Η Audio Visual σας προσκαλεί στην avant première της δραματικής ταινίας Νεότητα Χωρίς Νιάτα. Την Τετάρτη 1 Οκτωβρίου στις 6μισι το απόγευμα στο ΝΙΡΒΑΝΑ στους Αμπελόκηπους.

Κρυφό όπλο της Lionsgate, στην αντιμετώπιση όσων ψεκάζουν τα internets με προειδοποιήσεις ότι ο Frank Miller είναι η αιτία του καρκίνου του κώλου, αποτελεί αυτός της Eva Mendes που περιφέρεται γυμνός στο Spirit (2008) σύμφωνα με τις αναφορές από τις δοκιμαστικές προβολές (αναφορές που δίνουν γενικά μια διαφορετική, αν και όχι υπερθετική, εικόνα από αυτή που ζωγραφίζουν τα spray). Και εδώ και καναδυο μέρες, ο κώλος αυτός αυτός, περιφέρεται σαν ιός και στα υπόγεια φόρα του πλανήτη.

Με μια δεκαετία προκλητικών εμφανίσεων σε οτιδήποτε από βιντεοκλίπ στα 90s μέχρι καμπάνιες της PETA στα 00s, στη κορυφή του θανατηφόρου συνδυασμού από μαύρες κωλάρες που γίναν απόλυτο mainstream μαζί με το hip hop και λατίνες που γίναν περήφανες στα χνάρια της Jennifer Lopez, η πρωταγωνίστρια του Hitch (2005) και του Ghost Rider (2007) δύσκολα σου δίνει το δικαίωμα να τη πεις και τιποτάλλο, πέρα από υπόδειγμα σκληρής δουλειάς που εκμεταλλεύεται μελετημένα ακομπλεξάριστα τα αφρο-κουβανικά γονίδιά της. Η σκληρή δουλειά (του κώλου) ήταν αυτή που οδήγησε την 34χρονη, σύμφωνα τουλάχιστο με την επίσημη δικαιολογία, και σε μια κάποια αποτοξίνωση στις αρχές της χρονιάς. Αλλά η συνέχεια έφερε προκλητικές δημόσιες φωτογραφίες με τον κώλο, προκλητικές εκδρομές με τον Steven Meisel στην Ευρώπη, προκλητικές καμπάνιες με τον Calvin Klein στον πλανήτη, και προκλητικές (διαψεύσιμες, φυτεμένες ή και τα δυο) δηλώσεις λαγνείας για οποιονδήποτε από την Keira Knightley μέχρι τον Mick Jagger (με στάσεις που συμπεριλαμβάνουν πως το κάνει ο David Beckham, ο Liam Gallagher, η Natasha Alam, και ο θεός των Καθολικών). Όταν ηρεμεί, σύμφωνα με τα ακλόνητα στοιχεία που φέρνουν στο φως δυοτρεις επιπλέον τυχαίες αναζητήσεις στο δίκτυο, η Eva αρέσκεται να τη κάνεις να αισθάνεται ηλίθια (αλλά όχι και να καταλαβαίνει πόσο ηλίθια είναι, υποθέτεις με τη ασφάλεια της εμπειρίας σου από τις υπόλοιπες), να παίζει το τσουλάκι-στόχο για όσες Γυναίκες (2008) τυχαίνει να μην είναι στη συγκεκριμένη θέση στη συγκεκριμένη περίπτωση, την τσουλάρα που δεν είχε ποτέ ο James Bond για τον Werner Herzog, ε και το κακό κορίτσι για όποιον έχει οχτώ από τα πάντα, όπως είπαμε.

