Και μην ξεχνάτε...
...την Τρίτη πάρτε άδεια απ' τη δουλειά, γιατι αυτή Δευτέρα, στις 2 μετά το μεσονύχτι, έχουμε Χρυσές Σφαίρες.
Memoirs of a Geisha - Review
Memoirs of a Geisha – Αναμνήσεις μιας Γκέισας
(1.5/5)
Σκηνοθεσία: Rob Marshall
Σενάριο: Robin Swicord (από τη νουβέλα του Arthur Golden)
Παίζουν: Zhang Ziyi, Gong Li, Michelle Yeoh, Ken Watanabe
Δείτε το trailer
Οι Αναμνήσεις μιας Γκέισας, είναι μια απ’ αυτές τις ταινίες που, χάρη στη δύναμη της παραγωγής τους, μαζεύουν Όσκαρ συγκεκριμένων κατηγοριών, αδικώντας άλλες, καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες ταινίες. Όμως όλα επιτρέπονται στον πόλεμο και το Hollywood, και δεν μπορεί να κρατήσει κανείς κακία στον Rob Marshall, που θέλει με τη δεύτερη ταινία του να επαναλάβει το θρίαμβο του Chicago.
Για την εννιάχρονη Τσίγιο, με τα μάτια από θάλασσα, το ταξίδι της ενηλικίωσης είναι απροσδόκητα σκληρό. Ο οικτρή οικονομική κατάσταση του πατέρα της, την μετατρέπει σε ιδιοκτησία μιας οκιγιά (βλ. εξευγενισμένο μπορντέλο) στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, Κιότο, όπου θα πρέπει να αποδείξει την αξία της και να ζήσει σύμφωνα με τις αυστηρές αρχές μιας εκκολαπτόμενης γκέισας. Μέσα από τις κακουχίες και τις συγκρούσεις τις με την ντίβα του οίκου, ο Τσίγιο θα βρει ένα νόημα και έναν και μοναδικό σκοπό στη ζωή της: να γίνει η καλύτερη γκέισα της πόλης, ώστε να μπορέσει να μαγέψει τον Πρόεδρο, τον μοναδικό άνθρωπο σ’ ολόκληρη την παιδική της ζωή, που της έδειξε λίγη καλοσύνη. Όμως, όταν τελικά, πολλά χρόνια μετά, θα καταφέρει να φτάσει κοντά στο στόχο της, θα πρέπει να ξεπεράσει τα τραύματα που άνοιξε στη χώρα της ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Όταν ανέλαβε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το best seller μυθιστόρημα του Arthur Golden -–ένα project που πέρασε αρκετά χρόνια στο ψυγείο του pre-production περιμένοντας να βρεθεί ένα κενό στην ατζέντα του αρχικά προορισμένου για τη σκηνοθεσία Steven Spielberg— φαίνεται πως η πρώτη και σημαντικότερη έγνοια του, ήταν η ταινία του να δείχνει σωστή. Και πράγματι, τα κουστούμια, τα σκηνικά, το μακιγιάζ και μαζί μ’ αυτά και η φωτογραφία, είναι απολύτως αψεγάδιαστα. Απ’ τη μεριά τους, αποδίδουν στην εντέλεια το πνεύμα της γκέισάς του: ένα κινούμενο έργο τέχνης.
Ένα έργο τέχνης όμως, δεν είναι μόνο η εικόνα. Είναι κι αυτά που κρύβει πίσω της. Η ουσία, το βάθος, το συναίσθημα, το στόρι. Όλα αυτά που λείπουν από την κινηματογραφική γκέισα. Όλα αυτά που αδυνατεί να προσεγγίσει ο Marshall, ο οποίος υπεραπλουστεύει τη φιλοσοφία που θα έπρεπε να αναλύει και να υπηρετεί η ταινία του, ούτως ώστε να την κάνει να ταιριάζει καλύτερα με τις μπουρμπουλήθρες των αναψυκτικών για τα οποία προορίζεται. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα με την απροθυμία του να προσεγγίσει το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο στο οποίο θα έπρεπε να εντάσσεται το πολύχρωμο πανηγύρι του, κι έτσι οι πρωταγωνίστριές του περιφέρονται πανέμορφες, αλλά άψυχες, σ’ ένα ψυχρό πορσελάνινο κουκλοθέατρο, που προσπαθεί να αντλήσει ενέργεια απ’ το λειψό κι ανεξερεύνητο love story, και την ίδια στιγμή σκαλώνει στην εκφορά του αμερικάνικου λόγου, κλιμακώνοντας αδυσώπητα τον εκνευρισμό του θεατή για δυόμισι αναπάντεχα κουραστικές ώρες.
