O καλύτερος λόγος για να ταξιδέψεις στη Κρήτη αυτές τις μέρες φαίνεται να είναι μια ακόμα λαμπρή ελληνο-ιταλική συνεργασία μετά.. ερμμ.. Το Παιδί και το Δελφίνι (1957) και το Μεντιτερανέο (1991). Αυτή τη φορά εμείς δε βάζουμε ούτε δελφίνι, ούτε δελφίνα (ή άλλο θαλάσσιο θηλαστικό). Αλλά για ακόμα μια φορά το θέμα έχει να κάνει με τα παρεμφερή της θηλής.. ερμμ.. ήλιο, θάλασσα και τ'αγόρι μου. Και για να συγκρατηθώ με τις αναφορές, απευθύνω το λόγο, για τη συνέχεια στον, ειδικότερο επί του θέματος, γνωστό μας, Δελτίο Τύπου:

Ξεκίνησαν στην Κρήτη τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Κώστα Καπάκα. Στο Φρέ, ένα μικρό χωριό έξω από τα Χανιά, αλλά και στις γύρω περιοχές, έχει στηθεί για 2 μήνες ένας ολόκληρος κόσμος μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί.[...]

URANYA
Η καινούρια ταινία του Κώστα Καπάκα. Μια ουρανο…κατέβατη κωμωδία εποχής

Στο ρόλο της Ουρανίας, η γνωστή Ιταλίδα ηθοποιός Maria Grazia Cucinotta (Ιl Postino) [...] Μία Ελληνοϊταλική συμπαραγωγή που θα ξεπεράσει τα 2 εκατ. ευρώ και στην οποία συμμετέχει για πρώτη φορά στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου η Φίνος Φιλμ. Η ταινία θα κυκλοφορήσει στις 7 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους από την ODEON.

Θυμίζουμε ότι ο Κώστας Καπάκας είναι ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός του Peppermint, που είχε σαρώσει τα βραβεία και τα εισιτήρια το 1999. Και επίσης, ότι το story, που θα μιλά, λέει, για πέντε έφηβους που "αγωνιούν να ανακαλύψουν τον έρωτα αλλά και τον κόσμο ολόκληρο", σ' ένα "μικρό χωριό στα τέλη της δεκαετίας του ‘60," όπου ζει και η Ουρανία, "μια πολύ όμορφη γυναίκα που μένει λίγο έξω από το χωριό κι ακούει γλυκά ιταλικά τραγούδια," την οποία τα παιδιά "την παρακολουθούν, τη «ζαχαρώνουν», την ονειρεύονται," αλλά "η ζωή και οι συγκυρίες της εποχής βάζουν τα δικά τους διλήμματα," θυμίζει τη Malena. Όπου όλοι είχαμε θαυμάσει την Monica Belucci και το πλούσιο υποκριτικό της οπλοστάσιο, αλλά ήτανε γυρισμένο στα Ιταλικά, και οι υπότιτλοι μας κόβαν την εικόνα. Η προοπτική ερμηνείας αντίστοιχου δυναμικού κι απ'την Cucinotta, αλλά δίχως τέτοιες ενοχλητικές παρεμβολές, μας έχει --δικαίως νομίζω-- ενθουσιάσει.

Οι συνάκτες του Shitsite βέβαια, που έχει βαλθεί να ανατρέψει ό,τι όμορφο έχει πέσει έστω και κατά τύχη στο σύμπαν, έχουν άλλη άποψη. Λέει ο rotweiler:

Η Maria στην Ιταλία έχει αρχίσει τελευταία να "περιφέρεται" έξω από θέατρα για να μαζέψει "ποιοτικούς" ρόλους - από αυτούς στους οποίους δεν χρειάζεται να επιδεικνύει το μοναδικό μέρος του σώματός της που δεν έχει αδυνατίσει ακόμα: το μπούστο της. Πλέον με ... πεσμένη μύτη (μεταφορικά και κυριολεκτικά) παίρνει αεροπλάνα και βαπόρια για άλλες πολιτείες ώστε να καθυστερήσει την --αναπόφευκτη-- επιστροφή της στις ιταλικές τηλεοπτικές fiction (ελληνιστί σαπουνόπερες). Εξ' ου και τα ταξίδια σε Aμερικές και Eλλάδες και τα γυρίσματα στον ιταλικό νότο για καμιά αρπαχτή, μέχρι βέβαια να αδυνατίσει τόσο πολύ ώστε να φτάσει στο σημείο να ταξιδεύει μόνο το μπούστο της.

