Μετά τη βόλτα του στην Εβδομάδα Κριτικής των περασμένων Κανών και στην αρχή της βόλτας του σ' ένα σωρό φεστιβάλ απ' τον Καναδά ως τη Βραζιλία, κι απ' την Καλκούτα ως τις Μπαχάμες, ο ακτιβιστής παύλα παραγωγός παύλα σκηνοθέτης απ' τη Γαλλία, μόνιμος κάτοικος Los Angeles και χρηματοδότης ξεκάθαρα πολιτικά και κοινωνικά στοχευμένων ταινιών, Philippe Diaz, έκανε απόψε τη στάση του και στην Αθήνα, τις δάφνες της επιλογής της οποίας έχει φορέσει περήφανα και στο (πλούσιο σε υλικό) επίσημο site της ταινίας του (ασχέτως αν το παρεχόμενο link σε στέλνει στο... Athens, Ohio), του όχι και τόσο ενθαρρυντικού ντοκιμαντέρ, με το περιπαιχτικό ερωτηματικό στο τέλος του τίτλου, The End of Poverty? (2008). Προκαλώντας την αναμενόμενη πώρωση στο κοινό, ο Diaz ξεδίπλωσε στην οθόνη το δίχτυ του καλά οργανωμένου σχεδίου διαρκούς ομηρίας των χωρών του Τρίτου Κόσμου, που οι αναπτυγμένες χώρες αρέσκονται να αποκαλούν αναπτυσσόμενες, την ώρα που φροντίζουν να τις κρατάνε κάθε άλλο παρά. Ένα σχέδιο, που, όπως λένε ένα σωρό ειδικοί στην ταινία του (αναμεσά τους κι ο ανατριχιαστικός John Perkins των Εξομολογήσεων ενός Οικονομικού Εκτελεστή), κι ο ίδιος στην καμέρά μας, κρατάει απ' τις απαρχές της αποικιοκρατίας και διαιωνίζεται στις μέρες μας, δίχως πρόθεση να σταματήσει, παρά μ' ένα μεγάλο μπαμ. Που όπως λέει κι ο Diaz, μάλλον έχει ήδη αρχίσει.

Στην επίσημη σελίδα του Leonardo DiCaprio, καναδυό βδομάδες μετά την αποκάλυψή του από το Entertainment Tonight και καναδυό μέρες μετά το ξεκίνημα των προβολών του στις αμερικάνικες αίθουσες, έκανε την εμφάνισή του το trailer του Revolutionary Road (2008) που ενώνει ξανά, καμιά δεκαριά χρόνια μετά, τον αστέρα του Τιτανικού (1997) με τη συμπρωταγωνίστριά του, Kate Winslet.

Παρά το πλεονέκτημα που κάνει ακόμα και τον Brad, την Angelina κι ένα λεωφορείο μπρατζελινάκια να φαίνονται ασήμαντη ατραξιόν, τον Sam Mendes στη σκηνοθεσία, τον Roger Deakins στη φωτογραφία, τον Thomas Newman στη σύνθεση, και στη βάση τη πρώτη νουβέλα του Richard Yates, μια από τις 100 καλύτερες αγγλόφωνες από το 1923 και μετά για το Time και έμπνευση για το Mad Men του Matthew Weiner που έσκισε τα ξημερώματα στα Emmys, παρόλα τα συστατικά, η συνταγή είναι αυτό που οι Αμερικάνοι λένε tough sell. Όπως βλέπεις και μόνος σου, και δε μπορεί να κρύψει η προώθηση, η ιστορία βάζει απέναντι, στα τέλη του ειδυλλίου της Αμερικής με τη suburbia στα 50s, ατελείωτα καταθλιπτικά, δυο ψωνάρες (ή μιάμιση, με τον πρωταγωνιστή να κουβαλάει το βάρος της υπευθυνότητας κάτω από τα φτερά της ανεμελιάς) να πετροβολάνε την άδικη ζωή ανάμεσα σε συνεχείς καβγάδες, όταν ακόμα και μια (ψωνάρα) θα ήταν αρκετή να σου κουρελιάσει τα νεύρα. Και όπως έχουν ήδη τονίσει άπειρες φορές τα κουτσομπολίστικα, με τον άντρα της να δίνει τις οδηγίες, αντίθετα με τη παράδοση που επιβάλλει να το κάνει σε όλες της τις ταινίες (ή στις μισές, αν είδες και τις άχαρες υπόλοιπες), η Kate δε βγαίνει από τα ρούχα της ώστε να βγει και το ζώο από μέσα σου και να εκτονωθείς (ξαναμανα)ανεπανάληπτα.

