Το πολυβραβευμένο graphic novel Watchmen, των Alan Moore και Dave Gibbons, κατάφερε επιτέλους να βρει σκηνοθέτη για την κινηματογραφική μεταφορά του. Η Warner Bros., στην οποία ανήκουν τα δικαιώματα τελευταία, ανακοίνωσε πως θα αναθέσει το ρόλο αυτό στον rookie του Hollywod, Zack Snyder, ο οποίος αυτή τη στιγμή έχει τα χέρια του γεμάτα με μία άλλη μεταφορά comic, το 300 (2007) του Frank Miller – με θέμα τη μάχη στις Θερμοπύλες, για την ίδια εταιρία.


To δημοφιλές comic τοποθετεί τους μασκοφόρους τιμωρούς – ήρωές του στις Η.Π.Α. ενός εναλλακτικού κόσμου, το έτος 1985. Ο πρωταγωνιστής Rorschach ερευνά τη δολοφονία ενός «συναδέλφου» του, ανακαλύπτοντας πως αυτή είναι μόνο η αρχή μίας σκοτεινής συνωμοσίας με σκοπό την εξόντωση όλων των μασκοφόρων ηρώων. Με την εξαιρετική γραφή του Moore και την αναπαραγωγή της Golden Age of Comics από το πενάκι του Gibbons το βιβλίο έγινε αμέσως το αγαπημένο αναγνωστικού κοινού και κριτικών, με άμεσο αποτέλεσμα την απονομή του βραβείου Eisner, του Oscar των comic. Πρόκειται για την 4η μεταφορά ενός comic του Moore στον κινηματογράφο μετά τα From Hell (2001), The League of Extraordinary Gentlemen (2003) και το πιο πρόσφατο V for Vendetta (2005), ενώ ο ήρωας του από το Swamp Thing, John Constantine απέκτησε δική του ταινία, το ομώνυμο Constantine (2005) και πάλι υπό τη στέγη της Warner.

Ο Snyder, σκηνοθέτης του πρόσφατου remake του Dawn of the Dead (2004), δείχνει να έχει έφεση στις μεταφορές καθώς εκτός από τα προαναφερθέντα comic books έχει αναλάβει και την μεταφορά του πετυχημένου video game Rainbow Six του Tom Clancy, για λογαριασμό της Paramount. Τα production diaries του 300 που δημοσιεύονταν τακτικά στο site της ταινίας, μάλλον απέδωσαν καρπούς καθώς o υπεύθυνος magnate παραγωγός θεώρησε ότι η δουλεία που κάνει ο 40χρονος σκηνοθέτης είναι αρκετά ικανοποιητική ώστε να του εμπιστευτούν μερικά ακόμη εκατομμύρια από την χρηματόπιτά τους, πριν ακόμα βγει στις αίθουσες η τωρινή του δουλεία. Για το ίδιο κομμάτι της πίτας είχαν προταθεί στο παρελθόν τα ονόματα των Terry Gillliam, Darren Aronofsky και Paul Greengrass μεταξύ άλλων, ενώ τα δικαιώματα είχαν αλλάξει διαδοχικά χέρια από Fox, Universal και Paramount.

To επίσημο trailer του Last Kiss είναι η δεύτερη επαφή με τη νέα ταινία του Zach Braff (καταλαβαίνουμε αμέσως ότι πρόκειται για one man show, από τη στιγμή που το όνομά του εμφανίζεται μόνο και έρημο), καθώς είχε προηγηθεί, πριν 1-2 εβδομάδες, το αποκλειστικό teaser από το (νέο) blog του Braff.

