Πενηντάρα παντρεμένη με ογδοντάρη πετυχημένο εκδότη, αναπολεί σε φλασμπάκ από αυτά που πρέπει να 'σαι αυτή για να γεμίσεις τα κενά, τις ζωές της με εθισμένες μανάδες, λεσβίες θειές, μπήχτες ενδιαφέροντες και λιγούρηδες χρήσιμους, όσο υπνοβατεί στο παρόν σε ακόμα χειρότερα.Για τους άντρες, τυχόν ευρύτατη καταξίωση του πατέρα τους είναι βαριά και αξεπέραστη κατάρα, ακόμα κι αν τον πατέρα τους τον λένε George Bush. Για τις γυναίκες πάλι, τυχόν μη ευρύτατη καταξίωση του πατέρα τους, αποτελεί αφορμή για να τον καταριούνται περισσότερο κι από την άδικη κοινωνία, και να μεταφέρουν τις κατάρες και στους γκόμενούς τους στη διάρκεια της ζωής τους (της ζωής των γκόμενων εννοώ, που σκάβουν τον λάκκο τους και μπαίνουν μέσα μια ώρα αρχύτερα για να ησυχάσουν). Αλλά και το ότι, ας πούμε ο Arthur Miller ευτύχησε να πάει στον τάφο του χωρίς τα σχετικά ευχολόγια και έτσι η κόρη του, Rebecca, έχει τη δυνατότητα να βάζει τη Monica Bellucci εκεί που χρειάζονταν κάποια να σερβίρει τα μυαλά της σε ένα τραπέζωμα ή τη Winona Ryder για χαζό σκυλάκι στον καναπέ, και αυτό πάλι όλοι οι υπόλοιποι το πληρώνουν. Αφού όπως κατάλαβες, η Rebecca δε μένει στις τυπικές φιλοδοξίες να γίνει διάσημη συγγραφέας, σκηνοθέτρια, επιστήμονας και αστροναύτης αλλά μπορεί και να το προσπαθεί στη πράξη συχνά πυκνά, κάνοντάς σε να εκτιμάς ατελείωτα όσες μένουν μόνο στο να γκρινιάζουν ατελείωτα (που δε μπορούν κι αυτές -- τίποτα δε κατάλαβες τελικά, εκατό φορές το ίδιο είπα). Και αυτή τη φορά, η ιστορία που επιχειρεί να αφηγηθεί η γυναίκα με το αστείρευτο ταλέντο, απλά επειδή έχει προφανώς και κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία, φαίνεται σχετικά λιγότερο φαντασιόπληκτη και περισσότερο ειλικρινής. Όμως, σε αντίθεση με τη Ballad of Jack and Rose (2005) όπου η Ellen Kuras είχε καταβάλλει μάλλον ηρωική προσπάθεια στη φωτογραφία, ο Declan Quinn φαίνεται να πήρε το τσεκ και να 'φυγε όπως έχει ξανακάνει, αφήνοντας την έρμη τη "σκηνοθέτρια" να βολοδέρνει με την ανικανότητά της να στήσει έστω και σκηνή σφουγγαρίσματος, και διαλύοντας όποιες αμφιβολίες της είχες χαρίσει για πιθανή μακρινά απομακρυσμένα ξώφαλτση τυχαία σχέση της με τα βασικά του αμερικάνικου ανεξάρτητου και του ευρωπαϊκού auteur-ισμού.

