Προτού πεθάνει ο Jigsaw φρόντισε να αφήσει συνεργούς για να συντηρούν συνέχειες μέχρι τον 22ο αιώνα. Όλοι, ο ένας μετά τον άλλο, στήναν το σκηνικό του προηγούμενου, όπως θα ανακαλύπτεις στα φλασμπακικά φλασμπάκ στο παρελθόν πίσω από το παρελθόν, από δω και πέρα.Όσοι ασχολούνται ξέρουν από πέρσι τι να περιμένουν από τη πέμπτη συνέχεια της σειράς που έβαλε το αμερικάνικο Halloween σε μια καρέκλα, του φόρεσε γουρουνοκεφαλή, και άρχισε να το περιποιείται με όλα τα κατάλληλα σύνεργα. Το ποε-τικό ξεκίνημά του δε μπορεί να κρύψει ότι ο Σεβλέπος ο Πέμπτος (2008) έχει περάσει από συνθλιπτική διαδικασία σε όλα τα στάδια της παραγωγής, ξεκινώντας από το σενάριο που γράφτηκε στο ένα πόδι, με το άλλο να τρέχει να προλάβει την απεργία του κλάδου. Ο David Hackl αναλαμβάνει και τη σκηνοθεσία εκτός από το σχεδιασμό των παγίδων οπότε.. προτιμάει τα εκρηκτικά για να ξεμπερδεύει με κάτι ξέμπαρκους που περνάγαν από τα σκηνικά, ο Tobin Bell αποκτάει περισσότερο χρόνο κι από όταν ήταν.. ζωντανός αφού προφανώς μόνο γλάστρες στιλ Meagan Good προλάβαινε το casting, και περίπου τα 80' από τα 90' της διάρκειας ξοδεύονται σε γαμοδελταζήτα διαλογής ντεντεκτιβικό μυστήριο που δε καταλήγει πουθενά, έτσι ώστε.. να μη πιστεύεις πως τελειώνει (όπως υπόσχεται η ατάκα της προώθησης).

Μπουλούκος γόης και emo γκόμενα συνοδεύουν τον φλούφλη φίλο τους σε ταξίδι με κλεμμένο αμάξι για να πηδήξει ξανθιά που έψεισε στο chat πασάροντάς της ψεύτικη φωτογραφία.Το να ανάγονται όλα τα road trips ενηλικίωσης σε σύγκριση με το αρχετυπικό πια Ferris Bueller's Day Off (1986) είναι μια μοιραία πραγματικότητα της ζωής, αλλά για να φτάσεις να βάζεις δίπλα του το Sex Drive, πρέπει ή να μην έχεις δει τον Ferris Bueller, ή να μην έχεις δει το Sex Drive. Εναλλάσσοντας το σαχλορομάντζο με τη χοντροκομμένη χαριτωμενιά και το χιούμορ τουαλέτας, το ντεμπούτο το Sean Anders είναι σαν ευνουχισμένο American Pie (1999) με άδεια οδήγησης και φονική διάθεση να τσαλαπατήσει όποια έννοια σεβασμού στο ίδιο το δημογραφικό της, έχουν αφήσει όρθια τα sequels της ταινίας που εισήγαγαν τη σεξιστική ηλιθιότητα που περνάει για χιούμορ στη σύγχρονη αμερικανική (και δυστυχώς, όχι μόνο) εφηβεία, ενώ τα κάποια πετυχημένα σατιρικά στιγμιότυπα της αμερικάνικης βλακοβλαχιάς, μοιάζουν περισσότερο με σνομπίστικη επίφαση ανωτερότητας, παρά με ακτίδες ελπίδας ότι ο Anders κατάφερε να περάσει ψήγματα ακεραιότητας απ’ το κογκλομεράτο που μόνταρε την ταινία του.

Σε μια βδομάδα παραδοσιακά πνιγμένη στον τρόμο, που επιπλέον πλημμύρισε από τις προσπάθειες παραγωγών κάθε είδους να βγουν στην επιφάνεια όσο η παγκόσμια οικονομία ξανάριχνε μακροβούτι στην ύφεση, και με τον Sumner Redstone να ακολουθεί τον Harvey Weinstein στο χορό του Ζαλόγγου αποδυναμώνοντας ακόμα περισσότερο τη σαλιγκαροκίνητη οσκαρική κούρσα, μέσα στον πανικό, με όλα τα χρόνια του κόσμου στη πλάτη του αλλά αγέρωχος, ο Clint Eastwood κέρδισε αβίαστα τη προσοχή της βιομηχανίας, με το trailer του Gran Torino (2008) που κυκλοφόρησε την Παρασκευή.