Κάθε φορά που την θυμούνται οι εγχώριες "τατιανίστικες" εκπομπές την παρουσιάζουν με δάφνες επιπέδου... "Bond Girl" - ποιός Postino? - ενώ η οικογενειακή της σταθερότητα (παντρεμένη με παιδί από το 1995) δεν δίνει αρκετή τροφή για ερωτικά σκάνδαλα που τόσο αγαπούν οι γείτονες.

Ευτυχώς για την ίδια, στην πατρίδα της, κυκλοφορεί τα τελευταία χρόνια, στην Mediaset του Berlusconi, η χορεύτρια-παρουσιάστρια Rossella Brescia (φωτό αριστερά), η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και η δίδυμη αδερφή της, γεγόνος που κάνει τον κόσμο να νομίζει ότι η Cucinotta στην πραγματικότητα δεν τους έλειψε ποτέ. Κάτι όμως που τον κάνει --τον κόσμο-- να ονειρεύεται ένα comeback της που δε λέει να έρθει... Τουλάχιστον πριν η Maria κλείσει τα 40.

Έγινε στόχος παρωδιών και βιτριολικών σχολίων, θεωρήθηκε ο περίγελος του Hollywood και ο ηγέτης σκοτεινής Σαϊεντολογικής συνομωσίας που θέλει να φέρει στρατιά γενετικά τροποποιημένων σούπερ-μωρών στα υψηλότερα κλιμάκια της βιομηχανίας του θεάματος, είδε τις μαγικές του επιρροές στο Box Office να αφήνουν υπόνοιες αδυναμίας, αλλά ο Tom Cruise, και πάλι ήρθε πρώτος στη λίστα των 100 πιο δυνατών celebrities του σύμπαντος. Σύμφωνα με το Forbes, που συνέταξε και τη λίστα, ο Tom έβγαλε φέτος μονάχα, $67 μύρια. Και επέστρεψε απ' τη δέκατη περσινή, στην πρώτη θέση της λίστας, την οποία κατείχε ξανά πριν 10 χρόνια. Οπότε μπορεί να πει κανείς, πως ήταν μια καλή χρονιά.


Και μαζί μ’ αυτόν, άλλα 25 ονόματα του Hollywood, κατάφεραν να μπουν στη λίστα που προέκυψε από συνυπολογισμό των εσόδων των celebrities, του πόσο ο κόσμος τους έψαξε στο internet, και πόσες φορές εμφανίστηκαν στα εξώφυλλα 26 δημοφιλών περιοδικών. Οπότε μπορεί να πει κανείς, πως φταίμε κι εμείς λίγο για την κατάταξη. O πρώτος απ’ αυτούς που εμφανίζεται μετά τον Cruise, είναι ο σκηνοθέτης του στο War of the Worlds, Steven Spielberg, και οι δυο τους είναι οι μόνοι άνθρωποι της μεγάλης οθόνης, που κατάφεραν να κρατηθούν μέσα στην πρώτη δεκάδα. Οι Rolling Stones που επιμένουν πεισματικά να μην πεθαίνουν, έρχονται 2οι στην κατοστάδα, και ανάμεσα σ’ αυτούς και στους U2 είναι η πιο παντοδύναμη αφροαμερικάνα, Oprah Winfrey, ενώ o επίσημος νουβελογράφος των παγκόσμιων συνωμοσιών, Dan Brown, καπάρωσε τη 10η θέση.

Ο George Lucas (#15), o Brad Pitt (#20), o Peter Jackson (#21), o Johnny Depp (#27), o Tom Hanks (#21), η Nicole Kidman (#38) κι ο Jerry Bruckheimer (#42) όλοι έφτασαν στην πρώτη πενηντάδα, ενώ ισχυρό παρόν δηλώνουν πολλοί αθλητές (Tiger Woods/#5, Michael Schumacher/#30, Ronaldinho/#53, Maria Sharapova/#63 κ.ά.) και ακόμη περισσότεροι άνθρωποι που ζουν (ή εξασφάλισαν άλλους να ζουν) με τα δικαιώματα των επιτυχιών τους (Muhammad Ali/#13, Paul McCartney/#14, Elton John/#16, The Eagles/#39, Andrew Lloyd Webber/#45), σε μια λίστα της οποίας το πιο ενδιαφέρον σημείο βρίσκεται λίγο πιο πάνω απ’ τη μέση, εκεί όπου η Jennifer Anniston ισοψηφεί με την Angelina Jolie για τη θέση #35.