H καινούρια εμφάνιση στην επίσημη σελίδα του, που συνοδεύτηκε από αντίστοιχη αφίσα και καινούριο τρέιλερ στο Moviefone, είναι μόνο οι κάστορες που επιπλέουν από τη στρατιά που έχει ξαμολήσει η Lionsgate με στόχο φθινοπωρινό ανάχωμα στο ποτάμι από σκατά που φούσκωσε η ίδια το καλοκαίρι, κυρίως με τις σκηνές του Spirit (2008) που διάλεξε να προβάλλει στη Comicon του San Diego. Από τη μια στιγμή στην άλλη, οι υπερσέξι προοπτικές γίναν ιλαρές (και όλοι σε είχαν προειδοποιήσει από την αρχή), και η παραγωγή βρέθηκε να συντρίβεται, διαδιχτυακά, ανάμεσα σε όσους δεν έχουν πετύχει ούτε καρέ από τη δουλειά του Will Eisner αλλά είναι σίγουροι ότι μοιάζει με σκηνές από το Sin City 2, και σε αυτούς που πιστεύουν ότι το Sin City (2005) ανακάλυψε τις πρασινοθόνες και πιθανά το celluloid film. Και στους ακόμα περισσότερους που μηρυκάζουν τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών, όπως θα περίμενες, αφού λίγο πολύ η ίδια "σοφία του πλήθους" --πιπίλα που αποτελεί από μόνη της απόδειξη του πως μπορεί μια άπειρη μάζα πανηλίθιων να διαστρεβλοξεχαρβαλώσει οτιδήποτε-- κονιορτοποιεί με τις αβάσιμες, απύθμενες και φυσικά αντικρουόμενες φιλοδοξίες της, και το All Star Batman & Robin, εδώ και κάποια χρόνια.

Η αλήθεια βέβαια, όπως ξαναματάπαμε και έχουν βαρεθεί να εξηγούν οι υπεύθυνοι, είναι ότι ο Eisner πάντα ισορροπούσε, επιδέξια αδέξια, όπως ακριβώς η φιγούρα στις ταράτσες στα trailer, ανάμεσα στο σλάπστικ και το μπρουτάλ, σμπρώχνοντας τα όρια του κατάλληλου της εποχής, χωρίς να τα περνάει. Και οι βασικές αναθεωρήσεις, όπως ο πραγματικός θάνατος και οι (κυρίως γκομενο)υπερδυνάμεις του Denny Colt, είχαν αποφασιστεί από τις αρχές του '90 με τις ευλογίες του δημιουργού, που και Alzheimer να τον είχε χτυπήσει δύσκολα θα επέμενε να έχει η μεταφορά του ήρωά του πολύ περισσότερη σχέση από αυτή του Dark Knight (2008) με τα προπολεμικά Detective Comics. Και βέβαια η κινηματογραφική ματιά του Frank Miller, όταν ξεφεύγει από το δικό του αναβιωτικό noir στιλ, και την panel προς panel αναπαράσταση αυτού του Eisner, φέρνει περισσότερο, για καλό ή για κακό, προς Sky Captain and the World of Tomorrow (2004).

Ίσως ο σημαντικότερος λόγος να σε ενδιαφέρει φέτος το αποτέλεσμα του διαγωνιστικού προγράμματος του Μουσική και Φιλμ των Νυχτών Πρεμιέρας, που θα ανακοινώσουν τα βραβεία τους απόψε, στην τελετή λήξης στο Αττικόν, είναι ο Kirk Honeycutt, μια απ’ τις ηγετικές φυσιογνωμίες της αμερικάνικης κριτικής, ως μέλος της ομάδας του The Hollywood Reporter (εφημερίδας ευρύτερα γνωστής ως ο ανταγωνισμός του Variety, το οποίο αποφεύγει συστηματικά να ονοματίσει), που πέρασε τις τελευταίες δέκα μέρες στην Αθήνα, ως μέλος της κριτικής επιτροπής του τμήματος. Τον είχαμε πιάσει στο Αττικόν την προηγούμενη βδομάδα, φρέσκο από την πτήση και κομπλέ με το jetlag του, και μιλήσαμε για τον ενθουσιασμό του που συμμετέχει σ’ ένα τμήμα που βρήκε πολύ ενδιαφέρον, πρωτού επεκταθούμε σε θέματα κινηματογραφικής κριτικής και βιομηχανίας, με ένα άνθρωπο που ζει και δουλεύει στο επίκεντρο και των δύο.

