Η Jane Mansfield ήταν αποφασισμένη αυτή τη φορά να προβάλλει, όσο πιο έντονα γίνονταν, τα.. προσόντα της. Η καριέρα της πήγαινε κατά διαόλου, και η MGM την είχε καλέσει να παίξει ένα μικρό ρόλο στη καινούρια, all-star, παραγωγή του Tony Richardson, The Loved One (1965). Φόρεσε το πιο προκλητικό της δερμάτινο και ξεκίνησε για το στούντιο...

Ο ρόλος της Τζέιν (που στη φωτό ανθολογίας εντυπωσιάζει τη Σοφία Λόρεν), κόπηκε τελικά στο μοντάζ. Και είναι ένας από τους δέκα που το FilmThreat.com επέλεξε να παρουσιάσει σα τους κορυφαίους που δεν είδαμε ποτέ. Κι ενώ σίγουρα οι περισσότερες από τις ταινίες δε σου γεμίζουν το μάτι, τα ονόματα των πρωταγωνιστών (των χαμένων σκηνών) είναι τρανταχτά. Και βέβαια αξίζουν μια ματιά, είτε σα τρίβια για τους σινεφίλ είτε σαν υπενθύμιση μιας άλλης εποχής.

Μιας εποχής που τα φιλμ με τις άχρηστες σκηνές πετάγονταν στο καλάθι των αχρήστων. Και δεν εμφανίζονταν σε νέα έκδοση του DVD του Platoon (1986) με δέκα έξτρα λεπτά νηπιακού Johnny Depp.

Ο Καταγκίρι είναι σαμουράι και τοπικός προύχοντας. Ο πατέρας του όμως είχε αναγκαστεί να κάνει χαρακίρι αναλαμβάνοντας την ευθύνη οικονομικών ατασθαλιών στη κατασκευή μιας γέφυρας. Έτσι έζησε με τη μητέρα του και μια πολύ μικρότερή του χωρική την Κίε που εκπαιδεύονταν να γίνει υπηρέτρια. Παρολαυτά, πάντα νοιάζονταν γι αυτή, ακόμα κι όταν έφυγε για να παντρευτεί έναν έμπορα...



Ο 75χρονος Γιότζι Γιαμάντα είναι θρύλος στη χώρα του. Από τα τέλη του '60 και μέχρι τα μέσα του '90 (οπότε και πέθανε ο πρωταγωνιστής του Κιγιόσι Ατσούμι) έγραφε και σκηνοθετούσε τις περιπέτειες του Τόρα-σαν. Μια σειρά από 48 ταινίες, μακράν η μεγαλύτερη στο πλανήτη, που αποτέλεσε κοινωνικό φαινόμενο, απεικονίζοντας νοσταλγικά μια μεταπολεμική Ιαπωνία που.. ποτέ δεν υπήρξε. Και με μια απαρέγκλιτη συνέπεια στη βασική φόρμα των ιστοριών: Ο Τόρα-σαν, έφτανε σε μια απομακρυσμένη πόλη προσπαθώντας να εξαπατήσει τους ντόπιους με τη γοητεία του, ερωτεύονταν μια αγνή χωριατοπούλα και φτάνοντας στα πρόθυρα της.. εκκλησίας, το μετάνιωνε και γύριζε στο Τόκιο να πνίξει τον καημό του στο σακέ. Και όλη η Ιαπωνία, ξέροντας από την αρχή τη κατάληξη, βυθίζονταν μαζί του στη γλυκιά θλίψη για μια εποχή που (δεν) πέρασε.



Το 2002, ο Γιαμάντα έκανε την 77η ταινία του. Τον Σαμουράι του Λυκόφωτος (Tasogare Seibei). Για μια άλλη περίοδο της ιστορίας της πατρίδας του, αυτή της αλλαγής σε δυτικογενείς τρόπους αλληλοεξόντωσης, τον 19ο αιώνα. Και, επαναστατικά, παρουσίασε μια Ιαπωνία που.. υπήρξε, πέρα από τα δημοφιλή μυθιστορήματα και τις χολιγουντιανές ταινίες. Και κυριολεκτικά πήρε σπίτι του οποιοδήποτε ντόπιο κινηματογραφικό βραβείο της χρονιάς (και μια υποψηφιότητα για Oscar καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, στα ψιλά).

