Παντρεμένος μεσήλικας τον σφυράει στη γυναίκα του κολλητού του κι όλοι μαζί αποφασίζουν να ακολουθήσουν την πολιτισμένη οδό: να μετακομίσουν κι οι τέσσερις στο ίδιο σπίτι.Βασισμένη στην πραγματιστική ανάλυση της συνήθους φόρμουλας που θέλει ο ενθουσιασμός των παράνομων δεσμών να μην κρατάει περισσότερο από μερικές βδομάδες, σε συνδυασμό με την τάση των εμπλεκομένων να θέλουν παράλληλα να κρατήσουν και τα σπιτικά τους, η ιδανική, πολιτισμένη λύση, δεν είναι παρά μια καυστική τομή, στην επιπέδου παγόβουνου ψυχρή ψυχραιμία των Σουηδών και την έφεσή τους στο να ανάγουν τα πάντα στην ορθολογιστική αντιμετώπιση που τους έχει φτάσει να πουλάνε επιπλώσεις ολόκληρων σπιτιών, σπασμένες σε μικρές επίπεδες συσκευασίες. Τα συναισθήματα όμως είναι λίγο δύσκολο να τα κόψεις κομματάκια για να τα χωρέσεις σε τέλεια κουτάκια και πάνω σ’ αυτή τη φαινομενικά απλοϊκή βάση, στήνει ο Jens Jonsson, με τον Jörgen Bergmark, μια κατάμαυρη σάτιρα όλων των πραγμάτων που σε κάνουν να είσαι Σουηδός, απ’ τις καθαρές γραμμές των σπιτικών μέχρι τις ήσυχες γραμμές των εστιατορίων, κι απ’ το εύρος του μικρόκοσμου των εργοστασιακών μονάδων που απασχολούν ολόκληρους πληθυσμούς πόλεων, προσφέροντας υποκατάστατα κοινωνικών διεργασιών που θα έπρεπε να γίνονται υπό το φως του ανύπαρκτου ήλιου της χώρας, μέχρι την μανιώδη προσήλωση των κατοίκων της σε προγραμματιστική εκλογίκευση των καθημερινών τους παθών, πόθων και αναγκών σε βαθμό εξαντλήσεως. Μέχρι σύντομα να ανακαλύψουν ότι μερικές φορές, η ιδανικότερη λύση, είναι να τα βροντήξεις όλα χάμω και να φύγεις, έστω κι αν για να μαζέψεις τα κομμάτια σου, το μόνο πρόχειρο δοχείο, είναι μια μπλε τσάντα του ΙΚΕΑ.

Στη γειτονιά του τίτλου, όπου Εβραίοι και Άραβες καλούνται να συνυπάρξουν ειρηνικά, μικρή Εβραιοπούλα μένει έγκυος απ’ τον Άραβα υπάλληλο του πατέρα της, σε μια παραλλαγή του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας.Παραλλαγή που, απ’ τη δραματική μουσική των τίτλων έναρξης, καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται να είναι πιο εύκολη για τους δυο φυλετικούς εχθρούς, απ’ ότι ήταν για τους οικογενειακούς αντιπάλους του Shakespeare και όχι πολύ αργότερα απ’ το πρώτο δεκάλεπτο, αρχίζεις να υποψιάζεσαι το πώς τα πράγματα θα πάνε στραβά. Αλλά ακόμη κι έτσι, το ψύχραιμο κι επίμονο δράμα με το συγκρατημένο μελό της Keren Yedaya, που είχε μαζέψει πέντε βραβεία στις Κάνες το 2004 με το Or (συμπεριλαμβανομένης της Χρυσής Κάμερας), κρύβει αρκετές ανατροπές για να κρατήσει το ενδιαφέρον σου, έστω κι αν αυτές δεν βρίσκονται τόσο στην πορεία της πλοκής, όσο στο συγχρονισμό των εξάρσεών της και ακόμα περισσότερο στο βάθος των ερμηνειών της. Ερμηνείες απ’ τις δυο γυναίκες της ιστορίας κυρίως, που κουβαλάνε σχεδόν όλη τη δύναμη της δραματικής γροθιάς, μιας ταινίας που σε τυλίγει στην αποπνικτική της ατμόσφαιρα για να σου απλώσει με τρόπο νηφάλιο, μια ιστορία όχι τόσο πολιτισμικών διαφορών --αν κι αυτές είναι ο δραματικός καταλύτης της--, αλλά περισσότερο μια ιστορία για το πόσο δύσκολο είναι για την αγάπη να υπερκεράσει τις αντιξοότητες, ειδικά όταν πρέπει να βασιστεί σ’ ερωτευμένους, που έχουν προγραμματιστεί να κυκλοφορούν σαν άδεια κελύφη ανθρώπων, απ’ τις καταπιεστικές κοινωνίες τους, όπως αντιπροσωπεύονται κι απ’ τους απαιτητικούς γονείς τους.