Πρόκεται φυσικά για το αμερικανικό remake του ιταλικού L'Ultimo Bacio (2001) του γενικώς "κλαψιάρη" Gabriele Muccino (με επιτυχημένο πέρασμα από το τοπικό box office). Μετά από το απαραίτητο σεναριακό ξεσκόνισμα από τον οσκαρούχο Paul Haggis, η σκηνοθεσία ανατέθηκε στον τηλεοπτικό (ηθοποιό & σκηνοθέτη) Tony Goodwyn για να διευθετήσει τα... τεχνικά ζητήματα. Κλασικό "boy has girl, then meets another girl", η original ταινία χοροπηδούσε με επιτυχία από το ένα ψευδοηθικό δίλλημα στο άλλο, δηλαδή από αυτά που θέτει κανείς εαυτόν, μεταξύ της ήρεμης ζωής με τη γυναίκα που αγαπάς και του flirt με τη γυναίκα της ζωής σου. Η ταινία δείχνει να είναι ραμμένη στα μέτρα του πρωταγωνιστή της, καθώς όλα τα Braffικά trademarks βρίσκονται στο trailer. Οι χαρακτηριστικές γκριμάτσες, οι witty ατάκες, το soundtrack (φυσικά), το εξαιρετικό casting (Casey Affleck, Tom Wilkinson, Blythe Danner)και το γλυκόπικρο κωμικό mood.

Έχουμε μία -δηλωμένη- αδυναμία στον Zach Braff, λόγω του Scrubs, αλλά και για το πολύ προσωπικό Garden State (2004). Γι'αυτό και θα περιμένουμε με ιδιαίτερη προσμονή να τον δούμε στην μεταφορά της πλέον χαρακτηριστικής σκηνής του Ultimo Bacio, με την κατά μέτωπο σύγκρουση του πρωταγωνιστικού ζεύγους.

A Prairie Home Companion είναι ο τίτλος ενός ραδιοφωνικού σόου που το 1974 που ξεκίνησε ήταν ήδη oldskool. Και αναβίωνε (και αναβιώνει) μέσω ζωντανής μουσικής και ψεύτικων ειδήσεων και διαφημίσεων μια χρυσή, προ-τηλεοπτική, εποχή για τα αμερικάνικα ραδιοκύματα.

Και στη ταινία, το σόου κλείνει λόγω παρακμής. Σε ένα αναχρονισμό του αναχρονισμού (βλ. μια "πραγματική" τέτοια εκπομπή θα έκλεινε για "πραγματικό" τέτοιο λόγο πολλά χρόνια νωρίτερα) που παρατήρησε απολύτως κανένας. Αφού οι πιο δαιμόνιοι το πολύ να ανακάλυψαν ότι.. παίζει ακόμα.


Είναι κοινό μυστικό ότι ο Altman κάνει πια ταινίες για να χουφτώνει τον κώλο της Lindsay Lohan, όπως ο Woody Allen για να τη πέφτει στη παιχνιδιάρα Scarlett Johansson. Αλλά στη συγκεκριμένη είναι φανερή και η αγωνία του ηλικιωμένου πριν από το πέναλτι (που βαράει κάθε πρωί η σκελετωμένη μαυροφορεμένη φιγούρα με τη δρεπάνα). Που ίσως να κατατρώει τον "σεναριογράφο" και πρωταγωνιστή της ταινίας (και παρουσιαστή της εκπομπής), Garrison Keillor. Αλλά μάλλον κατατρώει και τον σκηνοθέτη, αφού ακόμα ένα κοινό μυστικό αποτελεί ότι οι ταινίες του γράφονται στο ποδάρι (εκτός απ' τον κώλο που προανέφερα).

Και δυστυχώς αυτό το ποδάρι βγάζει μάτι αυτή τη φορά, με σκηνές που παρατραβάνε και ιστορίες αδιάφορες. Αλλά απ' την άλλη βγάζει μάτι και το ντεκολτέ της Meryl Streep το μεράκι και το περίσσιο ταλέντο των πρωταγωνιστών, τις στιγμές που η κάμερα του αξιοσέβαστου δημιουργού τους συλλαμβάνει να ξεχνάνε την επιδειξιομανία τους.

Και μετά ο δημιουργός κοιμάται και οι πρωταγωνιστές συνεχίζουν, και γυρνάμε στην αρχή.


Το πόνημα πήγε άπατο στις αμερικάνικες πολιτείες, παρά τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού με τον οποίο το προώθησε ο σκηνοθέτης και η κλίκα του. Λόγω των εξαιρετικών κριτικών που πήρε. Που το σύστηναν ανεπιφύλακτα, με πέντε αστεράκια, στους.. φαν του σόου.

