Απ’ ό,τι φαίνεται, το μέλλον του animation, είναι το παρελθόν. Στην πρώτη ταινία της Pixar ολοκληρωτικά υπό τη σκέπη της Disney, τα τρωκτικά αποκτούν ξανά φωνή και IQ και παίρνουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία ενός Παριζιάνου αρουραίου που ζει κοντά σε ένα gourmet εστιατόριο, και των αγωνιωδών προσπαθειών του να διατηρήσει τη διατροφή του σε επίπεδα χρυσών σκούφων.

Το Ratatouille, του οποίου ο τίτλος ήδη ζορίζει πολύ τους Αμερικάνους (και προφέρεται περίπου ως Ρατατουή μ’ ένα σιωπηλό –γ στο τέλος, αν δεν κάνω λάθος), είναι το follow-up του Brad Bird στο προορισμένο για classic status The Incredibles του περασμένου καλοκαιριού, οπότε όλοι έχουμε υψηλές απαιτήσεις και προσδοκίες. Και μιας και το πρώτο trailer, που θα παίζεται πριν το Cars από σήμερα στις αμερικάνικες αίθουσες (κατά την προσφιλή συνήθεια της Pixar), δεν αποκαλύπτει και πολλά απ’ την πλοκή, δεν έχουμε κανέναν λόγο να πιστεύουμε πως ο Bird και η ταινία του που αναμένεται το καλοκαίρι του ‘07, δε θα αποδώσουν.

Απ’ την άλλη μεριά, η DreamWorks, κατά τη δική της προσφιλή συνήθεια να παρουσιάζει το ίδιο στόρι των animated της Disney, με άλλα χρώματα (βλ. Antz και A Bug’s Life, Shark Tale και Finding Nemo, Madagascar και The Wild κλπ), κατάφερε για άλλη μια φορά να προλάβει να κλέψει το concept και να το βγάλει πρώτη: η δική της ιστορία ενός bon viveur ποντικού που αναγκάζεται να λερώσει τα μουστάκια του, το Flushed Away, θα είναι έτοιμο για πρεμιέρα τον ερχόμενο Νοέμβρη.

Αυτή τη φορά όμως, η ζυγαριά μάλλον θα γύρει προς τη μεριά της Disney, αφού η σύγκριση μεταξύ των δύο trailer, κάνει το Flushed Away να μοιάζει με animated έκδοση του Freddy Got Fingered.

Μια κουφή νοσοκόμα, η Hannah, παίρνει αναγκαστικές διακοπές από το εργοστάσιο που δουλεύει αφού η γιαπωνέζικη (και βάλε) εργατικότητά της δημιουργεί ρίγη συγκίνησης (not!) στους υπόλοιπους. Αντί να αράξει, πάει σε μια πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου στη μέση του πουθενά. Για να φροντίσει τον Josef που κατακάηκε σε ατύχημα. Και είναι κατακατάκοιτος και τυφλός προσωρινά...


Υπάρχει λόγος που δεν έχουμε τη δυστυχία να βλέπουμε συχνά γυναικείες δημιουργίες στις οθόνες. Όπως για παράδειγμα η προηγούμενη ταινία της Isabel Coixet, Η Ζωή Χωρίς Εμένα / My Life Without Me (2003). Που με την ασυναρτησία, τη προσποίηση και το επιφανειακό βάθος που αντιμετώπιζε τη (κλισέ) μελλοθάνατη πρωταγωνίστριά της σε έσπρωχνε να πνίξεις και αυτή, και όλες τις πιθανές προβληματικές και μη (σκηνοθέτριες και ηρωίδες). Για να τελειώνεις μια ωραρχύτερα και να μη ξαναπεράσεις τα ίδια.

Έτσι, παρά τις κάποιες ενδιαφέρουσες προτάσεις, στυλ Me and You and Everyone We Know (2005) που έρχονται καμιά φορά από Αγγλία μεριά, η υπόλοιπη ευρωπαϊκή γυναικεία (και όχι μόνο) παραγωγή είναι για όσους έχουν καλή σχέση με το λιβάνι. Και μόνο.



