Αν το φετινό φεστιβάλ των Κανών, φαινόταν απ’ τις επιλογές του να είναι το πιο βαρύ στην κουλτούρα του, απ’ όλες τις διοργανώσεις των τελευταίων χρόνων του, πού να δεις και το πρόγραμμα της σημερινής του ημέρας. Η Δευτέρα των auter, έχει μέσα της Abbas Kiarostami, Stephen Frears, Christopher Boe και Jean-Luc Godard, αλλά η αρχή έγινε με την κατάμεστη πρωινή προβολή της νέας ταινίας του Alejandro González Iñárritu, το Biutiful (2010), που γέμισε πρώτα την τεράστια αίθουσα του Grand Théâtre Lumière και μετά την επίσης άνετη Soixantième, με δημοσιογράφους ανυπόμονους να βυθίσουν τα δοντάκια της στην ιστορία φουκαριάρη πατέρα δυο παιδιών, που βγάζει τα προς το ζειν κάνοντας τα logistics για Κινέζο με φάμπρικα απομιμήσεων (κανονίζει, δηλαδή, πού θα στηθούν οι πάγκοι, και πόσα θα πάρουν οι μπάτσοι για να μην τους μαζέψουν), ενώ παράλληλα βοηθά το αφεντικό του να περάσει και στις κατασκευές, νοικιάζοντας παράνομους Κινέζους εργάτες σε μεγαλοεργολάβο της Μεξικάνικης πόλης που φιλοξενεί τη δράση. Παράλληλα, εκτός από το μεταφυσικού τύπου χάρισμα να διαβάζει τα παράπονα παγιδευμένων ψυχών προσφάτως τεθνηκότων, έχει και προχωρημένο καρκίνο, με μετάσταση απ’ τον προστάτη, στα οστά και τα νεφρά του.

Μ’ ένα μάτσο συμφορές φορτωμένες στο κεφάλι του, ο φουκαράς που ερμηνεύει με ανατριχιαστική ακρίβεια κι ικανότητα ο αξιοβράβευτος Javier Bardem, περιφέρεται μέσα στο σαπουνοπερετικά μελοδραματικό σύμπαν που τον έχει φυλακίσει ο Iñárritu, ο οποίος κάνει εδώ την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση χωρίς σενάριο απ’ τον Guillermo Arriaga από πίσω, κι αν νόμιζες ότι αυτό θα τον απελευθέρωνε, μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς. Παίζοντας πάλι με τη μονταζιέρα του, ο Iñárritu επιμένει στο μοτίβο των κομμένων timelines, μόνο που εδώ έχει στην πραγματικότητα μονάχα μία ιστορία να κόψει και να ράψει (αν εξαιρέσεις μια άσχετη υποπλοκή του Κινέζου αφεντικού και του εραστή του, που δεν πάει πουθενά) κι αυτό του βγαίνει μάλλον σε καλό, με τον συμπυκνωτικό συγχρονισμό, να δίνει ρυθμό δυναμικό στην ιστορία του, κι αν μη το άλλο να κρατάει τη διάρκεια κάτω απ’ τις δυόμιση ώρες, γιατί δεν θες ούτε να φανταστείς πόσο θα έφτανε, αν δεν την έκοβε έτσι. Πίσω από την κάμερα ο Iñárritu κάνει εξαιρετική δουλειά, αφήνοντας τις δυνατότητές του να φανούν χωρίς να κουράζουν, και το εύρος του να απλώνεται τόσο στη δράση όσο και στο θρίλερ, με εξαιρετικά δειγματάκια κι απ’ τα δύο, να κρύβονται διάσπαρτα μέσα στην ταινία. Το δράμα του είναι αυτό που υστερεί, γιατί όσο καλά κι αν το υπηρετεί στους περιορισμούς που θέτει, δεν παύει στην ουσία του να είναι μια μπούρδα για έναν καλό (καθολικό) χριστιανό που σ’ όλη του τη ζωή προσπαθεί να είναι τίμιος και ηθικός στα πλαίσια των επαγγελματικών του περιστάσεων, κι όταν μαθαίνει πως πεθαίνει και πρέπει να κάτσει να υπολογίσει τι τον περιμένει στην άλλη άκρη του τούνελ κι αν θα καταλήξει στην κόλαση, στον παράδεισο, ή θα νοικιάσει καζάνι στο καθαρτήριο, αρχίζει να τα κάνει όλα στραβά, "σα τη διαστρέβλωση του beautiful στον τίτλο", όπως σημείωσε κι ο Άκης Καπράνος, senior reviewer του νεότευκτου sevenart.gr, το οποίο, με την ευκαιρία, καλοδεχόμαστε στα δίχτυα.

