Ανακοινώθηκαν χτες, όπως κάθε χρόνο μια μέρα πριν την αντίστοιχη αποκάλυψη των υποψηφιοτήτων για τα βραβεία της αμερικάνικης ακαδημίας, οι προτιμήσεις των Χρυσών Βατόμουρων για τις ίδιες περίπου βασικές κατηγορίες.

Από την ανοιχτή πρόσκληση, πριν μερικές βδομάδες, για εγγραφή (με το αζημίωτο) στα μέλη με δικαίωμα ψήφου, ήταν φανερό ότι θα σαρώσει φέτος το Βασικό Ένστικτο 2 το οποίο ο John Wilson και η παρέα του αποκαλούσαν χαϊδευτικά από τότε Basically, It Stinks, Too. Η δύσοσμη ταινία είναι φυσικά υποψήφια για καλύτερη χειρότερη του 2006. Παρέα της κάνουν τα Bloodrayne, Lady in the Water, The Wicker Man και ο Little Man που θα 'πρεπε να είναι σε μια κατηγορία μόνος του εκτός συναγωνισμού (και ευτυχώς δε παίχτηκε στην Ελλάδα γιατί θα 'πρεπε να φτιάξουμε μια κλίμακα βαθμολογίας ειδικά γι' αυτόν).

Από τις εφτά (7) υποψηφιότητες του Βρομερού Ενστίκτου οι δυο είναι αποκλειστικότητες της Sharon Stone που φιγουράρει υποψήφια για χειρότερη πρωταγωνίστρια ενώ τα βυζιά της αναγνωρίζονται και στη κατηγορία για χειρότερο δίδυμο (που εδώ που τα λέμε θα μπορούσε να τη συμπληρώσει μόνη της με μάγουλα, μάτια, χείλια, κωλομέρια και βάλε). Ίδιο αριθμό υποψηφιοτήτων έχει, αναμενόμενα, και το Σκατοανθρωπάκι. Ενώ η μεγάλη προσφορά του Tim Allen στο χώρο αναγνωρίστηκε δυστυχώς με μια (1) συγκεντρωτική υποψηφιότητα ως πρωταγωνιστή στα The Santa Clause 3: The Escape Clause, The Shaggy Dog και Zoom. Πάντως ο τρίτος και φαρμακερός Αγιοβασίλης του μάζεψε πέντε (5) συνολικά τιμές.

Πέρσι τα βραβεία είχε σαρώσει το Dirty Love (2005) της Jenny McCarthy. Η φετινή, 27η, απονομή θα γίνει μια μέρα πριν τα Όσκαρ, χωρίς να παρευρεθεί κανένας νικητής αν κρίνεις από το τι γίνεται συνήθως. Στη (φρέσκια από το Πουέρτο Ρίκο) φωτό ο κώλος της Jessica Biel που δεν έχει καμία σχέση με όσους αναφέρθηκαν παραπάνω.

Να λοιπόν τι κινδυνεύεις να πάθεις, όταν κάνεις μεγάλη επιτυχία με genre flick στις ΗΠΑ. Η αμέσως επόμενη ταινία σου, να μπαίνει στον πάγο για καμιά διετία, επειδή μπορεί να μπερδέψει το κοινό γιατί δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με την πρώτη, και να κάνει ζημιά στα sequels της. Όπως ο James Wan κι ο Leigh Whannell, που έγραψαν το σπουδαιότερο success story της γενιάς τους στο Hollywood, εδραιώνοντας το gore overdrive με το Saw (2004). Κι ύστερα κοντέψαν να πνιγούνε στα άντερα που σκορπίσαν στο πανί.

