Ένα παλιό τάνκερ γίνεται καταφύγιο για διάφορους απόκληρους και μια μικρή κοινωνία που φροντίζει ο καπετάνιος. Μετά από μιάμιση ώρα, αφού έχεις γνωρίσει οποιονδήποτε στο πλοίο για να καταλάβεις ότι είναι οποιοσδήποτε τυχαίος, το εγκαταλείπουν όλοι.
Το Ιράν παίζει σε λεπτές ισορροπίες μέσα κι έξω, εδώ και χρόνια. Σα τις Ιρανές σκηνοθέτριες που συμμετέχουν σε δυτικές εμπορικές συζητήσεις με μαντήλες για να πουν ότι στη χώρα τους δε φοράνε μπούρκα. Και ότι πιέζουν το καθεστώς που όμως δεν είναι και τόσο πιεστικό. Και μετά βγάζουν τις μαντήλες και κόβουν βόλτες άνετες να γνωρίσουν τον.. δυτικό πολιτισμό. Το πιο σίγουρο είναι ότι αν ο ιρανικός κινηματογράφος ήταν τόσο αξιόλογος όσο παρουσιάζεται εδώ και χρόνια, κάτι θα 'χε μυριστεί και το Χόλιγουντ. Όπως αν ήταν πήχτρα στους μπαλλαδόρους τα γήπεδά τους, τότε όλο και κάποιος θα καταδέχονταν να παίξει στα ευρωπαϊκά έστω και με αλλόθρησκους. Και το Σιδερένιο Νησί (2005) είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα όλης αυτής της φασαρίας. Νεορεαλισμός (παλιορεαλισμός πια δηλαδή) και άλλες (παλιές) ευρωπαϊκές επιρροές στο μεγαλύτερο μέρος, θεατρικό σενάριο και παίξιμο ιδίως απ' τον καπετάνιο (οι υπόλοιποι απλά δε παίζουν), αλλόκοτα και ξεχασμένα ήθη έθιμα και συνθήκες διαβίωσης αρμονικά συνδυασμένα με δορυφορική τηλεόραση και κινητή τηλεφωνία, άγνωστος δημιουργός. Και εξαιρετικά αμφίβολο αν ο τελευταίος είχε οποιαδήποτε πρόθεση εκτός από το να δέσει κάπως σκηνές που γυρίστηκαν έτσι γιατί φαίνονταν ωραίες και συμβολισμούς που δε συμβολίζουν τίποτα. Αλλά είναι γνωστό ότι κάποιοι τη βρίσκουν να βρίσκουν τι θέλει να πει ο δημιουργός χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το.. δημιουργό. Οπότε γιατί να μπει κι αυτός στον κόπο (να αναρωτηθεί τι κάνει)?

Ανακοινώθηκαν μόλις οι υποψηφιότητες για τα 79α Όσκαρ. Και τα Γράμματα είναι μέσα στις καλύτερες ταινίες. Και έξω φυσικά τα Κορίτσια. Ακολουθούν οι βασικές κατηγορίες, κι ο σχολιασμός στα σχόλια.

Performance by an actor in a leading role
Leonardo DiCaprio - BLOOD DIAMOND
Ryan Gosling - HALF NELSON
Peter O'Toole - VENUS
Will Smith - THE PURSUIT OF HAPPYNESS
Forest Whitaker - THE LAST KING OF SCOTLAND

Performance by an actor in a supporting role
Alan Arkin - LITTLE MISS SUNSHINE
Jackie Earle Haley - LITTLE CHILDREN
Djimon Hounsou - BLOOD DIAMOND
Eddie Murphy - DREAMGIRLS
Mark Wahlberg - THE DEPARTED

Performance by an actress in a leading role
Penélope Cruz - VOLVER
Judi Dench - NOTES ON A SCANDAL
Helen Mirren - THE QUEEN
Meryl Streep - THE DEVIL WEARS PRADA
Kate Winslet - LITTLE CHILDREN