(1.5/5)Σκηνοθεσία: Rob Marshall
Σενάριο: Robin Swicord (από τη νουβέλα του Arthur Golden)
Παίζουν: Zhang Ziyi, Gong Li, Michelle Yeoh, Ken Watanabe
Δείτε το trailer
Οι Αναμνήσεις μιας Γκέισας, είναι μια απ’ αυτές τις ταινίες που, χάρη στη δύναμη της παραγωγής τους, μαζεύουν Όσκαρ συγκεκριμένων κατηγοριών, αδικώντας άλλες, καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες ταινίες. Όμως όλα επιτρέπονται στον πόλεμο και το Hollywood, και δεν μπορεί να κρατήσει κανείς κακία στον Rob Marshall, που θέλει με τη δεύτερη ταινία του να επαναλάβει το θρίαμβο του Chicago.
Για την εννιάχρονη Τσίγιο, με τα μάτια από θάλασσα, το ταξίδι της ενηλικίωσης είναι απροσδόκητα σκληρό. Ο οικτρή οικονομική κατάσταση του πατέρα της, την μετατρέπει σε ιδιοκτησία μιας οκιγιά (βλ. εξευγενισμένο μπορντέλο) στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, Κιότο, όπου θα πρέπει να αποδείξει την αξία της και να ζήσει σύμφωνα με τις αυστηρές αρχές μιας εκκολαπτόμενης γκέισας. Μέσα από τις κακουχίες και τις συγκρούσεις τις με την ντίβα του οίκου, ο Τσίγιο θα βρει ένα νόημα και έναν και μοναδικό σκοπό στη ζωή της: να γίνει η καλύτερη γκέισα της πόλης, ώστε να μπορέσει να μαγέψει τον Πρόεδρο, τον μοναδικό άνθρωπο σ’ ολόκληρη την παιδική της ζωή, που της έδειξε λίγη καλοσύνη. Όμως, όταν τελικά, πολλά χρόνια μετά, θα καταφέρει να φτάσει κοντά στο στόχο της, θα πρέπει να ξεπεράσει τα τραύματα που άνοιξε στη χώρα της ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Όταν ανέλαβε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το best seller μυθιστόρημα του Arthur Golden -–ένα project που πέρασε αρκετά χρόνια στο ψυγείο του pre-production περιμένοντας να βρεθεί ένα κενό στην ατζέντα του αρχικά προορισμένου για τη σκηνοθεσία Steven Spielberg— φαίνεται πως η πρώτη και σημαντικότερη έγνοια του, ήταν η ταινία του να δείχνει σωστή. Και πράγματι, τα κουστούμια, τα σκηνικά, το μακιγιάζ και μαζί μ’ αυτά και η φωτογραφία, είναι απολύτως αψεγάδιαστα. Απ’ τη μεριά τους, αποδίδουν στην εντέλεια το πνεύμα της γκέισάς του: ένα κινούμενο έργο τέχνης.
Ένα έργο τέχνης όμως, δεν είναι μόνο η εικόνα. Είναι κι αυτά που κρύβει πίσω της. Η ουσία, το βάθος, το συναίσθημα, το στόρι. Όλα αυτά που λείπουν από την κινηματογραφική γκέισα. Όλα αυτά που αδυνατεί να προσεγγίσει ο Marshall, ο οποίος υπεραπλουστεύει τη φιλοσοφία που θα έπρεπε να αναλύει και να υπηρετεί η ταινία του, ούτως ώστε να την κάνει να ταιριάζει καλύτερα με τις μπουρμπουλήθρες των αναψυκτικών για τα οποία προορίζεται. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα με την απροθυμία του να προσεγγίσει το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο στο οποίο θα έπρεπε να εντάσσεται το πολύχρωμο πανηγύρι του, κι έτσι οι πρωταγωνίστριές του περιφέρονται πανέμορφες, αλλά άψυχες, σ’ ένα ψυχρό πορσελάνινο κουκλοθέατρο, που προσπαθεί να αντλήσει ενέργεια απ’ το λειψό κι ανεξερεύνητο love story, και την ίδια στιγμή σκαλώνει στην εκφορά του αμερικάνικου λόγου, κλιμακώνοντας αδυσώπητα τον εκνευρισμό του θεατή για δυόμισι αναπάντεχα κουραστικές ώρες.A ...blogue idea
Movies for the masses - Fashion for the elite ?