Τσαγκάρισσα αφήνει στον προγραμματιστή άντρα της το password για το φάκελο με τις φωτογραφίες που έβγαζε για πάνω από δέκα χρόνια όσο τον κεράτωνε. Train wreck για τον Richard Eyre, αντίστοιχο ας πούμε του Γλυκά Σκότωσέ Με (2002) για τον Chen Kaige, ο Άλλος (2008) σε κάνει να εκτιμάς απεριόριστα τον μεστό λόγο και τον ρεαλισμό του κλασικού ρομαντικού συγγραφέα Βίπερ Νόρα, παίρνοντας ένα μεγάλο τίποτα και σερβίροντάς το σε δυο κομμάτια, με πρώτο το δεύτερο και συνοδεία υπόκρουσης που νόμιζες ότι παράχωσαν στο φέρετρο μαζί με τη Barbara Cartland. Το κακό είναι ότι ούτε να καγχάζεις δε μπορείς στη διάρκεια, αφού ο Liam Neeson αποδίδει με συγκινητική αξιοπρέπεια τον τύπο που ας πούμε δε πιστεύει ότι οι γυναίκες δείχνουν άλλο πρόσωπο σε όσους τις πηδάνε και άλλο στον μαλάκα που τις σπίτωσε, ενώ ο Eyre με τον σεναριακό συνεργάτη του και στην Iris (2001) δε καταφέρνουν να πλησιάσουν ούτε τον τυπικό στόμφο ρομάντζου για πυροβολημένες, όσο τρομπάρουν σε 90' μια σύντομη ιστορία του, πιο συνηθισμένου στη συμπαθητική ασάφεια στο χειρισμό αντιπαθητικών δραμάτων, Bernhard Schlink (Διαβάζοντας στη Χάνα). Το ευτύχημα είναι ότι η ανικανότητα του σεναρίου να σκιαγραφήσει πιο καθαρά την ηρωίδα του, σε γλυτώνει από απανωτά ξεράσματα όταν στο τέλος της.. αποδίδει και τιμές όσο εσύ περιμένεις μάταια έστω μια δεύτερη ψευτοανατροπή που θα δείξει ότι η πρώτη ήταν τόσο πλάκα όσο σου φάνηκε.

Με περισσότερη τρομάρα και λιγότερη κλασικούρα απ' ότι θα περίμενες, στο στιλ που θα μπορούσε ας πούμε να ενδιαφέρει και τον Tim Burton αν δε τον ενδιέφεραν πια μόνο παιδάκια και γιαγιάδες, το τρέιλερ της ενενηκοστής ένατης (μετρώντας μόνο τις μεγάλου μήκους) μεταφοράς στο πανί του μοναδικού (στη κυριολεξία) μυθιστορήματος του Oscar Wilde, το τρέιλερ του Dorian Gray (2009) παρουσιάστηκε τη Παρασκευή στο MSN, ως αποκλειστικότητα μάλλον του MSN UK, αφού η ταινία είναι κατά κύριο λόγο βρετανική, των Ealing Studios που κατά σύμπτωση το επίπεδο των παραγωγών τους μπορείς να το διαπιστώσεις, κομπλέ με Colin Firth στην αφίσα, και στο Easy Virtue (2008) στις αθηναϊκές αίθουσες αυτή τη βδομάδα.