Προς μεγάλη απογοήτευση σύσσωμης της συντακτικής ομάδας, η Jenna Jameson κι ο Gerry Springer, δεν βρίσκoνται στην εκατοντάδα.

Εξήντα χρόνια μετά, και τίποτα δεν έχει καταφέρει να ρίξει από την κορυφή, την απόλυτη feel good ταινία όλων των εποχών. Το It’s a Wonderful Life (1946), η ταινία ορόσημο στην καριέρα του Frank Capra για έναν τύπο που ωθείται στην αυτοκτονία και τελικά αλλάζει γνώμη, γιατί είναι μια υπέροχη ζωή αυτή που ζούμε, εδώ και έξι δεκαετίες είναι Η ταινία γενικά για όλες τις μελομακαρονεμένες στιγμές. Η παντοκυριαρχία της σε χαζοχαρούμενες λίστες έχει εδραιωθεί τόσο, που αμφιβάλλω πια αν μπαίνει κανείς στον κόπο να τη δει κιόλας, πριν τη βάλει κατευθείαν στην κορυφή της δικιάς του. Τώρα ο Capra έκλεισε άλλη μια πρωτιά, με το American Film Institute να την ανακηρύσσει ως top ταινία στις 100 Most Inspirational American Movies.


Το AFI, που έχει αρχίσει τα τελευταία οκτώ χρόνια να βγάζει ταξινομημένες τοπ κατοστάδες επικεντρωμένες στα πρώτα 100 χρόνια του αμερικάνικου κινηματογράφου, έχει κατά καιρούς βραβεύσει τον Humphrey Bogart και την Katharine Hepburn ως Greatest Screen Legends, τον Dr. Hannibal Lecter ως top Villain και τον Atticus Finch του To Kill a Mockingbird ως το αντίδοτό του, και το Ψυχώ (1960) ως το κορυφαίο θρίλερ, ενώ πέρυσι ανακήρυξε το “Frankly my dear, I don’t give a damn,” ως την πιο αξέχαστη ατάκα στην (100ντάχρονη) ιστορία του (αμερικάνικου) κινηματογράφου.

Φέτος, έβαλε τα 1.500 μέλη του να ψηφίσουν τις 100 ταινίες που τους... «εμπνέουν.» Και όπως είναι λογικό, ο καθένας μας αντλεί έμπνευση από διάφορα πράγματα. Ο cheaplog λόγου χάρη, πιθανότατα να αντλούσε έμπνευση από την Τέχνη του Βαθιού Λαρυγγιού. Το Shitsite ξέρουμε ότι τραβάει απ' το Jackass. Το AFI, εκτός απ’ το It’s a Wonderful Life που τους κρατάει απ’ το να κόψουν τις φλέβες τους κάθε φορά που βλέπουν αμερικάνικα αριστουργήματα όπως το Date Movie, ή το Gerry, έβαλε στη λίστα του τη Λίστα του Σίντλερ (1993/#3) που τους θυμίζει γιατί στο Thanksgiving φουρνίζουν γαλοπούλα, αντί για, ας πούμε, Εβραίους, το Rocky (1976/#4) που σε κάνει να θες να σηκωθείς και να πας στη λαϊκή να τρέξεις πάνω-κάτω, το Philadelphia (1993/#20) που τους εμπνέει να χρησιμοποιούν προφυλάξεις, και το A Beautiful Mind (2001/#93) που φαντάζομαι θα έχει κάνει πολλούς να διαβάσουν λίγη Ανάλυση, μπας και πάρουν κάνα πτυχίο. Και ένα σωρό άλλες ταινίες, που πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι έμπνευση προκαλούν. Είναι όμως φοβερές ταινίες έτσι κι αλλιώς, οπότε μπορεί απλώς να εννοούν ότι σε εμπνέουν να τις ξαναδείς.

Θα ρωτούσαμε γιατί δεν έχουν μέσα τη Μεγάλη Απόφραξη, αλλά δεν είναι αμερικάνικη. Όμως το Ace Ventura, ένας ύμνος στη ζωοφιλία, θα μπορούσε να έχει μια θέση...

"Διαβάστε" μας έλεγαν. "Διαβάστε να γίνετε επιστήμονες, να βάλετε σε μια τάξη τη ζωή σας", μας έλεγαν. "Διαβάστε και όλα θα έρθουν" μας έλεγαν.

