Σε μια κοινωνία ανάποδη, όπου η ομοφυλοφιλία είναι η νόρμα και η ετεροφυλοφιλία το κοινωνικά κατακριτέο, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, τολμούν το απαγορευμένο: να τα φτιάξουν. Σοκ.Το ότι θα πας να τη δεις όταν ανοίξει, θα πας. Μετά από τέτοιο πλύσιμο εγκεφάλου με το τραγούδι των C:Real, και μ’ αυτό το πετυχημένο trailer με την παρωδία της Στέλλας (1955), θα μου κάνει μεγάλη εντύπωση να μείνει θέση άδεια στην πρεμιέρα. Το θέμα είναι, τι θα πεις βγαίνοντας, σ’ αυτόν που έμεινε απ’ έξω. Γιατί όσο επιθετικό και πετυχημένο να ‘ναι το marketing, στις μικρές αγορές σαν τη δική μας το μόνο που μπορεί να σου εγγυηθεί, είναι το καλό άνοιγμα. Από ‘κει και πέρα, πρέπει να ‘ναι καλή κι η ταινία. Κι εκεί είναι που θα φανεί η διαφορά του Straight Story απ’ το φετινό ελληνικό hit, 5 Λεπτά Ακόμα.

Κι η πλάκα είναι, ότι ενώ το concept του Straight Story προσφέρεται για απείρως μεγαλύτερα ανοίγματα, δεν κάνει ούτε τη μισή απ’ τη διαδρομή που χρειάζεται για να φτάσει στο σενάριο. Οι αδύναμοι χαρακτήρες του ερμηνεύονται ξυλαγγουριάρικα από τον τσιμιτσελομούρη Ανανιάδη και την άγουρη Μενούτη, οι οποίοι βέβαια έχουν τα δίκια τους έτσι όπως είναι αλυσοδεμένοι στην ατολμία του story. Οποιαδήποτε ιδέα κοινωνικού σχολίου πάει να αιφνιδιάσει την φορμουλαϊκή εξέλιξη, αποφεύγεται επιδέξια με χαζοχαρουμενιές, για να κρατηθεί το εύπεπτο επίπεδο της χαριτωμενιάς, με σάτιρα άγευστη και χιούμορ δίχως παλμό. Και με ηχοληψία χειρότερη κι από τηλεοπτική του ‘80, και πλάνα κλειστά που υποψιάζουν για προβληματικά σκηνικά, απ’ την όλη παραγωγή ξεχωρίζει μονάχα η Μένη Κωνσταντινίδη όταν τα μασάει (τα σκηνικά), κι οι έμπειροι Βλαδίμηρος Κυριακίδης και Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, όταν τα γεμίζουν (που δεν το κάνουν και συχνά).

Με concept σχετικά πρωτότυπο αλλά περιορισμένου ενδιαφέροντος, ένα φιλόδοξο team με επικεφαλής τον Philippe Calderon κινηματογράφησε υλικό ντοκιμαντέρ στην αφρικανική σαβάνα, με στήσιμο και δομή ταινίας καταστροφής και πολέμου.
Αντιμαχόμενα στρατόπεδα αυτά των τερμιτών και των μυρμηγκιών και ενάντια σε όλους η φύση, υποβοηθούμενη από ενέργειες των κινηματογραφιστών. Η βασίλισσα, οι πολεμιστές, οι εργάτες είναι οι χαρακτήρες που παρακολουθούμε σε απειλητικό μέγεθος στο πανί, φωτισμένους ανάλογα με την περίσταση, επί μιάμιση ώρα. Τα φυσικά φαινόμενα καταστρέφουν τη φωλιά των τερμιτών και τότε είναι που βρίσκουν ευκαιρία οι αντίπαλοί τους να επιτεθούν. Το Microcosmos (1996) ίσως ήταν το έναυσμα της ιστορίας, αλλά ο σκηνοθέτης μιλάει για παράλληλες μεταξύ του αυτοματισμού των ζωυφίων και του Metropolis (1927). Εγώ ούτε παιδική ταινία θα την έλεγα, ούτε ταινία για μεγάλους. Περισσότερο κατάλληλη για ειδική μερίδα κοινού που τη βρίσκει με πειράματα κάθε είδους. Τα πειράματα όμως ας είναι λίγο μικρότερα next time.

