Xωρίς τίποτα να ακούγεται απ’ το Toronto, που κι αυτό μετά τη Βενετία, περνάει αποδεδειγμένα πια την πιο Oscar-less χρονιά του της τελευταίας εννιαετίας που χρησιμοποιείται σαν πλατφόρμα εκτόξευσης υποψηφιοτήτων, και λίγο πριν την πρώτη προβολή του μετά την πρώτη προβολή του στις Κάνες, κυκλοφόρησε σήμερα στο Yahoo! Movies το πρώτο κανονικό trailer, του (ακόμη και μάλλον ες αεί τιτλοφορημένου ως) Changeling (2008) του Clint Eastwood, που εκτός απ’ τις αναμενόμενες αναμονές για σκηνοθετικές οσκαρικές αξιώσεις τουλάχιστον, φαίνεται να κουβαλάει μαζί του και αρκετές αφορμές να φτάσει την Angelina Jolie στην πεντάδα που δεν έφτασε πέρσι με το A Mighty Heart (2007) –αν καταφέρει με την ερμηνεία της να ξεπεράσει αυτήν του κραγιόν και του καπέλου της.

Με τις παρομοιώσεις με το LA Confidential (1997) (για καλό) και το The Black Dahlia (2006) (για καλό;) ήδη να το ακολουθούν απ’ την προβολή του στις Κάνες όπου άλλοι το εκθείασαν ως ξεκάθαρα Οσκαρικό, κι άλλοι το κατηγόρησαν ως κραυγαλέα Οσκαρικό, το trailer του Changeling κάνει ό,τι μπορεί για να σου εδραιώσει τους παραλληλισμούς, να σου θυμίσει το βραβευμένο ταλέντο που εμπλέκεται, και να σου ξεψαχνίσει την βασισμένη σε αληθινή ιστορία, ιστορία μιας μάνας που χάνει το παιδί της κι όταν η, σαπισμένη απ’ τη διαφθορά αστυνομία του Los Angeles, τής επιστρέφει έναν γιο που τυγχάνει να μην είναι ο γιος της (αλλά του μοιάζει αρκετά για να μπορεί να το παραβλέψει, αν θέλει να είναι συνεργάσιμη), οι αξιωματούχοι την κλείνουν στο τρελάδικο για να σώσουν τη μούρη του σώματος. Η μάνα βέβαια βγήκε απ’ το τρελάδικο όταν το πιτσιρίκι που της είχαν πάει, αποκάλυψε ότι το ’χε σκάσει απ’ το σπίτι και έψαχνε τσάμπα ταξίδι στην California, κι η αστυνομία βρέθηκε εν μέσω λαϊκής κατακραυγής, σοβάρεψε και κατέληξε στη διαλεύκανση των Wineville Chicken Murders.

Περίπου όπως οι φετινές οσκαρικές που δεν βιάστηκαν να προλάβουν το φεστιβαλικό συσχετισμό, το Changeling που ο Eastwood παρουσιάζει ως «ταινία τρόμου για ενήλικες, όχι για πιτσιρίκια που ψάχνουν thrills», δεν ζορίστηκε να κυνηγήσει φέτος το Toronto, στην προκειμένη με την αιτιολογία ότι η εγκυμονούσα κατά τη διαμόρφωση του προγράμματος Angelina, δεν θα μπορούσε να συνοδεύσει τον σκηνοθέτη της στο καναδέζικο κόκκινο χαλί, που δεν θα'ταν το ίδιο κόκκινο χωρίς αυτήν. Η πρώτη της πέρα απ’ τον Ατλαντικό προβολή, θα γίνει κατ’ ευθείαν εντός οσκαρικών συνόρων, έξω απ' το Los Angeles, αλλά μέσα στην πρωτεύουσα της κριτικής αφρόκρεμας που είναι πιθανότερο να τον αγκαλιάσει όπως κάνει κάθε χρόνο, ανάμεσα στους σημαντικότερους φεστιβαλικούς τίτλους της χρονιάς, όπως τους προγραμματίζει κάθε τέλη Σεπτέμβρη το New York Film Festival. Πράγμα που σε κάνει, σε άσχετη νότα, μια ανάσα πριν τις Νύχτες Πρεμιέρας και με τις ομοιότητες στην τακτική επιλογής τίτλων ανάμεσα στα δύο φεστιβάλ να είναι προφανείς (αν και στην εφαρμογή της, οι Νεοϋορκέζοι είναι αυτονόητα πιο αποτελεσματικοί), και τους διοργανωτές του φεστιβάλ της Αθήνας να υπεραμύνονται της πρακτικής τους να παρουσιάζουν πρόγραμμα μια βδομάδα πριν την έναρξή του, λέγοντας ότι «κανένα φεστιβάλ στον κόσμο δεν βγάζει πρόγραμμα έναν μήνα πριν», να θες να σημειώσεις ότι το φεστιβάλ της Νέας Υόρκης το βγάζει ενάμιση. Μήνα. Πριν. Και μη μου πεις ότι η Νέα Υόρκη δεν έχει διαγωνιστικό...