Εγώ δε θα το συστήσω μόνο στους φαν του Γκαραβέλα. Γιατί, παρόλο που όλες τις πρόσφατες, ίδιας προέλευσης, ταινίες τις έβγαλα καλές για να τις δεις στη τηλεόραση άμα τις πετύχεις, αυτή μου δημιούργησε μια απορία πως θα μπορούσε να έχει βγει αν ο Altman δεν είχε ξεκουτιάσει. Η αλήθεια είναι.

Στην άκρως επιθετική διαφημιστική της καμπάνια, η Universal έσπρωχνε την ταινία ως αντιρομαντική κομεντί που θα γραφτεί στην ιστορία ως η πρώτη last-date movie. Έχω την υποψία πως περισσότερους χωρισμούς θα πυροδοτήσει το Closer (2004) με την αδιαπραγμάτευτή του έκθεση του αδηφάγου ανθρώπινου εγωισμού και των διαβρωτικών του επιδράσεων στις ανθρώπινες σχέσεις, παρά το Break-Up που στο κάτω-κάτω κινείται γύρω από το βαθιά ρομαντικό πυρήνα δυο ανθρώπων που πίσω απ' όλες αυτές τις ανατριχιαστικές αψιμαχίες κρατάνε τρυφερά αισθήματα ο ένας για τον άλλον. Έστω κι αν δεν είναι παρά η θέρμη που κρατάνε οι στάχτες μια καμένης σχέσης, μέχρι να τις πάρει ο αέρας.


Το ζεύγος Brooke και Garry, γνωρίζονται στο γήπεδο, και μετά από ένα κουφό καμάκι που περιλαμβάνει καμιά δεκαριά hot dogs και καθόλου μαγιονέζα (τραγικό), καταλήγουν να συζούν για μερικά χρόνια, ώσπου η προετοιμασία για το πρώτο δείπνο γνωριμίας των οικογενειών τους, γίνεται αφορμή να τιναχτούν τα πάντα στον αέρα. Όπως προκύπτει από αστεία αφορμή, η Brooke νιώθει παραμελημένη και δουλοποιημένη, κι ο Garry νιώθει πρησμένος και δουλοποιημένος. Πώς το λένε οι Deep Blue Something στο Breakfast at Tiffany's; Μια τέτοια φάση. Ε κι αποφασίζουν να το διαλύσουν. Έλα όμως που είναι συνιδιοκτήτες του διαμερίσματος...

Ο Reed προσπαθεί να βρει μια νέα συνταγή για τις αμερικάνικες rom coms, να τις κάνει λίγο πιο άγριες και ξινισμένες, και στο Down with Love (2003) του είχε βγει πιο άνετα. Στο The Break-Up, που είναι πιο μεγάλο project και οι ενδοιασμοί του studio να δοκιμάσουν κάτι αλλιώτικο είναι πιο μεγάλοι, ο Reed αναγκάστηκε για να πουλήσει την ιδέα του να την εντάξει στη φόρμουλα του Πολέμου των Ρόουζ (1989), του οποίου η ταινία σε σημεία θυμίζει ένα αμήχανο glossy αντίτυπο. Όμως παρά τις παρεμβάσεις του studio, καταφέρνει να κρατήσει την ταινία του μακριά απ' το λοβοτομημένο φαντασιακό σύμπαν των συμβατικών χολιγουντιανών ρομαντικών κομεντί, και να φτιάξει έναν κόσμο πιο αναγνωρίσιμο απ' τον νορμάλ θεατή, χάρη στο ρεαλιστικό του background. Οι καβγάδες είναι αληθινοί, τα συναισθήματα βιωμένα, και αυτή η επικράτηση της τεμπέλικης ελευθερίας επί των υποχωρήσεων που απαιτεί η συναισθηματική ισορροπία, είναι μια κατάσταση που όλοι έχουμε περάσει, ή είμαστε πια βέβαιοι ότι πρόκειται (και για όσους αμφιβάλλουν, έχω κακά μαντάτα).




