Όπως ξεκινάει και το τρέιλερ, "για 13 χρόνια ο Timothy Treadwell έζησε ανάμεσα στις αρκούδες γκρίζλι στους αγριότοπους της Αλάσκας. Σε αυτό το χρονικό διάστημα κινηματογράφησε πάνω από 100 ώρες βιντεοταινίας. Μέχρι το 2003, όταν σκοτώθηκε από μια από τις αρκούδες που είχε ορκιστεί να προστατεύει."


Αμέσως μετά πέφτει και το πρώτο credit. "A film by Werner Herzog". Πιο γνωστός και ως Αγκίρε, Η Μάστιγα του Θεού (Aguirre, der Zorn Gottes (1972)), το αριστούργημά του που προβάλλει κάθε τρεις και λίγο η κρατική. Και ως αρκετές ακόμα.. παρανοϊκές, σχεδόν ντοκιμαντερίστικες μελέτες όπως η Πράσινη Κόμπρα - Cobra Verde (1987), ο Woyzeck (1979) και το Fitzcarraldo (1982). Mε πρώτο πλάνο πάντα τη μούσα του, τον.. Κλάους Κίνσκι.

Στα 90s το γύρισε, φυσιολογικά, στα ντοκιμαντέρ. Ε και πιο χαρακτηριστικό του είναι αυτό με θέμα, ποιον άλλον, τον Κίνσκι (Mein liebster Feind (1999)).


Άρα, για μια ακόμα φορά δε χρειάζεται να προσθέσω και πολλά. Το τρέιλερ, προς τιμή του, δε κρύβει ότι ο Treadwell κουβάλαγε, κι αυτός, ιερή τρέλλα. Από αυτή που κουβαλάνε οι αμερικανοί που για τον ένα ή τον άλλο λόγο δε καταλήγουν να παίρνουν τη δόση τους στην οικεία εκκλησία. Και ο Herzog, αναμενόμενα μεν γιατί είναι.. ο Herzog, προς τιμή του επίσης δε, αποφεύγει να αγιοποιήσει τον ήρωά του. Και πολύ έξυπνα, ενδιαφέρεται να τον σκιαγραφήσει μέσα απο τους ανθρώπους που τον συναναστράφηκαν, κατορθώνοντας να ζωντανέψει ακόμα και τη φίλη του, Amie Huguenard, που βρήκε τραγικό θάνατο μαζί του. Και για την οποία αρνήθηκαν να μιλήσουν οι δικοί της. Και δεν της αφιέρωσε παρά ελάχιστες στιγμές ο Treadwell στις ώρες επι ωρών που σολάριζε με τη κάμερα. Αλλά έμεινε κοντά του, θυσιαζόμενη, κοπανώντας με ένα τηγάνι την αρκούδα που τον έκανε κομμάτια.

Δυστυχώς, αναγκαστικά, η περισσότερη ώρα είναι αφιερωμένη στον παραληρηματικό φαφλατά. Που τις λίγες μαγικές στιγμές που κατέγραψε (εκτός από τον.. εαυτό του) με τη κάμερά του, θα τις βρεις στο τρέιλερ, όλες (και το εννοώ αφού δε βρήκα άλλες να βάλω στις φωτογραφίες). Οπότε, εκτός κι αν σε ενδιαφέρει να δεις πως ένας πραγματικά ιδιοφυής σκηνοθέτης ανασταίνει και νεκρούς, μη μπεις στο κόπο και τα έξοδα.

Ο Frank απολύεται από τη δουλειά στην οποία έχει αφιερώσει όλη τη ζωή. Άνεργος πια προσπαθεί να βρει νόημα στη ζωή του και αποφασίζει να διασχίσει το κανάλι της Μάγχης, αποδεικνύοντας πως δεν έχει ξοφλήσει ακόμα. Τοποθετημένο στη Γλασκώβη, το On a clear day, μπορεί να σας φέρει στο νου κάτι από Full Monty ή ακόμα και λίγο από Billy Elliot, καθώς μιλά για εργάτες με βαριά προφορά, αλαζονικά αφεντικά, γειτονιές με ομοιόμορφα σπίτια από κόκκινο τούβλο και αμέτρητα pints μπίρας στις pub.