Το Dead Silence (2007), που αρχικά λεγόταν Shhh! κι ύστερα θα λεγόταν Silence αν δεν προλάβαινε τον τίτλο ο Scorsese για την επόμενη ταινία του, είχε γραφτεί και εγκριθεί απ’ τη New Line απ’ όταν το Saw γνώριζε το καινούριο αδερφάκι του απ’ τους ίδιους συγγραφείς, αλλά καινούριο σκηνοθέτη. Και τα γυρίσματά του ξεκίνησαν το πολύ καμιά δεκαπενταριά μέρες μετά το τέλος αυτών του Saw II, το καλοκαίρι του 2005. Κι όλοι υπολόγιζαν, ότι θα το έβλεπαν στις αίθουσες πολύ πριν το Saw III που θα έβγαινε τον Ιούνιο του 2006, και στο οποίο ο Wan δεν είχε και καμιά ιδιαίτερη συμμετοχή ούτε στο σενάριο. Ε, κι όταν το Saw III πλησίαζε, κι ο Wan ετοιμαζόταν για το επόμενο project του το φθινόπωρο, και απ’ το Silence... σιγή, δε θα ‘χαν άδικο να θεωρήσουν την όλη ιστορία ένα απλό bug του imdb. Αλλά φευ, η ταινία υπάρχει, και το trailer κυκλοφόρησε προχτές. Και το προχτές, είναι περίπου 6 μήνες μετά που κυκλοφόρησαν τα πρώτα reports από πριβέ προβολές και ειδικά previews.

Κι όπως λέγαμε πιο πριν και θα ‘χεις καταλάβει κι απ’ το trailer γιατί σιγά μην κάθεσαι να διαβάζεις εμένα τόσην ώρα, αυτά παθαίνεις όταν πας να ξεφύγεις απ’ τη νόρμα σου. Απ’ ό,τι φαίνεται κι ακούγεται, το Dead Silence δεν έχει καμία εξ αίματος συγγένεια με την οικογένεια των Saw. Τόσο πολύ μάλιστα, που ακόμα και το απαγορευμένο, είναι το πιο στεγνό redbanded trailer για θρίλερ που έχει περάσει απ’ τις Μάσες τουλάχιστον. Το στόρι του μεταφυσικού θρίλερ, περιστρέφεται γύρω από έναν κακομοίρη που λαβαίνει πακέτο μια κούκλα εγγαστρίμυθου, η οποία σκοτώνει τη γυναίκα του και της τρώει τη γλώσσα, εκπληρώνοντας την κατάρα της γριάς που του τραβούσε τους μοχλούς, μέχρι να δολοφονηθεί με παρόμοιο τρόπο σ’ ένα κωλοχώρι πριν κάτι δεκαετίες. Ο κακομοίρης ξεκινά να ψάξει την ιστορία, και προφανώς, βρίσκει το φάντασμα της γριάς, στην οποία επίσης αρέσει να τρώει γλώσσες, για να μην της χαλάνε τη νεκρική σιωπή του τίτλου. Εμένα αυτό μου κάνει σε straight to dvd κατάσταση σε στυλ Darkness Falls (2003) και Boogeyman (2004), αλλά οι εξειδικευμένοι λένε πως είναι πολύ ατμοσφαιρικό και δίνει μαθήματα ηχοληψίας και μιξάζ, κι ο αγαπημένος καρατερίστας των δημιουργών, Donnie Wahlberg, το θεωρεί κάτι σαν το Μωρό της Ρόζμαρι (1968). Προφανώς μιλάει για το δεύτερο παιδί της, νόθο του Τσάκι, της Κούκλας του Σατανά. Τώρα, κάνας ψυχαναλυτής να μας μιλήσει για το φετίχ των Wan και Whannell με τις κούκλες, υπάρχει;

Η πρώτη ταινία που πουλήθηκε στο φετινό Sundance, σύμφωνα με τον σημερινό Hollywood Reporter, είναι το Crazy Love (2007) του Dan Klores.

Το τρίτο ντοκιμαντέρ του βετεράνου δημοσιοσχετίστα που επιλέχτηκε για προβολή στη διοργάνωση (και τέταρτο στη σκηνοθετική του καριέρα), πουλήθηκε τελικά στη Magnolia μετά από παρασκηνιακή δημοπρασία στην οποία συμμετείχαν και η ThinkFilm (που παρεμπιπτόντως άφησε ξεκρέμαστους τους Καναδούς σκηνοθέτες με το πέρασμα σε αμερικάνικα συμφέροντα) και η Netflix (που ήταν κι αυτή στα νέα της εβδομάδας με την απόφασή της να περάσει και σε streaming ταινιών). Ο δημιουργός του αποφεύγει να αποκαλύψει και πολλά πολλά για το θέμα στις συνεντεύξεις του, για να σεβαστεί προφανώς όσους θέλουν να σοκαριστούν στη διάρκεια της προβολής, αλλά είναι αναπόφευκτα πασίγνωστο ότι καταγράφει την ιστορία της Linda Riss και του Burt Pugach. Το ζευγάρι ήταν θέμα για μήνες και μήνες στα κουτσομπολιά της Νέας Υόρκης στα τέλη του '50, επειδή ο πετυχημένος δικηγόρος είχε πληρώσει να τυφλώσουν τη πιτσιρίκα με αλισίβα. Και αρκετά χρόνια αργότερα όταν, ασυγκράτητος από φίλους συγγενείς σίδερα φυλακής και μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου, τη παντρεύτηκε τελικά.

