Εγκληματολόγα ψυχίατρος εξετάζει πιτσιρικά για να αποφασίσει αν σκότωσε συμμαθητή του. Ή αν το θύμα του 'πιασε το μυαλό μαζί με το δάχτυλο στη σκανδάλη, αυτοκτονώντας.Ο άγνωστος τότε και ακόμα Αυστραλός Gregory J. Read κέρδιζε πριν 10+ χρόνια βραβεία για μια ιστορία που συνδυάζει παραθρησκευτικούς μύθους και Ιστορία με παραψυχολογία και επιστήμη, κατά βάση στέρεα, πρωτότυπα και χωρίς υπερβολές, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο πια στο είδος του ψυχολογικού θρίλερ. Αλλά το σενάριό του έχει τυπικές πρωτάρικες αδυναμίες που δε καλύφτηκαν από την εμμονή του να το μεταφέρει ο ίδιος, και η συνοχή του προφανώς θυσιάστηκε στην επιπλέον εμμονή για κάποια γυρίσματα στις φυσικές του τοποθεσίες (Βόρεια Αγγλία) και καστ με ονόματα (Toni Collette) στη σύνθεσή του που δεν είχαν την δυνατότητα για ταξίδια. Έτσι τα Παράλληλα Μυαλά (2006) καταλήγουν με λεπτομερέστατες εγκυκλοπαιδικές απαγγελίες εκεί που θα 'πρεπε να υπάρχει διάλογος κόντρας, ασαφέστατες αφηγήσεις αντί για χαρακτηριστικές σκηνές, και αμήχανη εκτέλεση όπου το σενάριο απαιτεί έξαρση έμπειρης σκηνοθεσίας. Σκηνοθεσία που από πάνω ξεκινάει στατική και.. τη βλέπεις να μαθαίνει, χωρίς να καταφέρνει να παντρέψει τους δυο κόσμους των σκηνικών (που επιλέχτηκαν με οικονομικά κριτήρια αντί για να ταιριάζουν). Παρολαυτά το φιλμ έχει συνέχεια ενδιαφέρον, με σχετικά καλές ερμηνείες, χωρίς να προσπαθεί ποτέ να σε εξαπατήσει. Και την κατάληξή του σε μη κολοσιαία συνωμοσία του σύμπαντος, μόνο συνεπή με τις προθέσεις του μπορείς να τη δεις.

Πλουσιόπαιδο μπαίνει στο χειρουργείο για μεταμόσχευση καρδιάς και η αναισθησία τον παραλύει, αλλά δεν τον κοιμίζει. Παραδόξως, αυτό έχει ελάχιστη σχέση με την ταινία.Αυτή, είναι η μόνη ανατροπή που αξίζει την έκπληξη και τον κόπο σου, που βέβαια μετά σε βάζει σε απείρως περισσότερους, ο μεγαλύτερος των οποίων (αλλά όχι ο μόνος), είναι να αντέξεις μέχρι το τέλος της ταινίας, πράγμα πολύ πιο δύσκολο απ' όσο θα περίμενες για 80κάτι λεπτά διάρκειας. Πιο τηλεοπτικό κι απ' τη Μαρία την Άσχημη, το ντεμπούτο του Jody Harold ποντάρει προφανώς στο ότι θα παραλύσεις κι εσύ απ' την ηλιθιότητα του σεναρίου του αλλά θα κρατήσεις τις αισθήσεις σου για να νιώθεις τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να σκάνε σα pop corn, και παίρνει την αστρική σου προβολή να την πάει μια βόλτα στο παρόν, το παρελθόν, και το κενό ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, ένα ταξίδι στην απιθανότητα, την ευκολία και την αφέλεια, που παίζει σαν τραβηγμένο σαπουνοπεριάρικο επεισόδιο βασισμένο σε απάτη του Sawyer απ' το Lost, αλλά με συμπτώσεις τόσο βολικές, που χρειάζεται περισσότερη συνωμοσία του σύμπαντος για να πετύχουν, απ' το να πέσει στα πόδια σου σπονδυλοχειρούργος απ' τον ουρανό, τη μέρα που μαθαίνεις ότι έχεις καρκίνο στην πλάτη.