Οι μεγάλοι σχεδιαστές παρουσίασαν ήδη σε εξαντλητικά ντεφιλέ τις προτάσεις τους για την άνοιξη – καλοκαίρι 2006. Το mftm δεν ήταν ούτε στο Μιλάνο, ούτε στη ΝΥ, ούτε καν στην εβδομάδα μόδας στο Ζάππειο. Γιατί απλούστατα δε χρειάστηκε - παρακολούθησε όλες τις ταινίες από την αρχή της κινηματογραφικής σεζόν και με άνεση αποκρυπτογράφησε τις τάσεις στη μόδα.
Η χρονιά ξεκίνησε με τους Dukes, αυτή την εβδομάδα κυκλοφόρησε το Don’t Come Knocking, ενώ παρεμβλήθηκε και το Down in the Valley, ανακηρύσσοντας με τις ευλογίες των Dsquared το cowboy look το επικρατέστερο της σεζόν και του αγρού. Hot pants στο στυλ της Jessica –λέγε με Νταίζη- Simpson και φορεματάκια που εμπνέουν το άρμεγα της αγελάδας θα κάνουν απόσβεση στις cowboy boots του χειμώνα, ενώ το look συμ
πληρώνεται με ανέμελα άχυρα στα μαλλιά.Broderie anglaise, σιφόν και να... οι βικτωριανοί γιακάδες ξεπήδησαν κατευθείαν από το Pride And Prejudice στη πασαρέλα του YSL – Rive Gauche
Τα 50’s παραμένουν ίσως η αξεπέραστα σικ δεκαετία που δεν παύει να εμπνέει τους σχεδιαστές. Ο οίκος Chanel συνδύασε για μία ακόμη φορά με επιτυχία το άσπρο με το μαύρο, όπως ακριβώς είδ
αμε να συμβαίνει στο Goodnight, And Good Luck.Το μέγεθος μετράει. Με πρώτο διδάξαντα τον King Kong, οι oversized τσάντες κατέκλυσαν τις πασαρέλες, με καλύτερη...δηλαδή μεγαλύτερη αυτή εδώ από την Prada.
Στο φουτουριστικό The Island, η αγαπημένη των σχεδιαστών Scarlett Johansson ντύθηκε σε ένα απόλυτα clean look με λευκά από την κορυφή ως τα νύχια. Αυτό πέραν του ότι αποδεικνύει ότι στο μέλλον τα ρούχα θα αυτοκαθαρίζονται, επιβεβαιώνει την κυριαρχία του total white, αγαπημένο μεταξύ άλλων και των Dolce & Gabbana.
Το σαρκαστικό look του δανδή Johnny Depp από το
Charlie and the Chocolate Factory
υιοθέτησε και ο Yohji Yamamoto.
Η μόδα αντιγράφει τον κινηματογράφο ή ο κινηματογράφος τη μόδα; Η Corpse Bride στη πασαρέλα του Galliano.
Η Λούφα και Παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο
κάνει διεθνή καριέρα μέσα από τις
military προτάσεις του Michael Korrs.
Αυστηρή εμφάνιση, μονοχρωμία και κάπα. Το είδαμε από τον Alexander McQueen αλλά και από την ...Fleur Delacour του Harry Potter and the Goblet of Fire.
Σκληρή άποψη από την Keira Knightley
του Domino.
Την επικροτεί και ο Louis Vuitton
γι΄ αυτό behave yourself και αποφασίστε:
Θα ξεχυθείτε στα μαγαζιά ή στις κινηματογραφικές αίθουσες;
(υγ. ευχαριστούμε τον verbal για την ανοχή και τη φιλοξενία)
Don’t Come Knocking - Review
Don’t Come Knocking – Μη Γυρίσεις
(2.5/5)
Σκηνοθεσία: Wim Wenders
Σενάριο: Wim Wenders, Sam Shepard
Παίζουν: Sam Shepard, Jessica Lange, Tim Roth, Gabriel Mann, Sarah Polley
Δείτε το trailer
Αν κρίνει κανείς απ’ τις δυο ταινίες, τα 20 χρόνια που έχουν παρεμβληθεί του Paris, Texas, και του Don’t Come Knocking, δεν έχουν φερθεί καθόλου ευγενικά ούτε στον Wenders, ούτε στον Shepard. Οι δυο τους, που είχαν γράψει μαζί το σενάριο της ταινίας που χάρισε στον Γερμανό σκηνοθέτη τον Χρυσό Φοίνικα, συνεργάζονται ξανά για το Παρίσι, Τέξας νούμερο δύο.
