Γνωστή από πολύ μικρή στη πατρίδα της τον Καναδά χάρη στη τηλεόραση, η Sarah Polley έγινε διεθνής φαντασίωση (τουλάχιστο των σινεφίλ πορνόγερων) με τον πρώτο της ενήλικο ρόλο, αυτόν της.. πιτσιρίκας στο Γλυκό Πεπρωμένο (1997). Και διατηρεί ένα προφίλ εύθραυστης δυναμικής φευγάτης ψαγμένης (και ενίοτε εκούσια.. αγαπημένης από διάφορα τεράστια τρολ) που ενισχύθηκε με τη μικρού (για την ακρίβεια μισού) μήκους ταινία της I Shout Love (2001), με τίτλο δανεισμένο από ποίημα του Milton Acorn. Ταινία που τη καταξίωσε και ως δημιουργό (δημιουργιών με εύθραυστες δυναμικές φευγάτες ψαγμένες πρωταγωνίστριες).

Τα δικαιώματα της συγκεκριμένης παραγωγής έχει το IFC και όπως θα περίμενες τη προγραμματίζει συχνά πυκνά τα ξημερώματα στα καλωδιακά. Φέτος αποτελεί και το αφιέρωμα του Film Threat στη γιορτή της σοκολάτας. Η ιστορία της υποκριτικής σχιζοφρενικής εκβιαστικής παρανοϊκής ποδηγετικής και έσχατα αγαπησιάρικης συμπεριφοράς μιας γυναίκας τη τελευταία μέρα του χωρισμού, είναι έκτακτη και σαν επιλογή και σα δουλειά και σαν υπόδειγμα διαγωγής σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί στη πραγματικότητα η μεγάλη πλειοψηφία των θηλυκών διάγει πολύ πολύ (και συνήθως.. πιο πολύ) χειρότερα, όπως ξέρεις.

Στη πέμπτη του χρονιά το ελληνικό φεστιβάλ περιθωριακών θρησκειών ενηλικιώθηκε. Δεν έλειψαν και φέτος τα σκουπίδια που έγιναν λατρεία, ούτε οι παιδικοί ήρωες που γάμαγαν εκεί που δεν τόλμαγε ο Γιώργος Θαλάσσης, άνοιγαν τα πόδια πιο εύκολα από τη Κατερίνα και δέρναν πιο καλοκάγαθα από τον Σπίθα. Αλλά τα πραγματικά αστέρια του προγράμματος στο Gagarin 205 ήταν οι πραγματικά καλτ δημιουργίες του Γιώργου Νούσια και του Πάνου Κούτρα. Καλτ με την έννοια της δουλειάς που απευθύνεται, σκόπιμα (στις συγκεκριμένες περιπτώσεις) ή τυχαία, σε κοινό που έχει την ευφυία και τη διανοητική ευρύτητα και ευελιξία να την αγαπήσει φανατικά.

Ο σκηνοθέτης του Κακού (2005) ήταν στη προβολή της Παρασκευής για να θυμίσει ότι το πρώτο ελληνικό ντιβιντί για να τρομάζεις τη γιαγιά σου θα το βρίσκεις σε λίγες μέρες στα κλαμπ της γειτονιάς (και να μας πει βιαστικά, προτού βγάλει πάλι τη κάμερά του ο verbal, για τα μελλοντικά του σχέδια που δε θα αργήσουν να ανακοινωθούν). Ο εμπνευστής της Επίθεσης του Γιγαντιαίου Μουσακά (1999) δεν εμφανίστηκε το Σάββατο, παρόλο που το συνήθιζε στις σπάνιες προβολές της πάντα με γαλλικούς υπότιτλους (όπως πριν καναδυό χρόνια στο Γαλλικό Ινστιτούτο που τον είχαμε πετύχει) --μάλλον τον κυνηγάνε ακόμα οι πιστωτές της, ακόμα πιο καλτ εκ των πραγμάτων πια, Αληθινής Ζωής (2004).