Άρχισε να κυκλοφορεί, πρώτα στο γαλλικό και μετά στο βρετανικό Yahoo! το δεύτερο teaser για τους κινηματογραφικούς Transformers (2007), μετά το πρώτο του καλοκαιριού που ήταν απλά μια αναγγελία-σπίθα για την έκρηξη promo υλικού στο δίκτυο. Στην αμερικάνικη σελίδα μετράνε ακόμα 6 και βάλε ώρες για να το βγάλουν, και αλλεπάλληλες εκρήξεις προκαλούνται σε όλα τα φόρα από όσους δε μπορούν να δουν το full screen (ή ακόμα και το μικροσκοπικό) βίντεο από ευρωπαϊκά σερβιρίσματα.

Update: Το trailer βγήκε live, με ψηλές αναλύσεις και συγκεκριμένη ημερομηνία ανοίγματος (που έλειπε απ' τις "διεθνείς" εκδοχές), και στη πιο επίσημη από τις επίσημες σελίδες διανομής του, ενώ ταυτόχρονα ανανεώθηκε και η επίσημη σελίδα της ταινίας που προωθεί. Μέσα σε όλη αυτή την επισημότητα σταμάτησαν τα παράπονα για το βίντεο και άρχισαν, επίσημα, για το περιεχόμενό του. Με πιο φωνακλάδες τους φανατικούς της G1 (βλ. τη πρώτη και πιο χοντροκομμένη γενιά αυτοκινητο-ρομπότ που βγήκε στα 80s) και όσους κοιτάνε πίσω και βλέπουν ότι ο Michael Bay έχει καμιά δεκαριά χρόνια να κάνει καμιά ταινία της προκοπής. Πάντως το teaser είναι εντυπωσιακό, ειδικά σε σχέση με τα μισοτελειωμένα που έχουν γίνει η νόρμα πια. Και ειδικότερα αν ισχύει αυτό που γράφει ο σκηνοθέτης στο blog του, και φαίνεται να 'ναι αλήθεια σύμφωνα με τα σενάρια (και εννοώ σενάρια όχι σενάρια) που κυκλοφορούν στο δίκτυο εδώ και μήνες. Πως δηλαδή τις πιο επικές σκηνές τις κράτησαν γι' αργότερα αφού σκοπός, που πέτυχαν σίγουρα, ήταν να δείξουν ότι δε θέλουν να έχουν καμιά σχέση με ηλίθια παιχνιδο-φιλμ. Όπως και να 'χει το βιντεάκι τις αναφορές του στο δεύτερο Jurassic Park από τη μια (ο Steven Spielberg είναι στη παραγωγή) και το.. Μικρό μου Πόνι απ' την άλλη, τις έχει στο τέλος που ο Ironhide βγαίνει απ' τη πισίνα στη πρωτο-μορφή του ψάχνοντας να βρει κανά Fiat 127 να του πιει τη βενζίνη το αντιγράψει.

Συνοψίζοντας τα πολλά που έχουμε πει μέχρι τώρα από τις αρχές Σεπτέμβρη που έσκασε μύτη το trailer του Flags of Our Fathers (2006): Όσο γυρνούσε την ιστορία των σεμνών αμερικανών στρατιωτών που υψώσαν τη σημαία στην Ιβοζίμα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, ο Clint Eastwood αποφάσισε να κάνει και δεύτερη ταινία επιτόπου. Με αφορμή και βάση τα γράμματα και το ημερολόγιο του Tadamichi Kuribayashi που είχε τον ηγετικό ρόλο στην υπεράσπιση του ιαπωνικού ηφαιστειακού νησιού.

Στο δρόμο για τις αναπόφευκτες βραβεύσεις και των δυο ταινιών, εκτός από τους χειρισμούς ώστε να μην ακυρώσει η μια την άλλη, μεγάλο μπλέξιμο έφερε και η ανταγωνιστική διανομή, στις αμερικάνικες πολιτείες, από τη Paramount των Σημαιών και τη Warner των Γραμμάτων (εξαιτίας της εξαγοράς από τη πρώτη της Dreamworks που συμμετείχε στη παραγωγή). Μετά από ατελείωτες διαβουλεύσεις, το τοπίο ξεκαθάρισε όταν οι περισσότεροι των απογόνων, κυρίως στα ταμεία, δεν έδειξαν και ιδιαίτερο ενθουσιασμό για τις σημαίες των προγόνων τους. Αντίθετα, οι κριτικοί τουλάχιστον, υποδέχτηκαν με ασυγκράτητο ενθουσιασμό τα απο-μνημονεύματα των αντιπάλων τους. Και η αλήθεια είναι ότι, εξήντα χρόνια μετά, η σκοτεινή κατάμαυρη θλιμμένη ιστορία των ανθρώπων που πολεμούσαν ξέροντας ότι δε θα ξαναγυρίσουν σπίτια τους, είναι οικουμενικά πιο συγκλονιστική από αυτή ενός μηχανισμού πολεμικής προπαγάνδας που οι ενδιαφερόμενοι θα προτιμούσαν να ξεχάσουν. Όπως και να 'χει, ο γερο-Κλιντ φαίνεται να 'κανε κάτι που, αυτόνομα, ίσως, να πλησιάζει το μεγαλείο των Ασυγχώρητων (1992). Και σίγουρα πια, συνολικά, όπως εγώ τουλάχιστο ήθελα να πιστεύω απ' την αρχή, ένα απ' τα πιο μεγαλόπνοα και σημαντικά project του νέου αιώνα.

