Από το σκηνοθέτη του Hustle & Flow (2005) όπως λέει η αφίσα, και σεναριογράφο όπως συμπληρώνω εγώ, έρχεται ακόμα μια ιστορία με μαύρους νταβαντζήδες και ξανθιές πουτάνες, που φιλοδοξεί προφανέστατα να.. σπάσει τα στερεότυπα.

Σ' αυτό βοηθάει και η προώθηση της Paramount που μάτια έχεις και τη βλέπεις και με ιδιαίτερη ευφορία αναπαράγουμε αφού δεν έχουμε τίποτα εναντίον των στερεοτύπων που συμπερι-λαμβάνουν ξανθιές νυμφομανείς σκύλες δεμένες με αλυσίδες για μαμούθ. Το κάπως ανορθόδοξο στο σπρώξιμο έχει να κάνει με τη διανομή του τρέιλερ σε κάποιες αίθουσες από το φθινόπωρο και το ανεβοκατέβασμα από τότε στο δίκτυο, ακόμα και στην επίσημη σελίδα όπου έτρεχε.. ύπουλα και διαγωνισμός "φτιάξε το δικό σου" (με αποτέλεσμα να μη ξέρεις ποιο είναι ποιο στα γιουτιούμπια). Η (ξαναματ)ανεβασμένη στο site πριν δυοτρεις μέρες εκδοχή, μάλλον είναι και η τελική "ερμηνεύοντας" την ταινία σα σεξο-κωμωδία (και κατά συνέπεια την αφίσα να έχει χιουμοριστική στιλιστική διάθεση). Βέβαια ο (δημιουργός) Craig Brewer έχει ήδη παραδώσει διαπιστευτήρια πιο σοβαρής ενασχόλησης με κοινούς χαρακτήρες, όπως δεν υπονοώ στην εισαγωγή. Και όπως έχει γραφτεί παντού πια η Christina Ricci του 'στελνε γυμνές φωτογραφίες της για να της δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο όταν διάβασε το σενάριο.

Ο Μαυροφιδίσιος Αναστεναγμός, με τίτλο δανεισμένο από μπλουζ ογδόντα χρόνων του "Blind" Lemon Jefferson και θέμα μια άσπρη λυσσάρα που αναγκάζεται να την αλυσοδέσει μέχρι και μαύρος παπούς του παλιού αμερικάνικου νότου, θα κάνει πρεμιέρα, εκτός διαγωνιστικού, στο Sundance που ανοίγει τη Πέμπτη. Και συμπεριλαμβάνει, εντός διαγωνιστικού, ιστορίες βιασμών κοριτσιών από ενήλικες και ενηλίκων από άλογα, όπως ξέρεις ήδη και αναφέρουν εκτενέστερα άρθρα αφιερωματικά στο φεστιβάλ αυτές τις μέρες. Η σημαντικότερη ανεξάρτητη διοργάνωση έχει φέτος για προβολή πρεμιέρας το Chicago 10 (2007) θεματολογίας (αν κατάλαβα καλά γιατί οι πληροφορίες είναι ελάχιστες) σχετικής, έστω και με.. προσθαφαιρέσεις, με τους "Εφτά του Σικάγο".

Ανάμεσα σε πορδές σαν το Eragon (2006) και εξ ατόπου επιτυχίες σαν το Night at the Museum (2006) που δείχνουν ότι το παιδικό fantasy πάει για φούντο εκτός κι αν το προωθούν μονάχα όταν τα πιτσιρίκια ξαμολιούνται στα malls, έσκασε πριν λίγες μέρες (και στιγμιαία) στο δίκτυο, το trailer της ταινίας που κούνησε η Fox μπροστά στη μύτη της Walden Media, για να την ξεκολλήσει απ’ την Disney, που έχει αναλάβει να συγχρηματοδοτήσει όλο το βασίλειο της Νάρνια.