Το 2004, με την ίδια συνταγή της επιτυχίας έκανε το Κρυφό Σπαθί του Σαμουράι (Kakushi-ken: oni no tsume). Αλλά μοιάζει λιγάκι σα ξαναζεσταμένο φαγητό. Η ίδια ιερόσυλη ματιά στο τρόπο ζωής και τους ηθικούς κανόνες της εποχής. Ο ίδιος σαμουράι που, μόνος, τους σέβεται και γι' αυτό ακριβώς δε μπορεί να ζήσει μ' αυτούς. Η ίδια αυτοσυγκράτηση τόσο στον ήρωα όσο και στη σκηνοθεσία (που μόνο σε ορισμένες στιγμές ξεσπούν, για να μας πείσουν για τις δυνατότητές τους). Και μια ιστορία αγάπης συμβατική στην αντισυμβατικότητά της.

Ο μόνος λόγος να μη τη χάσεις είναι αν είδες τον Τελευταίο Σαμουράι (2003) και όχι το Σαμουράι του Λυκόφωτος (2002).

(3.5/5)

Σκηνοθεσία: James McTeigue
Σενάριο: Andy & Larry Wachowski (από το graphic novel των Alan Moore & David Lloyd)
Παίζουν: Hugo Weaving, Natalie Portman, Stephen Rea

Δείτε/Κρύφτε το trailer v


Remember, remember, the 30th of March… Δεν κάνει ρίμα, ε; Η ταινία ήταν προγραμματισμένη να ανοίξει στις αρχές του περασμένου Νοέμβρη, ώστε να συμπέσει με την επέτειο της αποτυχημένης «τρομοκρατικής» απόπειρας του Guy Fawkes να ανατινάξει τη Βουλή των Λόρδων πριν τέσσερις και κάτι αιώνες. Δηλαδή την Fifth of November.

Γιατί απ’ αυτήν την απόπειρα του Fawkes να αποτινάξει την παλιά Αγγλία από το απολυταρχικό καθεστώς, καταστρέφοντας το σημαντικότερο μνημείο του, είναι εμπνευσμένος και ο μασκοφόρος ήρωάς μας, που κυκλοφορεί με την κωδική ονομασία V, μια μονίμως χαμογελαστή μάσκα του ινδάλματός του, και μαύρη θεατρική στολή. Ο V, είναι το προϊόν (κυριολεκτικά) της ολοκληρωτικής κυβέρνησης ενός μελλοντικού Λονδίνου, η οποία έχει απομονώσει και αδρανοποιήσει την λαϊκή της βάση, ποτίζοντάς την με επίπλαστο τρόμο, για να εξυπηρετήσει τα δικά της σχέδια (τα οποία λίγο-πολύ περιστρέφονται γύρω από την διαιώνιση της παραμονής τους στην εξουσία). Όμως οι μέρες τους είναι μετρημένες, αφού ο V θέτει σε κίνηση ένα περίπλοκο σχέδιο εκδίκησης (ποιου πράγματος, δε θα αναφέρουμε εδώ), το οποίο θα κορυφωθεί με την ανατροπή του καθεστώτος και την επιστροφή της λαϊκής εξουσίας στους νόμιμους δικαιούχους της. Κατά μήκος αυτής της αλυσίδας γεγονότων, θα συναντήσει την Evey, μια νεαρή κοπέλα που θα γίνει η μεγαλύτερη σύμμαχός του, και έναν αστυνομικό, ο οποίος μέσα από το κυνήγι του V θα ανακαλύψει ότι οι αληθινοί τρομοκράτες, κυκλοφορούν χωρίς να φοράνε μάσκα.