Μετά το Taking of Pelham 1 2 3 (2009), Tony Scott και Denzel Washington αναλαμβάνουν να σταματήσουν ακόμα ένα ασταμάτητο τρένο μπροστά στα μάτια σου, το Νοέμβριο, όπως αναγγέλλει από τη Παρασκευή το σχετικό trailer στις αμερικάνικες αίθουσες και το MSN Movies.

Το trailer ξέφυγε νωρίτερα στα γιουτούμπια, χωρίς η Fox να κάνει καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια να το ελέγξει, πράγμα που από μόνο του δίνει μια ένδειξη ότι η παραγωγή δεν είναι ακριβώς από αυτές για τις οποίες προετοιμάζεις προσεκτικά το έδαφος μήνες νωρίτερα. Στη πραγματικότητα, και κλασικά για τη Fox άμα θες, το στούντιο είχε κάνει προσπάθειες να ρίξει τη κλάση της παραγωγής κάτω από τα $100M, και τα κατάφερε έστω κι αν χρειάστηκε να χάσει πολύ δημόσια τον πρωταγωνιστή της (που δεν είχε και πολύ όρεξη φυσικά να ρίξει το κασέ του) για μερικές μέρες. Παρολαυτά το φιλμ είναι ξεχωριστό στον 21ο αιώνα, από την άποψη ότι.. δεν έχει κακούργο στην ιστορία του, εκτός κι άμα μετράς για τέτοιον τον Ethan Suplee που αναλαμβάνει να εξηγήσει με κλασικό αθώο γκαφατζίδικο ύφος το πως καταλήγει η αμαξοστοιχία να γίνεται πύραυλος μεγέθους Chrysler Building σε κατοικημένες περιοχές. Και δε κατεβάζει την εξήγηση από το κεφάλι του, η ιστορία, κομπλέ με χαρούμενα πιτσιρίκια και μπάτσους που πυροβολάνε σα τη λύση σε οτιδήποτε, συνέβη πραγματικά στο Ohio την άνοιξη του 2001. Συνέβη, χωρίς υπόφαια χρώματα, και χωρίς εξπρεσιονισμούς σε εστιάσεις και κινήσεις της κάμερας τόσο μελετημένους που είναι αδύνατο να έγιναν φυσικά, βέβαια, αυτά είναι σήματα κατατεθέντα του σκηνοθέτη στον νέο ακόμα αιώνα, και το υπεράψογο μοντάρισμά τους ακόμα και στο trailer είναι και ο λόγος που αυτό δε πρόλαβε να παίξει πριν το Knight and Day (2010) κάτι μήνες νωρίτερα. Και άμα το πάρεις αυτό σα δήλωση προθέσεων, το Unstoppable σκοπεύει να αφήσει ένα ανθρώπινο χαμόγελο στο τέλος μέσα από όλη την υπερσκηνοθετημένη μηχανική βαβούρα, χωρίς το άγχος που καταπλάκωσε το Pelham τώρα, τη δεύτερη φορά.

Μια φορά κι έναν καιρό, ο Andrei Konchalovsky ξεκίνησε κινηματογραφική μεταφορά του Καρυοθραύστη, καρυδότσουφλο σε τρικυμία ευρωπουτίγκας, που θα ξεβράσει στις ρώσικες (τουλάχιστο) οθόνες τα Χριστούγεννα, μαγικά μεταμορφωμένο από την ανάποδη Κίρκη της τρισδιαστατοποίησης.