Σε περίπτωση που δεν ξέρεις, η Walden είναι εταιρεία παραγωγής ειδικευμένη σε παιδικές και οικογενειακές ταινίες με έντονα συντηρητική παύλα δεξιά παύλα χριστιανική εσάνς. Η οποία, όπως διαβεβαιώνει ο CEO της εταιρείας, δεν είναι άμεσο συνεπακόλουθο των προτιμούμενων ηθών του πολυεκατομμυριούχου ιδιοκτήτη της, Philip F. Anschutz, γνωστού για τις δωρεές του σε οργανώσεις της χριστιανικής δεξιάς. Και επίσης, ιδιοκτήτη περίπου 20% όλων των αιθουσών της Αμερικής, μέσω της Regal Entertainment Group, της μεγαλύτερης αλυσίδας κινηματογράφων της χώρας, γεγονός που έχει εξασφαλίσει στον Anschutz την ευχέρεια να βοηθά τους σκηνοθέτες του να ακολουθούν το family-friendly όραμα που προσλαμβάνονται να υπηρετήσουν. Για παράδειγμα, είχε απαιτήσει απ’ τον Taylor Hackford να χαλαρώσει την εμμονή του σεναρίου του Ray (2004) στην εξάρτηση του Ray Charles στα ναρκωτικά και τον ποδόγυρο, ωθώντας τον δημιουργό στην παραίτηση. Ο Hackford βέβαια, θυμήθηκε πόσα χρόνια έβλεπε κλειστές πόρτες μέχρι η Walden να του ανοίξει τη δική της, το ξανασκέφτηκε, και νουθετήθηκε για να κερδίσει έξι υποψηφιότητες και δύο Όσκαρ, μαζί με ένα σωρό άλλα βραβεία.

Ύστερα, για τον άνθρωπο που το Fortune είχε αποκαλέσει τον πιο άπληστο executive της Αμερικής, ήρθαν τα Χρονικά της Νάρνια (2005), που του έδειξαν τον δρόμο για τα μεγάλα κέρδη, και φυσικά για την πιο μεγάλη πισίνα ιδεών του σύγχρονου Hollywood: τα βιβλία. Δεμένη με συμβόλαιο με την Penguin Young Readers Group, το παιδικό τμήμα της δεύτερης μεγαλύτερης εκδοτικής εταιρείας στον κόσμο, η Walden όχι μόνο κατάφερε να κολλήσει και την ταμπέλα του εκπαιδευτικού δίπλα στο παιδικό και το οικογενειακό των προϊόντων της, αλλά και να εξασφαλίσει έναν απ’ τους πιο σίγουρους μηχανισμούς στησίματος franchise στη σημερινή showbiz. Και κάπως έτσι ελπίζει να στήσει και το Mr. Magorium’s Wonder Emporium (2007), με μια σειρά βιβλίων να είναι προγραμματισμένα για έκδοση το ερχόμενο καλοκαίρι, που σκοπό θα έχουν να εξοικειώσουν τα παιδάκια με την ιστορία του μαγικού παιχνιδάδικου, του υπεραιωνόβιου ιδιοκτήτη του, και της γλυκιάς κοπελίτσας που θα το κληρονομήσει. Ούτως ώστε, όταν τα ερχόμενα Χριστούγεννα δουν τον Dustin Hoffman με τις άσπρες αρκουδότριχες και το βλέμμα του Ανθρώπου της Βροχής στις αφίσες, να σύρουν τους παππούδες τους στην αίθουσα απ’ τα μπατζάκια.

(Όπως προβλήθηκε στις 12ες Νύχτες Πρεμιέρας)
Τα έξι αταίριαστα μέλη της οικογένειας Hoover αναγκάζονται να ανεχτούν ο ένας τον άλλον, όταν ξεκινούν να διασχίσουν την Αμερική για να πάνε τη μικρή κορούλα στον ονειρεμένο της διαγωνισμό ομορφιάς. Μέσα από «απρόβλεπτες» καταστάσεις που φέρνουν τον καθέναν τους αντιμέτωπο με τον εαυτό του και τον διπλανό του, στο τέλους του δρόμου μαθαίνουν ότι το αίμα νερό δε γίνεται, και είναι ok να είσαι loser.Το Little Miss Sunshine, η πρώτη ταινία ζεύγους διαφημιστικάδων-βιντεοκλιπάδων που έσπασε το ρεκόρ πώλησης στο Sundance με τα $10.5 μύρια που έδωσε η Fox για να την αγοράσει, κι ύστερα λύγισε τα ταμεία για να μαζέψει άλλα 60, είναι η στιγμή που όλοι (θα έπρεπε να) περιμέναμε από τότε που το Sundance έδειξε πώς βγάζεις λεφτά απ’ τους ανεξάρτητους, κι η λέξη «δυσλειτουργικός» έγινε της μόδας στις περιλήψεις ταινιών. Άσχετο το ένα απ’ το άλλο βέβαια. Αν και η ταινία είναι τόσο προβλέψιμα λίστα σουπερμάρκετ για την παράδοση των ανεξάρτητων, όσο ήταν και το Scream (1996) για τα θρίλερ, --με τους αλλόκοτους χαρακτήρες, το road trip, τις απροσδόκητες στάσεις και στροφές, την Θεία Φώτιση στο τέλος του δρόμου--, αυτό που έβαλε κώλους στις πολυθρόνες του Little Miss Sunshine, ήταν βασικά, το ότι έχει πλάκα.

Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να κάνεις πλάκα μέσα σε μια ιστορία με ναρκωτικά, αυτοκτονικούς, Νίτσε, Προυστ, ένα πτώμα κι έναν αέρα ψύχωσης και κατάθλιψης, δίχως να χάσεις αξιοπρέπεια. Θέλει χέρι ελαφρύ στην μπαγκέτα, κι εξαιρετικό cast, σαν αυτό του Little Miss Sunshine, να πιάνει τις νότες και να μπορεί να τις αποδόσει. Και δε μιλάμε για το γλυκόπικρο χιούμορ του Garden State (2004). Μιλάμε για κανονικό, αυθόρμητο, γέλιο-γέλιο. Βέβαια μην περιμένεις να σου αρέσουν όλα τα αστεία. Με την εξαίρεση δυο τύπων που κάθονταν δίπλα μου στην προβολή και είχαν πέσει στο πάτωμα απ’ την αρχή μέχρι που πέσαν οι τίτλοι, στο περισσότερο της ταινίας, το γέλιο ερχόταν απ’ την αίθουσα κατά ομάδες --όπως όταν δοκιμάζεις το surround μ’ εκείνο το ελικόπτερο που πηγαινοέρχεται από ηχείο σε ηχείο. Οπότε μπορείς να πεις ότι έχει από λίγο για τον καθένα. Αλλά το βασικότερο είναι αυτό το κάτι που έχει για όλους, αυτή η γλυκάδα στις μικρές στιγμές ανάμεσα στην πλάκα, εκεί που πέφτει ο τόνος και μένει ο σκελετός της ταινίας. Κι αναγνωρίζεις το τρελό συναίσθημα του πόσο ηλίθια πράγματα μπορείς να κάνεις γι’ αυτούς που αγαπάς, έστω κι αν την περισσότερη ώρα, αυτοί οι ίδιοι μπορούν να σε σπρώξουν στο φόνο. Ξέρεις, αυτό της οικογένειας που λένε;

Μια παρέα σε μια επαρχιακή πόλη της Σουηδίας ξοδεύει το καλοκαίρι λήθης και αφασίας ανάμεσα στο σχολείο και την ενηλικίωση σε... λήθη και αφασία ανάμεσα στο σχολείο και την ενηλικίωση.Ο αποχαιρετισμός στο Φάλκενμπεργκ, και όχι μόνος του (βλ. 2:37 (2006) πιο κάτω), είναι και χαιρετισμός σε όσους θεώρησαν υπερβολή το Χρυσό Φοίνικα και το βραβείο σκηνοθεσίας των Κανών για το Elephant (2003) σε έναν από τους σημαντικότερους αμερικάνους σκηνοθέτες των πρόσφατων χρόνων. Η δημιουργική έκφραση του Gus Van Sant που δεν είχε ιδιαίτερη ανταπόκριση σε γηραλέες νοοτροπίες, επηρέασε, βαθιά και προφανέστατα, νεαρούς μέχρι τα χωριά της Σουηδίας (και όχι μόνο, μη τα ξαναλέω). Επίσης προφανέστατα οι νεαροί, φιλόδοξοι ή μη, συντελεστές δε πήγαν σε καμιά σχολή να μάθουν να κουνάνε τη κάμερα κατά το βόρειο υποχρεωτικό μοντέρνο φυσικό γυμνό τρόπο ή να ποζάρουν έτσι (υποχρεωτικά μοντέρνα κτλ.). Και απλά τη κουνάνε φυσικά ακολουθώντας ένστικτο και πιο μιλητά παραδείγματα, και συμπεριφέρονται μπροστά της με τον ίδιο τρόπο. Η δουλειά που παρέδωσαν, μαζί με προσωπικές αναμνήσεις αποτυπωμένες σε φωτογραφίες και φιλμ 8 χιλιοστών, έφαγε ένα γερό editing από πιο ειδικούς και είναι ανεπανάληπτη από την άποψη ότι καταθέτει την αύρα και τη ψυχή τους. Ιδιαίτερη πλοκή μη περιμένεις και αν υπήρχε τη φάγαν οι ειδικοί πιο πάνω και καλύτερα γιατί οι βαριές, εκτός χαρακτήρα (αλλά εντός επιρροών), απαιτήσεις της προς το τέλος αποδείχτηκαν ασήκωτες για όλους (συμπεριλαμβανομένων και των θεατών). Ούτε και καμιά γυναικεία παρουσία στην οθόνη και κρίμα γιατί από φευγαλέες ματιές έχει πολλές αξιόλογες η πόλη. Στην αίθουσα πάλι, η πλειοψηφία θα 'ναι κοινό για ταινία με νέους ωραίους ξανθούς βόρειους που περιφέρονται γυμνοί από ρούχα στη μισή και συναισθηματικά στην υπόλοιπη, υποθέτω.