Το αμερικάνικο trailer βγήκε χτες στο apple.com. Η ταινία άνοιξε στην Ιαπωνία στις 9 Δεκεμβρίου και αρχίζει να διανέμεται, σε περιορισμένες οθόνες, από τις 20 του μήνα στην άλλη πλευρά του Ειρηνικού.

Βγήκε στο Moviefone και το teaser για τη τρίτη εμφάνιση του πράσινου χοντρού και της παρέας του στη μεγάλη οθόνη. Μια εμφάνιση που αρχικά ήταν να γίνει αυτές τις μέρες αλλά καθυστέρησε για το καλοκαίρι. Και, για άλλη μια φορά, καλύτερα να καθυστερούσε και το βίντεο αφού μοιάζει για εξαμηνίτικο σα τη μηχανή παραγωγής ξερατού του τέλους του.

Το 2004 ο δεύτερος Shrek κάθησε πάνω στον δεύτερο Spider-Man και τον δεύτερο Harry Potter και έγινε η πρώτη σε εισπράξεις ταινία της χρονιάς (και τρίτη όλων των εποχών) στο αμερικάνικο μποξόφις με περίπου $437 εκατομμύρια δολάρια. Αυτό σημαίνει, με το κανόνα που θέλει τις συνέχειες να κόβουν τουλάχιστο ένα μεγάλο ποσοστό των εισιτηρίων των προηγούμενων, ότι θα πέσει κάτω από τα $50 μύρια (και δε θα 'ναι πια δελεαστικό για συνέχισμα) μετά το Shrek 10 κοντά στο 2040. Για τώρα πάντως, η μετατόπισή του από Δεκέμβριο του 2006 στο Μάιο του 2007 σιγουρεύει ότι ο συγκεκριμένος μήνας θα είναι (μάλλον αξεπέραστα) ο μεγαλύτερος στην ιστορία των κινηματογραφικών εισπράξεων, αφού θα του κάνουν παρέα ο τρίτος Spider-Man και οι τρίτοι Πειρατές της Καραϊβικής. Όσο για τη καθυστέρηση, δε ξέρω αν φταίει γι αυτή η δυσκολία να συμπέσουν τα busy schedules της Σταχτομπούτας, της Χιονάτης, της Ωραίας Κοιμωμένης και των υπόλοιπων που μαζεύει η Fiona για να προασπίσουν, σα χελωνονινζάκια ένα πράμα, το βασίλειο από πραξικοπήματα. Όσο να 'ναι πάντως το να συντονίσεις έξι (6) σεναριογράφους, δυο (2) σκηνοθέτες και καμιά δεκαριά (10) τουλάχιστο διάσημες φωνές θέλει το χρόνο του.

Αναμένονται ακόμα, μέχρι και την άλλη βδομάδα, trailer σίγουρα για Fantastic Four: Rise of The Silver Surfer, Rush Hour 3 και Ocean's 13, και πιθανά για Pirates of the Caribbean: At Worlds End, Transformers και The Bourne Ultimatum.

Ανέβηκε πριν λίγο στο Yahoo! το teaser του τέταρτου Πολύ Σκληρού για να Πεθάνει, που βγήκε στις αμερικάνικες αίθουσες σήμερα πριν το Eragon (2006), όπως περιμέναμε. Και με τη πρώτη ματιά φαίνεται ότι το πρόσεξαν στο στήσιμο αλλά το βιάστηκαν στα CGI.