Ο Wenders υποστηρίζει ότι αφιέρωσαν 5 χρόνια στο σενάριο και δεν έχω κανένα λόγο να τον αμφισβητήσω, όμως η αλήθεια πως, ή το έκρυψαν καλά, στα 5 αυτά χρόνια δούλεψαν σε 5 διαφορετικά σενάρια, τα οποία προσπάθησαν να χωρέσουν σε μια ταινία κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.
Το Don’t Come Knocking είναι ένα ξέφρενο homage στην παλιά Άγρια Δύση (που όλοι αγαπήσαμε), τα κλασικά αμερικάνικα westerns, τη μοναξιά των ηρώων τους και την μεταφυσική ομορφιά των τοπίων τους. Ένα νοσταλγικό τριπάκι, διανθισμένο από τη νωχελική αγωνία σκηνοθέτη και σεναριογράφου για μια από τις κλασικότερες αμερικάνικες (και παγκόσμιες) κοινωνικές αξίες: της οικογένειας.
Ένας ξεφτισμένος cowboy ξαφνικά αποκτά την ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσει στη μάνα του, με την οποία έχει να ειδωθεί και να μιλήσει σχεδόν 30 χρόνια, και απ’ αυτήν μαθαίνει ότι κάπου στη διαδρομή των ακολασιών του έσπειρε ένα μούλικο. Σκεφτείτε το: έχει να δει τη μάνα του 30 χρόνια. Η μάνα του μαθαίνει ότι ο γιος της τής έχει χαρίσει εγγόνι. Κι αυτός δεν το μαθαίνει. Για 30 χρόνια. Ακόμη και στην αληθινή Άγρια Δύση, εκείνος ο ξανθούλης πάντα κατάφερνε να βρει τον Λούκι Λουκ και να του παραδώσει τα τηλεγραφήματά του. Μάλλον πέθανε…
Παραδόξως, αυτό το σύμπαν αναληθοφάνειας καμουφλάρεται με καλοδουλεμένα πλάνα από έναν βετεράνο σκηνοθέτη κι έναν διευθυντή φωτογραφίες που κάνει παπάδες και όλα αυτά συνδέονται με την πραγματικότητα του 21ου αιώνα χάρη στην ερμηνεία του Tim Roth που παίζει το ρόλο του ντετέκτιβ, ο οποίος έχει αναλάβει να συνδέσει την ταινία και τον ήρωά της με την πραγματικότητα.
(2.5/5)Σκηνοθεσία: Wim Wenders
Σενάριο: Wim Wenders, Sam Shepard
Παίζουν: Sam Shepard, Jessica Lange, Tim Roth, Gabriel Mann, Sarah Polley
Δείτε το trailer
Αν κρίνει κανείς απ’ τις δυο ταινίες, τα 20 χρόνια που έχουν παρεμβληθεί του Paris, Texas, και του Don’t Come Knocking, δεν έχουν φερθεί καθόλου ευγενικά ούτε στον Wenders, ούτε στον Shepard. Οι δυο τους, που είχαν γράψει μαζί το σενάριο της ταινίας που χάρισε στον Γερμανό σκηνοθέτη τον Χρυσό Φοίνικα, συνεργάζονται ξανά για το Παρίσι, Τέξας νούμερο δύο.