Δεν ξέρω αν η πρεμιέρα του V καθυστέρησε λόγω της πληθώρας πολιτικών ταινιών που έδωσαν ένα ιδιαίτερο άρωμα στο χειμώνα που πέρασε, αλλά το ανοιξιάτικο άνοιγμά του, μάλλον του ταιριάζει καλύτερα. Τα πολιτικά ερωτήματα και το αλληγορικό υπόβαθρο που σκιαγραφούν στο νέο τους φιλμ οι αδερφοί Wachowski, όσο κι αν είναι ευχάριστο να εντοπίζεται ανάμεσα στα λαμπερά στολίδια ενός έξυπνου blockbuster, δεν ξεπερνά τα επίπεδα του pulp, αδικώντας ίσως σ’ αυτό το σημείο το comic στο οποίο βασίστηκε. Αλλά μην παρεξηγιόμαστε, αυτό δεν ρίχνει την ταινία.

Οι δημιουργοί του Matrix, μας τοποθετούν πάλι σε ένα οργουελικό σκηνικό, όπου το απολυταρχικό καθεστώς κρύβει τον δεσποτικό χαρακτήρα του πίσω από μια ψευδή πραγματικότητα, στη συντήρηση του προσωπείου της οποίας, βάζουν το χεράκι τους και τα media. Όμως ένας μυστηριώδης χαρακτήρας, τολμά να αντισταθεί, και αφυπνίζει έναν απρόθυμο ήρωα, απαραίτητο σύμμαχο και συνεχιστή του απελευθερωτικού αγώνα. Οι ομοιότητες με το (πρώτο) Matrix όμως, σταματούν κάπου εδώ. Γιατί το V for Vendetta, εκτός από το σαφώς πιο επίκαιρο μήνυμα (περί της υποκειμενικότητας του τι ορίζει κανείς ως τρομοκρατία), έχει και διαφορετικό, σαφώς πιο γήινο σκηνοθέτη.

Οι επιρροές του McTeigue, που είχε υπηρετήσει ως βοηθός σκηνοθέτη των δυο διαβόητων αδερφών στην τριλογία τους, είναι εμφανείς (κι αναμενόμενες και λογικές). Όμως μην περιμένετε bullet time εφέ, και sci fi καταδιώξεις και εναέριες κλωτσοπατινάδες. Ο McTeigue κατορθώνει να πιάσει έναν πολύ δύσκολο στόχο: να δημιουργήσει ένταση και άρωμα δράσης και περιπέτειας, σε μια ταινία που έχει πολύ περισσότερα λόγια παρά πράξεις. Διαχειριζόμενος σωστά το πολύ πυκνογραμμένο σενάριό του, εναλλάσσει τις αναρχικές εξάρσεις του μασκοφόρου του, με ένα συναρπαστικό (αν και αδύναμο στις εκπλήξεις) whodunit, το οποίο δίνει στον σκηνοθέτη τη δυνατότητα να μοιράζει ομαλά το χρόνο του ανάμεσα στους τρεις κεντρικούς χαρακτήρες του film.

Ο Hugo Weaving, από μανιακός καταστολέας της επανάστασης του Matrix, εδώ περνά πίσω από τη μάσκα του τρομοκράτη και δημιουργεί μια επιβλητική σκοτεινή φιγούρα, χρησιμοποιώντας άψογα τη χαρισματική του φωνή, και τις σκιες που ρίχνει γύρω του ο McTeigue. Η Natalie Portman που βρίσκει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει μεγάλη γκάμα των υποκριτικών της δυνατοτήτων, επιβεβαιώνει ξανά (και ξανά και ξανά) ότι είναι μια απ’ τις πιο λαμπερές σταρ της γενιάς μας (ακόμη και με ξυρισμένο κρανίο), ενώ ο Stephen Rea, είναι άψογος στον πιο κοντινό σ’ εμάς χαρακτήρα, αυτόν του μπάτσου που ανακαλύπτει μαζί μας πόσο βαθιά φτάνει η κρατική συνομωσία.