Καλό αλλά λίγο το teaser του Quantum of Solace (2008). Σε σχέση με αυτό του Casino Royale (2006), το οποίο είχε πέσει, χωρίς αλεξίπτωτο και δυο μήνες νωρίτερα, στο δρόμο της θύελλας των απαιτήσεων (ακόμα και από όσους τον κράζαν παππούλη) για επανεμφάνιση της χωρίστρας του Pierce Brosnan σε ευθεία γραμμή με P99 που να σημαδεύει το γάμο του Γκαραγκιόζη. Kαι άλλαξε ολοκληρωτικά, σε ένα λεπτό, το franchise, ανοίγοντας το δρόμο για την de facto πια πιο μυθική του ταινία.

Η EON έχωσε στη συνέχεια έναν από τους πιο κολοσσιαίους προϋπολογισμούς ποτέ, $230 μύρια (έστω και με τη σιγουριά των μαύρων διαφημίσεων, που κάλυπταν ενίοτε και όλα τα έξοδα στις προηγούμενες ταινίες με σήμα τα μηδενικά), για γυρίσματα σε όλο τον πλανήτη (που ακούει πια δολάρια και βάζει τα γέλια). Και τήρησε μέχρι τώρα ευλαβικά το συνηθισμένο πρόγραμμα "γυρίσματα Γενάρη-Ιούνη, μοντάζ Ιούλη, τελικό κόψιμο τον Αύγουστο", παρά τις λίγο μεγαλύτερες από τις συνηθισμένες ατυχίες στη διάρκειά του. Αλλά η επιλογή του Marc Forster στη σκηνοθεσία, και η χιλιοδηλωμένη του νοσταλγία για τις χρυσές εποχές της στα 60s και τα 70s, μάλλον θα τηρήσουν και τη παράδοση στο σκαμπανέβασμα της σειράς (τις τελευταίες δεκαετίες τουλάχιστον), κάνοντας μερικά βήματα πίσω, προς τη γελοιότητα του Die Another Day (2002). Τέτοιες ενδείξεις δίνει και το teaser, αντικαθιστώντας τις σεξοβαρβαροβαρβάτες προσωπικές συνδυασμένες με στιγμές από 2-3 μεγάλα σετ στη πρώτη γεύση από το Casino, και βάζοντας στη θέση τους απρόσωπα μοτοσακά πλεούμενα και πετούμενα με το, όποιο, σεξ να θυμίζει πάλη του Roger Moore με πλαστικό καρχαρία. Επιπλέον, ο Forster πάει τη σειρά από ρεκόρ διάρκειας (144') σε λιγότερο από δυο ώρες για πρώτη φορά εδώ και καμιά σαρανταριά χρόνια, το σεναριακό team επιστρέφει στο περίπου για να συνεχίσει την ιστορία (για πρώτη φορά στην ιστορία), και η παραγωγή θέλει να κρατήσει το ίδιο ύφος (ή έτσι προσπαθεί να σε πείσει με το βίντεο), δίνοντας έμφαση στη δράση και τα σουφρωμένα χείλια του Craig. Τάσεις με τη πρώτη ματιά αντικρουόμενες αλλά πολύ πιθανά ελεγχόμενες: η EON βγήκε πιο μπροστά απ' όσο υπολόγιζε, και αφού άλλαξε πρόσωπο, τώρα ρίχνει ματιές δεξιά αριστερά, και αλλάζει ράφτη.