Το trailer βγήκε για να παίξει πριν το Changeling (2008) που άνοιξε σε περιορισμένη διανομή από τη Universal το σαββατοκύριακο στην Αμερική, έχοντας πάρει χλιαρές κριτικές στα φεστιβάλ των Κανών και της Νέας Υόρκης και αποφύγει όλα τα υπόλοιπα. Και φυσιολογικά η Warner ανακοίνωσε, για το Gran Torino, μαζί με όλο το σχετικό προωθητικό υλικό, ημερομηνία εξόδου στις 17 Δεκεμβρίου, σε μια κίνηση που μάλλον ετοίμαζε από τις αρχές της χρονιάς όταν τα γυρίσματα δεν είχαν καν ξεκινήσει και οι βρώμες θέλαν έκτο Dirty Harry να ψήνεται. Κίνηση που είχε επαναληφτεί και πρόπερσι όταν οι Σημαίες των Προγόνων μας (2006) δε κατάφεραν να συγκινήσουν ιδιαίτερα το κοινό και παραδώσαν άμεσα τη σκυτάλη των υποψηφιοτήτων στα Γράμματα από τo Ιβο Tζίμα (2006). Κίνηση που έφερε άμεσα όλες τις σελίδες που δεν έχουν άλλη δουλειά να κάνουν (και δεν έχουν και δουλειά να κάνουν φέτος) να προβλέπουν Oscar® αντρικής ερμηνείας για τη ταινία, ανάμεσα στα δεκάδες άλλα, με βάση ότι τέτοιο δεν έχει ακόμα ο Eastwood να βάλει δίπλα στα διπλά, σκηνοθεσίας και παραγωγής, για Ασυγχώρητους (1992) και Million Dollar Baby (2004), και η αμερικάνικη Ακαδημία δε θα έχει άλλη ευκαιρία.

Βέβαια, και για τον ρόλο του στο τελευταίο ο γέρο-Clint είχε δηλώσει ότι θα είναι ο τελευταίος (και δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανε), και το trailer του (τελευταίου) φαίνονταν κι αυτό προπομπός ταινίας πολύ περισσότερο κλισεδιάρικης και macho απ' ότι αποδείχθηκε. Στη πραγματικότητα, και δε θα χρειάζονταν υπενθύμιση για τον ζωντανό θρύλο του αμερικάνικου κινηματογράφου, όλα τα trailer για φιλμ του σκηνοθέτη έχουν τις βραχνές ατάκες και τις πιασάρικες σκηνές που χρειάζονται για να πουλήσουν στο μέσο θεατή. Ο Eastwood ποτέ δεν έκρυψε την εκτίμησή του για τους σκηνοθέτες της εποχής των studio που πηγαίναν από τη μια ταινία στην άλλη χωρίς διακοπή, στην πράξη γυρνάει σε ελάχιστο χρόνο και αφήνει να του μοντάρουν τις σκηνές σε μερικές μέρες (έχοντας κάνει ανθρώπους σα τον Anthony Minghella να κλαίνε όταν το ακούνε), και φυσικά δεν έχει κανένα πρόβλημα να δώσει στη προώθηση περισσότερα απ' όσα χρειάζεται για να κάνει τη δουλειά της. Πίσω από αυτά, η καινούρια δικιά του δουλειά φαίνεται τουλάχιστο τυπικό καλό indie, χωρίς σκηνικά και πολλή ανάπτυξη χαρακτήρων, με προϋπολογισμό το πολύ κάτι εκατομμύρια, και με σενάριο παγκοσμίως άγνωστου που αγκαλιάζει άλλη μια μειονότητα, αυτή των Hmong της νότιας Κίνας, και δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί το αγκάλιασε με τη σειρά του ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη αχρωματοψία στο Hollywood. Ακόμα κι αν πρόλαβες τα M1 βασικό όπλο στα ελληνικά στρατά, δύσκολα περιμένεις πολλές επιπλέον σκηνές δράσης, έστω και από αυτόν που γύρισε μερικές από τις πιο αντρικές ταινίες στη κινηματογραφική ιστορία. Όμως, ακόμα και στις πολύ προσωπικές του επιλογές δεν έχεις κανένα λόγο να αποφύγεις να ποντάρεις, και η αγάπη της ©AMPAS® είναι δεδομένη και απόλυτα δικαιολογημένη.