Ο Wenders υποστηρίζει ότι αφιέρωσαν 5 χρόνια στο σενάριο και δεν έχω κανένα λόγο να τον αμφισβητήσω, όμως η αλήθεια πως, ή το έκρυψαν καλά, στα 5 αυτά χρόνια δούλεψαν σε 5 διαφορετικά σενάρια, τα οποία προσπάθησαν να χωρέσουν σε μια ταινία κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.Το Don’t Come Knocking είναι ένα ξέφρενο homage στην παλιά Άγρια Δύση (που όλοι αγαπήσαμε), τα κλασικά αμερικάνικα westerns, τη μοναξιά των ηρώων τους και την μεταφυσική ομορφιά των τοπίων τους. Ένα νοσταλγικό τριπάκι, διανθισμένο από τη νωχελική αγωνία σκηνοθέτη και σεναριογράφου για μια από τις κλασικότερες αμερικάνικες (και παγκόσμιες) κοινωνικές αξίες: της οικογένειας.
Ένας ξεφτισμένος cowboy ξαφνικά αποκτά την ακατανίκητη επιθυμία να γυρίσει στη μάνα του, με την οποία έχει να ειδωθεί και να μιλήσει σχεδόν 30 χρόνια, και απ’ αυτήν μαθαίνει ότι κάπου στη διαδρομή των ακολασιών του έσπειρε ένα μούλικο. Σκεφτείτε το: έχει να δει τη μάνα του 30 χρόνια. Η μάνα του μαθαίνει ότι ο γιος της τής έχει χαρίσει εγγόνι. Κι αυτός δεν το μαθαίνει. Για 30 χρόνια. Ακόμη και στην αληθινή Άγρια Δύση, εκείνος ο ξανθούλης πάντα κατάφερνε να βρει τον Λούκι Λουκ και να του παραδώσει τα τηλεγραφήματά του. Μάλλον πέθανε…Παραδόξως, αυτό το σύμπαν αναληθοφάνειας καμουφλάρεται με καλοδουλεμένα πλάνα από έναν βετεράνο σκηνοθέτη κι έναν διευθυντή φωτογραφίες που κάνει παπάδες και όλα αυτά συνδέονται με την πραγματικότητα του 21ου αιώνα χάρη στην ερμηνεία του Tim Roth που παίζει το ρόλο του ντετέκτιβ, ο οποίος έχει αναλάβει να συνδέσει την ταινία και τον ήρωά της με την πραγματικότητα.
Ιππότης Πενέλοπε
Ιππότης του Τάγματος των Γραμμάτων και των Τεχνών, ανακηρύχθηκε χθες στο Παρίσι η Penelope Cruz. Η Ισπανίδα ηθοποιός, βρέθηκε στην Πόλη του Φωτός προωθώντας τη νέα της ταινία, Bandidas, και παρέλαβε το βραβείο από τα χέρια του Γάλλου υπουργού Πολιτισμού. Ο υπουργός, δήλωσε «χαρούμενος» που τιμά «αυτήν την σπουδαία Ευρωπαία ηθοποιό».
Το Τάγμα των Γραμμάτων και των Τεχνών, που θεσπίστηκε το 1957, τιμά δυο φορές το χρόνο μερικές εκατοντάδες προσωπικότητες που συμβάλλουν στη διάδοση του πολιτισμού ανά την υφήλιο. Η Penelope δέχθηκε το μετάλλιο του τάγματος λέγοντας «δεν είμαι σίγουρη για το αν αξίζω την τιμή, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου για να μην το μετανιώσετε.» Με αυτά τα λόγια πέρασε στη συντροφιά προσωπικοτήτων όπως ο James Joyce, ο Jackson Pollock, κι ο William Faulkner, αλλά και ο Leonardo DiCaprio, ο Bruce Willis και η Diana Ross. Προσμονούμε την προσθήκη του Steven Seagal, ως Lancelot των Γραμμάτων και Αττίλα των Τεχνών.
Oscar.Watch.06:TechnicalNodsPartOne
Ανακοινώθηκαν σήμερα οι φιναλίστ για το Όσκαρ Μιξάζ (Sound Editting), μια κατηγορία που συνήθως καπαρώνεται απο τα blockbusters της χρονιάς, για να πάρουν κάτι και οι μεγάλες εταιρείες.
Οι φετινοί τίτλοι είναι:
"The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe"
"Harry Potter and the Goblet of Fire"
"King Kong"
"Memoirs of a Geisha"
"Star Wars: Episode III Revenge of the Sith"
"Walk the Line"
"War of the Worlds"
Από τους επτά τίτλους, θα προβληθούν 10λεπτα κλιπάκια για την επιτροπή της Ακαδημίας επικεφαλής του τομέα του ήχου, και θα προκριθούν τρεις, οι οποίες θα είναι υποψήφιες για το βραβείο την μεγάλη βραδιά. Δε νομίζω όμως ότι τίθεται καν θέμα για τον νικητή, αφού τo War of the Worlds ήταν by far η πιο συναρπαστική ηχητική εμπειρία της σαιζόν.