Όμως, όπως και το Milk (2008) που κουβαλάει το δικό του σταυρό, η παραγωγή φαίνεται σε αυτό το σημείο το σιγουρότερο στοίχημα για τα βραβεία του χειμώνα. Ο Mendes, αργοκίνητος από τα γυρίσματα ακόμα και αντικομφορμιστής από το American Beauty (1999) ακόμα, είναι στο στοιχείο του, οι πρωταγωνιστές του εκτός από καλοί φίλοι είναι και καλύτεροι επαγγελματίες, οι αναφορές από τα screenings που ξεκίνησαν μήνες πριν είναι στη πλειοψηφία τους θετικές, και η Paramount Vantage που σάρωσε πέρσι με δυο ταινίες-στοιχεία της φύσης, έστω και μισο-απορροφημένη φέτος, φαίνεται να παίζει καλύτερα απ' όλους το δημοφιλές (μετά το πρόωρο κάψιμο αμέτρητων φιλόδοξων το 2007) παιχνίδι του πρώιμου buzz και της όψιμης έκθεσης, ανοίγοντας το φιλμ σε περιορισμένη διανομή τον Δεκέμβρη.

Τη μια ολόγλυκη ντροπαλή μελαχρινή (ή κοκκινομάλλα ενίοτε) που παίζει με τα πατρικά (ή αρπαχτικά ενίοτε) ένστικτά σου και την άλλη ολόγυμνη προκλητική ξανθιά που μπορεί να σε σκοτώσει με μια φωτογραφία της, πρωταγωνίστρια στη πιο αλησμόνητη καμπάνια της Guess και τη μόνη που δε τόνιζε αλλά προσπαθούσε να καλύψει ότι ξεχείλιζε, γνωστή και στον τελευταίο Αμερικάνο (και όχι μόνο) σαν η καλύτερη ξαπλωμένη των Wedding Crashers (2005) και το καλυτερότερο εξώφυλλο (και όχι μόνο) της δεκαετίας για το Playboy, επίμονα αποφασισμένη να μη λείψει ούτε από τις φαντασιώσεις σου ούτε καν από το οπτικό σου πεδίο ακόμα κι αν χρειαστεί να πρωταγωνιστεί σε ασήμαντες κινηματογραφικές παραγωγές ή να περνάει με αξιοσημείωτη ένδυση από κάποιες τηλεοπτικές, έτοιμη πάντα να αποδείξει την αυθεντικότητα και το μέγεθος του ταλέντου της για τις ζηλιάρες γλώσσες ακόμα κι αν τα υπερσέξι πρώιμά της φαίνεται να έχουν εξαφανιστεί από τα διαδίχτυα, διαθέτοντας με διαφορά που δε κρύβεται με τίποτα το εντυπωσιακότερο ζευγάρι βυζόμπαλων στο Hollywood, δυο χρόνια μετά από μια φωτογράφιση που κατόρθωσε να καταγραφεί αδιάφορη ακόμα και αν παρακολουθείς φανατικά γκολφ από τον καναπέ σου και με ενδιάμεσες κάποιες τεξανικά ή γαλλικά σεμνότυφες, η υπεραγαπημένη των Μαζών 25χρονη πια Diora Baird επέστρεψε στο αμερικάνικο MAXIM για να συνοδεύσει ένα ακόμα (ψιλο)κονσερβαρισμένο photoshoot του περιοδικού συζητώντας τη συμμετοχή της στη κωμωδία με πρωταγωνιστή τον Dane Cook και τίτλο My Best Friend's Girl (2008) που άνοιξε ψιλοπατώνοντας αυτό το σαββατοκύριακο στην Αμερική και το πρασίνισμά της για το Star Trek (2009) του J.J. Abrams που θα ξεκινήσει την ερχόμενη μπλοκμπαστερική περίοδο με τη Paramount ευχόμενη να έχει βρει όντως το νέο Spielberg τώρα που ο original την έκανε με πλάγια ινδικά πηδηματάκια.