Κατά τα άλλα η Τσιτσιολίνα απογοητεύτηκε από τη θερμότητα του ελληνικού κοινού (μάλλον γιατί μέχρι να της χουφτώνουν τα βυζιά πάνω στο χορό τόλμαγαν), τραγούδαγε playback και ευτυχώς δε γδύθηκε, αλλά όποιος τη θεωρεί γραφική γεννήθηκε χτες κι έχει μεγαλώσει μόνο η γλώσσα του. Και ο Σάκης Ρουβάς του Πειραιά ήταν εκεί και έγινε.. σύνθημα. Και ο πρωτοπαλαιστής Απόστολος Σουγκλάκος δεν ήταν εκεί αλλά αποθεώθηκε και μας έλειψε.

Μετά από το εξαιρετικό teaser πριν δυο μήνες ακριβώς, και σχετικά καθυστερημένα, βγήκε στις αμερικάνικες αίθουσες πριν το Hannibal Rising (2007) και στο Yahoo! Movies, το trailer του sequel του remake των μεταλλαγμένων του Wes Craven. Και με τη πρώτη ματιά, αυτό που λείπει, στα credits τουλάχιστο, είναι ο.. σκηνοθέτης.

Αυτό που χρειάζεται, προφανώς, να ξέρεις για τη ταινία λοιπόν είναι ότι αποτελεί παραγωγή του WES CRAVEN, βασίστηκε σε χαρακτήρες που δημιούργησε ο WES CRAVEN και το σενάριο επιμελήθηκε ο WES CRAVEN. Και όπως επίσης φαίνεται στο τρέιλερ, η οικογένεια των προηγούμενων λόφων με γατίσια όραση δεν αφορά καθόλου τη συνέχεια (αν και αρχικά ήταν στις προθέσεις του WES CRAVEN απ' ότι ψιθυρίζεται). Ούτε το sequel των πρώτων λόφων με αετίσια μάτια αφορά καθόλου τη συνέχεια, αφού το The Hills Have Eyes Part II (1985) έχει αποκηρυχτεί από τον ίδιο τον WES CRAVEN ως αρπαχτή. Άρα βρισκόμαστε μπροστά σε μια σοβαρή παραγωγή που καλύπτει την επιτακτική σου ανάγκη για περισσότερα στραβάδια που δε μπορούν να πετύχουν ούτε λόφο (αόμματο ή άλλως) και, φυσικά, για περισσότερο WES CRAVEN. Τη χαριστική βολή στις όποιες ελπίδες για κάτι καλό μπορεί να έχεις ακόμα, για να μη στις βιάσει κάνας μεταλλαγμένος και έχουμε κι άλλες συνέχειες, τη δίνω επισημαίνοντας ότι ούτε ο Alexandre Aja ήταν αρχικά στα σχέδια του WES CRAVEN να πάρει και πολλά credits (για το περσινό remake). Αλλά τελικά η εξαιρετική του δουλειά αναγνωρίστηκε από τα test screenings ακόμα και τα έλαβε. Ε και test screenings έχουν γίνει ήδη πολλά για το 2, αφού ανοίγει τον άλλο μήνα (και όλη τη μνεία την έχει ο WES CRAVEN πόσες φορές θα το πω ακόμα).

Το μόνο λοιπόν που φαίνεται να μένει από αυτή την ιστορία είναι το εμπνευσμένο teaser και το εξίσου εμπνευσμένο Insect Eyes του Devendra Banhart που ακούγεται και στον θεατρικό προπομπό. Και η φασαρία που έγινε με το πρώτο προωθητικό πόστερ, όταν κρίθηκε πολύ.. σπαρταριστό (αυτό το μέσα στο τσουβάλι δηλαδή) από την MPAA, με αποτέλεσμα να αντικατασταθεί από ψόφιες εκδοχές.