Το «On a clear day» μπορεί να μην είναι τόσο δυνατό, ώστε να κάνει τη μεγάλη έκπληξη, αλλά διαθέτει στιγμές γέλιου και συγκίνησης και κυρίως στιγμές παρέας, καθώς οι φίλοι είναι αυτοί που δεν αφήνουν τον Frank να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Η ταινία λειτουργεί επίσης καλά στις λεπτομέρειες, παρουσιάζοντας τη καθημερινότητα των εργατών, την ανεργία σε μεγάλη ηλικία, αλλά και το πώς μπορεί να διαχειριστεί κανείς την απώλεια (ο Frank έχει χάσει ένα γιο από πνιγμό στη θάλασσα).

Το πιο σημαντικό προσόν της ταινίας, εκτός από τις πολύ καλές ερμηνείες (συμπεριλαμβανομένης της "συζύγου" Brenda Blethyn του Little Voice) είναι η συμπάθεια που καταφέρνει να προκαλέσει για τους ήρωές της, και αυτό το πετυχαίνει χάρη στην αξιοπρέπεια (και το χιούμορ) που τους διακρίνει. Φυσικά η προσπάθεια του Frank να κολυμπήσει ως τη Γαλλία, δε θα επηρεάσει μόνο τον ίδιο, αλλά θα αλλάξει και όλους τους φίλους του, που του συμπαραστέκονται και θα τους κάνει πιο αποφασιστικούς για τα μικρά καθημερινά πράγματα που κάνουν τη διαφορά. Θα διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή και θα γίνουν πιο ειλικρινείς ως προς αυτά που θέλουν, ως προς τους άλλους και τον εαυτό τους.

Ναι, πρόκειται για μια feel good ταινία!

Εξατμίσεις βρυχώνται, λαμαρίνες λάμπουν και τολμηρά αυτοκίνητα σηκώνουν σκόνη στην Route 66. Nέο, επίσημο δίλεπτο τρέιλερ για το επόμενο παιδί του John Lasseter, το Cars,το οποίο επιβεβαιώνει δύο πράγματα. Πρώτον: H animation είναι εξαιρετική (με τις ερήμους και του σκονισμένους δρόμους να είναι τόσο ρεαλιστικοί όσο και ο βυθός του Finding Nemo) και δεύτερον, ότι πρόκειται για την ίδια, δοκιμασμένη αλλά και λίγο κουρασμένη φόρμουλα. Το νεαρό και ενθουσιώδες αυτοκίνητο αγώνων Lightning McQueen θα ανακαλύψει τον πραγματικό εαυτό του με την βοήθεια των απλοικών αλλά σοφών νέων φίλων του, του έρωτα με μια όμορφη Porsche και την αντιπαράθεση με τον έμπειρο και κυνικό Doc Hudson (Paul Newman, στοιχηματίζουμε από τώρα ότι θα είναι το Highlight του φιλμ).

Δεν αμφιβάλλουμε ότι οι ξέφρενες σκηνές αγώνων και τα ανθρωπόμορφα αυτοκίνητα θα είναι ότι καλύτερο για τα παιδιά, αλλά η παράδοση που θέλει τα animation να έχουν και αρκετό περιεχόμενο για τους ενήλικες μας φαίνεται λίγο δύσκολο να κρατηθεί. Η hard boiled φιλοσοφία του Doc θα ξυπνήσει τη νοσταλγία μας για τον παλιό, καλό Paul Newman των Hustler και Color of Money, το "Take a car wash hippy" είναι ατάκα για τρελά γέλια και ο σχολιασμός του Lightning για το τατουάζ στον "πισινό" της Porsche ίσως είναι σημάδι για ενήλικο dating χιούμορ, αλλά δείξτε μας λίγο οίκτο, πόσες ακόμα ιστορίες ωρίμανσης και ενηλικίωσης πρέπει να δούμε για να εμπεδώσουμε τα μεγάλα μαθήματα της ζωής;