Στις αφίσες του Dorian Gray, στις φωτογραφίες και στις πρώτες σκηνές από τη παραγωγή, και σε οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτή, το πρώτο πράγμα που προσέχει οποιοσδήποτε είναι βέβαια ότι ο Ben Barnes απέχει λιγάκι από το ξανθό γαλανομάτικο πλάσμα που περιέγραφε σε κάθε δεύτερη πρόταση ο Wilde. Αμέσως μετά, διαπιστώνεις ότι δεν εμφανίζεται ο Rupert Everett στο ρόλο του Henry Wotton που παίρνει μόνιμα θέση η οποία να βοηθάει να τον φανταστείς να φιλάει παθιασμένα τον πρωταγωνιστή, παρόλο που εκτός των άλλων ήταν (ο Everett) και βασική επιλογή του σκηνοθέτη, Oliver Parker, στις δυο προηγούμενες φορές που αυτός γύρισε έργα του βικτοριανά ανήθικου Ιρλανδού (An Ideal Husband (1999), The Importance of Being Earnest (2002)). Τρίτη σε σειρά παρατηρητικότητας έρχεται η εκτεταμένη συμμετοχή της Rebecca Hall, της Vicky στο Vicky Cristina Barcelona (2008) αν δεν είσαι φανατικά φανατισμένος φαν της από το Starter for 10 (2006) ακόμα, συμμετοχή λιγάκι απρόσμενη από την άποψη ότι ο ρόλος της.. δεν υπάρχει στο βιβλίο. Όλες αυτές οι παρατηρήσεις βέβαια έχουν εξηγήσεις και δικαιολογίες το ίδιο προφανείς, και το βασικότερο πρόβλημα για τη παραγωγή παραμένει ότι τον Parker τον έκοψα (για λόγους συντομίας) τη τελευταία στιγμή από τη κριτική του Easy Virtue, όπου αποτελούσε κλασικό παράδειγμα του πως μπορείς να μην έχεις ιδέα τι να κόψεις και τι να ράψεις σε θεατρικά εποχής όταν τα γυρνάς για το πανί. Και το ότι αυτή τη φορά το σενάριο το έχει αναλάβει κάποιος άλλος θα διασκέδαζε τις ανησυχίες, αν αυτόν τον κάποιο.. τον ήξερε και κάποιος άλλος. Οπότε, αυτά που βλέπεις, και οι διατυπωμένες σε κάθε ευκαιρία υποσχέσεις των συντελεστών για ενήλικο gore που άρεσε στα νεανικά δοκιμαστικά ακροατήρια, είναι μάλλον και ότι καλύτερο μπορείς να περιμένεις για μετά τις 09/09/09 που ανοίγει το φιλμ στις αίθουσες.

Στο μεγαλύτερο κομικοσυνέδριο του πλανήτη η κινηματογραφική βιομηχανία εμφανίζεται εδώ και άπειρα χρόνια για να προωθήσει ότι πιο προχωρημένο σε ποπ κουλτούρα ετοιμάζει, σε βαθμό που από πέρσι να κάνουν κατάληψη εκεί ακόμα και οι τσιριάρες του Twilight με τα μορμόνικα χορτοφάγα βαμπίρ τους. Από πέρσι όμως κάνει κύματα στο San Diego και η συνέχεια ενός από τα, πολιτισμικά τουλάχιστο, σημαντικότερα φιλμ των εποχών, και με διαφορά πιο προχωρημένου ever για τη Disney. Και φέτος, ανάμεσα στα τσιρίγματα για τον Robert Pattinson και την υστερία για τον Johnny Depp, το sequel του TRON (1982) απέκτησε και τίτλο που τιμάει το πρωτότυπο, ως Tron Legacy (2010), όσο πρόβαλλε το δοκιμαστικό footage του 2008, τώρα πιο καλογυαλισμένο για mainstream ακροατήρια και φυσιολογικά λιγότερο "καθαρό". Με την ευκαιρία, ο Μιχάλης Τέγος έγραψε μια ωδή στην εποχή που για να βάλεις οτιδήποτε τρισδιάστατο σε ταινία έπρεπε να κάνεις render κάθε καρέ ξεχωριστά χτυπώντας λίγο πολύ τις συντεταγμένες κάθε σημείου με το χέρι, και για να βάλεις ηθοποιούς μέσα σε αυτόν τον κόσμο τους.. ζωγράφιζες το "3D" πάνω στο φιλμ.