Performance by an actress in a supporting role
Adriana Barraza - BABEL
Cate Blanchett - NOTES ON A SCANDAL
Abigail Breslin - LITTLE MISS SUNSHINE
Jennifer Hudson - DREAMGIRLS
Rinko Kikuchi - BABEL

Best animated feature film of the year
CARS
HAPPY FEET
MONSTER HOUSE

Achievement in directing
BABEL
THE DEPARTED
LETTERS FROM IWO JIMA
THE QUEEN
UNITED 93

Best documentary feature
DELIVER US FROM EVIL
AN INCONVENIENT TRUTH
IRAQ IN FRAGMENTS
JESUS CAMP
MY COUNTRY, MY COUNTRY

Best foreign language film of the year
AFTER THE WEDDING
DAYS OF GLORY (INDIGÈNES)
THE LIVES OF OTHERS
PAN'S LABYRINTH
WATER


Adapted screenplay
BORAT CULTURAL LEARNINGS OF AMERICA FOR MAKE BENEFIT GLORIOUS NATION OF KAZAKHSTAN
CHILDREN OF MEN
THE DEPARTED
LITTLE CHILDREN
NOTES ON A SCANDAL

Original screenplay
BABEL
LETTERS FROM IWO JIMA
LITTLE MISS SUNSHINE
PAN'S LABYRINTH
THE QUEEN

Ανακοινώθηκαν χτες, όπως κάθε χρόνο μια μέρα πριν την αντίστοιχη αποκάλυψη των υποψηφιοτήτων για τα βραβεία της αμερικάνικης ακαδημίας, οι προτιμήσεις των Χρυσών Βατόμουρων για τις ίδιες περίπου βασικές κατηγορίες.

Από την ανοιχτή πρόσκληση, πριν μερικές βδομάδες, για εγγραφή (με το αζημίωτο) στα μέλη με δικαίωμα ψήφου, ήταν φανερό ότι θα σαρώσει φέτος το Βασικό Ένστικτο 2 το οποίο ο John Wilson και η παρέα του αποκαλούσαν χαϊδευτικά από τότε Basically, It Stinks, Too. Η δύσοσμη ταινία είναι φυσικά υποψήφια για καλύτερη χειρότερη του 2006. Παρέα της κάνουν τα Bloodrayne, Lady in the Water, The Wicker Man και ο Little Man που θα 'πρεπε να είναι σε μια κατηγορία μόνος του εκτός συναγωνισμού (και ευτυχώς δε παίχτηκε στην Ελλάδα γιατί θα 'πρεπε να φτιάξουμε μια κλίμακα βαθμολογίας ειδικά γι' αυτόν).

Από τις εφτά (7) υποψηφιότητες του Βρομερού Ενστίκτου οι δυο είναι αποκλειστικότητες της Sharon Stone που φιγουράρει υποψήφια για χειρότερη πρωταγωνίστρια ενώ τα βυζιά της αναγνωρίζονται και στη κατηγορία για χειρότερο δίδυμο (που εδώ που τα λέμε θα μπορούσε να τη συμπληρώσει μόνη της με μάγουλα, μάτια, χείλια, κωλομέρια και βάλε). Ίδιο αριθμό υποψηφιοτήτων έχει, αναμενόμενα, και το Σκατοανθρωπάκι. Ενώ η μεγάλη προσφορά του Tim Allen στο χώρο αναγνωρίστηκε δυστυχώς με μια (1) συγκεντρωτική υποψηφιότητα ως πρωταγωνιστή στα The Santa Clause 3: The Escape Clause, The Shaggy Dog και Zoom. Πάντως ο τρίτος και φαρμακερός Αγιοβασίλης του μάζεψε πέντε (5) συνολικά τιμές.