Πάντως η Sarah Polley κατάφερε να αποφύγει τον εναγκαλισμό (με.. καλό σκοπό) όσων είδαν τη προηγούμενη ταινία της σκηνοθέτριάς της. Και η δημιουργός επιστρέφει, με τους ίδιους σπόνσορες ("agustin y pedro almodovar presentan"). Και, επιπλέον, και άνδρα πρωταγωνιστή, πιο στρωτή ιστορία και λιγότερες ρηχές υπερβολές. Και με παιχνίδι με αυτά που δε λέγονται (εξ' ου και ο τίτλος) που περιορίζει και το πολύ μπλαμπλά.

Και μερικά βραβεία Γκόγια, αν ενδιαφέρθηκες να διαβάσεις μέχρι εδώ.

Αχ, η Disney, τι γλυκά βασανιστήρια που παράγει όταν θέλει. Τι αργά και απολαυστικά εκτελεστικά αποσπάσματα εγκεφαλικών κύτταρων. Τι ευφυής κι ευχάριστος τύπος θα πρέπει να είναι αυτός, που ξύπνησε ένα ωραίο πρωινό, ρούφηξε τη λιακάδα, μύρισε τον καφέ του, και εμπνεύστηκε την ιδέα να βάλει τον Tim Allen να συμπεριφέρεται σαν σκυλί. Πόσο περήφανος θα πρέπει να είναι ο ιδρυτής της, που έδωσε σ' έναν ποντικό δυο χέρια και δυο πόδια για να τον εξανθρωπίσει και να την γεννήσει, τώρα που θα βλέπει την εταιρεία του να κατεβάζει τον άνθρωπο στα τέσσερα και να τον βάζει να γλείφεται και να γαβγίζει. A. O Tim Allen το σκέφτηκε. Ως homage στην παράδοση της Disney. Τέλεια.


Ο Tim Allen, είναι ένας πολυάσχολος δικηγόρος, παντρεμένος με την Kristin Davis, η οποία κατάφερε σ' αυτήν την ταινία, μετά από χρόνια αγωνιωδών προσπαθειών στο Sex and the City, να καλοπαντρευτεί, έστω και με έναν άντρα που είναι (και φαίνεται) 15 χρόνια μεγαλύτερός της. Αλλά αυτό είναι άσχετο. Ο Tim Allen βασικά είναι ένας μεγαλοδικηγόρος, που έρχεται σε επαφή με έναν σκύλο-βουδιστή, κάτοχο του γενετικού μυστικού της μακρυζωΐας. Όταν ο σκύλος δαγκώνει τον δικηγόρο, ο δικηγόρος γίνεται σκύλος. Και βρίσκεται μπλεγμένος σε μια ιστορία διάσωσης του σκύλου-βουδιστή, από μια μεγάλη εταιρεία που διεξάγει παράνομα πειράματα σε ζώα, για να εντοπίσει και ν' απομονώσει εκείνο το γενετικό μυστικό της μακρυζωΐας.



Στην πορεία, εκτιμά τις μικρές χαρές της ζωής, και έρχεται σε επαφή με την οικογένειά του, που τον υπερλατρεύει, παρά το γεγονός ότι τους είχε αποκόψει απ' τη ζωή του. Αλλά αυτά είναι τα δεδομένα guidelines των οικογενειακών ταινιών της Disney. Και είναι λογικά κι αναμενόμενα. Αυτά που δεν είναι λογικά, αν και τείνουν να γίνουν αναμενόμενα, είναι η κακογουστιά στο χιούμορ, η διαστροφή στα concept, και βέβαια, τα voice over που είναι χειρότερα κι από περιγραφικά ντουμπλαρισμένη Ολλανδική τσόντα από εταιρεία με μηδενικό budget και μόνο δύο φωνές. Μα τέτοια φόλα...

Η μέρα μετά τη μέρα του Αντίχριστου μας βρήκε γεμάτους προπομπούς ακόμα περισσότερης τρομάρας. Και αυτή τη φορά σκάει το trailer του prequel του remake του The Texas Chainsaw Massacre (1974).

Που ήδη έχει γράψει ιστορία ως το πρώτο "approved for all audiences" που.. απαγορεύεται να προβάλλεται πριν τις 10 το βράδυ και μετά τις 4 το πρωί. Στην αλλοπρόσαλλη χώρα της αλλοπρόσαλλης λογοκρισίας (και όχι μόνο).