Update: Τελικά το trailer, μετά από ανεβοκατεβάσματα, βγήκε επίσημα στο Yahoo! δυο μέρες αργότερα, ταυτόχρονα με την αποκάλυψη της επίσημης σελίδας του φιλμ. Και στο εντωμεταξύ οι αντιδράσεις των περισσότερων φαν (που ως συνήθως βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα) ήταν αρνητικές. Κυρίως γιατί το franchise ήθελε ένα καθημερινό μπάτσο που ανέλπιστα (ξανά και ξανά) γίνεται ήρωας, και ένα κλείσιμο του ματιού στο κοινό με ατάκες που να δείχνουν ότι αυτός ο ήρωας ξέρει καλά ότι μπλέκει σε απιθανότητες. Ενώ το teaser σερβίρει απανωτές over the top σκηνές (τμήμα μάλλον μιας σεκάνς), και ένα Bruce Willis που δε θυμίζει τον έστω γερασμένο ευάλωττο ντετέκτιβ των πολύ καλών 16 Blocks (2006) αλλά κάτι σε Vin Diesel στα πολύ κακά xXx. Ακόμα, πάντως, είναι νωρίς για να πει κανείς αν η εμφάνιση του κλιπ οφείλεται στη μισοτελειωμένη επεξεργασία ή τη γυαλιστερή-για-low-budget αισθητική του Len Wiseman των αξιοπρόσεχτων Underworld. Και αν η Fox έχει τεράστια εμπιστοσύνη στη παραγωγή για να τη μετακινεί από τις 29 Ιουνίου στις 4 Ιουλίου απέναντι στους τεράστιους Transformers (2007) ή τη βλέπει σα μια ακόμα τεράστια αρπαχτή.

Η φυλή των αυτοκρατορικών πιγκουίνων φημίζεται για τα γλυκά της τραγούδια ζευγαρώματος, αλλά αυτά της τα έθιμα απειλούνται να αλλάξουν, με την εμφάνιση ενός καραφάλτσου νέου, που έχει όμως εξαιρετικές ικανότητες στο tap dancing. Η γερουσία της φυλής τον διώχνει κατηγορώντας τον για ύβρι που εξόργισε τους θεούς και τους κόψαν τα ψάρια, κι ο νεαρός χορευτής το παίρνει πάνω του να βρει τους άσχημους δίποδους Ξένους με τα περίεργα εξαρτήματα, που είναι και οι πραγματικοί υπεύθυνοι.Η αποδοχή της διαφορετικότητας του καθενός τόσο απ’ τους άλλους όσο κι απ’ τον ίδιο, είναι ένα θέμα πολυπαιγμένο και πολυφορεμένο στο χώρο των κινούμενων. Ακόμα και με το μπαχάρι της νέας γενιάς, που ανατρέπει την παλιά φρουρά. Όμως τυλιγμένο σε τόσο εντυπωσιακό και καλοφτιαγμένο πακέτο, έχει να πλασαριστεί από την εποχή της Πεντάμορφης (1991), τότε που το animation ήταν ακόμα ένα πράμα μαγικό.

Ο δημιουργός του Mad Max (1979), μετά το τραγικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας με το δεύτερο Babe (1998), έχει άλλη μια ευκαιρία να πετύχει στον mainstream κινηματογράφο, και ανταποδίδει τη χάρη στη Warner, παραδίδοντας μια ταινία που κάνει στο χώρο του computer animated, τομή ανάλογη αυτής του Toy Story (1995). Στήνει ένα εκστατικό πανηγύρι αγνών συναισθημάτων και αθώας παιχνιδιάρικης διάθεσης, την ώρα που η ομάδα του κάνει τα απίστευτα στο CG, θέτοντας στην υπηρεσία του μεγαλειώδους σκηνοθετικού του οράματος, εικόνες μεθυστικής ομορφιάς και απίστευτης τελειότητας, που περνά το ψηφιακό animation σε επόμενο επίπεδο. Αποκορύφωμα, ένα πάντρεμα ψηφιακού με live action, που όμοιό του δεν έχει ξαναϋπάρξει. Κι όλα αυτά, με τη συνοδεία του πιο funky, ξεσηκωτικού soundtrack της χρονιάς, που συμπληρώνει ένα πανέμορφο πακέτο, το οποίο μπορεί να είναι λίγο πιο μακρύ απ’ όσο θα έπρεπε, αλλά αναμφίβολα θα λατρευτεί από κοινό, κi Ακαδημίες, και τον μεγαλύτερο αντίπαλο: τον χρόνο.