Φυσικά, όπως μάθαμε με το Jackass, δεν χρειάζεται να μελετάς την ανατομία των όρχεών σου για να πάρεις πτυχίο Ιατρικής - αρκεί να είσαι διατεθειμένος να δεχτείς μια μπάλα του bowling σε εκείνο το σημείο. Από τη μια στιγμή στην άλλη, οι εγκεφαλοπαθείς, αλαλάζοντες νεαροί του Jackass, εκπομπής του MTV (το κανάλι-βόθρος της ανθρώπινης διανόησης) απέκτησαν κινηματογραφικές καριέρες (Johnny Knoxville), reality show (Bam Margera), κατέλαβαν την πρώτη θέση του box office με την ομώνυμη "ταινία" και αυτή τη στιγμή ρουφάνε ηρωίνη από τα σιλικονάτα στήθη κάποιας ξανθιάς καλιφορνέζας που θα έχει να λέει "I fucked Johnny Knoxville! Awesome!".

Είναι φανερό ότι μας έχει φάει η ζήλεια - και ιδίως τον Tsatsarman του Shitsite101 που έχει ντυθεί αγριογούρουνο και περιμένει την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου..

Το trailer του Jackass: Number Two (2006) δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να παινευτεί για την άπειρη ηλιθιότητα της πρώτης ταινίας, την οποία κουβαλάει και σαν παράσημο, παραθέτοντας κομμάτια από τις αρνητικές κριτικές που έλαβε ("A plunge into depravity" , "A sad commentary on our degenerating culture" - αν και το δεύτερο είναι από το Christian spotlight on the movies, oπότε δεν το παίρνουμε στα σοβαρά). Ακολουθούν διάφορα σύντομα clip όπου τα ίδια ζώα που επιδίδονται σε ηλιθιότητες στο Jackass: The Movie (2002), συνεχίζουν να τιμούν τον όρκο ηλιθιότητας που έχουν λάβει. Ο Knoxville δέχεται, χαζογελώντας, επίθεση ταύρου, ενώ οι υπόλοιποι (δεν ξέρω τα ονόματά τους) φαίνεται να έχουν μόλις ανακαλύψει την βαρύτητα και το διασκεδάζουν πέφτοντας στο έδαφος με όποιον τρόπο μπορούν. Ειδική μνεία για τον θείο του Margera, που δέχεται να του βγάλουν ένα δόντι με τον παραδοσιακό τρόπο, δένοντάς το σε μια πόρτα - όπου η λέξη "πόρτα" σημαίνει "αυτοκίνητο".

Δεν ξέρουμε για ποιο λόγο μπορεί να θέλετε να δείτε αυτό το φιλμ, όταν μπορείτε να βρείτε πολυάριθμα παρόμοια βιντεάκια στο youtube. Το τελικό disclaimer σας παρακαλεί να μην δοκιμάσετε τα κόλπα των Jackasses, γιατί οι τύποι που τα κάνουν είναι professionals.

Επάγγελμα Ηλίθιος. Να κάτι για το οποίο κανείς δεν μας ενημέρωσε στην ώρα του ΣΕΠ.

Και τώρα συγνώμη, αλλά πρέπει να παγιδεύσω το ψυγείο του Verbal με C4 και να στήσω την κάμερα που θα καταγράψει την έκρηξη.

Δεκαπέντε χρόνια μετά την αρχική του έξοδο, το πιο διάσημο ίσως (αυτόνομο) πόνημα του Κριστόφ Κισλόφσκι ξαναβρίσκει το δρόμο του προς τις σκοτεινές αίθουσες ή, ακριβέστερα, τις καλοκαιρινές κινηματογραφικές βραδιές. Και βρέθηκε ευτυχώς, στο πρόσωπο του Ηλία Φραγκούλη, ένας κριτικός να πει ότι σαν άσκηση επίδειξη δεξιοτεχνίας δεν αφορά πλέον και πολλούς.

Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα
(3/5)

Τεράστια εισπρακτική επιτυχία για το καλλιτεχνικό σινεμά στην εποχή του, το φιλμ που έκανε το όνομα του Κισλόφσκι παγκόσμια γνωστό επανέρχεται στη μεγάλη οθόνη για να αντιμετωπίσει... το πέρασμα του χρόνου περισσότερο παρά εκείνους τους θεατές που παραληρούσαν κι ύστερα έτρεχαν ν’ αγοράσουν και το soundtrack του Πράισνερ. Αν και έχει επίσης ενδιαφέρον να δουν κι εκείνοι πως έχει γεράσει μέσα τους ή μαζί τους αυτή η διπλή και όμοια στην όψη Βερόνικα, κάτοικος Πολωνίας και Γαλλίας, αντίστοιχα. Η μια σπουδάστρια σε ωδείο, με φωνή χαρισματική και σπάνιας χροιάς, ακολουθεί το ταλέντο της και σβήνει πάνω σ’ ένα κρεσέντο του πρώτου της κονσέρτου, η άλλη, δασκάλα μουσικής σε μια επαρχιακή πόλη, απομακρύνεται από παρόμοια όνειρα και ακολουθεί το μίτο μιας ερωτικής ιστορίας κάπως ανεξήγητης.

Υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα που, πλέον, από το 1991 μέχρι σήμερα γίνεται ακόμη πιο εμφανές σε αυτή τη «Διπλή Ζωή». Φυσικά, λέγεται σενάριο.

Αν ζούσε ακόμα ο δημιουργός, ίσως να είχε αξία το DVD που δειλά δειλά σκάει σε κάποιες αγορές φέτος. Για να να τον ακούγαμε να περιγράφει τη διαδικασία ραψίματος του αναμφισβήτητα λεπτοδουλεμένου και εφαρμοστού (πάνω στη πρωταγωνίστριά του) εργόχειρού του. Και να τον κατανοούσαμε ίσως κάπως, κόντρα στη βιομηχανία ανάλυσης, μέσω μακριού και κοντού, που ξέρει καλύτερα απ' όλους.


Αλλά τώρα θα το παίξουμε αμερικανοί και θα μείνουμε μόνο στις σκηνές της κρεβατοκάμαρας. Και σίγουρα θα 'χεις κι εσύ κάτι καλύτερο να κάνεις απ' το να λαγοκοιμάσαι σε καλοκαιρινές καρέκλες.

Ο James Franco, ο γιος του Goblin και μελλοντικός κληρονόμος του θρόνου του Richard Gere, έστω και μόνο για λόγους ομοιότητας φυσικής, αν όχι και στην καριέρα, μετά τη μεγάλη επιτυχία του Annapolis, επιστρέφει στις ελληνικές οθόνες με άλλη μια απ’ αυτές τις ταινίες που φυλάς σε ειδική θέση στη συλλογή σου, για να τις δεις όταν αποφασίσεις να αυτοκτονήσεις, ούτως ώστε να βεβαιωθείς ότι έχεις κάνει σωστή επιλογή.


Σ’ αυτή τη Γερμανοαγγλοαμερικανική παραγωγή ενός project που ο Ridley Scott προσπαθούσε να στήσει απ’ τα μέσα του ’70, ο σκηνοθέτης του Waterworld (1995) συναντά τον σεναριογράφο του Lara Croft: The Cradle of Life (2003) και του Paycheck (2004), και γυρνάνε την ιστορία ενός πεισματάρη Άγγλου πολεμιστή, που ερωτεύεται την κόρη Ιρλανδού Βασιλιά, πολεμά --εν αγνοία του-- να κερδίσει το χέρι της για λογαριασμό του Βαρόνου του, και καταλήγει να γίνεται εραστής της, ραγίζοντας την καρδιά του ανθρώπου που τον πήρε στην προστασία του και τον έκανε κληρονόμο του θρόνου του. Όλα αυτά, στη θυελλώδη περίοδο της Βρετανίας των μέσων του Μεσαίωνα, όπου οι Άγγλοι προσπαθούν να ενωθούν κάτω από ένα στέμμα για να αντισταθούν στις επιθέσεις των Ιρλανδών.

Αν το Annapolis λοιπόν ήταν το Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν (1982) για καθυστερημένους (χρονικά), το Tristan + Isolde είναι το αντίστοιχο First Knight (1995). Ο Franco περιφέρει την άγρια γωνιώδη μουτσούνα και το αμήχανο βλέμμα του στα δάση της Βρετανίας, και παίζει τον Εγγλέζο Τριστάνο με προφορά του Brooklyn. H Sophia Myles κάνει τη γλυκούλα μυξοπαρθένα χαζογκόμενα, και οι δυο τους παραδίδονται στον ξενέρωτο έρωτά τους, που καταστρέφει ένα ολόκληρο βασίλειο. Σχεδόν σαν τον Ρομέο και την Ιουλιέτα, αλλά στο πιο μυθολογικό του. Ο Rufus Sewell στο ρόλο του κερατά, κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει ερμηνευτικά την κατάσταση, αλλά το παιχνίδι είναι χαμένο από το σενάριο που δεν προσφέρει καν ανάπτυξη των πρωταγωνιστών, σιγά μην ασχολούταν με τους δεύτερους. Ο Reynolds, που είχε κάνει μια αξιοπρεπή δουλειά στον Κόμη του Μοντεκρίστο (2002), εδώ είναι δέσμιος του οικονομικού budget και των περιορισμένων του δυνατοτήτων. Κατορθώνει βέβαια να στήσει 2-3 καλές σκηνές μάχης και να τραβήξει μερικά χαριτωμένα ανοιχτά πλάνα της άγριας φύσης, αλλά ως εκεί.