Στην Αμερική, το Break-Up μάζεψε αρκετές κόκκινες κάρτες απ' τους κριτικούς, γιατί δεν είναι ούτε το Wedding Crashers, ούτε το Saraband. Για το καλό όλων, αν θέλετε να δείτε το Wedding Crashers, ή το Saraband, υπάρχουν dvd-club που ξενυχτάνε κιόλας. Και πηγαίνετε στο Break-Up αν θέλετε να δείτε μια ανάλαφρη ταινία σχέσεων, που παραμένει πιστή στο genre που υπηρετεί, χωρίς να προδίδει τη διαφορετικότητά της. Αυτό που υπήρχε στο χαρτί πρέπει να 'ταν πολύ καλύτερο απ' αυτό που τελικά έφτασε στην οθόνη, αλλά κι αυτό δεν ενοχλεί.

To Krrish είναι - και θα είναι τουλάχιστον μέχρι την Παρασκευή 23/6 - το entertainment θέμα της εβδομάδας. Τόσο που το Reuters αποφάσισε να γράψει και άρθρο για τον "υπερήρωα του Bollywood που μπορεί να σώσει τον κόσμο, ενώ ταυτόχρονα χορεύει και τραγουδάει", ο οποίος είναι έτοιμος να κατακτήσει την Ινδία, καμιά 20αριά αίθουσες στην Αμερική - και μετά τον κόσμο - με την κυκλοφορία του (και μάλιστα αφού κουνήσε την release date του - για να μην βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον συνάδελφό του, Superman).

To Krrish, του Rakesh Roshan, είναι ουσιαστικά το sequel της μεγάλης επιτυχίας Koi... Mil Gaya (εικάζω πως ο τίτλος σημαίνει "Rip-off του Ε.Τ.") του 2003. Σε αυτό ο, γενικώς... slow, Rohit δέχεται το άγγιγμα του ινδού Ε.Τ. και γίνεται γενικώς... superfast. Στο sequel ο Rohit με την γυναίκα του, Nisha, έχουν αποκτήσει ένα γιο, τον Rohit Jr., o οποίος έχει κληρονομήσει και τις special υπερδυνάμεις του πατέρα του. Το ζεύγος όμως θα πεθάνει σε αυτοκινητιστικό δυστήχημα (trivia flash: και ο παππούς του Rohit Jr. είχε σκοτωθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο) και ο νεαρός ήρωας θα πρέπει να υπομείνει τη μοναξιά του υπερήρωα (όχι για πολύ, αφού σύντομα στο πλευρό του θα βρίσκεται η Priyanka Chopra), καθώς ανακαλύπτει σιγά σιγά το μέγεθος της δύναμής του.

Και φυσικά θα τα βάλει και με τον απαραίτητο villain. Και φυσικά θα χορεύει και στο ενδιάμεσο δύο σκηνών δράσης. Και πιθανότατα θα ανακαλύψει και ποιος ανέμπνευστος -από τους πέντε που χρειάστηκαν- σεναριογράφος βάζει όλο τον κόσμο να σκοτώνεται σε τροχαία δυστηχήματα, σε μια χώρα όπου στους δρόμους κυκλοφορούν περισσότερες αγελάδες παρά αυτοκίνητα.

Πάντως αν τύχει να την δείτε - με τέτοιο promotion ποτέ δεν ξέρεις - θα παρακολουθήσετε σίγουρα την "εμπνευσμένη" -από το Hollywood - ιστορία, μαζί με το "εμπνευσμένο" - από το cult videogame The Dig - soundtrack και φυσικά και το "εμπνευσμένο" - από τον Daredevil - one sheet του. Δηλαδή συνηθισμένα πράγματα για παραγωγή του Bollywood. Όπως φυσικά θα παρακολουθήσετε και τον πρώτο κινηματογραφικό υπερήρωα που καταφέρνει να είναι καλός τόσο στα άλματα και στις πολεμικές τέχνες όσο και στις χορευτικές του ικανότητες. Αν και βέβαια δε χρειάζεται να δείτε και όλη την ταινία για να το καταλάβετε... αρκεί να ρίξετε μια ματιά εδώ από κάτω.

