Νεαρή κοπέλα ζει κάθε μέρα της σαν την τελευταία, γιατί πολύ πιθανότατα θα είναι, και παρασέρνει στη θύελλά της δυο συμπατριώτισσες Γιουγκοσλάβες που βρίσκει στη Ζυρίχη, θυμίζοντάς τους ξανά, πώς είναι να βάζεις στην καθημερινότητά σου λίγο πάθος. Όπως τότε, που ζούσαν ακόμα στη διαλυμένη σήμερα χώρα τους.Σε παρόμοιο μήκος κύματος με την βραβευμένη στο Βερολίνο Grbavica (2006), η ταινία της Andrea Staka εξερευνά τις επιπτώσεις της βαλκανικής αναμπουμπούλας και της διάλυσης της πρώην Γιουγκοσλαβίας στις ζωές των ανθρώπων της, μέσα από τη γυναικεία ματιά τριών μεταναστριών. Aν και χωρίς το αβαντάζ της Αρκούδας, η Φροϊλάιν βραβεύθηκε ωστόσο με το λιγότερο χλιδάτο βραβείο της Χρυσής Λεοπάρδαλης στο Λοκάρνο, και έκανε ιδιαίτερο γκελ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, χάρη κυρίως στις δυνατές ερμηνείες του πρωταγωνιστικού πυρήνα, που βοηθά να στηθεί ένα γαϊτανάκι αλληλεπιδράσεων κι αλληλοαποκαλύψεων των τριών διαφορετικών γενεών μεταναστριών. Οι τρεις τους, κάποτε συμπατριώτισσες αλλά πλέον αλλοεθνείς, μοιράζονται αναμνήσεις αλλά όχι βιώματα, αφετηρίες αλλά όχι προορισμούς και οι διαφορετικές κοσμοθεωρίες τους οδηγούν αναπόφευκτα σε μια πολιτισμική σύγκρουση που θα προσπαθήσει να τις φέρει στην πολυπόθητη μέση οδό, κι εσένα θα σε κρατήσει στην ιστορία τους, γιατί η προαποφασισμένη πορεία τους είναι διακριτικά καθοδηγούμενη απ' τη σκηνοθέτιδα με τη Γιουγκοσλάβικη καταγωγή, είναι εντυπωσιακά προσεγγίσιμη συναισθηματικά, και είναι περισσότερο ιστορία ανθρώπων παρά ιστορία Ιστορίας. Και βέβαια, κυρίως γιατί, αφού ασχολήθηκες να διαβάσεις αυτό το κείμενο, μάλλον ενδιαφέρεσαι αρκετά κι ζημιωμένος δε θα βγεις.

Από τη πρώτη του ταινία, το πρωτόγονο αυθόρμητο Japón (2002), ο Carlos Reygadas είχε κάνει εμφανείς τις προθέσεις του. Ρεαλισμός, αναφορές στον Ταρκόφσκι και τη παρέα του, εικονικοί συμβολισμοί με σαφή προδιάθεση εικονοκλασίας, ελάχιστοι διάλογοι. Την ίδια τάση συνεχίζει κι εδώ, με ακόμα μια συμμετοχή στις Κάνες (πρόπερσι), με ερασιτέχνες ηθοποιούς και φτύσιμο σε οποιαδήποτε μορφή υποκρισίας ή προκατασκευασμένης πλοκής. Και είναι θεμιτή βέβαια η αδιαφορία για συμβάσεις που περιορίζουν τη τέχνη στα μέτρα του κοινού που πάει στην αίθουσα να ξεχαστεί και η αναζήτηση της ελευθερίας σε μια έκφραση που να φτάνει, σα μουσική, μέσα από διαφορετικά κανάλια στον ίδιο στόχο. Στόχο που κι αυτόν τον έχει ο δημιουργός, να μιλήσει για τη πατρίδα του, το Μεξικό, και ότι ανεξήγητα τον έλκει και τον απωθεί σε αυτή. Συμβολικά πάντα, χρησιμοποιώντας τους ανθρώπους, τις εικόνες και τους ήχους της. Το πρόβλημα είναι ότι το έργο απλά δε λειτουργεί. Τα κάδρα που σε προκαλούν να δεις αν μπορείς να μη τα δεις καταλήγουν να παίζουν με τα νεύρα σου και οι υπερενισχυμένοι φυσικοί.. θόρυβοι (άλλη μια "αναφορά" στους Ρώσους) δε σε αφήνουν ακόμα κι αν το πάρεις απόφαση (να μη τα δεις). Και η όποια διάθεση για χιούμορ σου βγάζει τελικά μια σιχαμάρα για τις εικόνες, τους ήχους, τα σύμβολα, τους ανθρώπους, τη πατρίδα και τον πατριδογνώστη. Αν αυτός ήταν ο σκοπός του, δώστου και τα υπόλοιπα αστεράκια που του χρωστάω.