Ο μυθικός κόσμος ετοιμάζεται να υπενθυμίσει στην ανθρωπότητα ότι η Γη δε της ανήκει και η BPRD θα πρέπει και πάλι να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, κρατώντας παράλληλα χαμηλό το αλλόκοτο προφίλ της.Από τη πλευρά της βιομηχανίας, η συνέχεια του Hellboy (2004) αποτελεί διαγώνισμα για τον "δημιουργό του Λαβύρινθου του Πάνα (2006)" με θέμα τι μπορείς να κάνεις έχοντας σχεδονπλήρη έλεγχο και μεσαιομεγάλο προϋπολογισμό. Από την πλευρά του κοινού που τον γνώρισε από την υποψήφια για έξι (6) Oscar® παραγωγή, η προσμονή φυσιολογικά είναι για ένα ακόμα παραμύθι-περιήγηση στον κόσμο της φαντασίας του. Και ο Del Toro δεν απογοητεύει, κόβοντας, με κάτι ανάμεσα σε θράσος και άχτι, την όποια άγκυρα στην πραγματικότητα για να ταξιδέψει σε ένα σύμπαν που δε περιορίζει τον πλούτο των πλασμάτων του στη καντίνα του Πολέμου των Άστρων (1977). Με τη βοήθεια και του μόνιμου τελευταία φωτογράφου του, Guillermo Navarro, ο σκηνοθέτης γεμίζει κάθε πλάνο στο μισοσκόταδο της ιστορίας του με περισσότερη ζωή και λεπτομέρεια απ' όση μπορείς να παρατηρήσεις, όσο στο προσκήνιο οι ήρωές του κηρύττουν την αποδοχή της βιο-διαφορετικότητας και την απομάκρυνση από την εγωπάθεια. Όμως πέρα από στιγμές, σημεία αναφοράς, όπως αυτή που ο δαίμονας από την κόλαση και ο γοργόνος τα πίνουν τραγουδώντας Barry Manilow και την αγάπη τους για γκομενάκια που ενίοτε παίρνουν φωτιά ή βασιλεύουν κάτασπρων υπόγειων ξωτικών, το φιλμ χάνεται στο ενδιαφέρον του να αναδείξει τη προσωπικότητα που διαθέτει και κάθε μοβόρο σκατουλάκι και κάθε γιγαντιαία πρασινάδα προτού γίνει καπνός που ανακατώνεται με αυτόν του επινίκιου πούρου του πρωταγωνιστή. Ποτέ δεν έχεις, έστω και κόμικ, αίσθηση του κινδύνου για την ανθρωπότητα από όλα αυτά τα αξιαγάπητα τερατάκια, ενώ η υπερηρωϊκή τετράδα γης, φωτιάς, νερού και αέρα (με την πρόσθεση αφεντικίστικου χαρακτήρα με τη φωνή του Seth MacFalane) ξοδεύει όλη την, απολαυστική τόσο για τον θεατή όσο και για το καστ (με πρώτον φυσικά στη διασκέδαση τον Ron Perlman) διάρκεια για να καταλήξει λίγο πολύ σε ότι θα μπορούσε να 'χει συμβεί και από την αρχή.