Αγαπημένος προορισμός των (χολυγουντιανών) διαφημιστών αναδείχθηκε το Sin City, η στυλιζαρισμένη νεονουάρ πόλη που έφερε το pulp στη μεγάλη οθόνη και μας πήρε τα μυαλά, κερδίζοντας τρία απ' τα μεγάλα βραβεια των φετινών Key Art Awards, και μια εύφημο μνεία. Με καλύτερο teaser και trailer για action/adventure ταινία, καλύτερο πακέτο home entertainment, και special recognition γι' αυτές τις αφισούλες που είχαν βγάλει για τον κάθε ένα χαρακτήρα, το Sin City ήταν ο μεγάλος νικητής της διοργάνωσης.


Στις υπόλοιπες αφίσες, το Syriana ανακυρήχθηκε καλύτερη δραματικής ταινίας, το Walk the Line κέρδισε το βραβείο για το καλύτερο teaser poster, το Lord of War, με το πρόσωπο του Cage που σχηματιζόταν από σφαίρες ψηφίστηκε ως καλύτερη αφίσα για Action/Adventure --αν και έφερνε περισσότερο σε drama-- το Batman Begins βραβεύτηκε για το διεθνές του poster, και ο Παρθένος Ετών 40 κέρδισε στον τομέα της κωμωδίας, κερδίζοντας και το βραβείο καλύτερου tagline ("The longer you wait, the harder it gets." To πιάσατε αυτό με το harder ε;).



Δες/Κρύψε τους νικητές όλων των κατηγοριών v

---

Comedy poster, "The 40-Year Old Virgin, Crew Creative Advertising, Universal; Drama poster, "Syriana," The Cimarron Group, Warners; Action Adventure poster, "Lord of War," Art Machine, Lionsgate; Teaser poster, "Walk the Line," Illustrated Teaser #1, Studio Number One, Fox; International film poster, "Batman Begins," Teaser, Vox.Adv, Warners International; Film Festival/Market poster, "72hr Film Shoothout," Indika Entertainment Advertising, MTV World and Asian American.

Comedy trailer, "The Hitchhiker's Guide to the Galaxy: Guide," Aspect Ratio, Buena Vista Pictures; Action Adventure trailer, "Sin City: Trailer #1," The Ant Farm, Dimension; Drama trailer, "Jarhead: Domestic Trailer #1," Universal, Universal; Teaser trailer, "Sin City: Teaster #1," The Ant Farm, Dimension.

Internet Advertising/Movie Website, "Tim Burton's Corpse Bride," BLITZ, Warners.

Comedy TV spot, "Hitch: Dance Off," Aspect Ratio, Columbia Pictures; Action Adventure TV spot, "War of the Worlds: Alarm," Trailer Park, Paramount; Drama TV spot, "Walk the Line: Black," Trailer Park, Fox.

Outdoor advertising, "Charlies and the Chocolate Factory: Building Wrap," Trailer Park, Warners International.

Theatrical standee, "Charlies and the Chocolate Factory," Drissi Advertising, Inc./Trailer Park, Warners.

Best copy line, "The 40-Year-Old Virgin: International," "The longer you wait, the harder it gets," Crew Creative Advertising, Universal.

Best motion graphics, "Lord of War," Mark Woollen & Associates, Lionsgate.

Consumer print ad, "Lord of War," Art Machine/Samuels Advertising, Lionsgate; Trade print ad, "Saw II: Gross Ad," Samuels Advertising/Art Machine, Lionsgate.

Home Entertainment - DVD/VHS packaging, "Saw: DVD Video Box," Art Machine, Lionsgate; Home Entertainment - Special Recognition, "Saw: Uncut Edition," Art Machine, Lionsgate; Home Entertainment - Consumer TV spot, "Alien vs. Predator: Poker," jonnyHal, Inc., 20th Century Fox Home Entertainment International; Home Entertainment - Consumer Audiiovisual, "Sin City: Consumer Trailer #2, 3Oh!5 Creative, Inc., Dimension.