Η Magnolia Pictures είναι μια από τις εταιρείες του Mark Cuban και η γενικότερη πολιτική διανομής όλων μαζί (των εταιρειών του) δεν είναι πάντα για το συμφέρον των ανεξάρτητων, όπως είχα γράψει πιο αναλυτικά παλιότερα. Η εναλλακτική επιλογή βέβαια είναι το Χόλιγουντ και ο γιγαντισμός του που συντρίβει τη μεγάλη πλειοψηφία των δημιουργιών για όφελος καναδυό που θα κάνουν τις μεγάλες μπάζες τύπου Little Miss Sunshine (2006), όπως εξηγεί η Manohla Dargis στους New York Times. Και το αποτέλεσμα είναι το Sundance να έχει γίνει.. είδος ταινίας, αφού όλοι φτιάχνουν κάτι για σχέσεις, δυσλειτουργίες, αγωνίες και συμφιλιώσεις, όπως συνοψίζει ο Richard Corliss για το TIME σε ένα άρθρο που μοιάζει με τα γνωστά για τον ξεπεσμό του φεστιβάλ που σερβίρονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή, αλλά δεν είναι και τόσο.

Η δηλωμένη πρόθεση των υπευθύνων να επανακαθορίσουν φέτος το indie film, εκφράστηκε ήδη με την, εντελώς ασυνήθιστη για τα τελευταία χρόνια, πολιτική ομιλία του Robert Redford στην έναρξη. Και την έμφαση στα ντοκιμαντέρ από τη πρεμιέρα ακόμα. Έμφαση σοφή αλλά και αναμενόμενη θα 'λεγες, αφού από το Park City ξεκίνησε και πέρσι η επέλαση του είδους που έδωσε τελικά τις πιο προχωρημένες στιγμές της χρονιάς (και ειδικά αν συμπεριλάβεις και τα ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας), για να το καταγράψει στον απολογισμό του και το AFI. Και μπορεί το πρώτο δείγμα να λέει ότι οι διανομείς προτιμάνε ντοκιμαντέρ τύπου.. Sundance αλλά η καλύτερη επένδυση της Paramount ήταν, τη χρονιά που πέρασε, το An Inconvenient Truth (2006).

Embed This Video | Visit Fox Searchlight

Επίσημη πρεμιέρα αποκλειστικά στις σελίδες.. όλου του δικτύου διάλεξε να κάνει η Fox για το τρέιλερ της νέας ταινίας του Danny Boyle.

Σε ένα ακόμα ορόσημο από αυτά που.. έχουμε βαρεθεί να μετράμε, βάζουμε κι εμείς στην άκρη το δικό μας player για χάρη του πρώτου (και ψιλοάθλιου αλλά ψιλά γράμματα τέτοιες ώρες) embedded player με σφραγίδα μεγάλου studio ή έστω και του παρακατιανού ανεξάρτητου κομματιού του. Έτσι για την ιστορία, τα μεγαλύτερα άλλα ορόσημα που προηγήθηκαν της συγκεκριμένης εξέλιξης ήταν οι διανομές με ανορθόδοξους τρόπους των προπομπών των δεύτερων Πειρατών της Καραϊβικής και του τρίτου Spider-Man. Ε τιποτάλλο δε γράφω για να τιμήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας εσένα που θα το βάλεις στη σελίδα σου, και να ξεπετάξω κι ένα θέμα σε πέντε(ish) λεπτά μια φορά.