Journal στα Αγγλικά, από τα Γαλλικά με λατινική ρίζα, σημαίνει daily record, ημερήσιο αρχείο. Blog είναι web journal, διχτυακό ημερήσιο αρχείο. Η ερώτηση της δεκαετίας στα naughties, αν είναι οι bloggers journalists, είναι λοιπόν εξ ορισμού πανηλίθια, ένα αποτέλεσμα-συνδυασμός της αναλυτικότητας (ή πραγματικής κινεζικότητας) της αγγλικής γλώσσας και της αγωνίας των παλιών media να διατηρήσουν το καθεστώς τους σε ένα κόσμο που τα ξεπέρναγε. Journal από τη πιο συνηθισμένη χρήση έγινε (στη σημασία) σταδιακά η εφημερίδα, journalist ο δημοσιογράφος, και χωρίς να πιάνεις και τις ελληνικές ρίζες των λέξεων για να μη πάθεις καμιά ημικρανία, όταν καταργήθηκαν τα μονοπώλια της ενημέρωσης (από τη χρήση της λέξης με τέτοια έννοια στα παραδοσιακά μέσα) journalist έγινε ο.. Joseph Pulitzer, ο υπερπρότυπος και υπερπροικισμένος δημοσιογράφος. Ξεκινώντας τα 10s και με τους εκδοτικούς οργανισμούς να έχουν μεταφερθεί μέχρι και αποκλειστικά στο δίχτυο, ο διαχωρισμός μεταξύ (ουσιαστικά) ημερησιοαρχειάκια και ημερησιοαρχειάκια έγινε ακόμα πιο μπερδεμένος για τον μέσο Αμερικάνο και κατ' επέκταση για τον μέσο πολίτη του διχτύου και του κόσμου, όπως διαπίστωσα συζητώντας κάτι μέρες την υπόθεση του Jason Chen με το κινητό της Apple. Ξεκάθαρα όμως, από τη πολλή πιπίλα των παλιών εκδοτικών οργανισμών, journalist είναι απλά όποιος δουλεύει σε αυτούς και είναι αυτόματα και ο Pulitzer φυσικά. Ενώ blogger είναι όποιος δημοσιογραφεί ανεξάρτητα, και αυτός είναι αυτόματα η κυρά Κατίνα φυσικά.

Σημείωσε σαν παρένθεση ότι η αμερικάνικη δικαιοσύνη έχει καταργήσει ουσιαστικά κάθε διάκριση στην αντίληψη περί "τύπου" στα Ελληνικά ή "journalism" στα Αγγλικά εδώ και δεκαετίες˙ κάθε "person that disseminates information" προστατεύεται χωρίς χρήση λέξεων βαρυφορτωμένων με σημασίες. Παρολαυτά, χρησιμοποιήθηκε (η αμερικάνικη δικαιοσύνη) τερατολογικά και κατά κόρο στην ενίσχυση των διακρίσεων από αμέτρητα διαστρεβλωτικά δημοσιεύματα. Η πιο χαρακτηριστική υπόθεση είναι αυτή του καλιφορνέζικου ανώτατου δικαστηρίου (O'Grady v. Superior Court) που "αποφάσισε" ότι "οι bloggers είναι journalists" όταν ρητά η απόφαση (επαναξαναματα)αρνήθηκε να κάνει διακρίσεις στο τι είναι "legitimate journalis[m]". Για χρόνια μέχρι τον Απρίλη, έπαιζε και η υπόθεση του New Jersey (Too Much Media v. Hale) που "κοντρα-αποφάσισε" πως "οι bloggers δεν είναι journalists", όταν το καημένο το δικαστήριο έγραψε ολόκληρα υπέροχα κατεβατά για να δικαιολογήσει ιστορικά την άρνησή του να αναγνωρίσει πως είναι δημοσιογράφος κάποια που, ανάμεσα σε άλλα λαμπρά, ισχυρίζονταν ότι θα ξεκίναγε blog.