Refuse to lose: 20 χρόνια μετά, οι Beastie Boys, Henry Rollins, Tom Morello, Talib Kweli αποτίουν φόρο τιμής στο συγκρότημα ογκόλιθο.Απορία: οι Public Enemy έχουν επηρεάσει τους πάντες, η μισή δισκογραφία θα έπρεπε να τους πληρώνει δικαιώματα κάθε μήνα και δεν υπήρχαν λίγοι ακόμα που να ήθελαν να μιλήσουν για αυτούς; Αυτό είναι το μειονέκτημα του, κατά τα άλλα ενδιαφέροντος, ντοκυμαντέρ του Robert Patton-Spruill, στο οποίο 4 από τα πλέον σημαντικά κεφάλαια της σκεπτόμενης μουσικής των 2 πρόσφατων δεκαετιών αφηγούνται την επίδραση των P.E. στη ζωή και τη μουσική τους. Παράλληλα, βλέπουμε live υλικό από πρόσφατες εμφανίσεις του συγκροτήματος και μέσα από συνεντεύξεις του Chuck D και του Flavor Flav, ακολουθούμε την πορεία της σχέσης των 2 και τις συνέπειές της για το συγκρότημα.

20 χρόνια μετά τις σειρήνες στα κομμάτια τους που κήρυξαν τον αγώνα με στόχο να ξυπνήσουν την κοιμώμενη τον ύπνο του παχύδερμου Αμερική (που κατέληξε στις εξεγέρσεις του Λος Άντζελες στα 90ς), οι P.E. είναι πλέον "κλασικοί" και σε όλες τις λίστες με τα "Best of". Δεν παίζουν πια στο MTV και το VH1, κάνουν ανταρτοπόλεμο στην μαζική κουλτούρα μέσα από το internet και τις συναυλίες τους, αλλά...

Το 1987 είναι πλέον 20 χρόνια πίσω. Έχουν αλλάξει τα πάντα στην μουσική: ακόμα και τα πιο πρωτότυπα, αφομοιώνονται μέσα σε μήνες το πολύ. Πρόσφατα, στους κύκλους του hiphop ξέσπασε μεγάλη φασαρία, με αφορμή τον δίσκο Hip Hop is Dead του κορυφαίου hiphop καλλιτέχνη Nas. Άλλοι τον υποστήριξαν, άλλοι όχι: αυτοί οι τελευταίοι προτείνουν το επιχείρημα/τίτλο μας: "If hiphop is dead, then why are we making bread?". Και όντως, αυτό φαντάζει λογικό: τώρα που το hiphop έγινε ο maistream ήχος, είναι δυνατόν να έχει πεθάνει; Αυτό είναι το ερώτημα που σου αφήνει η ταινία: το 1989 (που ακούσαμε το Welcome to the Terrordome) δεν υπήρχε hiphop με την έννοια του άκρως πολιτικοποιημένου, σοβαρού, ανθρωποκεντρικού ήχου των Public Enemy. Υπήρχαν μόνο κάποια τραγούδια και τα ποιήματα του Gil Scott-Heron. Οι P.E. έκαναν το τραγούδι τους, μήνυμα και με μεγάλη επιτυχία. Σήμερα, μετά την μαζική επιτυχία, την αναγνώριση και την σημασία των P.E., η μπάντα συνεχίζει σχεδόν μόνη της τον δρόμο: οι P.E. είναι πλέον μουσική, σκέτη. Και αφορούν αυτούς που ενδιαφέρονται, όχι όμως την μάζα που ξανάπεσε στον λήθαργο του kitsch και της κατανάλωσης.