Με ένα ψιλοαποβλακωμένο μίνι τρέιλερ, κομπλέ με αντίστοιχο αφηγητή και σκηνές από το πρώτο(!) Hellboy (2004), η Universal έκλεισε ουσιαστικά, τη βδομάδα που πέρασε, τη προώθηση της συνέχειας των περιπετειών, στη μεγάλη οθόνη, του μεγάλου δαιμονούλη με τα λιμαρισμένα κέρατα. Στόχος είναι φυσικά να δελεαστεί η μεγάλη πλειοψηφία, που πήγε να δει το Wanted (2008) της εταιρείας με σήμα την υδρόγειο για την Angelina και το bullet fu, χωρίς να έχει προφανώς και πολύ σχέση με κόμικ. Ώστε να επαναλάβει το ταξίδι από τον καναπέ δυο βδομάδες αργότερα, στις 11 Ιουλίου.

Για κάτι, αυτή τη φορά, με καρδιά και μυαλό. Οργανικά μέρη σε ένα μαγικό κόσμο, σύμφωνα με τις πρώτες εντυπώσεις από την παραγωγή, που άρχισαν να ακούγονται συντονισμένα, και είναι υπερθετικές όπως θα περίμενες, χωρίς να φτάνουν τον πιτερτραβερσικό κουοουτχουυορισμό των αντίστοιχων (πρώτων) για τον Dark Knight (2008). Ο κόσμος είναι αυτή τη φορά ολότελα του Guillermo del Toro, όπως ξαναματάπαμε, γεγονός που εγγυάται ότι επιμελήθηκε προσωπικά κάθε σκηνή και σκηνικό του, και φανερά πια με τον ίδιο παιδιάστικο ενθουσιασμό αφηγείται και την ιστορία του, ακόμα κι αν αφήσεις στην άκρη τις κριτικές και δεις μόνο το εισαγωγικό κινούμενο που σκαρφίστηκε (και κυκλοφόρησε κι αυτό, παράλληλα, στην Apple). Πρόσθεσε καλύτερη (από το τίζερ και το τρέιλερ) άποψη των μεγάλων πλασμάτων που ψάχνουν αέρα σε αυτή τη μίνι παρουσίαση, τη φωνή του Seth MacFarlane πίσω από τον Johann Krauss, και τις ελάχιστες πιθανότητες για τρίτη ταινία (αφού ο GDT θα ξοδέψει, δυστυχώς ή ευτυχώς, τα επόμενα 4-5 χρόνια με το Hobbit, o Ron Perlman πλησιάζει τα τυπικά όρια της συνταξιοδότησης, και όλοι έχουν δηλώσει ότι Hellboy δεν υπάρχει χωρίς αυτόν), και βλέπεις να έρχεται όχι μόνο μια από τις σημαντικότερες ταινίες του καλοκαιριού αλλά καθόλου απίθανα και της χρονιάς ολόκληρης.

Μερικές μέρες πριν κυκλοφορήσει επίσημα στην επίσημη σελίδα του φιλμ, το δεύτερο trailer του REPO! (2008) εμφανίστηκε στο καναδέζικο MSN, στα πλαίσια της προώθησης του φετινού Fantasia, του μεγαλύτερου και παλιότερου βορειοαμερικάνικου ειδικού φεστιβάλ, σύμφωνα με όχι κανέναν άλλον αλλά τον φίλο μας τον Todd Brown που συμμετείχε στον προγραμματισμό του.