Οι Μάζες πέρασαν τόσα χρόνια από αυτά τα παλιρροϊκά κύματα παπάρας σα ναυαγοί ανάμεσα σε καρχαρίες. Είμαστε bloggers και όχι σοβαροί για τους παραδοσιακούς πουλιτζεράδες, δεν είμαστε bloggers είμαστε αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι για το κάποτε ελληνικό μπλογκοχώρι που ευτυχώς πια μεγάλωσε και πολη-τίστηκε. Έτσι, ψάχνοντας καμιά καλή ιδέα να φρεσκάρω το σχεδιασμό στις μαζοσελίδες, είπα να παίξω με τα καλύτερα και τα χειρότερα όλων, μπας και φανεί ότι διαφορά δεν υπάρχει, η διαφορά είναι στο περιεχόμενο, στις πράξεις και όχι στις δηλώσεις.

Το περιεχόμενο ήταν πάντα και το θέμα στις Μάσες, στο προηγούμενο template, το πρώτο για 1024+ πλάτος, πολύ συνειδητά φάρδυνε το κάδρο των θεμάτων αντί να πλατύνουν καθόλου οι επιλογές δεξιά και αριστερά. Το περιεχόμενο ήταν όμως και πονοκέφαλος στη σχεδίαση τώρα, γράφουμε σταδιακά όλο και περισσότερα, κυρίως γιατί υπάρχει μια ανάγκη να αναλύουμε όσα λέμε ώστε να φαίνεται περισσότερο η λογική και η έρευνα από πίσω όσο περισσότεροι γράφουν αέρα κοπανιστό και ανακρίβειες με το ίδιο ύφος. Οπότε, αφού μεγάλωσε το περιεχόμενο.. μίκρυνε η γραμματοσειρά, προσωπικά έτσι κι αλλιώς αντιπαθώ όλες τις τάσεις να απλώνονται το chrome (που λέει και η Google) και το κείμενο όσο μεγαλώνουν τα monitor, δεν είμαι γκαβός, έχω 24άρι εδώ και χρόονια για να βλέπω πιο πολλά και όχι για να μεγενθύνω το κινητό μου. Για να φαίνεται το περιεχόμενο έγιναν minimal οι επιλογές, και καλύτερα νομίζω, πια το μόνο που χρειάζεται και ο τελευταίος στο δίχτυο είναι τα labels και το κουτάκι με το search, τη ροή της πληροφορίας του έχει μάθει να τη καθορίζει ο καθένας ακόμα κι αν δε ξέρει από feeds και λοιπά τεχνικά.

Το no logo (που για την ακρίβεια είναι ένα άσπρο κουτάκι 2x2) προέκυψε όσο περίμενα τον rotweiler να φτιάξει logo που να λέει ότι είμαστε οι μεγαλύτεροι και καλύτεροι αλήτες ρουφιάνοι bloggers. Είπε και ο Citizen Mac ότι του φαίνονταν πολύ generic entertainment blog το όλο στιλ, μια καλή αφορμή για μένα για να το κάνω ακόμα genericότερο.

Ίσως το πιο άξιο σχολιασμού στην περίπτωση της δεύτερης ταινίας του 21χρονου Xavier Dolan, που είναι και η δεύτερη που φτάνει στην Croisette (μετά το περσινό J'ai Tué ma Mère (2009)), είναι το πόσο χρήσιμο για το ίδιο, και ωραίο για το κοινό του, είναι να μπορεί ένα φεστιβάλ να έχει τη δύναμη να δημιουργεί αστέρια, να τα αγκαλιάζει ως τέτοια και να τα πλασάρει ως τέτοια, δηλαδή όχι μόνο ως αστέρια, αλλά ως αστέρια δημιουργημένα απ’ το ίδιο το φεστιβάλ. O Xavier Dolan έλαμπε χθες το βράδι στα αποκαλυπτήρια της ταινίας του, που διαγωνίζεται στο Un Certain Regard (μια πόρτα δίπλα από τους μεγάλους δηλαδή), όπως έλαμπε κι όλη τη μέρα που κυλοφορούσε από terrace σε balcon κι απ’ το ξενοδοχείο στην Croisette, έχοντας λάχει υποδοχής που δεν επιφύλαξαν οι (γαλλόφωνοι) δημοσιογράφοι ούτε για τον Russell Crowe σχεδόν, πόσο μάλλον για τη Naomi Watts και τον Josh Brolin, που επίσης χθες, συνόδευαν τον Woody Allen στην εκτός συναγωνισμού πρεμιέρα του You Will Meet a Tall Dark Stranger (2010).