Το MftM πηγαίνει και στο θέατρο, αν στην παράσταση εμπλέκεται ο έντονα πολιτικοποιημένος και βραβευμένος με Oscar ηθοποιός- σεναριογράφος- σκηνοθέτης και ακτιβιστής Tim Robbins! Αυτή τη φορά ανέλαβε τη σκηνοθεσία της θεατρικής μεταφοράς του, πάντα επίκαιρου και εύστοχου, «1984» του George Orwell (με την έγκριση του Ιδρύματος Orwell για πρώτη φορά). Η προσαρμογή του κειμένου διά χειρός Michael Gene Sullivan, υιοθετεί οφθαλμοφανείς παραλληλισμούς με σημερινές πολιτικές πολέμου, που μετατρέπουν το έργο σε μια αντι-Bush διαμαρτυρία, γεγονός όμως το οποίο δεν περιορίζει την πολυεπίπεδη ερμηνεία του κειμένου. Ο Big Brother δεν έχει να κάνει μόνο με την παρακολούθηση και σίγουρα όχι με τον Ανδρέα Μικρούτσικο. Ο Big Brother είναι συνώνυμος με τον έλεγχο, τον έλεγχο της σκέψης και της «πραγματικότητας».

«Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το παρελθόν. Και όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον» μας πληροφορεί προφητικά η θεατρική ομάδα του Tim Robbins, Actors' Gang (με την οποία έχει ανεβάσει στο παρελθόν δύο ακόμα στρατευμένες παραστάσεις), και η οποία αποτελείται από πέντε άνδρες και μία γυναίκα (Μπρεντ Χίνκλεϊ, Κέιθ Φάρλεϊ , Μπράιεν Τ. Φίνεϊ, Κάιλι Χόλιστερ, Β. Τζέι Φόστερ και Στήβεν Μ. Πόρτερ). Δίνουν όλοι σε γενικές γραμμές καλές ερμηνείες σε δύσκολους ρόλους, χωρίς ωστόσο να υπερβαίνουν τον εαυτό τους. Είναι όμως τόση η δύναμη του κειμένου, που καταφέρνει να καθηλώνει, παρά το λιτό μινιμαλιστικό και ultra black σκηνικό και παρά τους υπέρτιτλους που συνοδεύουν την παράσταση (που παρουσιάζεται στην αγγλική γλώσσα), εξαιτίας της ζοφερής πραγματικότητας, που ξεδιπλώνει... ένας κόσμος όπου τα όνειρα είναι ο νούμερο 1 κίνδυνος της κρατικής τάξης.


Η παράσταση χειροκροτήθηκε από το κοινό, που δεν έκρυψε την ικανοποίηση του, και κυρίως δεν τρομοκρατήθηκε από την πληθώρα φωτογραφιών της Μιμής Ντενίση ως "Μπουμπουλίνα" και "Θεοδώρα", που κοσμούν το πολυτελές θέατρο της (Ιλίσια – Ντενίση), το οποίο εκτός από την παράσταση του Robbins (2 με 6 Μαΐου), θα φιλοξενήσει στη συνέχεια και άλλα αναγνωρισμένα ονόματα, όπως του Πέτερ Στάιν, στα πλαίσια της διοργάνωσης «Θέατρο χωρίς όρια», της Αττικής Πολιτιστικής Εταιρείας.

Ξεχάστε φίδια και αεροπλάνα γιατί το πραγματικό sleeper hit του καλοκαιριού απειλεί να γίνει μια κίτρινη μπίλια που τρώει τελίτσες αποφεύγοντας χρωματιστά φαντάσματα.

Εδώ και δυο μέρες που έσκασε μύτη το trailer στο IFILM και στο YouTube προσπαθώ να βρώ, όπως όλοι, αν είναι for real, όπως ισχυρίζεται ο δημιουργός του. Πραγματικότατες είναι βέβαια οι τουλάχιστον 300.000 θεάσεις του. Και αναμένεται συνέχεια.