Στις αρχές του 2009 βγαίνει η πολυαναμενόμενη ταινία για την ζωή και τον θάνατο του hiphop υπερ-ήρωα, Notorious B.I.G.. Executive producer είναι ο άνθρωπος που κέρδισε τα περισσότερα από τον B.I.G., ο φίλος και μάνατζερ του Puff Daddy (με όλα τα ονόματά του).

Η ιστορία του B.I.G. είναι γνωστή στο ευρύ κοινό: από το μικροεμπόριο ναρκωτικών πέρασε στην κορυφή της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας στα μέσα των 90ς ως το αντίπαλο δέος της Ανατολικής Ακτής στην κυριαρχία της Δυτικής. Η δολοφονία του το 1997 στο Λος Άντζελες τον έκανε θρύλο, προκαλώντας εκατομμύρια πωλήσεων και δημιουργώντας καριέρες για πολύ κόσμο που τον περιτριγύριζε. Η δυσκολία σε τέτοιες περιπτώσεις ταινιών (όπου το ιστορικό είναι τόσο πρόσφατο και τόσο λεπτομερειακά καταγραμμένο αλλά και τα πρόσωπα τόσο σημαντικά για πολύ κόσμο) είναι να βρεθούν οι κατάλληλοι παρουσιαστές: σε αυτό δίνει πολλή προσοχή το Notorious (2009), με αποτέλεσμα οι περισσότεροι ηθοποιοί να μοιάζουν φυσιογνωμικά με τους ρόλους τους (Puff Daddy, Junior M.A.F.I.A., κλπ.). Τον Biggie παίζει ο ράπερ Gravy, ο οποίος του μοιάζει εμφανισιακά και (από τα trailers) φαίνεται να έχει κατορθώσει να αποδώσει σωστά τον τρόπο ομιλίας όσο και τις κινήσεις του. Υπάρχουν και αρκετά κοινά σημεία στις ζωές τους: υπήρξε και αυτός μικροέμπορος ναρκωτικών, έχει βγάλει δίσκους (σε μικρές εταιρείες στα 90ς και έπειτα στην πολυεθνική Warner), τον πυροβόλησαν μπροστά στην είσοδο του περίφημου ραδιοφωνικού σταθμού Hot 97 πριν από 2 χρόνια. Το πιο σημαντικό πρόσωπο στην ζωή του Biggie, την μητέρα του, υποδύεται η καλή Angela Bassett, η οποία όμως δεν φαίνεται να μιμείται την πραγματική μητέρα του Biggie: π.χ. δεν μιλάει την τζαμαϊκανή προφορά. Τη σκηνοθεσία συζητούσε να αναλάβει αρχικά ο Antoine Fuqua, για να καταλήξει στον πιο έμπειρο στο αφροαμερικάνικο δράμα George Tillman Jr. (Soul Food (1997)).

Η ταινία είναι από τις πλέον αναμενόμενες για το μουσικόφιλο κοινό, γιατί μιλάμε για μια εξαιρετικά καλή (μουσικά) εποχή για το hiphop (μέσα 90ς) και έναν καλλιτέχνη που πραγματικά άλλαξε τον ήχο και την πορεία της μουσικής, αλλά και επηρέασε πολύ κόσμο με την ζωή του. Λόγω του P. Diddy στην παραγωγή, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος μιας τύπου Ηollywood αγιογραφίας, αλλά πάλι, ο Diddy έχει κάνει πολλά, αποτυχημένα αλλά και επιτυχημένα: και κυρίως, ήταν εκεί όταν αυτά γίνονταν.