Βέβαια το ότι ο Dolan περπατάει στην Croisette με τον αέρα του νέου François Ozon και λίγα λες, δεν είναι και τυχαίο, ούτε αβάσιμο. Το Les Amours Imaginaires, εκτός από μια εξαιρετικά κολακευτική ερωτική εξομολόγηση προς την παράδοση του γαλλικού κινηματογράφου και της nouvelle vague, είναι και μια βροντερή επίδειξη εξαιρετικού ταλέντου και ικανοτήτων. Φρεσκάροντας το στόρι του Jules et Jim (1962) για να το μεταμορφώσει σε μια πιο σεξουλιάρικη και μοντέρνα εκδοχή για την bisexual εποχή και παράλληλα να δημιουργήσει το homme fatale, ο Dolan βγάζει παρέλαση την φρεσκάδα, την αναπολογητικότητα, την ανατρεπτική διάθεση και την παιχνιδιάρικη τσαχπινιά που οφείλει να κουβαλά η νιότη των ιδεών του, και αφήνει ξεκάθαρα να φανεί, ότι μπορεί με μεγάλη ευκολία πολύ σύντομα να αναδειχθεί σε Tarantino του cinema d’ auteur, έτσι άνετα που ελίσσεται ανάμεσα σε αναφορές, αναδιαμορφώσεις και αναπροσαρμογές ειδών, τεχνικών και στιλιστικών επιλογών. Αρκεί, για να τα καταφέρει όλα αυτά, να μπορέσει σύντομα να ξεπεράσει τον εαυτό του, να περιορίσει την ανάγκη του να βαυκαλίζεται με τις εικόνες του, να συγκρατήσει τα σενάριά του και να μην αφήσει τα κολλήματά του να ξεχαρβαλώνουν τις πλοκές του, ξεπερνώντας κατά το εν τρίτο της συνολικής ώρας, την αληθινή διάρκεια των ταινιών του. Όλα αυτά δηλαδή που του συγχωρούσες στην πρώτη του ταινία επειδή ήταν η πρώτη του, και επανέρχονται ανησυχητικά στη δεύτερη, αν και, ακόμα κι έτσι, την αποθέωση απ' το κοινό στο τέλος, την πήρε και την ευχαριστήθηκε.

Ο πρώτος απ’ τους τρεις μεγάλους της Βρετανικής επέλασης, έκανε σήμερα πρωί-πρωί το πέρασμά του από ένα κατάμεστο Grand Théâtre Lumière για την πρώτη εμφάνιση της ταινίας στους δημοσιογράφους, πριν κάνει το επίσημο άνοιγμά του το βράδι, μπας κι αλλάξει λίγο τις προφορές που ακούγονται στα κόκκινα χαλιά των Κανών.

Another Year ο τίτλος της ταινίας, άλλη μια χρονιά στο φεστιβάλ της Croisette για τον Mike Leigh, που την έχει περπατήσει ήδη τρεις φορές, κι επιστρέφει εδώ τρίτη φορά, διαγωνιζόμενος σχεδόν μια δεκαετία μετά το All or Nothing (2002), για τον πολυπόθητο Χρυσό Φοίνικα που είχε κερδίσει με το Secrets & Lies (1996), ή έστω τα τριγύρω του βραβεία, με την 10η ταινία του. Ταινία χωρισμένη στα τέσσερα κεφάλαια των εποχών που χωρίζουν κι όλες τις χρονιές κανονικά, και η οποία ανοίγει με την παραπλανητική cameo εμφάνιση της Imelda Staunton, για να αρχίσει να βολτάρει ανάμεσα στους τριγύρω χαρακτήρες, με γοητευτική όσο και χαρακτηριστική άνεση, προτού τους δέσει όλους μαζί απάνω στην πλοκή του, την οποία μπορείς να συνοψίσεις και ως «μεσήλικες Εγγλέζοι πίνουν», κινδυνεύοντας όμως ν’ αδικήσεις και τους μεσήλικες φίλους τους που τους κοιτάζουν, τους ακούν και τους αντέχουν.