Οι τρεις ηθοποιοί, δημιουργούν το συμπαγές κέντρο βάρους μιας ταινίας που μπορεί να μην δημιουργήσει την αίσθηση που προκάλεσε πέρυσι το Sin City, αλλά θα είναι μάλλον το πιο ολοκληρωμένο blockbuster της ερχόμενης καλοκαιρινής σαιζόν.

Η Scarlett Johansson είναι η πιο σέξι γυναίκα στο κόσμο, για το 2006. Για την αμερικάνικη έκδοση του FHM.

Στα 21 της χρόνια, έχει ήδη τη φωνή, την επιτυχημένη καριέρα και την ομορφιά που σου κόβει την ανάσα για να είναι στη κορυφή, σύμφωνα με το περιοδικό. Πέρσι η Σκάρλετ ήταν στην ένατη θέση (με τη.. πρώτη της προσπάθεια). Και στη πρώτη, η Angelina Jolie που φέτος υποχώρησε μια θέση, αν και εξακολουθεί να είναι στη κορυφή για τις γυναίκες αναγνώστριες.

Τη πεντάδα κλείνουν Jessica Alba, Jessica Simpson και Keira Knightley (που γιόρτασε κι αυτή τα εικοσιένα προχτές, με στιλ). Και μεγάλες ανόδους, όσο αφορά ηθοποιούς, είχαμε για τη Jenny McCarthy (7 από 54, μετά το θρίαμβο στα Razzies και τη νέα στήλη της στο περιοδικό βεβαίως). Και τις.. τηλεοπτικές Eva Longoria (13 από 38, Desperate Housewives φυσικά), Jaime Pressly (17 από 87, My Name Is Earl - εγώ προτιμάω απείρως περισσότερο τη Nadine Velazquez, παραπλεύρως, αλλά η Jaime αρέσει στις γυναίκες κι αυτή, καρατσεκαρισμένα) και Katherine Heigl (19 από 55, η.. Izzie του Grey's Anatomy). Τέλος, η ψηλότερη νέα είσοδος ήταν αυτή της Erica Durance (η Lois Lane του Smallville) στο 38.

Για τη βρετανική (και πιο "επίσημη") έκδοση του FHM, η ψηφοφορία είναι ανοιχτή. Αν κι έχει ακόμα πιο τοπικό χαρακτήρα, και φέτος π.χ. ποντάρω στη δεκαοχτάχρονη Keely (Hazell) με outsider καμιά στιλ Charlotte Church.

Σύμφωνα με τη Sun, τη Mirror και σύσσωμο το βρετανικό (και όχι μόνο) τύπο του σαββατοκύριακου, ο κώλος της Penelope Cruz δεν είναι αρκετά.. καμπυλωτός.

Συγκεκριμένα, για τις ανάγκες του Returning (2007?) όπου παίζει (όπως λέει το "ρεπορτάζ" γιατί εγώ πρώτη φορά το ακούω) μια νοικοκυρά τύπου Sophia Loren(!), κρίθηκε ότι έπρεπε να έχει πλούσιες καμπύλες. Και ενώ το στήθος της πέρασε όλους τους.. ποιοτικούς ελέγχους, κατά τον εκπρόσωπο της παραγωγής, "παρακάτω" χρειάζονταν.. παραπάνω. Οπότε της φόρεσαν ένα προσθετικό, και μείναν όλοι ικανοποιημένοι. Και μάλιστα το ζήτησε να το πάρει και σπίτι.

Εγώ προτείνω στη Πηνελόπη να ακολουθήσει το παράδειγμα της Shakira και να το βάλει μόνιμα. Γιατί οι μικροί και πεσμένοι κώλοι είναι out (όχι ότι ήταν ποτέ και in). Όπως ξέρει καλά και η Tara Reid μετά το σχετικό δούλεμα που 'φαγε τη προηγούμενη βδομάδα.