Η πρώτη σχετική αναγγελία έγινε στην αγορά των Κανών, από τη Central Partnership και το ρώσικο Κανάλι 1 που είχε νωρίτερα χώσει άγνωστα ποσά πρόσθετα στα ατελείωτα που έκαψε η πουτίγκα, προφανώς για τη μετατροπή σε S3D και για τη ρωσοποίηση του μονταρίσματος. Η παραγωγή ξαναήρθε στην επικαιρότητα τη προηγούμενη βδομάδα με τιζεροτρέιλερ που κυκλοφόρησε κατά πάσα πιθανότητα για διχτυακή κατανάλωση και όχι μόνο ανατολικο-ευρωπαϊκή, αφού σύμφωνα με όλα τα σχόλια στις ρώσικες σελίδες που το ανέβασαν, στη χώρα έπαιζε όλο το καλοκαίρι πιο εκτεταμένο, μπροστά από από Shrek Forever After (2010), The Last Airbender (2010) και Toy Story 3 (2010), όσο πρόλαβε οθόνες το τελευταίο. Ο Todd που έβγαλε το τρέιλερ στο Twitch λέει τη παραγωγή "Hungarian backed" και άμα ψάξεις από δω κι από κει στο δυτικό κόσμο σαν εταιρεία από πίσω φαίνεται μόνο το HCC Media Group, αλλά πίσω στο 2007, το project το ξεκίναγε ο Paul Lowin της Noisette με το Moritz Borman της Intermedia χρηματοδότη, και Ούγγρους ιδιώτες να βάζουν λεφτά μέσα από κάτι ντόπιους νόμους για φοροαπαλλαγές. Τα γυρίσματα έγιναν το 2007 με στόχο έξοδο τα Χριστούγεννα του '08 (όπως φαίνεται ακόμα στη σελίδα του HCC), από τότε χάθηκαν λίγο πολύ τα επίσημα ίχνη αλλά ανεπίσημα το φιλμ έγινε ανέκδοτο και μέτρο σύγκρισης για τα χειρότερα των εποχών. Οι τελευταίες αναφορές λένε ότι περίμενες για τη πολύ πάνω από $100 μύρια σε κόστος παραγωγή, πως η μισή τρίωρη διάρκεια πετάχτηκε και τα εφέ ξαναδουλεύτηκαν. Τυπικά η ιστορία βασίζεται σε αυτή του ETA Hoffmann (και όχι στη διασκευή για μπαλέτο του Tchaikovsky), και είναι θεωρητικά μιούζικαλ, με στίχους γραμμένους από τον Tim Rice πάνω στο κλασικό score.

Μετά το Last House on the Left (2009), η δεύτερη πιο εικονική τρομο-ιστορία βιασμού κι εκδίκησης των 70s πήρε κι αυτή σειρά για remake στο I Spit on Your Grave (2010), για όποιον αντέχει, στις αίθουσες από τον Οκτώβριο.

Η πρωτότυπη ταινία του one hit wonder Meir Zarchi, είχε αρχικό τίτλο Day of the Woman (1978) ανάμεσα σε άλλους το ίδιο exploitative, ανάλογα με το πόσο πάτο έπιανε το επίπεδο του κοινού σε κάθε περιοχή που παίζονταν υποθέτεις, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έπαιξε και σε πολλές, αφού είχε βαλθεί να ξεκάνει όσες ευαίσθητες ψυχές δεν είχαν πάθει αποπληξία με το Last House on the Left (1972), ανεβάζοντας τη βία στο 11 και κόβοντας όλες τις πανυβλακείες που δε την εξυπηρετούσαν. Ο Zarchi ακόμα και σήμερα ισχυρίζεται ότι τη ταινία τη γύρισε αφού βοήθησε θύμα βιασμού και η πορεία του δεν αφήνει και πολλές αμφιβολίες, μάλλον φρόντισε να μάθει τι είναι κάμερα προτού ξεκινήσει και σίγουρα ήξερε σε σημείο αυτοθυσίας τι ήθελε σε κάθε σκηνή, πήρε από τη πρωταγωνίστριά του αρκετά σε σημείο να τη παντρευτεί, δημιούργησε κάτι που έκανε 30 χρόνια κύκλους όχι μόνο σαν αξιοπερίεργο. Και το remake στο οποίο έχει μπλεχτεί προσωπικά σα παραγωγός, φανερά σέβεται αυτό το όποιο δημιουργικό πνεύμα, ξεκινώντας από τον Steven R. Monroe στη σκηνοθεσία που έχει ολόκληρη λίστα στο IMDb να μαρτυράει πόσα χρόνια μάθαινε για να χειρίζεται τώρα τη Red, και πόσο έχει βουτήξει στη no-nonsense καλτιά, όπως δείχνει εκ των υστέρων κάθε πλάνο του. Η παρόμοια φανερά αξιόλογη Sarah Butler έβγαλε ολόγυμνη όλο τον παρατεταμένο βιασμό στις πέτρες λέει, το κλασικό τάισμα παπαριών δε παραλείφτηκε ούτε καν στο trailer, τα reports είναι από καλά μέχρι καλύτερα από τα screenings του Ιουνίου μέχρι το Fantasia του Ιουλίου όπου έγινε η παγκόσμια πρεμιέρα. Ο καλυτερότερος λόγος, όμως, για να μη μπορείς να περιμένεις να έρθει η Μέρα τη Γυναίκας με ακριβώς 7 μήνες καθυστέρηση, είναι το R-rating που επιτεύχθηκε μετά από εκατοντάδες κοψίματα.. μόνο για το DVD που θα ακολούθησει τις (άκοπες προφανώς) προβολές.