Η Γενετική Όπερα θα παίξει στο Montréal στις 18 Ιουλίου πρώτη φορά ανοικτά για το κοινό λοιπόν, όμως από τις αρχές Μαρτίου όταν και άρχισε τις επαφές με τους κριτικούς σε σκοτεινές αίθουσες, έχει εξασφαλίσει status ανάλογο του Rocky Horror Picture Show (1975). Στο (ακόμα) πιο σεξοαιματηροβιομηχανικό, αφού τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Darren Lynn Bousman, συνεχιστής του franchise του SAW (2004). Η ιδέα, της επανάκτησης.. μεταμοσχευμένων οργάνων όταν οι κάτοχοί τους δε πληρώνουν τις δόσεις τους, ανήκει στους Darren Smith και Terrance Zdunich που είχαν προσλάβει τον Bousman, το 2002 όταν ήταν παγκοσμίως άγνωστος, για το πρώτο ανέβασμα της πρώτης μεγάλου μήκους (είχαν γράψει και.. δεκάλεπτη) οπερατικής υλοποίησής της. Το οπερατικό της υλοποίησης σημαίνει βέβαια ότι κανένας δε μιλάει, ούτε στο σανίδι ούτε στο πανί, και σε συνδυασμό με τη κακή περίοδο για τον τρομοχώρο και την ακόμα χειρότερη για τις μικρομεσαίες ανεξάρτητες παραγωγές, σε μια αγορά κορεσμένη μιας οικονομίας στα όρια της ύφεσης, θα οδηγούσε στη μαρμάγκα που έφαγε και την άλλη παραγωγή της Twisted Pictures, το Trick 'r Treat (2009?). Αν όλοι δε τη πέφταν στη Lionsgate, πολύ πιο χοντρά απ' ότι για το θάψιμο του Midnight Meat Train (2008), με αποτέλεσμα η εταιρεία να ορίσει ημερομηνία εξόδου για το φιλμ, στις 8 Αυγούστου, και να κανονίσει και τα σχετικά για προβολή στη Comicon (στις 24 Ιουλίου, σύμφωνα με τον Bousman). Για να 'χεις εναλλακτικό στο Mamma Mia! (2008) που πέρασε αυτή τη βδομάδα από το Λαγονήσι και θα σου σκοτίζει τα αυτιά από την Πέμπτη σε Ελλάδα και Αγγλία.

Ένα ακόμα επεισόδιο του Όσο Κοιμάσαι ξεκινάει, κι απόψε είμαστε, κάμερα και ατρόμητη ρεπόρτερ, στον πυροσβεστικό σταθμό του δήμου σου και ελπίζουμε να τηλεφωνήσει κανείς που ψάχνει το σκυλί του.Τράνταξε το κοινό στο Sitges και άδειασε τις αίθουσες στη Βενετία. Αλλά το [REC] είναι ακόμα καλύτερο από όσο ακούγεται, και ότι θα 'θελαν να γίνουν όταν μεγαλώσουν οι σχετικές προσπάθειες από The Blair Witch Project (1999), μέχρι The Zombie Diaries (2006), Diary of the Dead (2007) ή Cloverfield (2008).

Οι υπεύθυνοι, Jaume Balagueró και Paco Plaza, έχουν, ανεξάρτητα, παρελθόν σε άψογα εκτελεσμένες βητοπαραγωγές του είδους, και μια.. τρομαχτική αίσθηση όλων των λειτουργικών συμβάσεων που.. λειτουργούν, τόσο για τα τρομοφίλμ (από τα πιο αρχετυπικά μέχρι τα πιο σαβούρικα) όσο και για τα τρομογκέιμ (πρωτοπροσωπικά ή μη). Και τις αραδιάζουν, έτσι όπως δε τις έχεις ξαναδεί παρά μόνο στους εφιάλτες σου. Ο καμεραμάν έχει πιστευτό λόγο να μαγνητοσκοπεί τα πάντα σα να παλεύει για τη ζωή του (γιατί είναι ο καμεραμάν και παλεύει για τη ζωή του), τα θύματα είναι χοντρές γριές με νυχτικιές, η πρωταγωνίστρια αρκετά άγνωστη και τυπικά βλαμένη, όλοι γυρνάνε πανικόβλητοι γιατί είναι πανικόβλητοι (στα γυρίσματα οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς δε ξέρανε τι θα συμβεί σε κάθε σκηνή), το αίμα τρέχει όπως το περιμένεις εκεί που δε το περιμένεις, και η ιστορία γίνεται πιο ξέφρενη (χωρίς να ξεχνάει τις αναφορές της) όσο σε κλείνει στον κόσμο της και κλείνει τον κόσμο της. Σχεδόν απόλυτα κυνικό και ιδανικά ψευτορεαλιστικό, με περιττό λίπος μόνο γύρω από τα εντόσθια που λερώνουν το φακό, το μόνο μειονέκτημα του φιλμ είναι ότι δε μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να ξεπαστρέψεις, από φυσικά αίτια και από το πρώτο τέταρτο, τόσο τη γιαγιά σου που αγωνιά στα ρεπορτάζ από τη λαϊκή όσο και το ανιψάκι σου που γυρνάει με μάσκα του χόκεϊ και μαχαίρα μεγαλύτερη από το μπόι του, αν δε μιλάνε Ισπανικά (και θα τους ψιλοαποσπάνε οι υπότιτλοι).