Μια χρονιά απ’ τη ζωή ενός ζευγαριού χρόνια παντρεμένου, επαγγελματικά εξασφαλισμένου, οικογενειακά πετυχημένου και ως εκ τούτου, γενικά ευτυχισμένου, είναι η κεντρικός κορμός της ταινίας, γύρω απ’ τον οποίο περιφέρονται ζαλισμένες οι ιστορίες φίλων τους και συγγενών, όχι όλων κι όχι των κανονικών, αλλά αυτωνών που έχουν ζωές αρκετά διαλυμένες για να έχουν χρόνο και ανάγκη να βρουν ένα αποκούμπι στη ζεστασιά του σπιτικού των ανοιχτόκαρδων πρωταγωνιστών. Μια ιστορία για την συντροφικότητα όπως αυτή αναδεικνύεται από την έλλειψή της, για την απελπισία του σκοτεινού κενού της μοναξιάς, όπως αυτό φωτίζεται από το αντίθετό του, μια ιστορία για το πώς η ζωή μπορεί καμιά φορά να είναι άδικη, αλλά και το πώς οι άνθρωποι που τη ζουν αφήνονται να πνιγούν στη μοιρολατρία τους, το Another Year είναι κλασικός Mike Leigh στο δόγμα του «ζωή και τίποτε άλλο», όπως το θέτει, χωρίς υστερίες και φωνές, αλλά και χωρίς αξιώσεις εξαιρετικές, στο τεατράλε σενάριο που υπηρετούν με περισσή κομψότητα ο Jim Broadbent, η Ruth Sheen και η Lesley Manville στους τρεις κεντρικούς ρόλους.

«Ήταν η αρχή της Άνοιξης στην όμορφη χερσόνησο, και για τον Silvio Berlusconi, ήταν μια μέρα γεμάτη σκατά, όπως πολλές άλλες», λέει η Sabina Guzzanti, ξεκινώντας το ντοκιμαντέρ της, που ανοίγει με πλάνα σκοτεινά και αηκίνητα, για να σου θυμίζει ταινία τρόμου, προτού ξεδιπλώσει μπροστά σου τη φρίκη του φονικού σεισμού της Aquila του 2009. Φρίκη που, όσο δύσκολο κι αν είναι να το πιστέψεις, έχει πολύ περισσότερο να κάνει με αυτά που προκάλεσε στις ζωές όσων βγήκαν ζωντανοί απ’ τα συντρίμμια της ήσυχης κωμόπολης, και το πολιτικό σύστημα ολόκληρης της Ιταλίας στους μήνες που ακολούθησαν, παρά με τις 308 ψυχές που χάθηκαν, πάλι όχι χωρίς υπαιτιότητα της κυβέρνησης Berlusconi.

Κυβέρνηση που μέσω του Υπουργού Πολιτισμού της, φρόντισε να εκφράσει την οργή της απέναντι στο αμείλικτο ντοκιμαντέρ της Guzzanti, λέγοντας ότι κι αυτό όπως κι άλλες ταινίες του τελευταίου κύματος ιταλικού νεορεαλισμού (το Gomorra (2008) και το Il Divo (2008), λόγου χάρη), διασύρει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, σερβίροντας ανακρίβειες και ψευδείς κατηγορίες. Τις οποίες, ο Υπουργός, προφανώς δεν είχε καμία όρεξη να δει να απλώνονται στις οθόνες του Φεστιβάλ των Κανών, γι’ αυτό και αρνήθηκε να παρευρεθεί στις προβολές της ταινίας, που έκλεισαν χθες τον κύκλο τους στην κατάμεστη Soixantième. Η Guzzanti, ωστόσο, δεν παρέλειψε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της στον Υπουργό, λέγοντας ότι θα του στείλει ένα καφάσι σαμπάνιες, για την τόση δωρεάν διαφήμιση που παρείχε στην ταινία, κάνοντάς την θέμα σε όλα τα trades του φεστιβάλ, από την πρώτη μέρα του.

