κάνει να μελαγχολήσεις για την σύγχρονή της δημιουργική πενία.