Με την ίδια σκηνή, τη στιγμή που ο ennemi public numero un αντικρύζει τη γαλλική αστυνομία να τον εκτελεί εν ψυχρώ στις 2 Νοεμβρίου του 1979 και στη μέση του Παρισιού, ξεκινάει και τελειώνει η βιογραφία, σε δυο μέρη, του Jacques René Mesrine (προφέρεται Μερίν, χωρίς σίγμα, μη σου γεμίσει κουμπότρυπες τα γόνατα) από τον Jean-François Richet.

Ο Mesrine, "ο άνθρωπος με τα εκατό πρόσωπα" που φόραγε τρεις τρεις τις περούκες για να αλλάζει εύκολα μεταμφιέσεις και λήστευε δυο δυο τις τράπεζες για να μη τρέχει συνέχεια, υπηρέτησε στο Γαλλικό Στρατό στη διάρκεια του Πολέμου της Αλγερίας, και όταν απολύθηκε, το 1959, συνέχισε τη δύσκολη ζωή, ληστεύοντας ηλικιωμένους με πλούσια σπίτια όλη μέρα και πηδώντας κονσοματρίστ με πλούσια προσόντα όλο το βράδυ. Τα πράγματα άλλαξαν, σύμφωνα και με το Instinct de Mort (2008), το πρώτο κομμάτι της διλογίας, και χοντρικά σύμφωνα με την ιστορία, όταν όχι μόνο γνώρισε την Elena Anaya (και τη παντρεύτηκε φυσικά) αλλά έκανε κι ένα 18μηνο στη φυλακή, χωρίς να δραπετεύσει για πρώτη και τελευταία φορά, μετά από αποτυχημένη, για πρώτη και τελευταία φορά, απόπειρα ληστείας μιας Crédit Agricole στη Neubourg. Μπήκε στον ίσιο δρόμο, έγινε διακοσμητής, τον απολύσαν και ξανάρχισε να ληστεύει ότι έβρισκε, η γυναίκα του τον άφησε με τρία παιδιά, συνέχισε ακάθεκτος, και γνώρισε τη Cécile De Fraaaance.

Στην επόμενη σκηνή.. ληστεύουν μαζί πολυτελή ιδιωτική λέσχη ως better than sex, και το σενάριο τους ακολουθεί το 1968 στον Καναδά όπου αποκτά για πρώτη φορά επίσημα τον τίτλο του, L'Ennemi Public N°1 (2008), το δεύτερο μέρος που θ' ακολουθήσει πίσω στη Γαλλία στα 70s, αφού πρώτα ο Mesrine βαφτιστεί για τα καλά στον ίδιο τίτλο, αποδρώντας από τη πιο υψίστης ασφαλείας καναδική φυλακή και επιστρέφοντας κι από πάνω για να τη κάνει σουρωτήρι. Και τα δυο φιλμ, ειδικά το πρώτο, με την ίδια ακεραιότητα (τα credits ξεκαθαρίζουν ότι κάποιες λεπτομέρειες άλλαξαν μόνο για να διευκολύνουν την αφήγηση) και το ίδιο εξαιρετικό στιλ του ήρωά τους (που πήγαινε κουστουμαρισμένος στις τράπεζες για.. αναλήψεις), συνάντησαν δίκαια, και από τον τύπο και από το κοινό, την ίδια θερμή υποδοχή που είχε συναντήσει και στη πραγματικότητα ο μάλλον πιο θρυλικός γαλλόφωνος κακοποιός μετά τον Jean Valjean: κοντά στα τέσσερα εκατομμύρια εισιτήρια και δέκα υποψηφιότητες για César.