Δες/Κρύψε το redband trailer του My Best Friend's Girl (2008)

*Οι παρενέργειες του να είσαι Αμερικανός.Εμπνευσμένος κάπου από τις μεθόδους του Morgan "Super Size Me" Spurlock, o Chris Bell από το Poughkeepsie της Νέας Υόρκης όπου γυρίζονταν στα 80s άπειρα events της (τότε) WWF, έκανε ντοκιμαντέρ τεκμηριώνοντας εμπειρικά τις θεωρίες του για τη χρήση στεροειδών αναβολικών. Η διαφορά βέβαια είναι ότι ο Bell πρώτα είχε τις εμπειρίες και μετά τη θεωρία, περνώντας από το κύκλωμα των γυμναστηρίων, και με δυο αδερφούς ακόμα λίγο πολύ ενεργούς στο "χτίσιμο" και το χτίσιμο ελπίδων πάνω του. Κι εκεί εντοπίζεις και το μεγάλο πρόβλημα αλλά και το μεγάλο πλεονέκτημα της παραγωγής. Με κοινό τα ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και σκοπό να δείξει περίπου ότι δεν υπάρχει ΑηΒασίλης, το Bigger, Stronger, Faster* (2008), σίγουρα διαλύει όλους τους (έτσι κι αλλιώς διάτρητους) μύθους και των δυο πλευρών αλλά παραμένει εξαιρετικά ευαισθητοποιημένο στα αποτελέσματα (κλάματα μικρού παιδιού, κτλ.) και τις ατομικές ευθύνες (η μόνη ψυχιατρική συνεισφορά του είναι περίπου.. η μελέτη της εξέλιξης, με τα χρόνια, των κοιλιακών και των υπόλοιπων μυών στα action figures). Ο Bell δε κρύβει ότι δεν έχει ιδέα από δημοσιογραφία, αντίθετα αρκετές φορές το κάνει να λειτουργεί υπέρ του και, με την επιστημονική κοινότητα να αδυνατεί (χωρίς στοιχεία) να υποστηρίξει 100% τα συμπεράσματά της για τις εκτεταμένες παρενέργειες των στεροειδών (πέρα από αυτές που έχει διαπιστώσει κάθε --και εννοώ φυσικά κάθε-- γυναίκα, με αποτέλεσμα να προτιμάει Αλβανούς χτίστες), δε καταλήγει σε κρυστάλλινες θέσεις στο βασικό του θέμα. Όμως δεν αφήνει καμία αμφιβολία στην υποσημείωσή του, την αποκάλυψη της υποκρισίας σε μια κοινωνία όπου ο καθένας ζητάει ηθικές αρχές από τους άλλους ενώ κρατάει για τον εαυτό του τη θέση του απλά "καλύτερου".

Μ' ένα βαρέλι λεφτά στη χώρα του, το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Κανών, μια πολιτική εναντίωση που μαζεύτηκε γρήγορα και τη διαβόητη ιστορία του Roberto Saviano, στο βιβλίου του οποίου βασίστηκε κι ο οποίος βρίσκεται υπό αστυνομική προστασία φοβούμενος για τη ζωή του μ' αυτά που αποκάλυψε για την ναπολιτάνικη Camorra, ο Matteo Garrone αδειάζει και ξαναγεμίζει συχνά τις βαλίτσες του αυτήν την εποχή, συνοδεύοντας την κινηματογραφική του Gomorra (2008) σε φεστιβάλ ανά την υφήλιο, χαίροντας απ' τη μια της υποδοχής που αρμόζει σε κάθε σημαντικό κινηματογραφικό έργο, κι απ' την άλλη του ενδιαφέροντος του κοινού για σκανδαλιστικές γαργαλιστικές λεπτομέρειες, όπως το γεγονός ότι η ταινία του αποτέλεσε αφορμή να συλληφθούν δύο ακόμη αξιωματούχοι της οργάνωσης που αναγνωρίστηκαν ως πρωταγωνιστές στην οθόνη, ότι ο τίτλος εργασίας του ήταν Six Short Stories απ' τις οποίες έμειναν οι πέντε, με την έκτη που ο Garrone μετανιώνει που έκοψε, να είναι αυτή για συμβόλαιο εκτέλεσης παπά που απέφευγαν να εκτελέσουν όλοι οι εκτελεστές της οργάνωσης για λόγους κάρμα, ή το ότι μέλη της οργάνωσης που είχαν ρόλους στην ταινία, αρνούνταν συστηματικά να παίξουν σε σκηνές που σκοτώνονταν, για να μην ξεφτιλιστούν στους φίλους τους. Στάση έκανε και στην Αθήνα, για την sold out προβολή της ταινίας απόψε στις Νύχτες Πρεμιέρας, όπου και θα παραστεί, πριν συνεχίσει μια διαδρομή με ελπίδες να ολοκληρωθεί στα Όσκαρ, αφού όπως μου συμπλήρωσε κι ο ίδιος στην συνέντευξη τύπου, με το σουξέ που κουβαλάει, δεν τους πολυπαίρνει στη χώρα του να μην τον προτείνουν, κι αν θέλουν να τον εκδικηθούν που έκανε (ξανά) διάσημη τη διαφθορά της χώρας, πιθανότατα θα αρκεστούν στο να προσπαθήσουν να τον εμποδίσουν να το ξανακάνει στην επόμενη ταινία του.

