Journey 2: The Mysterious Island (2012)

Αν βράσεις τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ, το Νησί των Θησαυρών και το Μυστηριώδες Νησί, θα προκύψει ένα κουρκούτι στου οποίου το καζάνι αν ρίξεις μια κλωτσιά, τα απόνερα θα σε οδηγήσουνε σε σκοτεινή αίθουσα. Αν αναρωτιόσουνα ποιος θα διαδεχτεί τον Brendan Fraser στον εξευτελισμό της αρκούδας, η επίσημη συνέχεια του Ταξιδιού στο Κέντρο της Γης (2008) μοιάζει να υπάρχει μόνο για να σε πείσει να δώσεις μια ευκαιρία στον Dwayne Johnson και το γιουκαλιλί του, ο Σαμοανός με το ξυρισμένο κεφάλι τα κάνει όλα, από το να αντιμετωπίζει βατόμουρα με τους θωρακικούς του μέχρι να συγκρατεί τα φρύδια του σε κάθε προσβολή του πικρόχολου γιου του, και συμφέρει όπως πάντα κάθε οικογενειακό προϋπολογισμό. Το Ταξίδι στο Μυστηριώδες Νησί (2012) στη πραγματικότητα βέβαια υπάρχει για να συνεχίσει το σερί της Walden στη κακή παιδική περιπέτεια, με εμφανή πια στόχο να περάσει τόσο τον πάτο που να φτάσει στην άλλη πλευρά, και περίπου τα καταφέρνει, μιας και είτε από πρόθεση είτε όχι η παραγωγή δε μπορεί ούτε καν να υποκριθεί σοβαρότητα, και αυτή η υποκρισία δεν απασχολούσε με τον ένα τρόπο ή τον άλλο ποτέ το καστ της, το οποίο έτσι το διασκεδάζει στα ετοιμόρροπα σκηνικά με τον ίδιο τρόπο που διασκεδάζεις σα θεατής με τα πονήματα του Ed Wood. Πιο χαρακτηριστικά, ο Michael Caine σε ρόλο δε ξέρω τι ήρθα να κάνω εδώ, αντιμετωπίζει όλους τους υπόλοιπους με μόνιμο αυθεντικό χαμόγελο σα να αλληλεπιδράει με τα Looney Tunes, και παίρνει υπερηρωϊκές πόζες με την άνεση της μεγάλης του καριέρας, ενώ η Vanessa Hudgens περιφέρει τις όλο και πιο στρουμπουλές μπούκες της και τα σφιχτά της μπούτια, με το πονηρό χαμόγελο γκόμενας που σκανδαλίζει αγοράκια και μπαμπάδες, και τη χαλαρή ετοιμότητα περαστικής από το κινηματογραφικό στερέωμα. Με την εκτεταμένη εμπειρία σκηνοθέτησης σκύλων σε τηλεπαράθυρα από το Revenge of Kitty Galore (2010), ο Brad Peyton καταφέρνει να διαχωρίζει στις τρεις διαστάσεις τα εφέ από το φόντο τους μέχρι να αποκτήσουνε την ερασιτεχνική ζεστασιά των χαρτονένιων της εποχής του βωβού, συνθέτει πλάνα τόσο συμβατικά που σου μοιάζουν με αυτές τις τηλεοπτικές επαναλήψεις των περιπετειών της Disney του '50 όταν ήσουνα μικρός, και παρεμβάλλει σε αργή κίνηση κάποια stunts από αυτά για τετράποδα ώστε να μην αμφιβάλλεις ποτέ ούτε για τη (μη) νοημοσύνη των ηρώων του ούτε για το ευτυχές της κατάληξής τους.