Η Μελανί είναι το καλύτερο κορίτσι, μέχρι που παίρνει ανάποδες και παίρνει το αίμα της πίσω.Γλυκύτατη και συγκρατημένα απολαυστικά αιρετική αντιστροφή της ιστορίας της Amelie Pulain, ξεκινά με το όνομα της ηρωίδας Melanie Loupan και συνεχίζει με το ντουέτο ονομάτων στη σκηνοθεσία, χρήση παρόμοιων τεχνικών στις συστάσεις των περί την ηρωίδα χαρακτήρων και των παρόμοιων περιβαλλόντων επαγγελματικών και προσωπικών χώρων, τη χρήση της μουσικής και του ομοιάζοντος μουσικού θέματος, μια υπόνοια στην προτίμηση αλλόκοτων κοστουμιών κάπως περίεργα καδραρισμένων και διάφορα άλλα που μπορείς να κάνεις λίστα βλέποντας την ταινία για να κάνεις μετά τον έξυπνο στους φίλους σου, όλα όμως ξεστυλιζαρισμένα και πασπαλισμένα με μια μπόχα εξωπαριζιάνικης γήινης μικροαστικής βλαχειάς με όνειρα τύπου trailer trash κοριτσιών να πιάσουν την καλή απ’ τα μαλλιά και να της πιουν το αίμα. Ξεστυλιζαρισμένα βέβαια όχι μόνο γιατί το απαιτεί η εκδοχή της ιστορίας ως βρόμικου παραμυθιού, αλλά και γιατί την ντελικάτη δαντελοδουλειά του Jean-Pierre Jeunet, σαν τον Jeunet, μόνο ο Jeunet μπορεί στ' αλήθεια να την κάνει.

Όπως και να ‘χει, παρά την έμπνευσή της, η ιστορία της Melanie πολλές συγκρίσεις με την Amelie (2001) ούτε τις αντέχει, ούτε τις χρειάζεται, αφού αρκετά πριν τη μέση του λεκιασμένου παραμυθιού της, η πορεία της αλλάζει κατεύθυνση απ’ το παιχνιδιάρικο κλείσιμο του ματιού με την κρεμασμένη γλώσσα και κατευθύνεται προς κάτι το εντελώς αλλιώτικο, έως πολύ πιο κλισεδιάρικο, με τη χαζοβιόλικη αφασία της που τη βοηθούσε να ίπταται πάνω απ’ την καλή διάθεση που σου έφτιαχνε, παρατημένη απ’ τη γλυκάδα του χοντρού κι ασχημομούρικου outsider με την καλή καρδιά, που είχε όταν πρωτογνωριστήκατε, να κυλάει προς τη μπαλαφάρα που σ’ έχει να γελάς σα χάνος. Όχι ότι κι αυτό είναι απαραίτητα κακό κι αχρείαστο, βέβαια.

Η Marilou Berry, πάντως, δικαίως απ' ό,τι φαίνεται απ' όσα σου 'χει δείξει το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου, έφτασε φέτος ως τις υποψηφιότητες των πιο υποσχόμενων νέων ηθοποιών των φετινών César.

Κάποια εποχή ο όρος νεορεαλιστικό φιλμ νουάρ θα αποτελούσε οξύμωρο σχήμα, με τις τόσο βαθιές ρίζες που έχει το είδος στο γερμανικό ιμπρεσιονισμό και τη μετανάστευσή του στην Αμερική. Αλλά στις δικές μας μέρες, αν θες να κρατήσεις τα αγαπημένα σου είδη ζωντανά, πρέπει να τα ανανεώνεις, να τα επανεφευρίσκεις και να τα προσμιγνύεις, λέει ο Robert Guédiguian, αρμένικης καταγωγής Γάλλος, πολυτιμημένος με τις υψηλότερες των υποψηφιοτήτων και βραβείων ανά την Ευρώπη (από Χρυσές Άρκτους και εθνικά βραβεία κριτικών, μέχρι Goya, Cesar και European Film Awards) που αποφάσισε φέτος να αναζωογονήσει τα αγαπημένα του νουάρ των 50s, πνίγοντάς τα στη διανοουμενιά αλά Dardenne. Αποτέλεσμα το Lady Jane, που προβλήθηκε χθες βράδυ στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου και για το οποίο σου μιλάει στη συνέντευξη από πάνω, πριν σου μιλήσει κι ο cheaplog την Πέμπτη που βγαίνει στις αίθουσες.