Πειραγμένος αστυνομικός απάγει τρυφερό κοριτσόπουλο και το υποβάλει σε σεξουαλικά γούστα προσπαθώντας να το κάνει να τον αγαπήσει, ενώ γύρω τους καταρρέουν διάφορα πράγματα της Σοβιετικής Ένωσης στο μεταίχμιο του Andropov και το Gorbatchev.Το ότι η κοπέλα της οποίας την παρθενιά παίρνει μ’ ένα μπουκάλι, αφού έχει εν ψυχρώ δολοφονήσει μπροστά της τον Βιετναμέζο αυτόκλητο προστάτη της, τυχαίνει να είναι και η κόρη υψηλού αξιωματούχου του Κομουνιστικού Κόμματος, πέρα από hint στο τί θα ήθελε να κάνει ο Balabanov στο Κόμμα εκείνη την εποχή, κάνει πέρα από ξεκάθαρη τη διάθεσή του να σαρκάσει πιο μοβόρικα, μαύρα κι αλύπητα απ’ ό,τι έχεις δει, την κατάσταση της Ένωσης, στις αρχές και τα μέσα του ’80, με την νεολαία να πέφτει με τα μούτρα στις καταχρήσεις, την απάθεια, την αποξένωση και την εκκωφαντική ροκ, για να αποφύγει τη σαπίλα, την αναποτελεσματικότητα, την αυτοκαταστροφική εμμονή, και την διανοητική ανεπάρκεια των πραγματιστών διανοούμενων ηγετών ενός έθνους που πεθαίνει και τα πτώματά του επιστρέφουν λόγου χάρη απ’ το Αφγανιστάν, σε πακέτα με τον κωδικό 200.

Η ταινία του καταξιωμένου όχι μόνο στη χώρα του Balabanov, χαιρετίστηκε διθυραμβικά πέρσι απ’ τους ντόπιους κριτικούς ως η σημαντικότερη δουλειά του, αλλά, αναμενόμενα, το κοινό δεν την αντιμετώπισε ακριβώς έτσι, όχι απαραίτητα γιατί διαφωνούσε με το στόχο της, αλλά περισσότερο επειδή δεν άντεχε τον τρόπο της. Κι η αλήθεια είναι ότι το στομάχι χρειάζεται να το ’χεις γερό και το γούστο ίσως και λίγο διεστραμμένο για την εκτιμήσεις, τουλάχιστον στο επίπεδο που δουλεύει η αμείλικτη ευστοχία του πετυχημένου παντρέματος του καραμαύρου χιούμορ με την πολιτική σάτιρα, την αρκετά συγκρατημένη ώστε να μένει μονάχα στο υπόβαθρο. Η σειρά των σεναριακών ευκολιών και των συμπτώσεών της όμως, την αποτρέπουν απ’ το να αποκτήσει τις διαστάσεις τις ευρύτερες που θα της έδιναν αέρα να ταρακουνήσει τα ξερά φύλα της κοινωνικής και της πολιτικής έκτασης που θέλει να καλύψει, μένοντας παράδοξα κι απογοητευτικά γειωμένη σ’ ένα πεδίο περιορισμένο, ενδεικτικό μεν, αλλά μόνο αν θέλεις να το δεις και γενικεύσιμο. Η δε μελούρα στο κλείσιμο της υποπλοκής του Επιστημονικού Αθεϊσμού δεν βοηθάει στο συμμάζεμα της κατάστασης, αφήνοντας σε εντελώς λάθος νότα, το φινάλε της ταινίας με το κλείσιμο του ματιού στην συνέχεια της Ιστορίας και την εξέλιξη της νέας γενιάς στη ρωσική Μαφία.

Δυo μπάτσοι στη Νέα Υόρκη, κυνηγούν serial killer ποιητή, που καθαρίζει καθάρματα.Ένα μάτσο ασυναρτησίες μπαίνουν σε τυχαία σειρά για να γεμίσουν τους διαλόγους ενός σεναρίου που αναμασάει τα χειρότερα των κλισέ όλων των μπιμουβιάρικων αστυνομικών που έχεις και δεν έχεις αντέξει, συμπεριλαμβανομένου του 88 Minutes (2007)), του προηγούμενου έπους ασυναρτησίας του Avnet, ο οποίος δεν έχει ιδέα πώς να φέρει βόλτα τη μιάμιση ώρα της μεγαλύτερης αρπαχτής που έχουν κάνει ποτέ στην καριέρα τους ο Pacino κι ο De Niro, ποιητικά ειρωνικό και righteous που την κάνουν μαζί, και καταφέρνει μονάχα να κάνει κάτι Meet the Fockers (2004) και People I Know (2002) να μοιάζουν παλιές καλές εποχές.