Πραγματικά είναι και τα δικαιώματα παραγωγής της ταινίας που κατέχει η Crystal Sky από το 2002. Και πραγματική είναι και η πρόθεση του CEO της, Steven Paul, να τα εξασκήσει, σύμφωνα με τη συνέντευξή του, πριν μερικούς μήνες, στο Gamecloud. Υπαρκτό είναι, τέλος, το θανάσιμο μίσος των gamers τόσο για τον Paul όσο και για τον Uwe Boll, αφού οι κινηματογραφικές μεταφορές παιχνιδιών και από τους δυο δεν ήταν και ότι καλύτερο στην ιστορία της 7ης τέχνης. Στη πραγματικότητα είναι το καλύτερο.. γέμισμα για το Βottom 100 του IMDb.

Ανύπαρκτα είναι, φαινομενικά, τα έσοδα των παραγωγών και άπειρες οι θεωρίες για τους ποιους δουλεύουν για να βγάλουν λεφτά. Ανύπαρκτη είναι όμως και η σχέση τους, μέχρι τώρα, αφού ο Boll διευθύνει τη δικιά του εταιρεία (παραγωγής). Άρα τα credits του trailer (με τον Uwe Boll να παρουσιάζει παραγωγή του έτερου θανάσιμα αγαπημένου Paul WS Anderson) είναι παράταιρα. Και το εξαιρετικά πιθανότερο είναι να αποτελούν πισωδούλεμα του 20χρονου Scott Gairdner προς όλη τη σχετική βιομηχανία.

Γλυκιά φάση πάντως.

Απονεμήθηκαν χτες βράδυ, 6 Μαίου, στο Golden Bridge Restaurant της Chinatown (στη Νέα Υόρκη, φυσικά) τα βραβεία του φετινού Tribeca Film Festival. Με τον.. πόλεμο να κερδίζει πολύ.

Το σημαντικότερο βραβείο, καλύτερης αφηγηματικής ταινίας (ή ταινίας "μυθοπλασίας" αν προτιμάς) πήγε στον Ευλογημένο από τη Φωτιά (Iluminados por el fuego - Blessed by Fire (2006)) του Αργεντινού Tristán Bauer. Που αφηγείται την ιστορία ενός βετεράνου που δε μπορεί να ξεπεράσει τον πόλεμο στα Malvinas/Falklands. Και περιέχει ένα έντονο μήνυμα για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία για τη σύρραξη στο Ιράκ, σύμφωνα με το δημιουργό του. Που χαρακτήρισε το συγκεκριμένο πόλεμο "έγκλημα" σε δηλώσεις του στο Reuters.

Το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ κέρδισε το The War Tapes (2006) της Deborah Scranton, που έδωσε ψηφιακές κάμερες σε αμερικανούς στρατιώτες που πήγαιναν στο Ιράκ και έραψε τη ταινία της με πάνω από 800 ώρες φιλμ που της επέστρεψαν. Και ως καλύτερο νεοϋορκέζικο ντοκιμαντέρ τιμήθηκε το When I Came Home (2006), του Dan Lohaus, για ένα βετεράνο του Ιράκ που καταλήγει άστεγος στη Νέα Υόρκη.

Καλύτερες ερμηνείες επιλέχτηκαν αυτές της τσέχας Eva Holubová στους Účastníci Zájezdu - Holiday Makers (2006) και του γερμανού Jürgen Vogel στη Der Freie Wille - The Free Will (2006). Ενώ τιμήθηκαν και τρια (3) φιλμ για μουσουλμανικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της πιο ακριβής αιγυπτιακής παραγωγής Omaret Yacoubian - The Yacoubian Building (2005), βασισμένης στο αντίστοιχο για τρία(!) χρόνια best-seller.

Το, 5ο στην ιστορία του, φεστιβάλ άνοιξε, όπως ήδη ξέρεις, με το United 93 (2006) -που παρά το θόρυβο και τις καλές κριτικές δε τα πήγε και τόσο καλά στα ταμεία- και πρόβαλλε 274 ταινίες από 40 χώρες. Η πλήρης λίστα των βραβείων του, κομπλέ με τρέιλερ, βρίσκεται στο Tribeca Film Festival-2006 Award Winners.