Τη πίπα της πιτσιρίκας στο χοντρό στην αρχή την έχουν περιγράψει όλοι και είναι όπως στη περιγραφή και χειρότερη χωρίς να δείχνει τίποτα. Η φευγαλέα αλλά ολοκληρωμένη άποψη του τέλους δεν αξίζει τον κόπο όσων προηγούνται. Εκτός κι αν είσαι πωρωμένος αδηφάγος κινηματογραφόφιλος (με τη καλή έννοια).

Μεγαλοστέλεχος προσλαμβάνει ηθοποιό για να παίξει το ρόλο του διευθυντή σε προσπάθεια πώλησης της εταιρείας τους, με το ατού ότι κανείς απ' τους εργαζόμενους δεν έχει δει ποτέ για ποιόν δουλεύει, και το ντεσαβαντάζ ότι ο ηθοποιός έχει εμμονές με τη Μέθοδο και τον Γκαλντίνι.Σε ένα διάλειμμα απ' τον κανιβαλισμό της αμερικάνικης Ιστορίας, ο Δανός σωτήρας των ΗΠΑ εφαρμόζει τις σαδιστικές εμπνεύσεις του στο genre της κωμωδίας. Και σ' εμάς. Όπως πάντα. Φυσικά, φτιάχνει μια κωμωδία, που δεν είναι ακριβώς κωμωδία, ή τουλάχιστον όχι η κωμωδία που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς για κωμωδία. Και με την ίδια φυσικότητα, είναι άλλη μια δοκιμασία της κινηματογραφικής φόρμας, και πλήρης ανάπτυξη των εμμονών του Trier στην Αλήθεια πίσω απ' την Ερμηνεία, την απρόβλεπτη υφή του σεναρίου και τον κατά το δυνατό μεγαλύτερο αποκλεισμό της ανθρώπινης επιρροής στη διαδικασία του φιλμαρίσματος, τον οποίο πετυχαίνει αυτή τη φορά με ένα σύστημα ηλεκτρονικών υπολογιστών, που κάνουν τη δουλειά του οπερατέρ --αν όχι και του σκηνοθέτη--, με αποτέλεσμα κάποια περίεργα πηδήματα μέσα στις σκηνές που μοιάζουν σα μονταρίσματα αλλά δεν είναι και σαν αναβοσβησίματα της κάμερας με φωτοκύτταρο, που σχεδόν είναι. Το Automavision, που αλλάζει κατά βούληση σημείο και βάθος εστίασης, ζουμ, και γωνίες, με ανάλογες αλλαγές στον ήχο, προωθείται ως κομμάτι της προσπάθειας του Trier να ελαττώσει το κόστος της παραγωγής και το μέγεθος του συνεργείου, και αν και τα αισθητικά αποτελέσματα είναι μάλλον αμφίβολα, τουλάχιστον η θεωρία συμβαδίζει με την λογική του. Λογική που σε λίγο θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τις ταινίες δεν πρέπει να τις γυρίζουν άνθρωποι, και καλύτερα να μη γυρίζονται και καθόλου. Απλά όλα αυτά με μια πιο χαλαρή διάθεση, που κάνει την εμπειρία λιγάκι πιο ανάλαφρη. Και λιγάκι πιο ανούσια. Για τους μη μανιακούς συλλέκτες των έργων του τουλάχιστον.

Αναμφισβήτητη πρωταγωνίστρια της φετινής βραδιάς των Όσκαρ, παρόλο που δε πάτησε το κόκκινο χαλί, ήταν τελικά η Jennifer Love Hewitt. Η προσοντούχα σταρ τίμησε και.. ενίσχυσε με τη παρουσία της το οσκαρικό πάρτι του AIDS Project Los Angeles που διοργανώνεται, για φιλανθρωπικούς σκοπούς φυσικά, κάθε χρόνο με φαγητό κοκτέιλ και μεγάλες οθόνες πλάσμα στο The Abbey Food & Bar του Δυτικού Χόλιγουντ, λέει.