Έχοντας βρει διανομή από τις 24 Ιουλίου για περιορισμένο αμερικάνικο άνοιγμα στις 24 Οκτωβρίου, με ντεμπούτο σκηνών στο Βερολίνο, παγκόσμια πρεμιέρα στις Κάνες και βορειοαμερικάνικη στο Τορόντο, και αρκετά κοψίματα ενδιάμεσα στην αρχική 4ωρη διάρκειά της, η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Charlie Kaufman απέκτησε και trailer, από χτες στο Yahoo! Movies, ελαφρά εκτός σειράς, όπως θα περίμενες.

Ο σεναριογράφος που σημαδεύει περισσότερο από τους σκηνοθέτες τους τις ταινίες του (αποτελώντας μόνος του συνέχεια του σχετικού κινήματος των 70s) και το Wired θεωρεί καλό να εξηγήσει αναλυτικά μέχρι και το σχεδιασμό του αφιερώματος στη σκέψη του, ήταν φυσιολογικά πάντα ύποπτος για παραπάνω από φελινικά οργιαστικές συνθέσεις σκηνών αν τον άφηνες ανεξέλεγκτο. Και όπως λένε οι φυσιολογικά πολλές μέχρι τώρα αντιδράσεις, και διακρίνεις και μόνος σου στις πολυεπίπεδες και αυτοαναφορικές απανωτές ατάκες του προπομπού, δεν απογοήτευσε. Δύσκολα διακρίνεις πόσο πραγματικά σκοτεινό και θλιμμένο είναι το φιλμ, η άποψη του Kaufman για το πως θα ήταν ένα horror movie, όσο σταδιακά βουτάει στην αγωνία και την έκσταση ενός δημιουργικού μυαλού. Εύκολα πλέον όμως μπορείς να πεις ότι την παραγωγή αγαπάνε όσοι την κατανοούν, δεν την πολυσχολιάζουν όσοι σέβονται τον δημιουργό της αλλά χάσανε το δρόμο μετά το (κατά γενική ομολογία) πιο προσβάσιμο πρώτο τρίτο και, ευτυχώς, μέχρι σήμερα, την αποφεύγει το ψευτο-hip πλήθος.

Σε ένα κοντινό, σχεδόν ανθρώπινο μέλλον, ένα ρομπότ - σκουπιδιάρης ανακαλύπτει το νόημα της αγάπης, τη σημασία της φωτοσύνθεσης και μερικούς ακόμη λόγους για να επιστρέψουν οι γήινοι στην πατρίδα τους.Νοσταλγικότητα και κυνισμός παντρεύονται ιδανικά με το που θα δεις τα opening credits του WALL•E (2008). Από το βλέμμα στους ουρανούς, το όραμα της αισιοδοξίας για το αύριο και τη γλυκερή μελωδία του Put On Your Sunday Clothes, προσγειωνόμαστε απότομα στα 2815 και έναν πλανήτη Γη ερειπωμένο, τον οποίο συνοδεύει ηχητικά μια βεβαρημένα απαισιόδοξη σύνθεση του Thomas Newman. Οι συστάσεις της πλοκής γίνονται άμεσα προφανείς στους ενήλικες θεατές. Ένα μονοπωλιακό τραστ, που κάποτε έφτασε να κυβερνά την Αμερική κυριολεκτικά, μετέτρεψε μαζί με τους αδηφάγους πολίτες αυτού του κόσμου κάθε έκταση σε μια γιγάντια χωματερή, αφανίζοντας ολοκληρωτικά οτιδήποτε έχει να κάνει με τη φύση. Μια διαστημική κιβωτός του... ανθρώπινου είδους αποδρά προς το συμπαντικό άγνωστο, με την ελπίδα της επιστροφής μονάχα όταν θα υπάρξουν ενδείξεις πως η μάνα Γη μπορεί να "γονιμοποιήσει" και πάλι. Ακολουθεί η γνωριμία μας με το ρομποτάκι WALL•E, έναν δουλευταρά απόγονο του Number 5 από το Short Circuit (1986), που "ζει" για να χτίζει παλάτια από... trash και να ονειρεύεται τα με σάρκα και οστά αφεντικά του μέσω μιας βιντεοκασέτας του Hello Dolly! (1969), από την οποία εμπνέεται το ανθρώπινο συναίσθημα, τη συντροφικότητα και το ερωτικό κάλεσμα δια της... χειραψίας!