Μαζί με το El Espinazo del Diablo (2001) που προηγήθηκε και το 3993 (2009) που έπεται, ο Λαβύρινθος του Πάνα (2006) συμπληρώνει μια τριλογία ιστοριών με φαντάσματα, τέρατα και μικρά παιδιά κατά τον Ισπανικό Εμφύλιο. Από έναν Μεξικανό σκηνοθέτη που μαζί με τους συμπατριώτες του Alfonso Cuarón και Alejandro González Iñárritu αποτελούν ξεκάθαρα πια τους τρεις φίλους που αλλάζουν τον δυτικό κινηματογράφο, όπως λέμε εδώ και μήνες (και μήνες).
Για μένα ξεκάθαρο είναι και ότι η δεύτερη ταινία αυτής της ιδιότυπης σειράς αποτελεί ορόσημο αλλά όχι σημάδι. Καταξιώνει το δημιουργό, ως "χρυσή" τομή ανάμεσα στη Ράχη του Διαβόλου (2001) και την αμερικάνικη περίοδό του που επακολούθησε με τα Blade II (2002) και Hellboy (2004). Αλλά το πρώτο ήταν ανυποχώρητο στις διακριτικές αλληγορίες, τον υποβλητικό τρόμο, και την αγάπη για τους χαρακτήρες του. Και τα δεύτερα σημάδεψαν τη χορογράφηση και την ίδια τη τρίτη διάσταση χάρτινων και φανταστικών ηρώων, ειδικά σε παραγωγές μικρομεσαίου προϋπολογισμού. Ενώ στον Λαβύρινθο ο Del Toro απευθύνεται σε όσους δε πιάσαν την ιδιοφυία του, τρίβοντάς τους την στη μούρη. Η ιστορία μικρών παιδιών (με την οποία ξεκίνησε η τριλογία) γίνεται ιστορία για μικρά παιδιά, κυριολεκτικά, μέσα από τα μάτια της μικρής της πρωταγωνίστριας που χτίζει τον δικό της κόσμο για να ξεφύγει από τη (και να ξαναβαπτιστεί στην) φρίκη του πραγματικού. Μια ιστορία για μικρούς αστούς επιπλέον, που βλέπουν εξωτικές τις αγροτικές περιοχές και μόνο βαναυσότητες σε ταξικές πάλες. Μια ιστορία για μικρούς γερασμένους (πνευματικά) αστούς τέλος, που προτιμούν τα τέρατά τους χωρίς υπόβαθρο κουλτούρας που αδυνατούν να κατανοήσουν, και (τη βία και) τον τρόμο, κυριολεκτικά, θολό και άκαρδο για να τον αποκηρύξουν ως εξωπραγματικό και μη ανθρωπιστικό.

Τρία σε ένα, και πορνογραφικά στημένο (κι όπως θες ερμήνευσέ το αυτό) το φιλμ είναι πολύ καλή πρόταση για όλους, όπως το βλέπεις και περισσότερο. Αλλά θα το χωνέψεις πιο εύκολα αν δε στάθηκες και πολύ στις προηγούμενες δουλειές του σκηνοθέτη.

Δημοφιλής τηλεοπτικός κωμικός ξεκινά μισοαστεία μισοσοβαρά, να βάλει υποψηφιότητα για Πρόεδρος των ΗΠΑ και, ω του θαύματος, κερδίζει. Πριν ακόμη ορκιστεί όμως, έρχεται αντιμέτωπος με τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος απ' τις πολυεθνικές. Οι οποίες δεν αστειεύονται ούτε στις κωμωδίες.Βασισμένος στο γεγονός ότι όλο και περισσότεροι τηλεθεατές προτιμούν να μαθαίνουν τις ειδήσεις τους από κωμικούς όπως ο Jon Stewart, ο John Letterman κι ο Γιώργος Λιάγκας, ο Barry Levinson επιστρέφει στην πολιτική σάτιρα δέκα χρόνια μετά το Wag the Dog (1997) και είκοσι μετά το Καλημέρα Βιετνάμ (1987). Και απ' ό,τι φαίνεται η δεκαετία είναι καλό διάστημα να βάζεις σελιδοδείκτη στην πολιτική πραγματικότητα. Χωρίς όμως το ρομαντισμό της πρώτης ταινίας και τη μεθοδικότητα της δεύτερης, το Man of the Year είναι ο αδύναμος αδερφός της τριπλέτας, που βασίζεται στα καμώματα του Robbin Williams και το χιούμορ του κόνσεπτ για να κρατηθεί όρθιο, ενώ η δραματουργία δεν έχει αρκετό ψαχνό για να στηρίξει την πλοκή, που αν και έχει μερικές μικρές απροσδόκητες εμπνεύσεις, πριν τα μισά ακόμα, ψάχνει τρόπο να περπατήσει στον αέρα.