Με το καινούριο ρεκόρ των (φθηνών) διαρκείας να εξαντλούνται πριν καν... τυπωθούν (χάρη στους δαίμονες του τυπογραφείου), και τους φανατικούς να αγοράζουν μια θέση στη λίστα αναμονής για όταν οι κάρτες φτάσουν στα ταμεία, ξεκίνησε την προπώληση του την περασμένη Τρίτη, το 14ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Αθήνας, Νύχτες Πρεμιέρας Conn-X, που με πάνω από 100 ταινίες, θα γεμίσει απ’ τις 17 ως τις 28 Σεπτέμβρη, τα καθίσματα, τα φουαγιέ και τους διαδρόμους των κινηματογράφων Αττικόν, Απόλλων και Δαναός 1 & 2.

Αν και οι διοργανωτές διατείνονται (πάλι) ότι φέτος το δυνατότερο πρόγραμμά τους είναι το διαγωνιστικό (και μπορεί κάλιστα να είναι, αλλά το ιστορικό δεν είναι και πολύ πειστικό), εκ πρώτης όψεως το Φεστιβάλ μοιάζει να έχει ρίξει το μεγάλο βάρος στο δεύτερο συνθετικό του ονόματός του, με ένα μάτσο δυνατές avant Πρεμιέρες, ταινιών που θα βγουν στις αίθουσες λίγο, ή λιγότερο, μετά την προβολή τους στις Νύχτες. Απ’ τα βαβουριάρικα Tropic Thunder, Pineapple Express, Rocknrolla, Synecdoche, New York και Vicky, Cristina, Barcelona μέχρι τα βραβευμένα στις Κάνες Il Divo, Gomorra, και Hunger, τα βαβουριασμένα απο ‘μάς κι αερισμένα στο Sundance The Wackness, Hamlet 2 και Choke, τα όχι και τόσο ακουσμένα αλλά επίσης αναμενόμενα Roman Polanski: Wanted and Desired, Gonzo: The Life and Work of Dr. Hunter S. Thomson, και Die Welle και βέβαια τα τόσο επίκαιρα Filth and Wisdom και I Am Because We Are της Madonna, διάσπαρτα σ’ όλο του το πρόγραμμα, κι ένα απ’ τα πιο ισορροπημένα ωρολόγια της πρόσφατης μνήμης, το φεστιβάλ προδιαγράφεται παραδεισένιο για τους λιγότερο τολμηρούς, που θέλουν απλά να στριμωχτούν για να δουν πρώτοι τους μεγάλους τίτλους.

Για τους υπόλοιπους, τα αφιερώματα στο φεύγα του Αμερικάνου animator Bill Plympton, στην Αργεντινή Albertina Carri, που λόγω εγκυμοσύνης θα παρευρεθεί στις προβολές της μέσω βιντεοσκοπημένων εισαγωγών, και στο συνήθως εξοργιστικό, αλλά πάντα της μοδός στην κινηματογραφική ιντελιγκέντσια της ανατροπομανίας, DIY cinema, προσφέρουν πεδίο ανακαλύψεων λαμπρό, την ώρα που η φιλμογραφία του Γάλλου μάστορα του τρόμου, Jacques Tourneur, θέτει τον πυρήνα των μεταμεσονύκτιων προβολών του φεστιβάλ, που δεν μπορεί, όλο και κάποιο διαμαντάκι θα κρύβουν και θα θέσω προσωπική αποστολή να το εντοπίσω. Κι αν δεν σου φτάνουν όλα αυτά, το μουσικό τμήμα έχει τα δικά του να δώσει στους δικούς του, με τα ντοκιμαντέρ για τους Public Enemy και τους Gorillaz να ξεχωρίζουν και τις ματιές στην ελληνική ηλεκτρονική και hip hop σκηνή να προσθέτουν ένα ενδιαφέρον τοπικότητας, ενώ οι στρογγυλές τράπεζες κι οι ανοιχτές συνεντεύξεις των προσκεκλημένων του φεστιβάλ, θα δοκιμάζουν τις αντοχές σου στα πρωινά ξυπνήματα, μετά τα ξενύχτια στα πάντα γεμάτα πάρτυ. Επιπλέον, για να μην παραπονιέσαι ότι δεν σε φτάνουν οι ώρες, οι διοργανωτές φέτος θα ανοίξουν στο κοινό και τις δημοσιογραφικές τους προβολές (που περιλαμβάνουν κυρίως ταινίες του διαγωνιστικού), με μειωμένο εισιτήριο των €4, έναντι των €6 των κανονικών προβολών.