Βασικό Ένστικτο 2
(1/5)

Σκηνοθεσία: Michael Caton-Jones
Σενάριο: Leora Barish, Harry Bean
Παίζουν: Sharon Stone, David Morrissey, David Thewlis

Δείτε/Κρύφτε το trailer v


Δεν ξέρω αν έχει μεγαλώσει το ηλικιακό εύρος στο οποίο χτυπά η κρίση της μέσης ηλικίας, αλλά στα 48 της, η Sharon Stone θα έπρεπε να την είχε ξεπεράσει πιστεύω. Ε τώρα να πούμε ότι πλησιάζει την εμμηνόπαυση, θα είναι υπερβολικό. Δεν ξέρω ποιο άλλο είναι το αίτιο, αλλά σίγουρα έχει να κάνει με αυτό το ακατανόητο πράγμα που λέγεται γυναικεία ψυχολογία. Γιατί ο μόνος λόγος για τον οποίο φαίνεται να γυρίστηκε το Βασικό Ένστικτο 2, είναι ώστε η Sharon να επιβεβαιώσει (στον εαυτό της μάλλον), ότι είναι ακόμη σεξουαλική. Βέβαια, λειτουργεί περισσότερο σαν επιβεβαίωση των θαυμαστών δυνατοτήτων της πλαστικής χειρουργικής, και καθώς εσείς διαβάζετε αυτές τις γραμμές, κάποιος χολιγουντιανός γιατρός βγάζει πολλά λεφτά.

Στην ταινία τώρα, σχεδόν μια δεκαπενταετία μετά την πρώτη μας γνωριμία, η συγγραφέας με τα φονικά ένστικτά και τις τάσεις νυμφομανίας, Catherine Tramell, επιστρέφει. Στο Λονδίνο αυτή τη φορά, μπλέκεται σε άλλο ένα παιχνίδι σεξ, εκμετάλλευσης και φόνου, με θύμα της έναν καθώς πρέπει ψυχίατρο.

Ο Michael Caton Jones, που είχε κάνει το Τσακάλι με τον Bruce Willies κι εκείνο το πράμα με τον DeNiro που λεγόταν City by the Sea, χρησιμοποιεί το Λονδίνο με τον λιγότερο κολακευτικό και πιο αδιάφορο τρόπο που έχουμε δει, για να στήσει ένα κακόγουστο πανηγύρι με εξοντωτικά αργό ρυθμό και παιδαριώδες σενάριο, που διαφέρει από τα straight to video θριλεράκια με βυζαρούδες teenagers, μόνο γιατί έχει καλύτερη φωτογραφία και πιο μεγάλους (σε ηλικία) ηθοποιούς. Ίσως και λιγότερο sex. Αλλά όταν η ταινία βγει στο DVD, στο ίδιο ράφι θα καταλήξει, με bonus το καρτελάκι του αξιοπερίεργου.

Όπως και να ’χει, επειδή όλοι ξέρουμε ότι το Βασικό Ένστικτο 2 είναι ένα sequel που δε χρειαζόμασταν ούτε εμείς, ούτε η Sharon, να περάσουμε στο κρέας: τρεις σκηνές σεξ (ή περίπου σεξ), δύο (διαφορετικού προσανατολισμού) στήθη (της Sharon και τα δύο), ασφυξία με ζωνάρι στη θέση του μακελειού με τον παγοκόφτη, και ένα σωρό σκατόφατσες να περιτριγυρίζουν τη Sharon για να επιβεβαιώνουν την υπεροχή της. Άμα γουστάρετε, μαγκιά σας.

(2.5/5)

Σκηνοθεσία: Abbas Kiarostami, Ermanno Olmi, Ken Loach
Σενάριο: Abbas Kiarostami, Ermanno Olmi, Paul Laverty
Πρωταγωνιστούν: Carlo Delle Piane, Valeria Bruni Tedeschi, Silvana De Santis, Filippo Trojano, Martin Compston, William Ruane

Δείτε/Κρύφτε το trailer v

Ο Ιταλός Ermanno Olmi, ο Ιρανός Abbas Kiarostami και ο Βρετανός Ken Loach, συνεργάστηκαν σε αυτή εδώ την πρωτότυπη διεθνή προσπάθεια: ένα τρένο διασχίζει την Ευρώπη με τελικό προορισμό τη Ρώμη. Πολλές οι ιστορίες που διαδραματίζονται στο ταξίδι του, τρεις όμως θα παρατηρήσουμε. Θα ήταν άδικο να μη μιλήσουμε για τη καθεμία χωριστά, εφόσον είναι σκηνοθετημένες αντίστοιχα από τους προαναφερθέντες δημιουργούς.