Και, οφθαλμοφανέστατα, είπε να δώσει και κάτι πιο ενδιαφέρον στους παρευρισκόμενους να βλέπουν από μια τελετή στην οποία ξεχώρισαν μόνο οι ανυπόταχτες θηλές της Jessica Biel και κάτι εφιαλτικά τραβεστί τέρατα από το outer space (στιλ Nicole Kidman και Cameron Diaz), όπως είπαμε. Και όπως είπαμε επίσης πριν κάνα χρόνο, η 28άχρονη μικρή JLo που γιόρτασε τη προηγούμενη βδομάδα τα γενέθλιά της, δεν έχει κανένα απολύτως σκοπό να προχωρήσει σε τίποτα περισσότερο από ενισχυμένα σποραδικά πειράγματα στις εμφανίσεις της. Μ' άλλα λόγια δε σχεδιάζει ούτε φωτογραφίσεις ούτε γυμνές σκηνές, και όλοι οι (ενήλικοι ή μη) θαυμαστές της θα πρέπει να περιοριστούν σε πιο οικογενειακές επιδείξεις όπως στη σειρά Breast Ghost Whisperer. Σειρά που σταμάτησα από πέρσι να βλέπω αφού.. δεν έδειχνε και τίποτα, οπότε το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι από τότε που την αφήσαμε, η κάπου κάπου κινηματογραφική σταρ πρωταγωνίστησε στο τεράστιο στη Κίνα Garfield: A Tail of Two Kitties (2006). Και έχει και το πρώτο ρόλο σε μια ταινία με το χαρακτηριστικό τίτλο She Had Brains, a Body, and the Ability to Make Men Love Her (2007) απ' ότι βλέπω στο IMDb.

Τον τάφο του πιο υπέρλαμπρου κινηματογραφικού (και όχι μόνο) αστέρα, του Ιησού Χριστού, ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε ο πρώην σκηνοθέτης και νυν (εξ)ερευνητής James Cameron.

Και όπως θα ταίριαζε στο δημιουργό της δεύτερης πιο λαοφιλούς ταινίας όλων των εποχών --μετά φυσικά το The King of Kings (1927)-- θα τον έχει και πρωταγωνιστή (έστω και τον τάφο) στο ντοκιμαντέρ παραγωγής του, το οποίο θα προβληθεί τη Κυριακή από το Discovery Channel στη Χώρα της Επαγγελίας, τις αμερικάνικες πολιτείες (και στο βρετανικό Channel 4, το καναδέζικο Vision και το ισραηλινό Channel 8). Ντοκιμαντέρ που τιτλοφορείται The Jesus Family Tomb ή The Lost Tomb of Jesus ανάλογα με το ποια παράγραφο της επίσημης σελίδας του κοιτάς, και βασίζεται στα πρωτοφανή ευρήματα επίπονων επίμονων και καλά μελετημένων ανασκαφών Ισραηλινών που ρίχναν τα θεμέλια της καινούριας τους κατοικίας πριν εικοσιέξι (26) χρόνια στην Ιερουσαλήμ.

Η υπόθεση που απασχολεί τους πολιτικούς μηχανικούς στην Ανατολή εδώ και κάποιο καιρό ήρθε στην επιφάνεια στη Δύση τη προηγούμενη βδομάδα, ενώ χτες έγινε η καθιερωμένη συνέντευξη τύπου και σήμερα έφτασε στα καθιερωμένα ελληνικά ρεπορτάζ. Ο εκπρόσωπος του Μεσσία στη χώρα μας, Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, δήλωσε ότι πρόκειται για "ανόητα πράγματα κι ατεκμηρίωτα", ενώ ο ίδιος (ο Μεσσίας) που μετά την ανάστασή του φέρει το επίγειο όνομα Tom Cruise τελευταία, δεν έχει ακόμα μιλήσει στους δημοσιογράφους σχετικά. Οι ειδικοί θεωρούν ότι υπάρχουν πλείστες όσες αποδείξεις (όπως π.χ. το σχήμα της μπανάνας) περί του ανυπόστατου των ισχυρισμών και η θρησκευτική πίστη κινδυνεύει μόνο από βάσιμες και εμπεριστατωμένες θεωρίες συνομωσίας τύπου Κώδικα Ντα Βίντσι (2006), και οι Μάζες συμφωνούν μαζί τους. Οι πάντα φιλάργυρες φιλόξενες ισραηλινές αρχές πάντως ήδη ετοιμάζουν ξενάγηση στο τόπο των ιερών θεμελίων για τους ενδιαφερόμενους.