Σ’ αυτήν την ταινία, θα έχετε την ευκαιρία να δείτε τη Salma Hayek και τον Collin Farrell γυμνούς. Αρκετές φορές. Και να πηδιούνται. Θα έχετε επίσης την ευκαιρία να ενθουσιαστείτε για ακόμη μια φορά με το γεγονός ότι όσο ο Collin Farrell είναι αποφασισμένος να κάνει σταυροβελονιές απ’ το εμπορικό στο ποιοτικό, τόσο θα ανακαλύπτουμε καινούρια γιατρικά για την αϋπνία. Τουλάχιστον αυτή τη φορά, ο σεναριογράφος/σκηνοθέτης, του έχει δώσει καλύτερα voice over απ’ αυτά τα φλου αρτιστίκ ποετίκ που του έγραφε ο Malick στο The New World (2005).


Ένας νεαρός συγγραφέας, φτάνει στο Los Angeles του 1933 γεμάτος φιλοδοξίες και όνειρα να βάλει το όνομά του κάτω απ’ τον τίτλο του all American novel της χιλιετίας. Τα όνειρά του τσακίζονται με τον ίδιο ρυθμό που αδειάζουν οι τσέπες του, οπότε προσπαθεί να βρει έμπνευση και να γεμίσει το χρόνο του, τσαλακώνοντας τα αισθήματα μιας Μεξικάνας σερβιτόρας, την οποία ερωτεύεται. Και μισεί. Και αγαπάει. Και σιχαίνεται. Και λοιπά και λοιπά.

Στα voice over του πάντως ο Farrell, τα πάει μια χαρά. Με αξιοπρεπή αμερικάνικη προφορά, αφηγείται την ιστορία όπως τη βλέπει ο ήρωάς του και μας βοηθά να μπούμε λιγάκι στη μενταλιτέ του. Τα προβλήματα προκύπτουν, όταν χρειάζεται να παίξει. Ο Ιρλανδός καρδιοκατακτητής, αδυνατεί να αποδώσει τη νεύρωση του χαρακτήρα του, που ταλανίζεται από ένα βαθύ σύνδρομο κατωτερότητας και σιχαμάρας του εαυτού του, ψυχοσύνθεση την οποία ο Farrell βγάζει στην καλύτερη σαν απλή περίπτωση ανώριμης παιδικής ανασφάλειας. Η Salma Hayek που κερδίζει σκηνές μονάχα με το στήθος της, είναι το άλλο μισό ενός δίπτυχου κακών ερμηνειών, το οποίο κάνε τις ελάχιστες και βιαστικές εμφανίσεις του Donald Sutherland να μοιάζει με όαση.



Ο Sutherland παίζει τον έναν απ’ τους τρεις supporting χαρακτήρες που ο Town αναπτύσσει ακριβώς όσο χρειάζεται για να είναι ενοχλητικά ανεξερεύνητοι, σε ένα σενάριο που αποτελεί μάλλον στρογγυλεμένη εκδοχή του βιβλίου στο οποίο βασίζεται. Το οποίο βιβλίο, ο Towne ανακάλυψε, ερωτεύτηκε και άρχισε να χτενίζει, απ’ όταν ακόμα ετοίμαζε το σενάριο του Chinatown για τον Polanski. Μιλάμε δηλαδή για 32 χρόνια. Από τότε μέχρι τώρα, τα έντονα (αντι)ρατσιστικά μοτίβα του βιβλίου και οι αντιπαθητικοί χαρακτήρες του, αραιώθηκαν με δόσεις επιπρόσθετου μελό, και στο πέρασμα στην οθόνη, ατόφια έμεινε η ατμόσφαιρα του παλιού L.A., το οποίο ο Towne φιλμάρει εξαιρετικά, αλλά δεν καταφέρνει να γεμίσει τους δρόμους του με ψυχή.