Ω, Tron! Τι θαύμα ήσουν όταν σε είδα πρώτη φορά πίσω στα τέλη της δεκαετίας του '80! Τότε που τα πιο αναπτυγμένα video games που είχα δει ήταν αυτά του Atari 2600, με τετράγωνα και τελείες να αντιπροσωπεύουν τους απίστευτους ψηφιακούς κόσμους που κρύβονταν πίσω από την οθόνη, το δημιούργημα του Steven Lisberger ήταν, ούτε λίγο ούτε πολύ, Αποκάλυψη. Δεν ήταν μόνο η ανεπανάληπτη απεικόνιση του ψηφιακού σύμπαντος που μας έκανε τότε να δούμε τα πρωτόγονα PC μας με άλλο μάτι -- ήταν και το πρώτο δείγμα του τι μπορούσε να κάνει το CGI στο σινεμά. Καθώς ο Jeff Bridges και ο Bruce Boxleitner χοροπηδούσαν μέσα σε digital σκηνικά, απαγγέλλοντας faux- πληροφορικίστικους όρους, μπορούσε κανείς να δει όχι μόνο την ύστατη έκφραση της επιστήμης ως μαγείας που διαπερνούσε τα 80s, αλλά και ένα μέλλον που δε θα έμοιαζε με τίποτα απ' όσα είχαμε φανταστεί ως τότε.

Το, απαραίτητο ή όχι, sequel, το περιμέναμε ως Tron 2.0, όνομα που μοιράστηκε με το video game της Monolith από το 2003. Τώρα το teaser, που έφτιαξε δοκιμαστικά ο σκηνοθέτης Joseph Kosinski και που προβλήθηκε στο περσινό Comic Con του San Diego, κάνει την επιστροφή του σε HD για τη φετινή εκδήλωση ως Tron: Legacy, βάζοντάς μας ξανά στον ψηφιακό κόσμο που αφήσαμε πίσω τόσα χρόνια πριν. O Kevin Flynn / Clu / Jeff Bridges είναι κατά 25 χρόνια γηραιότερος, χρόνια τα οποία φαίνεται να πέρασε μέσα στον κόσμο αυτό, παρακολουθώντας μια digitized έκδοση του νεότερου εαυτού του (ολόκληρη ιστορία η διαδικασία ψηφιακής νιότης του Bridges για τις ανάγκες της ταινίας) να μάχεται στις νέον αρένες.

Αυτό που αναρωτιέμαι τώρα εγώ είναι, τι θέση έχει το σύμπαν του Tron στον καιρό μας, όταν οι υπολογιστές-φρικιά του Michael Bay παράγουν CGI που μόνο που δεν αναπνέει μπροστά μας, και όπου το cyberspace είναι όχι απλά καθημερινότητα, αλλά ξεπερασμένος όρος; Υπάρχει χώρος για την ψηφιακή μαγεία που έφεραν στις οθόνες μας οι μονομαχίες με τις φωτεινές μοτοσικλέτες και τα rotoscoped χρώματα, τώρα που τα τελευταία video games όχι μόνο αποτυπώνουν την πραγματικότητα λίγο καλύτερα από τη Μητέρα Φύση, αλλά μας βάζουν μέσα τους με τρόπους που θα φαίνονταν επιστημονική φαντασία πρόπερσι; Το νέο Tron θα πρέπει να φέρει μια οπτική επανάσταση ανάλογη του προκατόχου του (αμφίβολο, αν και το ότι είναι σε 3D είναι μια καλή αρχή) για να ξεχωρίσει, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσει να κάνει τόση εντύπωση σε κάποιον, ώστε 27 χρόνια μετά να ξεκινά ένα κείμενο με "Ω, Tron: Legacy!".