Ήρωας των σεξουαλικών μειονοτήτων, ο πρώτος ανοιχτά gay που εκλέχτηκε σε οποιαδήποτε μισοσοβαρή θέση στον πλανήτη (κάτι σαν νομαρχιακοδημοτικός σύμβουλος), συνειδητοποιημένος ακτιβιστής και πέρα από τον τάφο (είχε ετοιμάσει μηνύματα σε περίπτωση βίαιου θανάτου του) και γι' αυτό ένας από τους 100 σημαντικότερους ανθρώπους του προηγούμενου αιώνα για το Time, ο Harvey Milk πάει και για νέα οσκαρική δόξα έπειτα από το χρυσό ντοκιμαντέρ The Times of Harvey Milk (1984), τριάντα ακριβώς χρόνια μετά τη δολοφονία του, μέσα στο δημοτικό μέγαρο του San Francisco, με τρεις (3) σφαίρες στο στήθος, μία (1) στη πλάτη και δύο (2) στο κεφάλι, από πρώην σύμβουλο που είχε προηγουμένως εκτελέσει και τον δήμαρχο της πόλης.

Την αναγγελία των οσκαρικών φιλοδοξιών του έκανε το τρέιλερ του Milk (2008) που κυκλοφόρησε στην Apple τη προηγούμενη εβδομάδα, παρόλο που η παραγωγή δεν πρόκειται να εμφανιστεί σε κανένα απ' όσα φθινοπωρινά φεστιβάλ σχεδίαζε αρχικά, και την έκανε, σε μια χρονιά που διαγράφεται ιδιαίτερα φτωχή σε αξιόλογα όπως ξαναματάπαμε, απλά με το να φαίνεται ιδιαίτερα προσεγμένη χωρίς να το παρακάνει στις λεπτομέρειες της εποχής και να προβάλλει μια ερμηνεία από τον Sean Penn που διαγράφεται ιδιαίτερα πλούσια, χωρίς να γίνεται.. full gay (αλά full retard όπως το καθιέρωσε το Tropic Thunder (2008)). Όπως θα περίμενες βέβαια, όλη η δημιουργική και εκτελεστική ομάδα είναι περήφανα full gay και το τονίζουν τα δεκάδες αφιερώματα στα μέσα του χώρου, από Advocate μέχρι Towelroad, στη ταινία πρωταγωνιστούν τα πιο hot αγοράκια αυτή τη στιγμή, από Emile Hirsch μέχρι Diego Luna, και στο mainstream κυριαρχούν οι straight δηλώσεις του James Franco (πιο ενεργού επειδή προωθούσε το Pineapple Express (2008)), από το πόσο άβολα ήταν τα φιλιά με τα μούσια του Penn μέχρι το πόσο μεγάλα ήταν τα προσθετικά παπάρια που φοράγανε και οι δυο τους στις γυμνές σκηνές.

Στα οφθαλμοφανή πρόσθεσε και την επιστροφή σε πιο συμβατικές καταστάσεις, στιλ Good Will Hunting (1997), του Gus Van Sant, μετά από ένα κουαρτέτο αξιόλογων υπερανεξάρτητων παραγωγών που κορυφώθηκε στο αριστουργηματικό Elephant (2003) και ήδη έχει επηρεάσει άπειρη πιτσιρικαρία σε όλο τον πλανήτη. Στα περίεργα, βάλε την προβολή του σεναριογράφου Dustin Lance Black (που εκτός από ζωντανή απόδειξη ότι οι περίφημες ομιλίες του Milk περί ελπίδας δίναν ελπίδα σε ανθρώπους για δεκαετίες, δεν έχει και πολλά άλλα να τον συστήνουν) σε βαθμό που να μοιάζει γκόμενος κανενός παραγωγού, τη συνέχεια των gay ρόλων για τον Franco όταν θα περίμενες να ψάχνει τίποτα που να βρομάει βαρβατίλα από χιλιόμετρα (όπως οι πρωταγωνιστές του Brokeback Mountain (2005)), και την ολοκλήρωση του έργου σε χρόνο ρεκόρ αν σκεφτείς ότι παρόμοιο ήταν στα σκαριά από τις αρχές του '90.