Απ' τα χρώματα του trailer, το φιλμ μοιάζει με απομεινάρια απ' το υλικό του remake του Marcus Nispel που έκοβε κώλους πρόπερσι. Απ' το story, η ιδέα μοιάζει τόσο ενδιαφέρουσα όσο το Dukes of Hazard 2 (το οποίο η Warner έχει το καλό γούστο να το στείλει κατευθείαν στα DVD clubs). Και απ' το cast, η Jordana Brewster είναι κακός οιωνός ότι η νέα μόδα στα Χολιγουντιανά θρίλερ, θα είναι οι ατάλαντες ντεκαβλέ γκομενίτσες.

Τα credits φροντίζουν να τονίσουν μόνο ότι η ταινία είναι παραγωγή του Michael Bay (οπότε περιμένουμε πολύ τρέξιμο σε αργή κίνηση), ενώ ο σκηνοθέτης της όλης φάσης, αποκαλύπτεται στο τέλος, μ' εκείνα τα ψιλά-ψιλά γραμματάκια που περνούν γρήγορα. Αν το όνομα Jonathan Liebsman σας λέει κάτι, πιθανότατα είναι επειδή θυμάστε προσπαθείτε να ξεχάσετε το Darkness Falls, ένα θρίλερ που προσπαθεί να τρομάξει με τη σκοτεινή πλευρά της Tooth Fairy. Εκεί λοιπόν που όλοι περιμέναμε ο Liebsman να ξανα-χτυπήσει με το Easter Bunny σε ρόλο μανιακού βιαστή αλεπούδων, αυτός μας την έκανε, και βρήκε την ιστορία της γέννεσης και της ωρίμανσης του Leatherface που όλοι γνωρίσαμε και αγαπήσαμε το 1974.

Σε άλλα νέα ηλίθιων τρομο-remake, η Sony ανέθεσε στην θυγατρική της, την Screen Gems (που ευθύνεται για κινηματογραφικά διαμάντια όπως τα νέα The Fog και When a Stranger Calls), να φρεσκάρει το παγκοσμίως άγνωστο B-movie The Stepfather, του 1987. H παλιά ταινία, του Joseph Ruben (υπεύθυνου για το cult kitsch Dreamscape/1984) ασχολούνταν με έναν οικογενειάρχη, που αφού μακέλεψε την οικογένειά του, αποφάσισε να κάνει το ίδιο σε μια ανάδοχη. Και μια πιο ευχάριστη νότα: ο Guillermo del Toro, που εντυπωσίασε στις Κάνες με το Pan's Labyrinth (2006), δεν εγκαταλείπει τον αγαπημένο του Hellboy. Μετά την απόρριψη της Sony (που είναι απασχολημένη με πιο... σημαντικά projects όπως είπαμε), χτύπησε την πόρτα της Paramount, ελπίζοντας να βρει εκεί χρηματοδότηση για το sequel της ταινίας, που όπως λέει είναι πιο μεγάλη σε κλίμακα, αλλά όχι και σε budget. Ελπίζουμε κι εμείς.

Με ασυγκράτητο ενθουσιασμό το Movies for the Masses παρουσιάζει ακόμα ένα trailer για ακόμα ένα remake ακόμα μιας ταινίας τρόμου των 70s όπου πρωταγωνιστεί για ακόμα μια φόρα φέτος ο Nicolas Cage.

Όχι ότι ο ψαθάνθρωπος του τίτλου είναι όποιος κι όποιος. Ίσα ίσα στοίχειωσε ένα φιλμ που με πολύ ισχυρά ατού το σενάριο και τη σκηνοθεσία, πρόσθεσε ένα αξιοπρεπές καστ και τόνους (για την εποχή) σεξ και βίας, για να γίνει η πιο καλτ (και όχι μόνο) βρετανική ταινία τρόμου όλων των εποχών. Τόσο που να γυρίζονται ακόμα ταινίες για το πως γυρίστηκε. Και να είναι ακόμα επτασφράγιστο μυστικό το διαβόητο τέλος της.

Στο τρέιλερ βλέπουμε τον Nic, χωρίς περίεργες τρίχες (όπως στο Ghost Rider (2007) ή το World Trade Center (2006)), και τίποτα που να μας διαβεβαιώνει, παρά το όνομα Neil LaBute στα credits σκηνοθεσίας, ότι δε θα 'ναι ταινιούλα της σειράς. Με λιγότερο σεξ, βία, βίαιο σεξ και σεξουαλική βία από το πρωτότυπο του '73.