Η Disney έκανε επίδειξη δύναμης τα ξημερώματα στη Comicon, όταν μερικά δευτερόλεπτα ξαφνικής εμφάνισης του Johnny Depp ήταν αρκετά για να διαλυθούν σχεδόν οι ουρές από χαρούμενες που στήνει με κάθε ευκαιρία η Summit να περιμένουν για ώρες εμφάνιση του Robert Pattinson. Και ο "mad as a hatter" Johnny μπορεί να δηλώνει και αυτή τη φορά ότι ανησυχούσε μη τον απολύσουν στα γυρίσματα, όμως κάποια λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από την εποχή που φρίκαρε τους παραγωγούς παίζοντας σα "fucking faggot" τον πρώτο του μπλοκμπαστερικό ήρωα, τον Ichabod Crane (στο Sleepy Hollow (1999)), και ειδικά από την εποχή που ευχαριστούσε σε κάθε απονομή τη Disney που δε τον απέλυσε στα γυρίσματα του πρώτου μέρους μιας κάποιας τριλογίας όπου έπαιζε έναν κάποιον πυροβολημένο πειρατή με όνομα Jack Sparrow. To franchise του Twilight, που παρουσίαζε το δεύτερο μέρος του στο San Diego, δεν είχε τίποτα να πει στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (2009) που εμφανίζονταν λίγο νωρίτερα λοιπόν, και αυτό όχι γιατί η ιστορία της Αλίκης είναι πιο κλασική με διαφορά αιώνων ή γιατί αθροιστικά η διαφορά εμπειρίας στις δυο παραγωγές βγάζει ακόμα περισσότερους (αιώνες), αλλά απλά γιατί η διαφορά στο βάρος των δυο πρώτων δεύτερων ονομάτων στις αφίσες είναι ασύγκριτη.

Ότι ο Mad Hatter είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής στη νέα εκδοχή των κλασικών ιστοριών του Lewis Carroll το βλέπεις και στο πρώτο teaser της, teaser που τυπικά είναι από τρελή προοπτική γιατί οι παράσπονδοι υπήκοοι αποδείχτηκαν πολλοί περισσότεροι από τους πιστούς της Λευκής και της Κόκκινης Βασίλισσας στη σχετική καταμέτρηση του facebook (για το ποιοι θα δουν πρώτοι τις πρώτες σκηνές από τη ταινία). Το αν υπήρχαν teaser και από άλλη σκοπιά είναι εξαιρετικά αμφίβολο βέβαια, χωρίς όμως να αποκλείεται να φτιαχτούν στη συνέχεια, στον μακρύ ακόμα δρόμο μέχρι τον Μάρτη και την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες. Κατά τα άλλα, χωρίς πραγματικό βάθος στα πλάνα του, με σκηνική φαντασία επιπέδου βιντεοπαιχνιδιού, και μάλλον με μισοτελειωμένα τα εφέ, το teaser δίνει, σχεδόν.. αναμενόμενα, τροφή στους όλο και περισσότερους που ισχυρίζονται ότι ο Tim Burton όχι μόνο δε κάνει καμιά προσπάθεια πια να ξεφύγει από τη comfort zone του αλλά γυρνάει και τις ταινίες στον αυτόματο. Και αν προσθέσεις ότι και η Μαρία Κουτσή έχει βγάλει πια κριτική του πρώτου draft του σεναρίου συμφωνώντας ότι από μόνο του δεν είναι άξιο λόγου, διαπιστώνεις ότι δε μένει και τίποτα σαν αιτία να κόβεις φλέβες περιμένοντας τον ερχομό της άνοιξης. Όπως και να 'χει, η Linda Woolverton, με credits σε αρκετά απο τα κινούμενα του οίκου του πόντικα στη προηγούμενη δεκαετία, άλλαξε αρκετά και σε αυτό το παραμύθι, κάποια τα βλέπεις και μόνος σου (ο πραγματικός τίτλος θα 'πρεπε να είναι Η 17χρονη Αλίκη Επιστρέφει στη Χώρα των Θαυμάτων), κάποια καλύτερα να μη τα ακούσεις (η ηρωίδα είναι τώρα σωτήρας που περίμεναν όλοι σύμφωνα με το θρύλο και σύμφωνα με.. σκοτωμένο μέχρι θανάτου πια μοτίβο), και άλλα, όπως ότι χαμένη πιτσιρίκα και τρελός καπελάς ερωτεύονται σφόδρα, αξίζουν μια αναφορά. Στα θετικά μπορείς να βάλεις ότι.. ερμμ.. μάλλον δε θα ακούγονται τραγούδια οπότε θα μπορείς να πατήσεις στις προβολές με περισσότερη ασφάλεια, ότι.. ερρ.. ο Burton δεν φημίζεται για το μάτι του στα σενάρια οπότε δε θα 'παιζε και πολύ ρόλο το γραπτό έτσι κι αλλιώς, και ότι οι γκόμενες ψοφάνε για μαγικούς κόσμους, Johnny, και με τα πολλά και για τον σκηνοθέτη που τον έχει κάνει πιο μούσο και από τη γυναίκα του, οπότε τα εικοσπέντε χρόνια που έφαγες να τον παρακολουθείς φανατικά (τον σκηνοθέτη εννοώ αλλά πάρε και τον μούσο άμα θες) θα πιάσουν πάλι τόπο όπως καλοσυνήθισες τελευταία.