Υποφέροντας εδώ και αρκετό καιρό από προβλήματα που είχαν καταπονήσει το σώμα, αλλά όχι το πνεύμα του, απέπνευσε σήμερα το πρωί ο κριτικός κινηματογράφου Μπάμπης Ακτσόγλου, από ανακοπή καρδιάς. Ηταν 53ων. Ο δημοσιογράφος που οι γεννημένοι στα 80s είχαμε συνδέσει άρρηκτα με την ταυτότητα του Αθηνοράματος, ξεχώριζε όπως γράφει και η ομάδα του περιοδικού, ως

αντικειμενικός πάντοτε στην κριτική του, τολμούσε επανειλημμένα να πηγαίνει κόντρα στα ρεύματα της εποχής. Μπορεί να συμφωνούσες ή να διαφωνούσες με την κριτική του Μπάμπη Ακτσόγλου, ήσουν όμως πάντα βέβαιος ότι ήταν μια κριτική έντιμη, τεκμηριωμένη με σαφή κριτήρια. Σε αυτές τις ιδιότητές του οφειλόταν άλλωστε και η ιδιαίτερη, στενή σχέση που είχε διαμορφώσει με τους χιλιάδες φίλους του κινηματογράφου που διάβαζαν κάθε εβδομάδα τα κείμενα του.

Ο Μπάμπης Ακτσόγλου, αφήνει πίσω του σημαντικό έργο, έχοντας συνεργαστεί με περιοδικά όπως τα Οθόνη, Σινεμά και Κινηματογραφικά Τετράδια, και έχοντας υπογράψει μονογραφίες και αφιερώματα σε μεγάλα πρόσωπα και ρεύματα του παγκόσμιου σινεμά, κι εκδόσεις του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Σε ένα ένα απ’ τα πιο συμπαθή κι αγαπητά πρόσωπα της σύγχρονης ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας, ευχόμαστε καλό δρόμο.

Με το In the Bedroom (2001), o Todd Field, έχοντας μέχρι τότε επιφανέστερη στιγμή στη καριέρα του το ρόλο του πιανίστα στα Μάτια Ερμητικά Κλειστά (1999), απέδειξε ότι μπορείς να κάνεις μια ταινία για να τη λατρέψουν οι κριτικοί, και να τη λατρέψουν. Στη δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά, πέντε χρόνια μετά (περίπου όσο σου φαίνονταν ότι κράταγε η πρώτη), το μαύρο χιούμορ δε χρειάζεται να χυθεί μελάνι (ή χρυσάφι) για να αποκαλυφθεί.
Αν υποθέσουμε ότι παραβλέπεις τη μαύρη πρόθεση του Έλληνα μεταφραστή που μετά τα Μυστικά της Κρεβατοκάμαρας έριξε με μεράκι ακόμα περισσότερο μυστήριο και πάθος κι έκανε τον τίτλο Κρυφές Επιθυμίες, τότε το "Little Children" πάνω από ένα ιδρωμένο γυμνό ζευγάρι στην αφίσα, ξεκαθαρίζει από την αρχή τις προθέσεις της ταινίας. Προθέσεις που είχε και το βιβλίο και το ιστορικό του, συν-σεναριογράφου, Tom Perrotta απ' ότι κατάλαβα. Αλλά ο δρόμος προς την υπνηλία του θεατή είναι στρωμένος με.. μαύρες τέτοιες (προθέσεις) όπως λένε. Κύριος υπεύθυνος και εντελώς ανεύθυνος γι αυτό είναι ο σκηνοθέτης. Όπως θα περίμενες έκανε εξαιρετική δουλειά στην επιλογή του καστ σε βαθμό να κινδυνεύει να χάσει το τίτλο του "actor's director", παράσημο ήδη από τη προηγούμενη δουλειά του, για τίποτα πιο δεύτερο όπως "ιδανικός υπεύθυνος casting". Και βασίστηκε και αυτή τη φορά σε αφηγηματικό κορμό που σπείραν άλλοι και είχε και επαγγελματική βοήθεια στο σενάριο. Και έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στις λεπτομέρειες και το βάθος των σκηνών, τον ήχο και τη μουσική στο συμβάδισμα με το ρυθμό, τις εξηγήσεις από τον σπαστικό αφηγητή που όταν εξαφανίζεται νοιάζεσαι περισσότερο μην έπαθε τίποτα απ' ότι για τους χαρακτήρες στην οθόνη, και επιμελήθηκε προσωπικά ακόμα και το τρέιλερ για να δώσει μια υπόσχεση απαράμιλλου στιλιζαρίσματος. Όμως το τρέιλερ οι περισσότεροι το πέρασαν για τίζερ και σε αυτό εξαντλήθηκαν οι πραγματικές εμπνεύσεις. Γυμνή από ανεξάντλητο ταλέντο η ταινία τραβάει έτσι για πάνω από δυο ώρες με τη σάτιρα του Perrotta και την συμπάθεια του Field να αλληλοαναιρούνται χωρίς ποτέ να πλησιάζουν τον Todd Solondz στον οποίο και οι δυο αναφέρονται (και χρησιμοποιούν ακόμα και τη Jane Adams σε ίδιο ρόλο σε παρόμοια σκηνή με αυτή που άνοιγε το Happiness (1998)).

