Ανέβηκε πριν λίγο στο Yahoo! το teaser του τέταρτου Πολύ Σκληρού για να Πεθάνει, που βγήκε στις αμερικάνικες αίθουσες σήμερα πριν το Eragon (2006), όπως περιμέναμε. Και με τη πρώτη ματιά φαίνεται ότι το πρόσεξαν στο στήσιμο αλλά το βιάστηκαν στα CGI.

Update: Τελικά το trailer, μετά από ανεβοκατεβάσματα, βγήκε επίσημα στο Yahoo! δυο μέρες αργότερα, ταυτόχρονα με την αποκάλυψη της επίσημης σελίδας του φιλμ. Και στο εντωμεταξύ οι αντιδράσεις των περισσότερων φαν (που ως συνήθως βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα) ήταν αρνητικές. Κυρίως γιατί το franchise ήθελε ένα καθημερινό μπάτσο που ανέλπιστα (ξανά και ξανά) γίνεται ήρωας, και ένα κλείσιμο του ματιού στο κοινό με ατάκες που να δείχνουν ότι αυτός ο ήρωας ξέρει καλά ότι μπλέκει σε απιθανότητες. Ενώ το teaser σερβίρει απανωτές over the top σκηνές (τμήμα μάλλον μιας σεκάνς), και ένα Bruce Willis που δε θυμίζει τον έστω γερασμένο ευάλωττο ντετέκτιβ των πολύ καλών 16 Blocks (2006) αλλά κάτι σε Vin Diesel στα πολύ κακά xXx. Ακόμα, πάντως, είναι νωρίς για να πει κανείς αν η εμφάνιση του κλιπ οφείλεται στη μισοτελειωμένη επεξεργασία ή τη γυαλιστερή-για-low-budget αισθητική του Len Wiseman των αξιοπρόσεχτων Underworld. Και αν η Fox έχει τεράστια εμπιστοσύνη στη παραγωγή για να τη μετακινεί από τις 29 Ιουνίου στις 4 Ιουλίου απέναντι στους τεράστιους Transformers (2007) ή τη βλέπει σα μια ακόμα τεράστια αρπαχτή.

Η φυλή των αυτοκρατορικών πιγκουίνων φημίζεται για τα γλυκά της τραγούδια ζευγαρώματος, αλλά αυτά της τα έθιμα απειλούνται να αλλάξουν, με την εμφάνιση ενός καραφάλτσου νέου, που έχει όμως εξαιρετικές ικανότητες στο tap dancing. Η γερουσία της φυλής τον διώχνει κατηγορώντας τον για ύβρι που εξόργισε τους θεούς και τους κόψαν τα ψάρια, κι ο νεαρός χορευτής το παίρνει πάνω του να βρει τους άσχημους δίποδους Ξένους με τα περίεργα εξαρτήματα, που είναι και οι πραγματικοί υπεύθυνοι.Η αποδοχή της διαφορετικότητας του καθενός τόσο απ’ τους άλλους όσο κι απ’ τον ίδιο, είναι ένα θέμα πολυπαιγμένο και πολυφορεμένο στο χώρο των κινούμενων. Ακόμα και με το μπαχάρι της νέας γενιάς, που ανατρέπει την παλιά φρουρά. Όμως τυλιγμένο σε τόσο εντυπωσιακό και καλοφτιαγμένο πακέτο, έχει να πλασαριστεί από την εποχή της Πεντάμορφης (1991), τότε που το animation ήταν ακόμα ένα πράμα μαγικό.

Ο δημιουργός του Mad Max (1979), μετά το τραγικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας με το δεύτερο Babe (1998), έχει άλλη μια ευκαιρία να πετύχει στον mainstream κινηματογράφο, και ανταποδίδει τη χάρη στη Warner, παραδίδοντας μια ταινία που κάνει στο χώρο του computer animated, τομή ανάλογη αυτής του Toy Story (1995). Στήνει ένα εκστατικό πανηγύρι αγνών συναισθημάτων και αθώας παιχνιδιάρικης διάθεσης, την ώρα που η ομάδα του κάνει τα απίστευτα στο CG, θέτοντας στην υπηρεσία του μεγαλειώδους σκηνοθετικού του οράματος, εικόνες μεθυστικής ομορφιάς και απίστευτης τελειότητας, που περνά το ψηφιακό animation σε επόμενο επίπεδο. Αποκορύφωμα, ένα πάντρεμα ψηφιακού με live action, που όμοιό του δεν έχει ξαναϋπάρξει. Κι όλα αυτά, με τη συνοδεία του πιο funky, ξεσηκωτικού soundtrack της χρονιάς, που συμπληρώνει ένα πανέμορφο πακέτο, το οποίο μπορεί να είναι λίγο πιο μακρύ απ’ όσο θα έπρεπε, αλλά αναμφίβολα θα λατρευτεί από κοινό, κi Ακαδημίες, και τον μεγαλύτερο αντίπαλο: τον χρόνο.