«Οι δημοσκοπήσεις βρίσκονταν σε ελεύθερη πτώση» συνεχίζει το ντοκιμαντέρ. «Έτσι, στις 03:32 της 6ης Απριλίου του 2009, όταν ένας σεισμός ξύπνησε ακόμη και τους κατοίκους του σπιτιού του Big Brother, κι όταν ανακάλυψε ότι μια ολόκληρη πόλη είχε διαλυθεί, για τον Silvio Berlusconi, ήταν σαν ο Θεός του άπλωσε το χέρι, για άλλη μια φορά». Το Draquila – L’ Italia che Trema, ξεκινά αποκαλύπτοντας το μηντιακό τσίρκο επαναφοράς του Berlusconi στο ρόλο του υπερήρωα, που στήθηκε με αφορμή το δραματικό περιστατικό της Aquila, και συνεχίζει για να εξαπολύσει μια ολομέτωπη επίθεση κατά του κυβερνητικού σχηματισμού που ηγείται ο Berlusconi, ενός σχηματισμού ηθικών ατοπημάτων, οικονομικών διαφθορών, εξώφθαλμων καταχρήσεων εξουσίας, υπεξαιρέσεων δημόσιας περιουσίας, ολοκληρωτικής αδιαφορίας για τις δημοκρατικές αρχές, και εξοργιστικών συνταγματικών παραβιάσεων, που έχουν παραλύσει το πολιτικό σύστημα ολόκληρης της χώρας. Κι όλα αυτά με τυπικά νόμιμο τρόπο, υποβοηθούμενο απ’ την μαεστρική χειραγώγηση των πολιτών μέσω της πλύσης εγκεφάλου που φροντίζουν να τους κάνουν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, υπό τον πλήρη έλεγχο του φοβερού αυτού μαριονετίστα, είτε μέσω του πορτοφολιού, είτε μέσω της τρομοκρατίας που τους επιβάλει.

Με Michael-Moore-ίστικο φορμά και μια δικαιολογημένη (κι ευπρόσδεκτη, με τέτοιες χειλάρες) δόση φιλαυτίας απ’ τη μεριά της, η συνηθισμένη σε κυβερνητικές επιθέσεις Guzzanti, στήνει ένα ντοκιμαντέρ-γροθιά, όχι μόνο στο στομάχι των Ιταλών, αλλά και στο σαγόνι των γειτόνων της χώρας γενικότερα, κι ειδικότερα σ’ αυτούς στα δυτικά της, που πλησιάζουν όλο και πιο κοντά σ’ αυτού του είδους την αληταρχία, όσο επιλέγουν την απολίτικη αδιαφορία ως τρόπο αντίδρασης σ’ ένα σύστημα, που γίνεται όλο και πιο ισχυρό, όσο κανείς δεν σηκώνει τα μάτια του να το αντικρίσει στα ίσια. Ούτε καν οι κινηματογραφιστές.

Στο ψυχιατρείο της Pergine Valsugana στα πρώτα 20s, έγκλειστη αναρωτιέται πως γαμάει ο Duce.O Marco Bellocchio δανείστηκε το 2009 από την οπερετικότητα του Il Divo (2008) και τη πήγε πίσω στην εποχή του βωβού, μια σύλληψη που θα ήταν ιδιοφυέστατη αν δεν ήταν αναγκαστική, από τη πολλή χρήση φιλμ αρχείου, μια συνήθεια που ακόμα και οι ελληνικές ταινίες παράτησαν πριν δεκαετίες, κι αυτό (όχι για τιποτάλλο) αλλά γιατί κι ο τελευταίος θεατής στο Διακοφτό γέλαγε πια μ' αυτή. Απτόητος βέβαια ο σκηνοθέτης, δε μένει τουλάχιστο εκεί, στα προπολεμικά επίκαιρα σα μόνο υλικό για να ασπρίσει τη πενία του προϋπολογισμού του, αλλά ρίχνει και μερικές από αυτές τις "σκηνές πολέμου" όπου ακούγονται μπουμπουνητά στο βάθος της στοάς και ακολουθούν πεντέξι κακόμοιροι κομπάρσοι που τους ψεκάζουν τεχνητή ομίχλη τα πιτσιρίκια του συνεργείου, σκηνές που θα 'λεγες ότι έχει παρατήσει ακόμα και η ελληνική τηλεόραση, αν δεν ήταν κι αυτή ζωντανό λείψανο, διαβασμένη από παπά μέσω διχτύου εδώ και χρόνια, μαζί με τις υπόλοιπες του πλανήτη. Αν καταφέρεις να κολυμπήσεις σε αυτά τα διαλύματα φορμόλης με όλες τις κινηματογραφικές (και όχι μόνο) μούμιες του προηγούμενου αιώνα για μιάμιση ώρα (μετρημένη), ο Bellocchio σε αποζημιώνει με μια σκηνή πέντε αστέρων, με τον Filippo Timi ως μπάσταρδο του Mussolini να μιμείται μια από τις περιβόητες ομιλίες του (δεύτερου) περί τρίτου Καρχηδονιακού Πολέμου κατά πάντων, συμπυκνώνοντας όλη τη παράνοια και των μελανοχίτωνων και του πυροβολημένου αρχηγού τους σε μερικές εκφράσεις του προσώπου. Μπορείς να επιχειρηματολογήσεις ότι η σκηνή είναι τόσο δυνατή γιατί η ταινία έχτιζε μέχρι τότε το προφίλ του αρχι-φασίστα ακόμα και με αυτόν να απουσιάζει, και τα credits δε σου αφήνουν και καμία αμφιβολία για τη πρόθεση του σκηνοθέτη, το πρόβλημα όμως είναι πως οι προθέσεις των χαρακτήρων περιορίζονται στη βρώση μικρών παιδιών για πρωινό από τη μεριά του ενός και από την άλλη στο γενικό και υπερμυθοποιημένο σχιζοφρενικό (έμεινα παρθένα για το παιδί μου) γυναικείο μελόδραμα.