Ερωτικό τρίγωνο σπάει όταν η μια κορυφή του απομακρύνεται, κι ο άντρας του τριολέ βρίσκει παρηγοριά για τη θλίψη του, στην αγκαλιά γραμμωμένου, άτριχου, ξανθού πιτσιρικά.Η γαλλικότερη των γαλλικών ταινιών που έχουν κυκλοφορήσει εδώ και καιρό, τα Τραγούδια της Αγάπης που κέρδισαν το κοινό και το βραβείο του, στο τελευταίο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας, αποτελούν λόγο ικανό ο εμπνευστής τους να ανακυρηχθεί προστάτης και πρέσβης των προϊδεασμών ημών των υπολοίπων Ευρω-πέων, περί της παριζιάνικης σεξουαλικότητας, και της ανοιχτόσκελης δεκτικότητάς της. Σοκαριστικό όχι για την τόλμη των εικόνων, ή των ιδεών του, αλλά γιατί κατεβάζει τη διαστημική απιθανότητα του να βρεθεί σοκολατούχο γάλα στον Άρη, και σου τη σερβίρει με αυγά και μπέικον, λες και το πιο ανορθόδοξο πράγμα σ' αυτό, είναι ότι το σταυρόλεξο στην πρωινή εφημερίδα είναι τυπωμένο ανάποδα, το φετινό γράμμα του Honoré προς τους θαυμαστές του για να τους πει ότι είναι καλά και τους αγαπάει (όπως θεωρεί πάνω-κάτω όλες τις ταινίες του, απ' ότι μας είχε πει), είναι τόσο επιστημονική φαντασία, όσο και screwball κωμωδία (ή μπλαζέ ειρωνία προς την πέρα απ' τον Ατλαντικό μουσικοχορευτική πανδαισία, αν προτιμάς), και συνάμα ένα γράμμα ερωτικό προς ό,τι μπορεί ένας φυσιολογικός άνθρωπος (με την καλή έννοια) να θεωρεί όμορφο. Όμορφο Παρίσι, όμορφα σπίτια, όμορφα ρούχα, όμορφοι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι που δεν τους νοιάζει σε ποια τρύπα θα βάλουν την όμορφη ανάγκη τους να ξεφύγουν απ' το όμορφα δραματικό πένθος τους, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι όμορφη, το όμορφο musical που δεν είναι ακριβώς όμορφο musical --ή τουλάχιστον όχι το musical που πιθανότατα περιμένεις--, δροσερό κι ανάλαφρο (κι αισθητικά κολάσιμο που σου στερεί τη Ludivine χωρίς τύψεις), βρίθει ρομαντικής λυρικότητας στην δραματουργία και την εικονογράφηση, και μπορεί να σε κερδίσει με την καλή του παιχνιδιάρικη διάθεση και μόνο, αρκεί να μην του κακιώσεις που δεν νοιάζεται για τη δική σου κοινή λογική (που βέβαια δεν είναι και τόσο κοινή, όπως ξέρεις ελπίζω), αλλά ποντάρει (ενδεχομένως εκβιαστικά) στην καλή σου πρόθεση να ποντάρεις κι εσύ στη (μη-)λογική της αγάπης που τραγουδάει.