Το κείμενο επιμελήθηκε το Από τις 4 στις 5

Το νέο πολεμικό έπος του Damien Cockburn βρίσκεται ένα μήνα εκτός προγραμματισμού και 100 εκατομμύρια εκτός προϋπολογισμού μετά από πέντε μέρες γυρισμάτων στο Βιετνάμ.Έχοντας στόχο τη μεγαλομανή ηλιθιότητα του Hollywood και χρησιμοποιώντας τα λεφτά του, το Tropic Thunder (2008) μοιάζει ελαφρά με το boot camp για τους αστέρους που έκανε must πριν κάθε σχετική παραγωγή ο Oliver Stone στο Platoon (1986): απλά δεν είναι πόλεμος αλλά άσκηση. Από την άλλη όμως, όποιος περνάει τις ασκήσεις για αστεία μπορεί να περάσει και καναδυό χρόνια από τους Πεζοναύτες για διακοπές. Και ο Ben Stiller, παρόλο που η αγάπη που του έχει η βιομηχανία έκανε ότι αυτός σχεδίαζε για καμιά εικοσαριά χρόνια (από τη συμμετοχή του στην Αυτοκρατορία του Ήλιου (1987)) να πραγματοποιηθεί και ένα σωρό ονόματα πρώτης διαλογής να του εμπιστευτούν την παραμονή τους εκεί (στη πρώτη διαλογή), δεν αστειεύεται καθόλου, αντίθετα ξεκινάει την ιστορία του ανατινάζοντας τον σκηνοθέτη με συνοπτικές διαδικασίες και περιφέροντας το κεφάλι του. Και συντηρεί σε όλη τη διάρκεια όλο αυτό το μετα- μιας ταινίας που δε σατιρίζει απλά όλη τη διαδικασία δημιουργίας μιας ταινίας σαν αυτή αλλά κοιτιέται και στον καθρέφτη όσο το κάνει. Με πρώτο βιολί τον Robert Downey Jr. σε ρόλο ξανθού γαλανομάτη οσκαροτιμημένου προκλητικού Αυστραλού ηθοποιού που γίνεται αράπης για τις ανάγκες του ρόλου (στη ταινία μέσα στη ταινία) και δεν αφήνει τίποτα όρθιο, πέρα από τις προφανείς όσο και η μύτη του ρατσιστικές προεκτάσεις. Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να υποδυθούν οποιονδήποτε, αυτοί που προτιμάνε τη σιγουριά τέτοιου είδους στη παραγωγή, τα κόκαλα του Strasberg, η ειρωνεία της ειρωνείας όλων αυτών σε ατελείωτη επανατροφοδότηση, κι ένα στιλάκι που σε κάνει να κλαις γοερά από τα γέλια από το trailer ακόμα, όλα συμπληρώνουν μια ερμηνεία που το μόνο που σε εμποδίζει να τη πεις οσκαρική είναι το μέτα- μέτα- μέτα- παραδοξολογηματικό του πράγματος.

Συνολικά ο Stiller έκανε τη πιο προσεγμένη και μεγάλη κωμωδία ever, με τον John Toll στη φωτογραφία, κι ένα καστ που προσαρμόζεται σε, και τελικά κάνει τρελούς, ρόλους συμπληρωματικά μονότονους, όπως ο Jack Black ή πάει πολύ παραπέρα από το αναπάντεχο της συμμετοχής και καταχειροκροτιέται, όπως ο Tom Cruise. Και χωρίς να έχει πολλά όρια ούτε στη βουτιά στο χοντρό γέλιο, σιγουρεύει ότι θα παραμείνει κλασική σε κοινό πολύ μεγαλύτερο από αυτό των όσων πιάσανε όλα τα inside jokes και τα ανακυκλώνουν ήδη σε κάθε ευκαιρία ή μπόρεσαν να χωνέψουν τα μισά και την είπαν άνιση.