To αυτό και με τις φιναλίστ για το Όσκαρ Μακιγιάζ (Makeup), με τις ταινίες που θα παλέψουν σε δεκάλεπτα κλιπάκια για μια θέση στην τελική τριάδα να είναι οι:
"The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe"
"Cinderella Man"
"A History of Violence"
"The Libertine"
"Mrs. Henderson Presents"
"The New World"
"Star Wars: Episode III Revenge of the Sith"
Αν και εδώ δε νομίζω ότι είναι και πολύ ασφαλές να κάνει κανείς πρόβλεψη, υποθέτω ότι οι επικρατέστερες για την υποψηφιότητα είναι οι το The New World, το Mrs Henderson Presents, το The Libertine και η Narnia. Αλλά πάλι, δε βάζω και πληκτρολόγιο στη φωτιά.
Οι φετινοί τίτλοι είναι:
"The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe"
"Harry Potter and the Goblet of Fire"
"King Kong"
"Memoirs of a Geisha"
"Star Wars: Episode III Revenge of the Sith"
"Walk the Line"
"War of the Worlds"
Από τους επτά τίτλους, θα προβληθούν 10λεπτα κλιπάκια για την επιτροπή της Ακαδημίας επικεφαλής του τομέα του ήχου, και θα προκριθούν τρεις, οι οποίες θα είναι υποψήφιες για το βραβείο την μεγάλη βραδιά. Δε νομίζω όμως ότι τίθεται καν θέμα για τον νικητή, αφού τo War of the Worlds ήταν by far η πιο συναρπαστική ηχητική εμπειρία της σαιζόν.
To αυτό και με τις φιναλίστ για το Όσκαρ Μακιγιάζ (Makeup), με τις ταινίες που θα παλέψουν σε δεκάλεπτα κλιπάκια για μια θέση στην τελική τριάδα να είναι οι:
"The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe"
"Cinderella Man"
"A History of Violence"
"The Libertine"
"Mrs. Henderson Presents"
"The New World"
"Star Wars: Episode III Revenge of the Sith"
Αν και εδώ δε νομίζω ότι είναι και πολύ ασφαλές να κάνει κανείς πρόβλεψη, υποθέτω ότι οι επικρατέστερες για την υποψηφιότητα είναι οι το The New World, το Mrs Henderson Presents, το The Libertine και η Narnia. Αλλά πάλι, δε βάζω και πληκτρολόγιο στη φωτιά.
Jon Stewart, Oscar Host
Τέλειωσαν οι μέρες με γεύση καραμέλα κανέλα, που ο Άρχοντας σάρωνε τα ταμεία κάθε Χριστούγεννα κι ο Billy Crystal στόλιζε τους συναδέλφους του με σαρκασμό και ειρωνεία στα Όσκαρ, σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε από την περσινή απουσία Νεοζηλανδικού έπους και υπερήλικου λευκού παρουσιαστή.
Απ΄ την περσινή τελετή των Όσκαρ οι διοργανωτές έδειξαν ότι θέλουν να φέρουν τα νιάτα στη σκηνή και να τους δώσουν την καυτή πατάτα της παρουσίασης, και μετά το αναπάντεχο (και αποτυχημένο) πέρασμα του Chris Rock από το κοστούμι του οικοδεσπότη, η Ακαδημία φέτος κάνει άλλη μια ανορθόδοξη επιλογή.
Ο Jon Stewart, έταιρος κωμικός-καμάρι του αμερικανικού τηλεοπτικού Comedy Central, θα είναι ο άνθρωπος που θα προσπαθήσει, με εξυπνάδα και χιούμορ, να δώσει σπιρτάδα και ρυθμό στην τελετή και να κρατήσει τους θεατές μακριά απ' το τηλεκοντρόλ. Ο Stewart έχει μεγάλο σουξέ στην Αμερική ως anchorman της σατιρικής εκπομπής The Daily Show, την οποία ενδεχομένως να έχετε πετύχει κανένα απόγευμα στο CNN, ενώ μετρά και μια-δυο κινηματογραφικές εμφανίσεις. Ίσως τον θυμάστε από το The Faculty (1998), όπου έπαιζε τον καθηγητή που έφαγε το στυλό στο μάτι, ίσως πάλι και όχι.