Σκληροπυρηνικός θιασώτης και καθηγητής των μεθόδων παρακολούθησης της Στάζι στην πρώην Ανατολική Γερμανία των αρχών του ’80, γίνεται άλλος άνθρωπος όταν εν μέσω εφαρμογής τους σε περίπτωση αρεστού στο καθεστώς συγγραφέα, αλλά και πιθανού προδότη, τυχαίνει να έρθει σε επαφή με την τέχνη.Έχοντας φτάσει κάθε γωνιά του κόσμου που έχει οθόνη και φεστιβάλ, κι έχοντας τσακίσει τα ταμεία σε όσες χώρες ξέρουν καλά Γερμανικά, αυτή η ταινία εποχής για την εποχή της Στάζι, δε χρειάζεται πια ιδιαίτερες συστάσεις, ούτε και μαντικές ικανότητες για να μαντέψεις τη ζημιά που θα κάνει φέτος στα Όσκαρ ως μη αγγλόφωνη. Και πιθανότατα, όχι μόνο στην μη αγγλόφωνη κατηγορία τους.

Και γιατί να μην κάνει δηλαδή. Είναι με διαφορά η καλύτερη παραγωγή απ’ όσες μας έχουν δείξει μέχρι ώρας για την καθεστωτική Γερμανία, έχει συναισθηματικό υπόβαθρο αρκετά ψαρωτικό για ταύτιση με το κομμάτι του γερμανικού λαού που υπέφερε απ’ αυτή την τρελή κατάσταση, όντας όμως συγχρόνως και μάλλον η λιγότερο ενοχική, κι έτσι φτιάχνει καλό προφίλ για τη χώρα της. Και χάρη στην εξαιρετική φωτογραφία που βοηθά στο στήσιμο της ατμόσφαιρας, και τις εκπληκτικές ερμηνείες --ειδικά αυτήν του Mühe στο ρόλο του πραχτόρου--, προσφέρει ένα πολύ θελκτικό κι αποδοτικό συνολάκι, που έχει συγκινήσει ουκ ολίγα μεγάλα κανόνια της αμερικάνικης κριτικής. Και πιθανότατα το ίδιο θα κάνει και με την ελληνική. Για κάποιο λόγο βέβαια, όλοι φαίνεται να παραβλέπουν την εντελώς ξεκούδουνη μεταστροφή του κεντρικού χαρακτήρα, η οποία αποτελεί και την καρδιά του σεναρίου, και πλήττει καίρια την αξιοπιστία της δραματουργίας, στερώντας απ’ τις δυνατότητες της ταινίας για διαχρονικότητα. Αλλά δε βαριέσαι, μπορεί να τη θυμόμαστε για τα Όσκαρ της.

Δυο άγνωστες γυναίκες που τα μόνα που έχουν κοινά είναι το χρώμα των μαλλιών και οι ραγισμένες τους καρδιές, ανταλλάσσουν σπίτια για τα Χριστούγεννα, προσπαθώντας να γλιτώσουν απ’ τη μιζέρια και την κατάθλιψη των μοναχικών γιορτών. Και φυσικά τα καταφέρνουν, γιατί οι καθεμιά τους, βρίσκει το άλλο της μισό στην πλευρά του Ατλαντικού της άλλης.Η μπόλικη νοσταλγία του φιλμ και της δημιουργού του για το παλιό καλό Hollywood των μέσων του περασμένου αιώνα, είναι το μοναδικό σωσίβιο για όποιον φοβάται να κολυμπήσει στην καινούρια πισίνα μελιού και σιρωπιού της Nancy Meyers. Και τι διαβολική σύμπτωση, το πόσο ταιριάζει η ατάκα του εκφραστή αυτής της νοσταλγίας στην ταινία, του 90άρη Eli Wallach στο ρόλο υπέργηρου συνταξιούχου σεναριογράφου, για το πώς στις μέρες μας βγαίνουν σε μια βδομάδα, όσες ταινίες έβλεπαν σε έναν ολόκληρο μήνα στις δικές του.