Η κόλαση είναι οι Γάλλοι, ειδικά όταν είναι συγγενείς σου.Παρ' ότι ο τίτλος υπονοεί έντονο το άρωμά της, ο Bezançon, κρατά στο ελάχιστο τη μελούρα που θα περίμενες να βρεις σε μια ταινία που μιλά για το πώς η οικογένεια είναι το καλύτερο μέρος να βαθύνεις, αλλά και να επουλώσεις τις πληγές σου και στήνει ένα ψηφιδωτό πενταμελούς οικογένειας με ιδιαιτερότητες αρκετά ιδιαίτερες για να είναι καθολικές, διαμάχες αρκετά βίαιες για να γίνονται τρομακτικές και ωριμάνσεις αναπάντεχα επεισοδιακές για να σου σφίγγουν το στομάχι σα να 'τανε γροθιές. Μοιράζει το χρόνο του όχι εξίσου στα μέλη της οικόγενειας, αλλά σχετικά αναλογικά με τις περιπέτειες που πρέπει να περάσει ο καθένας (προφανώς, οι Marc-André Grondin και Déborah François παίρνουν τη μερίδα του λέοντος, όχι μόνο τη χρονική, αλλά και τη συναισθηματική, μιας και περνάν την εφηβεία τους μπροστά στην κάμερα) και μοντάρει τα ταξίδια τους σχεδόν σα κεφάλαια σε συλλογή διηγημάτων, που δεν έχουν και πολλά περισσότερα να τα συνδέουν πέρα απ' τους δεσμούς αίματος και το ότι ο καθένας κάνει τον κάθε άλλον να θέλει να του πιεί το αίμα. Τσουχτερά φαταλιστικός μέχρι το τέλος σχεδόν, χάνεται λίγο στην προσπάθειά του να βρει ένα φινάλε αρκετά γλυκερό για να σε πείσει ότι σου τα χώνει με διάθεση ουμανιστική, αλλά κι αυτό που βρίσκει είναι αρκετά στοργικό κι ευπρόσδεκτα συναισθηματικό, για να το πάρεις ως αληθινό και ταιριαστό, με τον τρόπο που είναι γνωστό ότι τίποτα δεν φέρνει μια οικογένεια ξανά κοντά, όπως μια καλή κηδεία.

Βραβευμένη για το σενάριό της απ' τους Γάλλους κριτικούς, η ταινία έφτασε στη λίστα με τις καλύτερες της χρονιάς στα περασμένα César, μαζί τον σεναριογραφοσκηνοθέτη της, τον μουσικό, και το κεντρικό της cast στις αντίστοιχες κατηγορίες. Η μοντέρ κι οι δυο πιτσιρικάδες ερμηνευτές, κέρδισαν κιόλας.

Γνωστός ως το πρώτο media baby της Γαλλίας στα μέσα των '50s ως γόνος ζεύγους διάσημων παρουσιαστών, ηθοποιός απ' τα μέσα των '80s, τηλεπερσόνα κατά διαστήματα και παρουσιαστής σε μεγάλα γεγονότα όπως το Φεστιβάλ των Κανών κι οι απονομές των Cesar τελευταία, ο 55άρης Antoine de Caune είναι απ' τις πιο γνωστές κι αγαπητές φυσιογνωμίες της γαλλικής κουλτούρας, ένας κοσμοπολίτης της τέχνης της εικόνας και της επικοινωνίας, όμως ακόμα κι έτσι δεν του έλειψαν οι δυσκολίες όταν ξεκίνησε να γυρίζει την ιστορία της ζωής μιας άλλης, πολύ διασημότερης απ' αυτόν προσωπικότητας της γαλλικής ποπ κουλτούρας, του θρυλικού για τους συντοπίτες του κωμικού, σχολιαστή και πολιτικού σατιριστή, Michel Colucci, που με το ψευδώνυμο Coluche άφησε το στίγμα του στην γαλλική σκηνή των stand-up comedians και των κωμικών γενικότερα, όχι μόνο επειδή απελευθέρωσε τη σάτιρα απ' τους γλωσσικούς καθωσπρεπισμούς της εποχής της, αλλά και γιατί το 1981 έγραψε ιστορία, όταν αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για τις γαλλικές προεδρικές εκλογές. Το πώς, το γιατί και το πού τον οδήγησε τον Coluche αυτή του η έμπνευση, λίγο-πολύ σ' τα λέει από πάνω ο ίδιος ο de Caune, για να 'χεις μια ιδέα του τι θα είδες προχτές στην προβολή της ταινίας του, ταινία που γύρισε χωρίς υποστήριξη απ' τη μόδα των στούντιο να χρηματοδοτούν ταινίες με δυνατότητες προσέλκυσης διεθνούς κοινού, η οποία (ταινία) όμως, κατάφερε χάρη και στην ερμηνεία του ούτε και στη χώρα του ιδιαίτερα γνωστού πρωταγωνιστή της, να φτάσει ως τα φετινά César, με μια υποψηφιότητα για ανδρική ερμηνεία της χρονιάς.