Το Αντίο στο Φάλκενμπεργκ ακούστηκε ηχηρά στις Νύχτες Πρεμιέρας όπου κέρδισε τη Χρυσή Αθηνά, στις Μέρες της Βενετίας, στο Τορόντο, και σε άλλα φεστιβάλ. Είναι και η υποψηφιότητα της Σουηδίας στα φετινά Όσκαρ.

Ένας εφοριακός με βαρετή και μετρημένη ζωή αρχίζει ξαφνικά να ακούει να την αφηγείται μια φωνή στο κεφάλι του. Η αφηγήτρια όχι μόνο δε σκάει αλλά δεν έχει και σκοπό να αφηγηθεί τίποτα τελικά καλό.Μετά το απύθμενο Stay (2005), o Marc Forster κάνει άλλη μια δουλειά που όλα σου θυμίζουν κάτι αλλά για το μόνο που μπορείς να 'σαι σίγουρος είναι ότι το αντίγραφο είναι κακό. Στο θέμα του σεναρίου, που υπογράφει ένας πρωτάρης και θα 'λεγα κατά παραγγελία μέχρι που είδα ότι δημιούργησε εξ' ολοκλήρου (βλ. σκηνοθέτησε κιόλας) και το Mr. Magorium's Wonder Emporium (2007), τουλάχιστο οι αναφορές είναι προφανείς. Charlie Kaufman με μια δόση Woody Allen στην έμπνευση, δίνουν ένα αποτέλεσμα χωνεμένο στη κοιλιά και άντε και στη καρδιά που δε μπορεί να μεταδοθεί παραπέρα. Οι τεράστιες λογικές τρύπες είναι απλά.. λογικές τρύπες (και όχι παράλογα λογικές) χωρίς να βρίσκουν άγκυρα σε ρεαλιστικές αντιδράσεις παρά μόνο στο δεύτερο ρόλο της αφηγήτριας. Έτσι οι επιδεικτικές αναφορές του σκηνοθέτη μαζί με τα τεχνολογικά παιχνιδάκια που πετάει και πάλι ξεκάρφωτα πάνω στο φιλμ, λειτουργούν με ένα περίεργο τρόπο θετικά αφού σε αποσπάνε από αυτό που βλέπεις μέχρι να φτάσει να σου σφίξει ξαφνικά το στομάχι (ή να ρευτείς φυσικά). Κύριοι υπεύθυνοι για το ότι ο Forster δε σταμπάρει άλλο ένα έκτρωμα είναι όμως ο Will Ferell που σέβεται με παραδειγματική αξιοπρέπεια ένα ρόλο μαριονέτα(ς) και η λατρεμένη Maggie Gyllenhaal που (μπορεί να μη στήνεται σε λατρεμένες πόζες αλλά) δίνει γοητεία και φυσικότητα στον έρωτα μιας γλυκιάς επαναστάτριας γκομενίτσας για έναν μονοκόμματο εφοριακό που ακούει φωνές. Οι δυο τους γράφουν και υπογράφουν το φιλμ στις σκηνές που έχουν την ευκαιρία να βρεθούν μαζί και να φερθούν σαν άνθρωποι.