Ελλείψει ασιατικής προσθήκης της τελευταίας στιγμής να μαζέψει όλα τα βραβεία, ολοκληρώθηκε διαδικαστικά χθες βράδυ η 65η κινηματογραφική Μόστρα, με τον The Wrestler του Darren Aronofsky που περίμενε μέχρι τις αρχές της βδομάδας τον Bruce Springsteen να του τελειώσει το “wonderful acoustic piece” για τους τίτλους τέλους, για να πάει στο slot της προβολής λήξης, και να ξελασπώσει παίρνοντας το Χρυσό Λιοντάρι, μια διοργάνωση που χαρακτηρίστηκε απ’ την προαναγγελθείσα φτώχεια σε τίτλους και ονόματα, για λόγους που σου είχε ξαναναφέρει ο cheaplog στην ανακοίνωση του line-up.Με τα δοντάκια του Toronto, που ξεκίνησε την περασμένη Πέμπτη, πιο κοντά από ποτέ φέτος στο σβέρκο του, και χωρίς τίποτα να αντιπαραθέσει, ο Marco Müller, αφού άνοιξε με την πρώτη παγκόσμια του Burn After Reading των Coen (και τους Pitt και Clooney στο χαλί του), πρακτικά κράτησε το φεστιβάλ για το τελευταίο τριήμερο, με μόνα θέματα ν’ αξίζουν να τυπωθούν ως τότε, το αμήχανο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Guillermo Arriaga, The Burnin Plains και το Ponyo on the Cliff του Hayao Miyiazaki, που ξαναματάπε ότι θα συνεχίζει να σχεδιάζει με το χέρι, όσο μπορεί ακόμα να το κουνήσει. Στο μεσοδιάστημα οι Ιταλοί έχτιζαν ελπίδες να κρατήσουν το μεγάλο βραβείο φέτος στη χώρα τους, φουσκώνοντας το Ιταλοβραζιλιάνικο Birdwatchers για λευκούς που εκμεταλλεύονται Ινδιάνους στις πεδιάδες της Βραζιλίας, ώσπου οι απανωτές προβολές των τριών σοβαρών αμερικάνικων συμμετοχών να επαναφέρουν τα πράγματα στους σωστούς ρυθμούς τους το τελευταίο τριήμερο.

Στο τέλος βέβαια, και με την ανεξάρτητη Αμερική να έχει πάρει την κορυφαία τιμή απ’ την επιτροπή του Wim Wenders, η αλά Dogma επιστροφή του Jonathan Demme στη μυθοπλασία με το Rachel Getting Married, δεν ήταν αρκετή για το βραβείο σκηνοθεσίας, που πήγε στο Ρώσο Alexei German Jr. για τον Paper Soldier του, στρατιωτικό γιατρό με ερωτικά διλήμματα που ετοιμάζει στις στέπες του Καζακστάν την πρώτη επανδρωμένη αποστολή της Σοβιετικής Ένωσης στο φεγγάρι. Το Hurt Locker της Kathryn Bigelow, που προκάλεσε και τη μεγαλύτερη βαβούρα στο φεστιβάλ ως η πιο διαφορετική και εν δυνάμει πρώτη ταινία για τον πόλεμο του Ιράκ που θα πιάσει και στο κοινό, δεν έφερε στον μπαρουτοκαπνισμένο στη Βαγδάτη δημοσιογράφο και υπεύθυνο για την έμπνευση του περσινού In the Valley of Ellah (2007), Mark Boal, το βραβείο σεναρίου, που πήγε στο Teza, για άλλο γιατρό που ταλαιπωρείται απ’ τη Μαρξιστική θύελλα στην Αιθιοπία και τη ρατσιστική στη Γερμανία του ’80, ιστορία που απέσπασε και το ειδικό βραβείο της επιτροπής. Οι δε ερμηνείες, έδωσαν την ευρωπαϊκή γεύση στο γενικότερο μοίρασμα, με νικήτρια στις γυναικείες τη Γαλλίδα Dominique Blanc που στο L’ Autre παθιάζεται επικίνδυνα μ’ ένα πιπίνι όταν την αφήνει, και στις ανδρικές τον Ιταλό Silvio Orlando που γίνεται υπερπροστατευτικός πατέρας στο Il Pappa di Giovanna, βραβευθής προς άκομψα διατυπωμένη απογοήτευση του Wenders, που του δέσαν, λέει, τα χέρια οι κανονισμοί και δεν μπόρεσε να βραβεύσει στο The Wrestler και το πολυχαιρετισμένο comeback του τεράστιου κι αδικοσβησμένου απ' τα πράματα, Mickey Rourke.