Η συνέντευξη ήταν να βγει προχθές, πριν την προβολή της ταινίας στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου, αλλά μέχρι να ψάξω να βρω χρόνο να ψάξω να βρω τις σωστές κωδικοποιήσεις για τη νέα, ψηφιακή Μαζο-κάμερα (εξ ου και το widescreen το οποίο είναι υπό αίρεση ακόμα), μου πήρε λίγο παραπάνω, αλλά είπα να τη βγάλω μη μείνει στο ράφι μιας κι η ταινία μάλλον δεν πρόκειται να βρει διανομή στην Ελλάδα.

Δυο φίλοι αποφασίζουν να δημιουργήσουν, με ντοκιμαντέρ για πετυχημένες γυναίκες, ξεκινώντας από τη μοναδική που ξέρουν, μια φεμινίστρια συγγραφέα που προετοιμάζεται για πολιτική καριέρα, στη Προβηγκία, ένα βροχερό Αύγουστο.Από τα αξιολογότερα γυναικεία ονόματα του γαλλικού (και ουσιαστικά έτσι του παγκόσμιου) κινηματογράφου του 21ου αιώνα, η Agnès Jaoui στρουμπούλεψε, περισσότερο απ' ότι συνήθως, καβλιάρικα για τον φακό αλλά έβγαλε αγκαθάκια πίσω από αυτόν, για τη τρίτη ταινία που υπογράφει και σκηνοθετικά, μετά το καταβραβευμένο και καταπετυχημένο Περί Ορέξεως (2000), και το.. σίκουελ (μια από τα ίδια και στη δημιουργία και στην ανταπόκριση, ελαφρά υποβαθμισμένα), το Σαν μια Εικόνα (2004). Η ιστορία, πάντα για τα μικρά των μεσοαστών, είναι τώρα πιο επικεντρωμένα πολιτική και στην επιφάνεια, οι ήρωες είναι λιγότερο αποφασισμένοι στις πράξεις τους, οι δεσμοί φιλίας και αίματος περνάνε σε πρώτο πλάνο από τις πρώτες σκηνές, οι Jabacs όπως τους βάφτισε ο Alain Resnais, το σημαντικότερο σεναριογραφικό δίδυμο της χώρας τους (4 βραβεία César σε 5 υποψηφιότητες), η Jaoui και ο (μόνιμα χύμα στις απονομές) μεντοράς της Jean-Pierre Bacri, ζουν πια χωριστά, και η Βροχή υποφέρει και ανακουφίζεται απ' αυτό. Κόντρα σε όλα βέβαια, κόντρα και στους στίχους του George Brassens ("parlez-moi de la pluie, et non pas du beau temps") που της δανείζουν τον τίτλο της, για πρώτη φορά στη συνεργασία του ζευγαριού, οι καλύτερες στιγμές της ταινίας είναι οι αστείες, και σ' αυτό βοηθάει ένας φίλος του Bacri, ένας κάποιος Jamel Debbouze. Οι δυο τους γεμίζουν τα παραδοσιακά μισοαπομακρυσμένα πλάνα της σκηνοθέτριας, αυτή στρέφει, για πρώτη φορά επίσης, τα ψυχαναλυτικά εργαλεία της μάνας της και προς τη δικιά της μουντή διάθεση, και το αποτέλεσμα είναι πιθανά ένας αξιοπρεπέστατος αποχωρισμός και πιθανότερα η αρχή μιας υπέροχης συνεργασίας (του Bacri με τον Debbouze).