Πέρσι τα βραβεία είχε σαρώσει το Dirty Love (2005) της Jenny McCarthy. Η φετινή, 27η, απονομή θα γίνει μια μέρα πριν τα Όσκαρ, χωρίς να παρευρεθεί κανένας νικητής αν κρίνεις από το τι γίνεται συνήθως. Στη (φρέσκια από το Πουέρτο Ρίκο) φωτό ο κώλος της Jessica Biel που δεν έχει καμία σχέση με όσους αναφέρθηκαν παραπάνω.

Να λοιπόν τι κινδυνεύεις να πάθεις, όταν κάνεις μεγάλη επιτυχία με genre flick στις ΗΠΑ. Η αμέσως επόμενη ταινία σου, να μπαίνει στον πάγο για καμιά διετία, επειδή μπορεί να μπερδέψει το κοινό γιατί δεν είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα με την πρώτη, και να κάνει ζημιά στα sequels της. Όπως ο James Wan κι ο Leigh Whannell, που έγραψαν το σπουδαιότερο success story της γενιάς τους στο Hollywood, εδραιώνοντας το gore overdrive με το Saw (2004). Κι ύστερα κοντέψαν να πνιγούνε στα άντερα που σκορπίσαν στο πανί.

Το Dead Silence (2007), που αρχικά λεγόταν Shhh! κι ύστερα θα λεγόταν Silence αν δεν προλάβαινε τον τίτλο ο Scorsese για την επόμενη ταινία του, είχε γραφτεί και εγκριθεί απ’ τη New Line απ’ όταν το Saw γνώριζε το καινούριο αδερφάκι του απ’ τους ίδιους συγγραφείς, αλλά καινούριο σκηνοθέτη. Και τα γυρίσματά του ξεκίνησαν το πολύ καμιά δεκαπενταριά μέρες μετά το τέλος αυτών του Saw II, το καλοκαίρι του 2005. Κι όλοι υπολόγιζαν, ότι θα το έβλεπαν στις αίθουσες πολύ πριν το Saw III που θα έβγαινε τον Ιούνιο του 2006, και στο οποίο ο Wan δεν είχε και καμιά ιδιαίτερη συμμετοχή ούτε στο σενάριο. Ε, κι όταν το Saw III πλησίαζε, κι ο Wan ετοιμαζόταν για το επόμενο project του το φθινόπωρο, και απ’ το Silence... σιγή, δε θα ‘χαν άδικο να θεωρήσουν την όλη ιστορία ένα απλό bug του imdb. Αλλά φευ, η ταινία υπάρχει, και το trailer κυκλοφόρησε προχτές. Και το προχτές, είναι περίπου 6 μήνες μετά που κυκλοφόρησαν τα πρώτα reports από πριβέ προβολές και ειδικά previews.

Κι όπως λέγαμε πιο πριν και θα ‘χεις καταλάβει κι απ’ το trailer γιατί σιγά μην κάθεσαι να διαβάζεις εμένα τόσην ώρα, αυτά παθαίνεις όταν πας να ξεφύγεις απ’ τη νόρμα σου. Απ’ ό,τι φαίνεται κι ακούγεται, το Dead Silence δεν έχει καμία εξ αίματος συγγένεια με την οικογένεια των Saw. Τόσο πολύ μάλιστα, που ακόμα και το απαγορευμένο, είναι το πιο στεγνό redbanded trailer για θρίλερ που έχει περάσει απ’ τις Μάσες τουλάχιστον. Το στόρι του μεταφυσικού θρίλερ, περιστρέφεται γύρω από έναν κακομοίρη που λαβαίνει πακέτο μια κούκλα εγγαστρίμυθου, η οποία σκοτώνει τη γυναίκα του και της τρώει τη γλώσσα, εκπληρώνοντας την κατάρα της γριάς που του τραβούσε τους μοχλούς, μέχρι να δολοφονηθεί με παρόμοιο τρόπο σ’ ένα κωλοχώρι πριν κάτι δεκαετίες. Ο κακομοίρης ξεκινά να ψάξει την ιστορία, και προφανώς, βρίσκει το φάντασμα της γριάς, στην οποία επίσης αρέσει να τρώει γλώσσες, για να μην της χαλάνε τη νεκρική σιωπή του τίτλου. Εμένα αυτό μου κάνει σε straight to dvd κατάσταση σε στυλ Darkness Falls (2003) και Boogeyman (2004), αλλά οι εξειδικευμένοι λένε πως είναι πολύ ατμοσφαιρικό και δίνει μαθήματα ηχοληψίας και μιξάζ, κι ο αγαπημένος καρατερίστας των δημιουργών, Donnie Wahlberg, το θεωρεί κάτι σαν το Μωρό της Ρόζμαρι (1968). Προφανώς μιλάει για το δεύτερο παιδί της, νόθο του Τσάκι, της Κούκλας του Σατανά. Τώρα, κάνας ψυχαναλυτής να μας μιλήσει για το φετίχ των Wan και Whannell με τις κούκλες, υπάρχει;