Στην πρώτη (του Olmi), ρομαντικός προφέσορας πλάθει στο μυαλό του ιστορίες από το πουθενά, με αφορμή μια ευγενική συνεργάτιδα που τον βοήθησε να βρει εισιτήριο επιστροφής (για την ακρίβεια δύο εισιτήρια ώστε να είναι άνετα) όταν η πτήση του ακυρώνεται. Μελαγχολικό, και δοσμένο με μαεστρία, βασισμένο 100% στον πρωταγωνιστή της, που μας πείθει ότι είναι τόσο αιθεροβάμον στα προσωπικά (να υποθέσω ότι είναι Ιχθύς στο ζώδιο;), ξέροντας όμως ότι όλα αυτά είναι ανόητες σκέψεις, χωρίς όφελος, την ίδια στιγμή που στα επαγγελματικά δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του.

Στη δεύτερη ιστορία (του Kiarostami), ένα νεαρός συνοδεύει επί πληρωμή εκνευριστική μέχρι δολοφονίας, δεσποτική χοντρή κυρία, που με το έτσι θέλω κάθεται στην Ά θέση, παρόλο που το εισιτήριό της είναι για τη δεύτερη. Η ιστορία κυλάει γρήγορα, με μερικές αστείες πινελιές, ασύνδετη όμως με την πρώτη και τρίτη, σα μια ξέμπαρκη μικρού μήκους ταινία.

Η τελευταία, η πιο δυνατή από όλες, οφείλει την επιτυχία της στο χαρισματικό της σκηνοθέτη. Τρεις πιτσιρικάδες, φανατικοί οπαδοί της Celtic πηγαίνουν στη Ρώμη για το Champions League. Καλά παιδιά, που όμως την πατάνε και χάνουν ένα εισιτήριο. Οι υποψίες τους πέφτουν σε ένα μικρό Αλβανό, που ταξιδεύει με την οικογένειά του (τους οποίους έχει βοηθήσει ο ήρωας του Olmi, συνδέοντας έτσι τις ιστορίες). Ο ρατσισμός είναι το θέμα του πάντα στρατευμένου Ken Loach, που το χειρίζεται παίζοντας με τα politically correct συναισθήματά μας, μας προκαλεί αμφιβολίες, μας κάνει να αναρωτηθούμε μέσα μας, όχι αν είμαστε ρατσιστές, αλλά πόσο είμαστε, χωρίς ωστόσο να τσιγκουνεύεται το χιούμορ. Το feel good φινάλε, στο οποίο ο Loach καταφέρνει να χωρέσει και ένα σχόλιο περί οπαδών, άμιλλας και λοιπών αθλητικών θεμάτων, επιδρά προσωρινά στο σχηματισμό θετικής εντύπωσης για όλη την ταινία.

Το συνολικό αποτέλεσμα στην πραγματικότητα όμως δεν δικαιολογεί το τρανταχτό των ονομάτων ή το φιλόδοξο του πονήματος, που μαθαίνω ότι η αρχική ιδέα ήταν 3 ντοκιμαντέρ για ταξίδια με τρένο, που εξελίχθηκε σε ένα ντοκιμαντέρ, που έγινε τελικά fiction ταινία, με θέμα τη σπουδή τυχαίων, αλλά χαρακτηριστικών προσωπικοτήτων, μέσω των οποίων γίνεται και μια παρατήρηση πάνω στις κοινωνικές διακρίσεις;
2 thumbs up, η ατμόσφαιρα στο τρένο. Αν έχεις ταξιδέψει έστω και μια φορά με το intercity, καταλαβαίνεις τι λέω. All aboard!