Το κείμενο μας παραχώρησαν από το Από τις 4 στις 5

Παρασκευή και 13, τον Φεβρουάριο του 2009, έχει προγραμματιστεί η επανεκκίνηση του μεγαλύτερου τρομο-franchise στην ιστορία, της σειράς ταινιών που όρισε το είδος του μακελέματος εφήβων σε κακοφωτισμένες πρασινάδες, μέσα από λίμνες, πέρα από τάφους, και μέχρι το διάστημα, από τον Μάιο του 1980 που η Paramount τη ξαμόλησε σε ανυποψίαστους Αμερικάνους μέχρι τον Αύγουστο του 2003 που η New Line την έβαλε απέναντι στη δικιά της άδεια να τυπώνει δολάρια, στο Freddy vs. Jason (2003). Και οι δυο εταιρείες συμμετέχουν φυσικά στο νέο κύκλο αίματος, που συνέλαβε και υλοποιεί η Platinum Dunes του Michael Bay με εξειδίκευση σε κάτι τέτοια εδώ και κάτι χρόνια. Εξειδίκευση που παρατηρείς αμέσως στις πρώτες σιχαμεριάρικες κλειστοφοβικές και ελάχιστα πιτσιλιστικές σκοτεινές σκηνές, που χαρακτήρισαν τη δουλειά του σκηνοθέτη Marcus Nispel και στο "reimaging" του Texas Chainsaw Massacre (2003), όπως τις παγίδεψε, με κόκκο και κόπο, η φωτογραφία του Daniel Pearl (που είχε κάνει το ίδιο, επιπλέον, και για το θρυλικό πρωτότυπο πριονοδολοφονικό του '74).

Με τέτοιες συστάσεις, η παραγωγή θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ για να μη μπει στο πολύ κλειστό club όσων ξεπέρασαν τις εμπνεύσεις τους. Και οι σεναριογράφοι του Φρέντι εναντίον Τζέισον (που επιστρέφουν) δεν είναι αρκετοί να την αφήσουν έξω, ούτε θα ήταν (αρκετή) ολόκληρη στρατιά φτηνών απομιμήσεων του Uwe Boll, εφόσον το franchise αποτελεί τον ορισμό του exploitation στο χώρο, μια ατελείωτη συρραφή καταματωμένων θανάτων με αθεόφοβη επιμονή στο σερβίρισμά τους, για κοινό τόσο χαμηλών απαιτήσεων που έχει πια ξεχάσει ότι ο μαχαιραφόρος ήρωάς του κάποτε περπατούσε σαν άνθρωπος και ξεσηκώθηκε όταν τον είδε γοργοπόδαρο. Φυσιολογικά, η μόνη πρωτοτυπία της σειράς, η μάνα του Jason (που 'κανε όλους τους φόνους στο πρώτο μέρος, αν θυμάσαι), μάλλον θα 'χει λιγότερο χρόνο συμμετοχής στη ταινία απ' ότι η φωνή της στο teaser και το κεφάλι της στο clip, όσο οι συνιδρυτές της Platinum Dunes, Brad Fuller και Andrew Form, κόβουν τη μια από τις δυόμισι ώρες υλικού στα χέρια τους, στο ρυθμό των δοκιμαστικών προβολών. Προβολές που έχουν φέρει ακόμα στη φόρα, μέχρι τώρα, και ότι τα πτώματα φτάνουν τη ντουζίνα, η κουκούλα της δεύτερης ταινίας (και πρώτης με το γιο της μαμάς Voorhees σε ρόλο χασάπη) θα κάνει ένα πέρασμα, ενώ οι σκηνές όπου τα θύματα βγάζουν τα μάτια τους μεταξύ τους, αντίθετα στη παράδοση των πουριτανικών 80s και ικανές να αποτρέψουν αρκετές φιλόδοξες σταρλετίτσες από τους ρόλους, θα είναι δύο (και θα καίνε αν δε το κατάλαβες).

Από το blog που παράτησε νωρίς η παραγωγή ήταν γνωστό ότι θα εμπνέεται από τις 3-4 σχετικά σοβαρές ταινίες πριν ο Jason γίνει ζόμπι, από τα μοντάζ που έδωσε στη δημοσιότητα βλέπεις ότι έχει επαναχρησιμοποιήσει από το κλασικότατο θέμα του Harry Manfredini μέχρι ήχους ζώων και φώτα που τρεμοπαίζουν για να φτιάξει ατμόσφαιρα. Το clip έπαιξε στα φετινά Scream Awards που ξεκίνησαν τη τρομοβδομάδα βραβεύοντας, προς γενική κατάπληξη, και καναδυό άλλους εκτός από τον Dark Knight (2008). Το teaser παίζει πριν από το Saw V (2008) που ξεκίνησε το Halloween από τη Παρασκευή, με τη Lionsgate να ισχυρίζεται ότι έγινε πια το νούμερο ένα τρομοσήμα, προς γενική κατάπληξη όσων θεωρούν τη περίοδο βασίλειο των ομιλούντων τσιουάουα και των μετροσέξουαλων (στη καλύτερη) παιδικών πάρτι.