Live blogging δεν κάναμε, live αναμετάδοση είδαμε πάντως, και μετά από έξι και κάτι ώρες, φέτος μάλλον το άξιζε, έστω κι αν δεν είχαμε κουπόνια στοιχήματος να μας κρατάν στην άκρη του καναπέ. Κι η τελετή βοήθησε, με την DeGeneres να κάνει την πιο διακριτική παρουσίαση στην ιστορία ίσως του θεσμού --και πάλι καλά γιατί δεν είχε πολλά να δώσει με τις ατάκες της πέρα απ' το πολυδουλεμένο timing-- τους παρουσιαστές να προσφέρουν μπόλικα χαχανητά (το δίδυμο Al Gore – Leonardo DiCaprio στην κορυφή τους), τους Πουλόπουλους Παυλόπουλους Ζαζόπουλους Pilobolus, τους χορευτές με τις σκιές, να προσφέρουν πρωτοφανώς εντυπωσιακά χορευτικά ιντερλούδια και τον Jack Nicholson να δηλώνει σιωπηλή συμπαράσταση στην Britney Spears με το νέο του, ξυρισμένο look. Τα απρόβλεπτα βαρετά μοντάζ δεν βοήθησαν, ούτε οι λόγοι των βραβευθέντων, αλλά δεν μπορείς να τα 'χεις όλα.
Η πορεία των βραβείων δεν είχε έλλειψη από εκπληξούλες φέτος, αν και μάλλον όχι τόσο για την Alkisti που με 15 σωστές μαντεψιές, έπιασε τις περισσότερες στον αέρα, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλύτερης, στην κατηγορία Κινουμένου Σχεδίου, όπου τα Cars του Lasseter είχαν γκαζώσει για το βραβείο, αλλά οι πιγκουΐνοι του Γιώργου Μηλλιώτη George Miller τούς αρπάξαν το επίσημο ένδυμα. Στο μη ζωγραφιστό κομμάτι πάντως, η μεγάλη ανατροπή της βραδιάς ήταν η μη ανατροπή στη μεγάλη κατηγορία της βραδιάς, όπου ο Πληροφοριοδότης αποδείχθηκε να έχει τις σωστές πληροφορίες, όπως φαινόταν κυρίως μετά τη βράβευση και για μοντάζ, και όπως φαινόταν ότι θα έκανε δηλαδή, πριν μήνες, πριν αρχίσει εκείνη την τρελή κούρσα το κίτρινο Volkswagen. Τα σέβη μου σε όσους επέμειναν στο προ Sundance φαβορί, και τη συμπαράστασή μου σε όσους ήθελαν να δουν μαζί μου χθες βράδυ να θριαμβεύει απ' το πουθενά η ταινία που ο Samuel L. Jackson είχε απ' τις Κάνες τιτλοφορήσει Crash Benetton. Τουτέστιν, σ' εμένα, και όπως έμαθα στο χαλί, τον Roeper.

Όπως φρόντισε να καταστήσει σαφές η DeGeneres χθες, τα φετινά Όσκαρ ήταν υπόθεση πολυεθνική, με τα ονόματα των τιμώμενων να καλύπτουν εθνότητες απ' την Αυστραλία μέχρι το Ηνωμένο Βασίλειο και απ' την Αμερική μέχρι την Κίνα, αλλά κανείς δε σκέφτηκε τους δύσμοιρους τους ανταποκριτές που περισσότερες από μία φορές προδόθηκαν απ' τις πολυγλωσσικές τους ικανότητες. Αν συνεχιστεί έτσι το πράγμα κάποιος θα πρέπει να σκεφτεί την χρήση διερμηνέων. Και δεν μιλάω μόνο για το Filmnet. Το οποίο πραγματικά δεν πρέπει να βγάζει φράγκο απ' την όλη ιστορία, αν σκεφτεί κανείς ότι οι διαφημίσεις στα διαλείμματά του ήταν σχεδόν αποκλειστικά εσωτερικές. Όπως και να 'χει, πέρα απ' την πολυπολιτισμικότητά τους, τα χθεσινά Όσκαρ μπήκαν στο ντουλάπι ως η χρονιά που επιτέλους βράβευσαν τον Scorsese (για την πρώτη του ταινία με πλοκή, που δεν ήταν δική του κλπ.), κατάφεραν να ετοιμάσουν δυο νέες καριέρες (Arndt και Hudson) και να εξασφαλίσουν κάνα δυο ακόμα μήνες sold out παραστάσεων για το Άστυ με τις Ζωές των Άλλων. Μήπως είναι ώρα η εταιρεία να σκεφτεί να την ξανανοίξει σε δυο-τρεις ακόμα αίθουσες;