Καμένος τύπος με δερμάτινο καπέλο, ριγέ πουλόβερ, γάντι με λεπίδες και βιογραφικό κηπουρού σε προηγούμενη ζωή, σκορπάει τρόμο στον ύπνο και σωθικά στον ξύπνιο εφήβων αμερικανικής κωμόπολης.Διαδικαστικό και τυποποιημένο, ακολουθεί πιστά όχι μόνο τον κεντρικό κορμό του σεναρίου του θρυλικού πρωτότυπου του Wes Craven, αλλά και όλα τα κλισέ των εφηβικών slasher που γέννησαν τότε ο Craven και η σειρά του, δημιουργώντας τα μυθικών διαστάσεων franchises με μανιακούς δολοφόνους και γυαλιστερές λεπίδες, κλισέ που προσπαθούν εδώ και χρόνια κάποιοι πού και πού να αποφύγουν, μπας και επαναπροσδιορίσουν το είδος. Ένα πισωγύρισμα που ο πρωτάρης Bayer δεν καταφέρνει καν να κάνει ιδιαίτερα καλά, για να μπορέσεις να το δικαιολογήσεις ως είδος retro αναφοράς, το καινούριο Nightmare on Elm Street (2010), υπνοβατεί άυπνο στο πρώτο του μισό, προσπαθώντας να στήσει ένα σεναριακό υπόβαθρο που ήδη ξέρεις απ’ έξω, ακόμη κι υποσυνείδητα, και να δώσει στον κεντρικό του φονιά, ένα βάθος δια της προϊστορίας του, ενώ την ίδια ώρα τον έχει να περιφέρεται φλυαρώντας αδιάφορες δήθεν απειλητικές εξυπνακίστικες ατάκες, πίσω από μια γελοία δύσκαμπτη πλαστική μπάλα που έχουν φορέσει στον δύσμοιρο τον Jackie Earle Haley για κεφάλι, σ’ ένα απ’ τα χειρότερα δείγματα ειδικών εφέ που έχει εμφανιστεί σε οθόνη τα τελευταία χρόνια. Ο ρυθμός αρχίζει ν’ ανεβαίνει όταν ο Freddy έχει πια καθαρίσει τον κύριο όγκο των πρόθυμων θυμάτων του, κι οι επιζώντες καταφέρνουν ν’ ανακαλύψουν τι ακριβώς ζητάει απ’ τη ζωή τους ο εφιάλτης τους (τη ζωή τους), όμως ακόμη και τότε δεν προσφέρει τίποτε άλλο που να μην έχεις ήδη ξαναδεί, κι ακόμη κι αν θέλεις απλά να το ξαναδείς με τον Freddy να το προκαλεί, ο ίδιος ο Freddy είναι τόσο ανυπόστατος, σα χαρακτήρας και σαν εμφάνιση ακόμα, που όσο να’ ναι, έναν εκνευρισμό τον προκαλεί.