Μετά τον Α' Παγκόσμιο, νεαρός επιστρέφει στο μέγαρο της οικογένειάς του στην αγγλική ύπαιθρο, παντρεμένος με πλατινέ ξανθιά αμερικανίδα ραλίστρια.Ξεσκονισμένη εκδοχή ενός ογδοντάχρονου θεατρικού του Noël Coward με στόχο την υποκρισία των ανώτερων τάξεων στη Βρετανία, το Easy Virtue (2009) βγαίνει μια δραμωδία που περιγράφεται καλύτερα με βρετανικούς όρους: πιο obvious στο ποιους χαρακτήρες της αγαπάει, πιο gay σε βαθμό να μοιάζει dress-up παιχνίδι σε σημεία, πιο hilarious ακόμα και αθέλητα. Όπως θα περίμενες από τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη των Adventures of Priscilla, Queen of the Desert (1994), οι ήρωές του έχουν ένδοξο και τραγικό παρελθόν και οι κακοί του κάτι από αυτούς της Disney, η προσοχή σε σκηνικά και κουστούμια φτάνει την αυτοπαρωδία ενισχυμένη από υπόκρουση που περιλαμβάνει μέχρι και το Sex Bomb σε ρετρο-εκτέλεση, ο ρυθμός αλλάζει από sitcom σε masterpiece theater τόσο απότομα που κινδυνεύεις όχι να ξεράσεις αλλά να πέσεις ξερός.

Όμως, πετώντας από την αρχή και τον νεροχύτη της κουζίνας μέσα, ο Stephan Elliott καταφέρνει το πιο ζητούμενο, να μη σκέφτεσαι ποτέ τις θεατρικές καταβολές της ιστορίας. Και να μην είσαι σίγουρος ποτέ πως φαινομενικές αδυναμίες σα τον άχρωμο άγευστο άσεξο και άφυλο Ben Barnes, δεν είναι σχεδιασμένες ώστε να δικαιολογούν καλύτερα ότι εκτυλίσσεται στην τρίτη και τελευταία πράξη (και δεν είναι και τόσο συμβατικό αυτό που εκτυλίσσεται). Η Jessica Biel τα καταφέρνει αρκετά καλά στα περισσότερα σημεία (ακόμα και όταν χρειάζεται να τραγουδήσει) και περνάει και με αξιοπρέπεια όσα δε της ταιριάζουν, η Kristin Scott Thomas και ο Colin Firth δίνουν αναμενόμενα άνετα ρέστα, η στέρηση από ατάκες δε σε πιάνει ποτέ και οι πιο πολλές μοιάζουν κατευθείαν από το πρωτότυπο, όλοι οι αναχρονισμοί βοηθάνε στη χώνεψη τους μικρότερους σε ηλικία, και οι μεγαλύτεροι, το κοινό στόχος, όσοι θυμούνται τις εποχές που σοκαριστικό ήταν η κόρη σου να κρεμάει στο τοίχο κυβιστικό γυμνό πορτρέτο της και όχι να σου στέλνει και σένα μιας και έχει κυκλοφορήσει στο μισό πλανήτη το βίντεο όπου κάνει πίπες με όλη τη τάξη να παρακολουθεί, αυτοί θα εκτιμήσουν και τις πιο ξεκάθαρες ηθικές γραμμές και κάτι δραματικά συμπεράσματα (όπως ότι τα παιδιά νομίζουν αλλά δε ξέρουν τι σημαίνει αγάπη) που έχουν προστεθεί ως όχι πλέον τόσο αυτονόητα όσο όταν ο Coward σκαρφίζονταν το έργο του.