Πέθανε ξαφνικά χτες βράδυ, από ανακοπή καρδιάς, ο επί δεκαετία γενικός γραμματέας και μέλος του ΔΣ της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, Νίκος Αντωνάκος, μετά από αδιαθεσία στη διάρκεια ομιλίας του σε εκδήλωσή της (εταιρείας) για τον Γιάννη Ρίτσο. Ο αποχαιρετισμός ανήκει στους συντρόφους του Ριζοσπάστη, όπου τα τελευταία χρόνια δημοσίευε και κινηματογραφικές κριτικές.

Ο Νίκος Αντωνάκος σε λιγότερο από δύο μήνες θα γιόρταζε τα 67 του γενέθλια (25 Μαΐου 1942). Γεννήθηκε στο Αγρίνιο. Εξέδωσε την ποιητική συλλογή Τ΄ αστέρια δεν Φάνηκαν και τα μυθιστορήματα Δεξιότερα της Δεξιάς, το οποίο έγινε κινηματογραφική ταινία, και Η Ακτή του Ραζλίφ. Έγραψε πολλά σενάρια για τον κινηματογράφο, για ντοκιμαντέρ και για την τηλεόραση. Συνεργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης σε εφημερίδες του Λονδίνου. Υπήρξε ανταποκριτής του Ριζοσπάστη στη Μ. Βρετανία και συνέχισε ως αρθρογράφος στην ίδια εφημερίδα. Κείμενά του, κριτικές, διηγήματα δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες. Εγραψε και σκηνοθέτησε την τηλεοπτική εκπομπή Τέχνη και Πολιτισμός, καθώς και τη θεατροποιημένη τριλογία Η Ζωή, ο Έρωτας, ο Θάνατος. Σκηνοθέτησε δύο ταινίες μεγάλου μήκους, Το Ράλι του Θανάτου (1968) και Δεξιότερα της Δεξιάς (1989).

Για το θέατρο, έγραψε τα κείμενα και σκηνοθέτησε: Η Ζωή, ο Έρωτας, ο Θάνατος, τριλογία με τα μπαλέτα της Κένυα, αφηγητής ο Μάνος Κατράκης. Εικαστικό Δρώμενο: Θεατρικός Λόγος και Εικαστική Παρέμβαση. Για την τηλεόραση: Η ΕΡΤ στη Βόρεια Ελλάδα, Η Έρευνα, Πορτρέτα Ασήμων Ανθρώπων, Άνθρωποι και Επαγγέλματα, τα σήριαλ Ντόκτορ Τικ, Ο Δεύτερος Άνθρωπος, κ.ά. Συμμετοχές σε φεστιβάλ: Βερολίνο, Βαλέντσια, Κωνσταντινούπολη, Κάιρο, Μόσχα, Βανκούβερ κ.ά. Βραβεία: Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Φεστιβάλ Μεσογειακού Κινηματογράφου της Βαλέντσια. Σενάρια για τον κινηματογράφο: Δεξιότερα της Δεξιάς, Αγωνία (1969), Ο Σταύρος είναι Πονηρός (1970), Το Τελευταίο Αντίο (1969), Μείνε Κοντά μου Αγαπημένε (1968), Μάρα η Τσιγγάνα (1971), Η Θυρωρίνα (1968), Ερασιτεχνικό Θέατρο (198?), Αδελφοί Μανάκια (1988), Απολογία (1972) κ.ά

Διατέλεσε Γενικός Γραμματέας της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και μέλος του ΔΣ για περισσότερο από 10 χρόνια. Μέλος της Διοίκησης και της Εκτελεστικής Γραμματείας της Ομοσπονδίας Ευρωπαίων Σκηνοθετών FERA. Μέλος της Διοίκησης και του Εκτελεστικού Γραφείου της Διοίκησης της Διεθνούς Ομοσπονδίας των Εργαζομένων στα Οπτικοακουστικά Μέσα FISTAV. Μέλος του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Κινηματογραφίας (2 θητείες), μέλος του ΔΣ του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (2 θητείες). Αλλες πολιτιστικές δραστηριότητες: Αντιπρόεδρος της Κίνησης των Διανοουμένων και καλλιτεχνών για την Ειρήνη και τον Πολιτισμό, Μέλος του ΔΣ του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου της Αθήνας, Συντονιστής της Παν-καλλιτεχνικής Κίνησης.