Το buzz στο internet για την επιλογή του Stewart δεν είναι πολύ θετικό, ιδίως από τους Αμερικανούς, μιας και δεν εκτιμούν όλοι το τολμηρό και αρκετά βιτριολικό του humour, πιστεύουν όμως πως, μετά το φιάσκο του Rock, δεν υπάρχει και μεγάλο περιθώριο αποτυχίας. Προφανώς ξεχνούν τη χρονιά που χρέη οικοδεσπότη τέλεσε ο David Letterman, anchorman αντίστοιχης εξαιρετικά πετυχημένης σατιρικής εκπομπής, ο οποίος χάρισε στο θείο Όσκαρ μια από τις χειρότερες τελετές της ιστορίας του.
Ο Stewart μίλησε για την τιμή που του έκανε η Ακαδημία, στην τελευταία του εκπομπή, λέγοντας ότι "δεν ξέρω πολλά για τις ταινίες, πέρα από το ότι είμαι πολύ κακός σ' αυτές, αλλά ναι, θα παρουσιάσω τα Όσκαρ," λίγο πριν αρχίσει να μιλά για την νοσηλεία του Sharon. Το σχετικό απόσπασμα μπορείτε να βρείτε εδώ για κάποιο διάστημα. Μετά προφανώς θα μετακινηθεί, οπότε θα πρέπει να το ψάξετε με τον τίτλο Sharon Hospitalized.
Απ΄ την περσινή τελετή των Όσκαρ οι διοργανωτές έδειξαν ότι θέλουν να φέρουν τα νιάτα στη σκηνή και να τους δώσουν την καυτή πατάτα της παρουσίασης, και μετά το αναπάντεχο (και αποτυχημένο) πέρασμα του Chris Rock από το κοστούμι του οικοδεσπότη, η Ακαδημία φέτος κάνει άλλη μια ανορθόδοξη επιλογή.
Ο Jon Stewart, έταιρος κωμικός-καμάρι του αμερικανικού τηλεοπτικού Comedy Central, θα είναι ο άνθρωπος που θα προσπαθήσει, με εξυπνάδα και χιούμορ, να δώσει σπιρτάδα και ρυθμό στην τελετή και να κρατήσει τους θεατές μακριά απ' το τηλεκοντρόλ. Ο Stewart έχει μεγάλο σουξέ στην Αμερική ως anchorman της σατιρικής εκπομπής The Daily Show, την οποία ενδεχομένως να έχετε πετύχει κανένα απόγευμα στο CNN, ενώ μετρά και μια-δυο κινηματογραφικές εμφανίσεις. Ίσως τον θυμάστε από το The Faculty (1998), όπου έπαιζε τον καθηγητή που έφαγε το στυλό στο μάτι, ίσως πάλι και όχι. Το buzz στο internet για την επιλογή του Stewart δεν είναι πολύ θετικό, ιδίως από τους Αμερικανούς, μιας και δεν εκτιμούν όλοι το τολμηρό και αρκετά βιτριολικό του humour, πιστεύουν όμως πως, μετά το φιάσκο του Rock, δεν υπάρχει και μεγάλο περιθώριο αποτυχίας. Προφανώς ξεχνούν τη χρονιά που χρέη οικοδεσπότη τέλεσε ο David Letterman, anchorman αντίστοιχης εξαιρετικά πετυχημένης σατιρικής εκπομπής, ο οποίος χάρισε στο θείο Όσκαρ μια από τις χειρότερες τελετές της ιστορίας του.Ο Stewart μίλησε για την τιμή που του έκανε η Ακαδημία, στην τελευταία του εκπομπή, λέγοντας ότι "δεν ξέρω πολλά για τις ταινίες, πέρα από το ότι είμαι πολύ κακός σ' αυτές, αλλά ναι, θα παρουσιάσω τα Όσκαρ," λίγο πριν αρχίσει να μιλά για την νοσηλεία του Sharon. Το σχετικό απόσπασμα μπορείτε να βρείτε εδώ για κάποιο διάστημα. Μετά προφανώς θα μετακινηθεί, οπότε θα πρέπει να το ψάξετε με τον τίτλο Sharon Hospitalized.