Συνοψίζοντας, η ιστορία έχει να κάνει με διάφορους ενήλικες της αμερικάνικης suburbia, τους συνηθισμένους κερατάδες παιδεραστές και δολοφόνους, που φέρονται υποτίθεται σα μικρά παιδιά. Αλλά οι περισσότεροι που θα τους αρέσει η ταινία δε θα το καταλάβουν καν, και αξίξει να τη δεις για τη σχεδόν συγκινητική προσπάθεια του σκηνοθέτη να σε κρατήσει ξύπνιο. Και τη Kate Winslet που δίνει την ερμηνεία για τα περισσότερα χαρτομάντιλα στη καριέρα της.

Το Νοέμβριο του 2002, η μικρή κωμόπολη της Ζαχάρως, κατέκτησε τα τηλεοπτικά παράθυρα, χάρη στη δέσμευση του δημάρχου, αν κερδίσει, να βρει νύφες στους άντρες της υπό παρακμή επαρχίας του. Το Sugartown, είναι η καταγραφή της υλοποίησης της δέσμευσης.Εμπνευσμένος απ’ αυτήν την αλλόκοτη ανακοίνωση για σαφάρι γυναικών, ο Κίμων Τσακίρης ταξίδεψε ως τη μικρή πόλη πλάι στην αρχαία Ολυμπία, και με μια κάμερα στον ώμο, κατέγραψε την περιπέτεια αυτών των ανθρώπων, και το ξεδίπλωμα των χαρακτήρων τους. Αυτό που προέκυψε, είναι ένα ντοκουμέντο πολλαπλών αναγνώσεων: από το ποιοι και πώς κυβερνάνε σε τούτον τον τόπο, και την ερήμωση της ελληνικής επαρχίας, μέχρι το σε πόσους διαφορετικούς πλανήτες κατοικούν οι άνθρωποι της χώρας μας και πόσο εύκολο είναι να εκμεταλλευτεί κανείς τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τις ελπίδες τους, ή να ξεκινήσει αλισβερίσι λευκής σάρκας συνειδητά, ή ασυναίσθητα, φορώντας του ένα φαινομενικά αφελές προσωπείο.

Ωστόσο, ο Τσακίρης διαλέγει έναν πιο ανάλαφρο δρόμο, προτιμώντας να μείνει στην ιστορία των ανθρώπων αυτών, και όχι στα όσα συνεπάγεται, γεγονός που στο περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, προκάλεσε περισσότερες ενστάσεις απ’ ότι η ίδια η ταινία. Ή το ανάλαφρο σκηνοθετικό της στυλ, που ανά διαστήματα θυμίζει τηλεριάλιτι. Όπως και να ‘χει, το Sugartown, που έρχεται με τις συστάσεις και το βραβείο του κοινού του περασμένου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, αλλά και με το Κρατικό Βραβείο για ντοκιμαντέρ, πρέπει τουλάχιστον να επιβραβευθεί για την ευαισθησία του. Για τον τρυφερό τρόπο που παρουσιάζει το θέμα του --μια ιστορία που είχε σκάσει στα τηλεπαράθυρα για να κανιβαλιστεί με τη γνωστή διάθεση διασυρμού του κουτιού. Και βέβαια, για το ανέλπιστο δώρο που του κάνουν οι πρωταγωνιστές του: ένα μανδύα πηγαίου σουρεαλιστικού χιούμορ, για να σκεπάσει την τρυφερή καρδιά του, και να κάνει το Sugartown την πιο αστεία ελληνική ταινία της χρονιάς.