Η εμφάνιση ενός θηλυκού ρομπότ, που ήρθε από το διάστημα με "μυστική" αποστολή, θα κάνει τον Louis Armstrong να άδει La Vie En Rose και τον WALL•E να σχεδιάζει καρδούλες ή να ονειρεύεται έναν βίο αλά μιούζικαλ. Βρισκόμαστε στο πρώτο ημίωρο του φιλμ, διάλογοι δεν υφίστανται, το μαγικό χέρι των ανθρώπων της Pixar σολάρει καλλιτεχνικά με μιά δουλειά που ανταγωνίζεται σε εντυπωσιασμό το live action, αλλά, πάνω απ’ όλα, η καρδιά του θεατή σκιρτά κανονικότατα γι' αυτά τα δύο ρομπότ που κάπως άγαρμπα ή απρογραμμάτιστα αναζητούν να μάθουν τι θα πει... ανθρώπινη αγάπη. Κι αυτή είναι μόλις μια από τις πλευρές της ταινίας του Andrew Stanton - προφανώς η καλύτερη, σε βαθμό να δακρύζεις με στοργή γι' αυτά τα ανορθόδοξα ερωτευμένα "πλάσματα". Σε δεύτερο ρόλο, το WALL•E είναι ένα στερεοτυπικό έπος του φανταστικού, με μπουρλέσκο χιούμορ, αναμνήσεις από την ευρηματικότητα του Keaton ή του Chaplin και αναφορές από το είδος που αγγίζουν μέχρι και τον HAL του 2001 (1968). Στο τρίτο επίπεδο, το αναγκαίο κακό μιας animated ταινίας μας υπενθυμίζει πως η διδαχή είναι το μεγάλο κίνητρο, εδώ με οικολογικά μηνύματα ελαφρώς αναμασημένα (για να διαπιστώσετε την... μη παρθενογένεση, αναζητήσατε το Idiocracy (2006) του Mike Judge), που, μοιραία, φρενάρουν την ερωτική ιστορία και προσγειώνουν τις προσδοκίες για κάτι πραγματικά αριστουργηματικό, όπως εκείνος ο περσινός ποντικός - σεφ... Παρά την πικρία για την εξέλιξη του story, όμως, η κριτική που ασκεί το φιλμ πάνω στον καταναλωτισμό του μέσου Αμερικανού, την παχυσαρκία, έως και την αγραμματοσύνη τους, δίνει ενίοτε και διαστάσεις πολιτικά σκεπτόμενου έργου! Και εξακολουθούμε να μιλάμε για ψηφιακό animation…

Τι έχεις κερδίσει, τελικά, εγκαταλείποντας τον WALL-E στο μαγικό κόσμο της μεγάλης οθόνης; Μια από τις ομορφότερες ερωτικές ιστορίες που έχει πλάσει το σινεμά στη μέχρι σήμερα ιστορία του, έναν απίστευτο εθισμό προς τον κεντρικό χαρακτήρα που μπορεί να οδηγήσει σε καταναλωτικές παρεκτροπές, το στοίχημα για το Όσκαρ κινουμένων σχεδίων του 2009 και εκείνη την παράξενη ανακούφιση που σου φέρνουν τα δάκρυα χαράς, είτε κυλήσουν είτε όχι. Στοιχεία που κάνουν μια ταινία κλασική. Απλά.