Η πρώτη ταινία που πουλήθηκε στο φετινό Sundance, σύμφωνα με τον σημερινό Hollywood Reporter, είναι το Crazy Love (2007) του Dan Klores.

Το τρίτο ντοκιμαντέρ του βετεράνου δημοσιοσχετίστα που επιλέχτηκε για προβολή στη διοργάνωση (και τέταρτο στη σκηνοθετική του καριέρα), πουλήθηκε τελικά στη Magnolia μετά από παρασκηνιακή δημοπρασία στην οποία συμμετείχαν και η ThinkFilm (που παρεμπιπτόντως άφησε ξεκρέμαστους τους Καναδούς σκηνοθέτες με το πέρασμα σε αμερικάνικα συμφέροντα) και η Netflix (που ήταν κι αυτή στα νέα της εβδομάδας με την απόφασή της να περάσει και σε streaming ταινιών). Ο δημιουργός του αποφεύγει να αποκαλύψει και πολλά πολλά για το θέμα στις συνεντεύξεις του, για να σεβαστεί προφανώς όσους θέλουν να σοκαριστούν στη διάρκεια της προβολής, αλλά είναι αναπόφευκτα πασίγνωστο ότι καταγράφει την ιστορία της Linda Riss και του Burt Pugach. Το ζευγάρι ήταν θέμα για μήνες και μήνες στα κουτσομπολιά της Νέας Υόρκης στα τέλη του '50, επειδή ο πετυχημένος δικηγόρος είχε πληρώσει να τυφλώσουν τη πιτσιρίκα με αλισίβα. Και αρκετά χρόνια αργότερα όταν, ασυγκράτητος από φίλους συγγενείς σίδερα φυλακής και μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου, τη παντρεύτηκε τελικά.

Η Magnolia Pictures είναι μια από τις εταιρείες του Mark Cuban και η γενικότερη πολιτική διανομής όλων μαζί (των εταιρειών του) δεν είναι πάντα για το συμφέρον των ανεξάρτητων, όπως είχα γράψει πιο αναλυτικά παλιότερα. Η εναλλακτική επιλογή βέβαια είναι το Χόλιγουντ και ο γιγαντισμός του που συντρίβει τη μεγάλη πλειοψηφία των δημιουργιών για όφελος καναδυό που θα κάνουν τις μεγάλες μπάζες τύπου Little Miss Sunshine (2006), όπως εξηγεί η Manohla Dargis στους New York Times. Και το αποτέλεσμα είναι το Sundance να έχει γίνει.. είδος ταινίας, αφού όλοι φτιάχνουν κάτι για σχέσεις, δυσλειτουργίες, αγωνίες και συμφιλιώσεις, όπως συνοψίζει ο Richard Corliss για το TIME σε ένα άρθρο που μοιάζει με τα γνωστά για τον ξεπεσμό του φεστιβάλ που σερβίρονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή, αλλά δεν είναι και τόσο.