Ακολουθώντας βήμα βήμα τη προώθηση του Underworld: Evolution (2006), η Screen Gems παρουσίασε το Underworld: Rise of the Lycans (2009) στη Comicon το καλοκαίρι δίνοντας έμφαση στη δράση, αποκαλύπτει το trailer για το μεγάλο κοινό τέλη Οκτωβρίου, προσθέτοντας διαλόγους και κόβοντας το αίμα, και θα κυκλοφορεί το ολοκληρωμένο προϊόν στις αίθουσες από τη προτελευταία βδομάδα του Γενάρη, ελπίζοντας και πάλι σε εισπράξεις καμιά κατοστή μυρίων ανά τον πλανήτη.

Ο Len Wiseman δεν επιστρέφει πίσω από την κάμερα (μάλλον απασχολημένος με το Gears of War (2010)), ούτε μπροστά της η Kate Beckinsale (που μάλλον τον παντρεύτηκε για να τη βάλει εκεί). Όλη η υπόλοιπη παρέα θα ξανακάνει πάρτι όμως, με πρώτους τους σημαντικότερους εκπροσώπους των δυο πλευρών που φαγώνονται, τους Bill Nighy και Michael Sheen, σε ρόλους βαμπιροδεσπότη και λυκοεπαναστάτη, καμιά πεντακοσαριά χρόνια πριν τις αναμετρήσεις τους στις προηγούμενες ταινίες. Ανάμεσά τους αυτή τη φορά η Rhona Mitra, συμπληρώνει το βρετανικό τρίο αξιώσεων, σαφώς και προφανώς ικανή να σηκώσει στο κωλαράκι της ότι υποκριτικό βάρος της αναλογεί. Τη σκηνοθεσία εμπιστεύτηκε ο Wiseman στον φίλο του τον Patrick Tatopoulos που 'κανε, μεταξύ άλλων, θαύματα, με ελάχιστο προϋπολογισμό και καθόλου ψηφιακά εφέ, στο σχεδιασμό των πλασμάτων στο Underworld (2003). Οι φαν ένα γερό γιουχάρισμα το ρίξαν στην απόφαση, ξεχνώντας ότι και ο Wiseman πρωτάρης ήταν, αλλά οι αντιδράσεις κράτησαν μόνο για ένα φεγγάρι, μέχρι που άρχισε ο Sheen να γρυλίζει "we can be Lycans" στο ρυθμό του If I Was Your Vampire (που βρήκε καλή ιδέα και η Fox για το trailer του Max Payne (2008)) και του soundtrack των 30 Days of Night (2007). Η κόμικ προσαρμογή του σεναρίου θα κυκλοφορήσει σε δύο τεύχη, τέλη Νοέμβρη, γραμμένη από τον Kevin Grevioux που είχε και τη πρωτότυπη τόσο γαμιστερή που απορείς πως δε τη σκέφτηκε κανένας ιδέα (να ρίξει βαμπίρ στα δόντια λυκανθρώπων) και επιστρέφει κι αυτός με κατάμαυρες διαθέσεις όπως βλέπεις στο βίντεο.

Πρόσφατα χηρεμένος πατέρας φεύγει με τις δυο κόρες του στη Γένοβα, για μια μόνιμη αλλαγή τοπίου.Οικογενειακό δράμα σε φόρμα ψυχολογικού θρίλερ που σου διαλύει το μανικιούρ, με στοιχεία μεταφυσικού να διευρύνουν το λυρισμό του, το τελευταίο πόνημα του Winterbottom είναι ασυνήθιστα πιο μικρό κι εσωτερικό απ’ ό,τι έχει κάνει τελευταία, και σου δίνει μια απροσδόκητη εκδοχή, της ιστορίας που σου αναλύει το πόσο εύθραυστες είναι οι οικογενειακές σχέσεις, πόσο ακόμα πιο εύθραυστες γίνονται όταν ένας δεσμός τους σπάσει αναπάντεχα κι οριστικά και πόση αντοχή κι επιμονή χρειάζεται για να τους επαναφέρεις σε βιώσιμη και λειτουργική κατάσταση. Συναρπαστικά αντισυμβατική προσέγγιση, φλερτάρει επικίνδυνα με το μανιπουλάρισμα του θεατή και παρ’ ότι κρατιέται πάντα στη σωστή πλευρά του ορίου, με την μόνιμη και ισχυρή ένταση που χτίζει, μπλοκάρει την υπόλοιπη γκάμα συναισθηματικών επενδύσεων και αντιδράσεων, κι είσαι μόνιμα στην άκρη του καθίσματος, χωρίς να είσαι σίγουρος για το γιατί.