Ακόμα, ο υπερδραστήριος σταρ, θα πρωταγωνιστήσει και στο remake του Bangkok Dangerous (1999) των αδερφών Pang. Ενώ δε θα πρωταγωνιστήσει σε sequel του ξαναμένου καβαλάρη, αν γίνει, λέει. Γιατί έχει κάποιο επίπεδο, λέει, και δε κάνει sequels χωρίς λόγο, λέει. Εκτός αν είναι συνέχειες αριστουργημάτων όπως το National Treasure (2004), λέω .

Η Καθολική Εκκλησία, εκτός απ’ το να κρύβει την πραγματικότητα για τη σχέση του Ιησού με τη Μαγδαληνή εδώ και αιώνες, βοηθά και την έλευση του Αντίχριστου, για να σιγουρευτεί ότι οι Προφητείες για το Τέλος του Κόσμου θα πραγματοποιηθούν σωστά. Τις τελευταίες εβδομάδες, το Hollywood κάνει ό,τι μπορεί για να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα που τελούμε υπό την θρησκευτική νουθεσία της Ορθοδόξου.


Στο remake του ομότιτλου μεταφυσικού θρίλερ του 1976, η 11η Σεπτεμβρίου, ο τυφώνας Κατρίνα, και οι διάφορες άλλες μεγάλες τραγωδίες της σύγχρονης ανθρωπότητας, αποκτούν εντελώς διαφορετικό υπόβαθρο όταν ερμηνεύονται ως σημεία της Αποκάλυψης, που σηματοδοτούν τη γέννηση ενός αγοριού, την 6η πρωινή, την 6η μέρα του 6ου μήνα της νέας χιλιετίας. Ο μικρός Damien, παίρνει τη θέση του γιου που (λόγω της παρέμβασης των Καθολικών) δεν κατάφεραν ποτέ να αγκαλιάσουν ο πρέσβης Robert Thorn και η γυναίκα του, και καθώς μεγαλώνει, γίνεται κάτι περισσότερο απ’ τα απλά «διαολάκια» που τρέχουν πάνω κάτω σε κάθε νεοσύστατη οικογένεια.

Ο μικρός Damien, τριγυρνά σαν απροσάρμοστο στο τεράστιο σπίτι της οικογένειας Thorn με ένα κατσούφικο μουτσούνι, και γύρω του ο κόσμος αρχίζει να τρελαίνεται, να αυτοκτονεί, ή να εμπλέκεται σε freak accidents βγαλμένα απ’ το σύμπαν του Βλέπω το Θάνατό Σου, σε μια μοντέρνα εκδοχή ενός θρίλερ που το μόνο που μπορεί να του καταλογίσει κανείς, 30 χρόνια μετά την πρεμιέρα του, είναι οι 70s μαλούρες και τα παντελόνια καμπάνα. Η shot-by-shot μεταφορά του φιλμ στη σύγχρονη εποχή δεν προσθέτει τίποτε περισσότερο στη μυθολογία του, πέρα από το μοντέρνο design στα σαλόνια και τα ρούχα, και έναν πλανήτη που πάει κατά διαόλου στο background.



Απ’ ό,τι φαίνεται, ο μόνος λόγος που η Fox χρηματοδότησε μια τέτοια ταινία, είναι για να εκμεταλλευτεί αυτή τη γλυκιά ημερολογιακή σύμπτωση των τριών εξαριών στην ημερομηνία εξόδου. Ωστόσο --και παρ’ ότι οι κριτικοί (ντόπιοι και μη) μπορεί να μην το παραδεχτούν ποτέ--, το τελικό προϊόν, είναι (παραδόξως ίσως) κατά πολύ ανώτερο απ’ ό,τι θα μπορούσε να περιμένει το τμήμα marketing της εταιρείας. Η Προφητεία του Moore, είναι ατμοσφαιρική, έντονη, και εμπλουτισμένη με μπόλικες στοιχειωτικές σκηνές, και ενδεχομένως να μην ενθουσιάσει τους θιασώτες του φιλμ αναφοράς, αλλά θα τρίξει τα δόντια στη νεότερη γενιά, που απ’ το να το παίξουν αρχαιολόγοι βλέποντας το original, θα προτιμήσουν να πάνε στην updated έκδοση, αγκαλιά με ένα τετράλιτρο αναψυκτικό, και ένα φοβητσιάρικο έτερο ήμισυ.