To 2:37 διανομής Rosebud βγαίνει σήμερα στις αίθουσες ταυτόχρονα με το Farväl Falkenberg (2006) διανομής Hollywood Entertainment. Και τα δυο φιλμ, σκηνοθετημένα από πιτσιρικάδες με ερασιτέχνες πρωταγωνιστές, ασχολούνται με νεανικά θέματα, στο ίδιο περίπου κλίμα, με τις ίδιες προφανείς επιρροές και παρόμοια πορεία στα διεθνή φεστιβάλ. Και επειδή δεν είναι καν των Τριών Ιεραρχών στις 11 του μήνα απ' όσο ξέρω, δε μπορώ να καταλάβω την απόφαση. Για μένα πάντως πιο χαμένο είναι το εξεταζόμενο που είναι πιο αδύνατο αν και τεχνικά πολύ αρτιότερο.
Ο εικοσάχρονος Αυστραλός Murali Thalluri καταχειροκροτήθηκε λέει στις Κάνες (στο Un Certain Regard) αλλά συνηθίζεται εκεί κάτι τέτοιο (όπως και στη Θεσσαλονίκη) όταν το φιλμ είναι επαρχιώτικο και μαζεύει όλο το χωριό (και μπορεί να ήταν και αυτοί που είχε κουβαλήσει ο Kevin Smith να τον καταχειροκροτάνε, αφού εκφράστηκε θετικά σχετικά). Και καταβρίστηκε στη χώρα του, αφού ισχυρίζεται (χωρίς πολλές αποδείξεις) ότι το 'γραψε σε 36 ώρες αμέσως μετά αφότου προσπάθησε να αυτοκτονήσει, και το αφιερώνει σε μια φίλη του που τα κατάφερε, ώρα Αυστραλίας 2:37, και του 'χε στείλει και κασέτα με το τελευταίο της μήνυμα. Η ίδια υπερβολή (κατα)φαίνεται από κάποιο σημείο και μετά και στο σενάριο που αναλώνεται σε μια σχολική ημέρα και εκτός από τις συνηθισμένες αιμομιξίες, κρυφτομοφυλοφιλίες, και λοιπά, συμπεριλαμβάνει κι ένα τύπο με το ένα πόδι μεγαλύτερο απ' το άλλο. Και δυο ουρήθρες. Και ακράτεια.

Υπερβολική είναι τέλος και η "επιρροή" από τον Ελέφαντα (2003) του Gus Van Sant αν και οι παραγωγοί έπεισαν τον μικρό να το αναγνωρίσει στα credits (με αντάλλαγμα ανάμεσα σε άλλα, υποθέτω, να του φέρουν τον Leslie Shatz που επιμελήθηκε τον ήχο σε όλες τις ταινίες του αμερικανού δημιουργού). Αλλά ό,τι και να σούρεις, για ντεμπούτο παιδιού καλό είναι.

Ατίθαση 18χρονη με ταλέντο στα κασκαντερικά, καταλήγει στο δίλημμα αναμορφωτήριο, ή γυμναστική ακαδημία. Φυσικά διαλέγει το δεύτερο, και έρχεται αντιμέτωπη με την προϊστορία της. Θα καταφέρει να ξαναφτάσει στους τελικούς; Κι αν ναι, θα κερδίσει; Ε;
Ιδανικό για 10χρονα κοριτσάκια που θα συγκινηθούν απ’ τo success story και θα θαυμάσουν την πρωταγωνίστρια, και για όλων των χρονών τα αγοράκια που θα συγκινηθούν απ’ τα κολλητά φορμάκια στα petite κοριτσάκια και θα θαυμάσουν την πρωταγωνίστρια, το Stick It παίρνει τη συνταγή των teen flicks απ’ την αυλή του λυκείου και την πάει στα ταρτάν, κομπλέ με τις κλίκες, τους περιθωριακούς και τον ήρωα με το Ανώτερο Πεπρωμένο. Γέννημα θρέμμα της σεναριογράφου του απολαυστικά χαβαλεδιάρικου camp, Bring it On (2000), το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Bendinger δεν έχει καθόλου μυρωδιά απ’ την αναρχική σκηνοθετική διάθεση του Payton Reed. Κι έτσι, μπλέκει στα αναμενόμενα μονοπάτια των MTVστικων εξάρσεων, με αυτό το άρωμα του κατά-λάθος-‘80s homage μονάχα, να το κρατά στην κρούστα της μάζας των εφηβικών made for TV παραγωγών.