Η δηλωμένη πρόθεση των υπευθύνων να επανακαθορίσουν φέτος το indie film, εκφράστηκε ήδη με την, εντελώς ασυνήθιστη για τα τελευταία χρόνια, πολιτική ομιλία του Robert Redford στην έναρξη. Και την έμφαση στα ντοκιμαντέρ από τη πρεμιέρα ακόμα. Έμφαση σοφή αλλά και αναμενόμενη θα 'λεγες, αφού από το Park City ξεκίνησε και πέρσι η επέλαση του είδους που έδωσε τελικά τις πιο προχωρημένες στιγμές της χρονιάς (και ειδικά αν συμπεριλάβεις και τα ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας), για να το καταγράψει στον απολογισμό του και το AFI. Και μπορεί το πρώτο δείγμα να λέει ότι οι διανομείς προτιμάνε ντοκιμαντέρ τύπου.. Sundance αλλά η καλύτερη επένδυση της Paramount ήταν, τη χρονιά που πέρασε, το An Inconvenient Truth (2006).

Embed This Video | Visit Fox Searchlight

Επίσημη πρεμιέρα αποκλειστικά στις σελίδες.. όλου του δικτύου διάλεξε να κάνει η Fox για το τρέιλερ της νέας ταινίας του Danny Boyle.

Σε ένα ακόμα ορόσημο από αυτά που.. έχουμε βαρεθεί να μετράμε, βάζουμε κι εμείς στην άκρη το δικό μας player για χάρη του πρώτου (και ψιλοάθλιου αλλά ψιλά γράμματα τέτοιες ώρες) embedded player με σφραγίδα μεγάλου studio ή έστω και του παρακατιανού ανεξάρτητου κομματιού του. Έτσι για την ιστορία, τα μεγαλύτερα άλλα ορόσημα που προηγήθηκαν της συγκεκριμένης εξέλιξης ήταν οι διανομές με ανορθόδοξους τρόπους των προπομπών των δεύτερων Πειρατών της Καραϊβικής και του τρίτου Spider-Man. Ε τιποτάλλο δε γράφω για να τιμήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας εσένα που θα το βάλεις στη σελίδα σου, και να ξεπετάξω κι ένα θέμα σε πέντε(ish) λεπτά μια φορά.

Υποφέροντας εδώ και αρκετό καιρό από προβλήματα που είχαν καταπονήσει το σώμα, αλλά όχι το πνεύμα του, απέπνευσε σήμερα το πρωί ο κριτικός κινηματογράφου Μπάμπης Ακτσόγλου, από ανακοπή καρδιάς. Ηταν 53ων. Ο δημοσιογράφος που οι γεννημένοι στα 80s είχαμε συνδέσει άρρηκτα με την ταυτότητα του Αθηνοράματος, ξεχώριζε όπως γράφει και η ομάδα του περιοδικού, ως

αντικειμενικός πάντοτε στην κριτική του, τολμούσε επανειλημμένα να πηγαίνει κόντρα στα ρεύματα της εποχής. Μπορεί να συμφωνούσες ή να διαφωνούσες με την κριτική του Μπάμπη Ακτσόγλου, ήσουν όμως πάντα βέβαιος ότι ήταν μια κριτική έντιμη, τεκμηριωμένη με σαφή κριτήρια. Σε αυτές τις ιδιότητές του οφειλόταν άλλωστε και η ιδιαίτερη, στενή σχέση που είχε διαμορφώσει με τους χιλιάδες φίλους του κινηματογράφου που διάβαζαν κάθε εβδομάδα τα κείμενα του.

Ο Μπάμπης Ακτσόγλου, αφήνει πίσω του σημαντικό έργο, έχοντας συνεργαστεί με περιοδικά όπως τα Οθόνη, Σινεμά και Κινηματογραφικά Τετράδια, και έχοντας υπογράψει μονογραφίες και αφιερώματα σε μεγάλα πρόσωπα και ρεύματα του παγκόσμιου σινεμά, κι εκδόσεις του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Σε ένα ένα απ’ τα πιο συμπαθή κι αγαπητά πρόσωπα της σύγχρονης ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας, ευχόμαστε καλό δρόμο.