"Ο Αντρέας είναι ένας νέος µοναχικός ταξιτζής, κοµµάτι µιας σύγχρονης χαοτικής µεγαλούπολης, χτισµένης από τις ιστορίες των ανθρώπων που µπαινοβγαίνουν στο ταξί, ιστορίες µέσα από τις οποίες ο Ανδρέας ζει τη δική του ζωή. Η τυχαία συνάντησή του µε τη Μαρία, µια γοητευτική και µυστηριώδη γυναίκα, τον κάνει να ζήσει τη δική του ιστορία, οδηγώντας τον όµως παράλληλα σ’ ένα επικίνδυνο παιχνίδι ζωής και θανάτου, όπου τα όρια της αλήθειας και του ψέµατος, του πάθους και του µίσους είναι δυσδιάκριτα."
Αντέγραψα παραπάνω το blurb του φιλμ γιατί η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι και πολλές λεπτομέρειες από τη πλοκή, από τότε που τρακάρησα μαζί της στη Θεσσαλονίκη. Ένας ταξιτζής γνωρίζει μια μοιραία γυναίκα όπως λέει και αυτή τον ωθεί στα όρια, τα οποία υποτίθεται θέλει να παραβιάσει οριστικά. Και βρίσκει και μια άλλη που δε του ζητάει και πολλά στο εντωμεταξύ. Κάπως έτσι και δεν έχει και πολύ σημασία, αφού αυτό που ξεχώρισε τη ταινία στο φεστιβάλ και έφτασε να τη βγάλει μέχρι τις αίθουσες είναι οι ερμηνείες, ειδικά του Τάσου Νούσια, που στέκονται πολύ πάνω από το ύψος των περιστάσεων. Περιστάσεις που περιγράφονται, και διαγράφονται και στο πανί, ως αιματηρά φτωχές και εξαιρετικά φιλόδοξες. Δυστυχώς, για παράδειγμα, ο σκηνοθέτης δεν έχει ούτε τον προϋπολογισμό ούτε τις δυνατότητες να δώσει αίσθηση υπερβολικής ταχύτητας ούτε επιπέδου βιντεοπαιχνιδιού του '80 (με δυο ασπρόμαυρες λωρίδες να αναβοσβήνουν και να ανεβοκατεβαίνουν). Το πως κατάφερε όλους τους συμμετέχοντες να πιστέψουν αυτό το project (και πως κατάφερε να τους μαζέψει καν) το εξήγησε ο ίδιος, σε σχετική μου ερώτηση, με την εμπειρία του στον θεατρικό χώρο.

Οικογένεια με ζόρια, μετακομίζει σε μεγάλο αγρόκτημα για να ζήσει με ηλιόσπορους, όπου τους καλωσορίζουν φαντάσματα, τα οποία βλέπει μόνο το μικρό παιδάκι που δεν έχει ακόμα μιλήσει, γιατί είναι αθώο κι ανέγγιχτο. Σύντομα το plot point εγκαταλείπεται, για να μπορέσει να τα δει η έφηβη κόρη, την οποία θα τρομοκρατούν, αλλά κανείς δε θα πιστεύει. Εκτός ίσως απ' αυτόν τον περίεργο ξένο που εμφανίζεται ξαφνικά για να βοηθήσει στο χωράφι.Μόνιμοι κάτοικοι Αμερικής πια, οι αδερφοί Pang που άφησαν το στίγμα τους στα δυτικά multiplex με το Μάτι (2002) και τα sequels του, παρατάνε όποια προσχήματα διακριτικότητας είχαν μέχρι τώρα, για να κατασκευάσουν το κλασσικό πια μετρίου βεληνεκούς αμερικάνικο μεταφυσικό θρίλερ. Δίχως καμία λεπτότητα ούτε στο σενάριο, και κυρίως ούτε στην ηχητική μπάντα, κάνουν ό,τι μπορούν για να πετύχουν εύκολα τρομάγματα, και μάλιστα τόσα πολλά και τόσο συχνά, που καταλήγουν τόσο βαρετά και προβλέψιμα και κωμικά, όσο και το μνημειωδώς the-butler-did-it τελικό twist. Κι όχι τίποτ' άλλο, αλλά οι Ασιάτες ξέρουν να φτιάξουν ατμόσφαιρα, κι απ' το πρώτο κιόλας set piece αντιλαμβάνεσαι ότι ξέρουν και τι να κάνουν την κάμερα. Κρίμα όμως που τους βάλαν να δουλέψουν χωρίς σενάριο.