Ένοπλοι καταλαμβάνουν υπόγειο συρμό και ο αρχηγός τους μεταφέρει τις απαιτήσεις τους μέσω υπαλλήλου στο κέντρο ελέγχου των γραμμών.Η βασική αφηγηματική δομή του μυθιστορήματος του John Godey με τίτλο The Taking of Pelham One Two Three, αποδείχτηκε τόσο καλή που γυρίστηκε τρεις (3) φορές μέσα σε 25 χρόνια. Το βασικό χαρακτηριστικό της τρίτης και φαρμακερής μεταφοράς του είναι ότι έχει φιλοδοξίες πολύ μεγαλύτερες και από τη μικρή και ψιλοκλασική κινηματογραφική του '74 και από τη τηλεοπτική του '98. Και αυτές οι μπλοκμπαστερικές φιλοδοξίες αγχώνουν τον Tony Scott σε βαθμό που, πολύ περισσότερο και από τα συνηθισμένα του σε ταινίες με πολύ περισσότερη δράση, να μην εμπιστεύεται καμιά σκηνή και κανένα ηθοποιό του. Όμως, οι δυο πρωταγωνιστές του είναι τόσο καλοί όσο θα περίμενες, ο Denzel Washington είναι σε mode Denzel Washington και ο John Travolta είναι σε mode John Travolta με τρίχες στη μούρη (σα Σαμψών του πηγουνιού ένα πράμα). Και ο James Gandolfini έχει μέγεθος ικανό να τον κρατήσει στην εικόνα όσο αυτή τρώει κουνήματα, θολούρες και.. σφυρίγματα στο post-production, και αποδίδει και αρκετά ώστε να μένει στην οθόνη και πάνω από τα 1,16 δευτερόλεπτα που δίνει για μέγιστο ο Scott σε όσους το σαγόνι τους δεν εμφανίζεται στην αφίσα. Και εκπληκτικότερα απ' όλα, ο Brian Helgeland με Oscar® για το L.A. Confidential (1997) και άλλη μια υποψηφιότητα για το Mystic River (2003), παραδίνει ένα σενάριο εξαιρετικά προσγειωμένο και πιστό στις πηγές του, παρόλο που οι οδηγίες του σε στιλ "δυστύχημα για το αστυνομικό όχημα" μεταφράζονται στην οθόνη σε νταλίκα που κοπανάει το αστυνομικό με 300 χιλιόμετρα την ώρα και το στέλνει να κάνει τούμπες που να ισοπεδώνουν τα μισά αυτοκίνητα της Νέας Υόρκης. Και μετά να πέφτει στο κάτω διάζωμα για να ισοπεδώσει και τα άλλα μισά. Η επικέντρωση του σκηνοθέτη στο κοινό με διαταραχές ελλειμματικής προσοχής λοιπόν, όχι μόνο δε βοηθάνε τη ταινία αλλά τη παρασύρουν χωρίς προφανή λόγο σε επίπεδο βιομηχανικού κατασκευάσματος πέρα από την ημερομηνία λήξης του. Και σένα σε επίπεδο που όταν ανάψουν οι λάμπες στην αίθουσα να περιμένεις να ακούσεις και το σχετικό.. βζιινγκ που κάνει το φως όταν διαχέεται.