Δες/κρύψε τη λίστα των νικητών

---

Best motion picture of the year
THE DEPARTED

Achievement in directing
Martin Scorsese - THE DEPARTED

Adapted screenplay
THE DEPARTED

Original screenplay
LITTLE MISS SUNSHINE

Achievement in film editing
THE DEPARTED

Performance by an actor in a leading role
Forest Whitaker - THE LAST KING OF SCOTLAND

Performance by an actor in a supporting role
Alan Arkin - LITTLE MISS SUNSHINE

Performance by an actress in a leading role
Helen Mirren - THE QUEEN

Performance by an actress in a supporting role
Jennifer Hudson - DREAMGIRLS

Best animated feature film of the year
HAPPY FEET

Best documentary feature
AN INCONVENIENT TRUTH

Best foreign language film of the year
THE LIVES OF OTHERS

Achievement in art direction - PAN'S LABYRINTH
Achievement in cinematography - PAN'S LABYRINTH
Achievement in costume design - MARIE ANTOINETTE
Best documentary short subject - THE BLOOD OF YINGZHOU DISTRICT
Achievement in makeup - PAN'S LABYRINTH
Original score - BABEL
Original song - "I Need to Wake Up" - AN INCONVENIENT TRUTH
Best animated short film - THE DANISH POET
Best live action short film - WEST BANK STORY
Achievement in sound editing - LETTERS FROM IWO JIMA
Achievement in sound mixing - DREAMGIRLS
Achievement in visual effects - PIRATES OF THE CARIBBEAN: DEAD MAN'S CHEST

Μέσα σε πλήρη αδιαφορία, όπως ταίριαζε απόλυτα στο υλικό που διάλεξαν να "τιμήσουν" φέτος, απονεμήθηκαν τα ξημερώματα και τα Χρυσά Βατόμουρα του 2007. Από τις υποψηφιότητες ακόμα ήταν γνωστό ότι θα σαρώσει το Βασικό Ένστικτο 2 και η Sharon Stone προτίμησε να πάει στα Spirits να δώσει κάνα βραβείο σε κάποιον που αξίζει (στη Julia Loktev συγκεκριμένα). Το Basically, It Stinks, Too κατά τους διοργανωτές, πήρε τέσσερα (4) βραβεία και το μεγαλύτερο φυσικά. Ενώ άξιος πολυνίκης της βραδιάς ήταν και το Σκατοανθρωπάκι κατ' εμένα, που το αφήνω ακατανόμαστο μη τύχει και το ψάξεις από περιέργεια και πήρε τα τρία (3).

Δες/Κρύψε όλα τα "βραβεία" αν επιμένεις

Worst Picture: Basic Instinct 2 (Sony/Columbia)
Worst Actress: Sharon Stone for Basic Instinct 2
Worst Actor: Marlon Wayans & Shawn Wayans for Little Man
Worst Supporting Actress: Carmen Electra for Date Movie and Scary Movie 4
Worst Supporting Actor: M. Night Shyamalan for Lady in the Water
Worst Director: M. Night Shyamalan for Lady in the Water
Worst Screen Couple: Shawn Wayans & either Kerry Washington or Marlon Wayans for Little Man
Worst Remake Or Rip-off: Little Man (Rip-off of the 1954 Bugs Bunny cartoon “Baby Buggy Bunny”)
Worst Prequel or Sequel: Basic Instinct 2
Worst Screenplay: Basic Instinct 2 (Screenplay by Leora Barish & Henry Bean, Based on Characters Created by Joe Ezsterhas)
Worst Excuse for Family Entertainment: RV (Sony/Columbia)