Co-Branded Print, "Chicken Little: Grapple (American Idol),"Get Fit Foods, Walt Disney Pictures; Co-Branded Audiovisual, "Chicken Little: Sears," Y&R Chicago, Walt Disney Pictures.

Special Recognition Print, "Sin City: Character Banners,"BLT & Associates Inc., Miramax/Dimension Films; Special Recognition Audiovisual, "Walk the Line: Internet Trailere One Song," Trailer Park, Fox; International Audiovisual, "Cinderella Man: International Trailer," Intralink Film Graphic Design, Buena Vista International/The Walt Disney Company.

Όπως και να το κάνεις, χρειάζεται μερικά κιλά @@ για να το κάνεις ταινία το πιο σύγχρονο κολαστήριο του πολιτισμένου κόσμου. Και να το βγάλεις και στις αμερικάνικες αίθουσες μέσα σε δημοσιογραφικές επευφημίες.

Ε κι αυτό ακριβώς κάνει ο Michael Winterbottom, σίγουρα ο πιο τολμηρός (και όχι μόνο) ευρωπαίος σκηνοθέτης, αυτή τη περίοδο. Με ένα βιογραφικό που μόνο στον 21ο αιώνα συμπεριλαμβάνει τα Σύνορα του Κόσμου / In This World (2002), τους 24 Hour Party People (2002), τα 9 Songs (2004) και την A Cock and Bull Story (2005). Και ακόμα και γκαβοί θα 'βλεπαν ότι γράφει κινηματογραφική ιστορία όσο καταπιάνεται με θέματα που οι άλλοι δε θα 'ξεραν από που να τα ξεκινήσουν. Και τη γράφει με μια κινηματογραφική πένα που ανανεώνει και δημιουργεί γλώσσες.

Με αφορμή το αμερικάνικο τρέιλερ που βγήκε, λογοκριμένο, στο apple.com πριν καναδυό μέρες, ξαναπιανόμαστε λοιπόν με το πιο πρόσφατο τόλμημα του σκηνοθέτη, να ξαναπιαστεί με την ιστορία των ηθικά ανώτερων βασανιστηρίων. Και πιο συγκεκριμένα με όσα πέρασαν οι "τρεις του Τίπτον" (Shafiq Rasul, Ruhel Ahmed, και Asif Iqbal) βρετανοί πακιστανικής καταγωγής. Που βρέθηκαν.. ερμμ.. τυχαία στο Αφγανιστάν, και όταν τους μάζεψαν οι Aμερικάνοι, τους φιλοξένησαν, όλως ανθρωπιστικώς, για καναδυό χρόνια. Προτού τους στείλουν σπίτι τους, χωρίς να βρουν το παραμικρό εναντίον τους.

Η ταινία έγινε με χρηματοδότηση του Channel 4, που την πρόβαλλε στις 9 Μαρτίου σε ενάμισι εκατομμύριο τηλεθεατές. Την επόμενη μέρα κυκλοφόρησε και στις αίθουσες, σε DVD και στο δίκτυο, "γράφοντας" και μια πρωτιά στη διανομή. Λίγες βδομάδες νωρίτερα είχε παίξει και στο φεστιβάλ του Βερολίνου, όπου κέρδισε την Αργυρή Άρκτο.

Στην Αμερική ξεκινάει, στις 23 του μήνα, με μικρή διανομή, εξαιρετικές κριτικές, και αντιδράσεις και τρικλοποδιές. Και την Τετάρτη προβάλλεται στο 17ο διεθνές φεστιβάλ του Παρατηρητήριου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων. Και η MPAA την αντιμετωπίζει σα τη πιο αιματοβαμένη από καταβολής κινηματογράφου. Χαρακτηρίζοντας το τρέιλερ μη κατάλληλο για (πολύ) ανήλικους και περιορίζοντάς το κι από πάνω, όπως είπα (στη κορφή βλέπεις, φυσικά, το απεριόριστο). Κι απαγορεύοντας και το βασικό πόστερ (πιο πάνω), που βγήκε τελικά σε εκδοχή μόνο με κάτι χέρια δεμένα.

Αν και την έχω δει, περισσότερα για τη ταινία όταν βγει στις ελληνικές αίθουσες.