Πάντως απ’ το overkill των 7 ταινιών, ετούτη εδώ είναι η πιο ακίνδυνη. Ανάλαφρη και χαριτωμένη, με ωραίους πρωταγωνιστές, ωραία ρούχα, κι ωραίες μουσικές, προσφέρεται για ένα άνετο διωράκι με ένα άλλο ατομάκι στο πλάι, να του πιάσετε το χεράκι, να γελάσετε, να κλάψετε, και να πείτε στο τέλος ΄τι ωραίο ταινιάκι, αχ’. Ισορροπημένες συγκινήσεις και χαρούλες, χωρίς απαιτήσεις, αλλά και χωρίς εκπτώσεις. Και με την Cameron Diaz, που αφήστε τις κακίστρες να λένε, όσο είναι στην οθόνη είναι ακόμα κουκλάρα.

Το Fast Food Nation: The Dark Side of the All-American Meal του Eric Schlosser κυκλοφόρησε το 2001 και εκτός από λαμπρά διαφωτιστικά δημοσιογραφικά αποσπάσματα που δημοσίευε στο Rolling Stone για χρόνια πριν και αποτελούν τη βάση για οποιοδήποτε σχετικό επιχείρημα πλέον, περιλάμβανε και μια ευρύτερη μελέτη του πως και πόσο επηρρέασε την αμερικάνικη (και όχι μόνο) κουλτούρα η βιομηχανία του γρήγορου φαγητού. Φέτος, δυστυχώς, έγινε και δραματική ταινία από τον Richard Linklater.Ο δημιουργός εδώ και δεκαπέντε χρόνια πάντα ταινιών με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αποφάσισε να κάνει για πρώτη φορά κάτι σε πολιτικό στιλ. Όμως δε τόλμησε να προχωρήσει πέρα από ελαφρό άγγιγμα σε ντοκιμαντέρ, προτιμώντας να παρουσιάσει το βιβλίο σαν ιστορία μυθοπλασίας (και αποδυναμώνοντας έτσι τις εικόνες του). Επιστράτευσε τρεις τουλάχιστο κεντρικές ιστορίες και αρκετές ακόμα περιφερειακές και τις έβαλε να διαπλέκονται σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα, στο πρότυπο του άθλιου Traffic (2000). Αλλά ενώ ο Soderbergh είχε τουλάχιστο την αξιοπρέπεια να κλείνει και καμιά γελοία πλοκή, ο Linklater τις αφήνει να τρέχουν από δω κι από κει και να εξαφανίζονται ξαφνικά σε χαράδρες σα Μεξικανοί σε τρεχάλα να περάσουν τα αμερικάνικα σύνορα. Και παρά το ότι οι guest stars τύπου Bruce Willis ή Avril Lavigne, που εμφανίζονται να πουν καμιά μαλακία τύπου "όλοι πρέπει να τρώμε και λίγα σκατά" ή "οι αγελάδες πρέπει να ζουν ελεύθερες", δίνουν το καλύτερό τους (ή ότι μπορούν αν θες) η εμφάνισή τους απλά αποσπά και επιτείνει τη σύγχυση. Έτσι μένουν κάποιες σκηνές που θα μπορούσαν να παρατεθούν με λεζάντα σε multimedia έκδοση του βιβλίου (αφού αναπαριστούν όσα περιγράφει), και η κάμερα του σκηνοθέτη που σε.. προετοιμάζει, με τη κίνησή της, σε όλη τη διαδρομή ότι θα δεις ντοκιμαντέρ. Για να σου αποκαλύψει στο τέλος, ωμά, ότι τις αγελάδες τις σφάζουν για να τις κάνουν φτηνά μπιφτέκια. Σώπα ρε, μήπως και το κάπνισμα προκαλεί καρκίνο;

Ο Eragon είναι ένας 15χρονος πιτσιρικάς μ’ έναν δράκο ανάμεσα στα πόδια, που εκτός του ότι του άφησε σημάδι όταν τον πρωτοχάιδεψε, τον έχει κάνει και πολύ δημοφιλή με τους κατοίκους της μυθικής χώρας του --ιδιαίτερα με την πριγκίπισσα μιας απ’ τις φυλές της--, οι οποίοι περίμεναν έναν τέτοιο προικισμένο νέο να τους σώσει απ’ την ευνουχιστική καταπίεση του σκοτεινού βασιλιά με το όνομα που δεν κάνει να ξεστομίζουμε.Βγαλμένη κατευθείαν απ’ το μυαλό ενός 15χρονου τότε, κατ’ οίκον εκπαιδευμένου Αμερικάνου, η ιστορία του Eragon είναι το πρώτο κομμάτι της --ανολοκλήρωτης μέχρι ώρας-- τριλογίας της Κληρονομιάς, που εκδόθηκε απ’ την οικογένεια του νεαρού, πριν την ανακαλύψει η εκδοτική Knopf για να την κάνει δεύτερη έκδοση και ν’ αρχίσει να κόβει χρήμα. Και τα δύο βιβλία, έκαναν τη βόλτα τους απ’ τη λίστα των best sellers της New York Times, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είχαν καμιά ιδιαίτερη απήχηση στους κριτικούς, που κατηγόρησαν τον πιτσιρικά για αβασάνιστα δάνεια από Άρχοντες και Πολέμους των Άστρων, και έριξαν το φταίξιμο για την απλοϊκή γραφή στους γονείς του, που δεν ασχολήθηκαν καθόλου με το editing. Δυστυχώς το ίδιο ισχύει και γι’ αυτούς που το ‘καναν ταινία.

Όσο κι αν η εικονογράφηση κινδυνεύει να δώσει αντίθετη εντύπωση, το ψόφιο μιξάζ και το αφελές σενάριο, υπενθυμίζουν ότι την ταινία μπορούν να πάρουν στα σοβαρά, μόνο μικρά παιδιά. Κι όταν λέω μικρά παιδιά, εννοώ μικρότερα των 15, και πάλι παίζει δηλαδή. Με προβλήματα στη συνέχεια, ρυθμό που ανεβοκατεβαίνει με λόξιγκα, ανύπαρκτους χαρακτήρες και διαλόγους φωτοκόπιες, το μόνο που αξιόλογο στην ταινία είναι μερικές καλοστημένες σκηνές δράσεις, που και πάλι μοιάζουν με τηλεοπτική βερσιόν του Άρχοντα. Ο μόνος που καταφέρνει να σωθεί απ’ όλη αυτή την ιστορία, είναι ο Jeremy Irons, αλλά κι αυτός, με μισό ρόλο στη μισή ταινία, μη νομίζεις πως θα μπορέσει να σώσει κι εσένα.

Μη σε ξεγελάει ο πομπώδης τίτλος, αυτό το project δεν αποτελεί ούτε αθλητική ταινία, πόσο μάλλον ντοκιμαντέρ για τον πασίγνωστο ποδοσφαιριστή. Είναι μια φούσκα δηθενιάς ή καλύτερα μια ανεμπνευσμένη αρπαχτή..Δεκαεπτά κάμερες, δύο ομάδες, μία φαλάκρα. Ρεάλ Μαδρίτης εναντίον Βιγιαρεάλ, και σ' ενενήντα λεπτά θα μετρήσεις κάθε τρίχα που απομένει στο ένδοξο κεφάλι. Θέληση και προσωπικότητα δε μας φανερώνεται, ο Zidane κυρίως φτύνει και ιδροκοπάει. Λογικό είναι, έτσι που τρέχει. Είναι λογικό όμως εμείς να τον παρακολουθούμε στενά; Ακόμη και ο πιο φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, δεν έχει όρεξη να δει ένα παιχνίδι που μοντάρεται αποκλειστικά με πλάνα στα οποία ασφυκτιά το σώμα του Zinédine και χάνεται εντελώς η μπάλα. Η φανέλα με το νούμερο 5, οι κάλτσες, το σορτς, τα παπούτσια και λοιπά αξεσουάρ πρωταγωνιστούν σε αυτή την κουραστικότατη ταινία. Ενίοτε και το πράσινο τετράγωνο. Και όλα αυτά σε τεράστια πίξελ, αποτέλεσμα, φαίνεται, των «υψηλής ευκρίνειας φακών ζουμ που χρησιμοποιούνται μόνο από τον αμερικανικό στρατό». Τουλάχιστον, η μουσική κάνει πιο υποφερτά τα πράγματα. Σε νανουρίζει.