Ναυαρχίδα της φετινής ισπανικής τρομοαρμάδας, τα Μάτια της Τζούλιας (2010) μπορεί να σου ακούγονται σα το καινούριο DVD της Sirina αλλά διαδέχονται κατευθείαν το Ορφανοτροφείο (2007) στη μεγάλη οθόνη, κομπλέ με υπογραφή του Guillermo del Toro.

Με κέντρο μια γυναίκα που ερευνάει το θάνατο της τυφλής αδερφής της και χάνει και η ίδια στη πορεία μυστηριωδώς το φώς της, το σχετικό trailer που κυκλοφόρησε στις αρχές της εβδομάδας, και το σχετικό poster καναδυο μέρες αργότερα, υπογράφουν σαν "τελικά" την εικόνα της παραγωγής, στη χώρα της τουλάχιστο, όπου βγαίνει τέλη Οκτωβρίου με στόχο εισπράξεις δεκάδων και δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων, στο επίπεδο των $38M που είχε μαζέψει η προηγούμενη συνεργασία του παραιτημένου άρχοντα της Μέσης Γης με τον Joaquín Padró και τη Mar Targarona της Rodar y Rodar. Το Orfanato των παραγωγών ήταν πιστό θεωρητικά και πρακτικά στο πνεύμα τους για προώθηση ταλέντων που ισορροπούν τη κριτική και μαζική επιτυχία, η Julia κράτησε όπως βλέπεις τη Belén Rueda στον πρωταγωνιστικό ρόλο και έδωσε την ευκαιρία στη σκηνοθεσία στον Guillem Morales του Habitante Incierto (2004) και στο σενάριο στον Oriol Paulo, να ακολουθήσουν τους προηγούμενους καλλιτεχνικούς υπεύθυνους στα χολιγουντιανά συμβόλαια. Πράγμα που βέβαια θα καθυστερήσει κάπως γι' αυτούς αφού έχουν ήδη αναλάβει και άλλο έργο για τη Rodar, στον απόηχο του θετικού buzz που συνόδευε τα Μάτια από την αγορά του Βερολίνου όπου πρόβαλαν λίγα λεπτά υλικού και έκλεισαν αρκετές συμφωνίες διανομής (και ελληνικής, από τη Rosebud ξανά). Γενικότερα, η ισπανική τρομοπαραγωγή ξεκίνησε τη χρονιά άψογα με Buried (2010) και Agnosia (2010) στην ορεινή Utah, και έχει ακόμα τουλάχιστο και την Eva (2010) στο χώρο του φανταστικού για το Δεκέμβρη, όλα αποτέλεσμα καλής δουλειάς που έχει μαζέψει εδώ και χρόνια ενδιαφέρον από ξένες επενδύσεις αλλά και κρατική στήριξη σα το $1μισι εκατομμυριάκι ανά σοβαρή εμπορική ιδέα που δίνει η καταλανική κυβέρνηση.

Από τη χώρα που βασίζει την animated παραγωγή της πρακτικά αποκλειστικά σε προϋπάρχοντες τίτλους και αναγνωρίσιμες φιγούρες με ενσωματωμένα ακροατήρια, έρχεται η νέα, τρισδιάστατη, ψηφιοποιημένη εκδοχή της μεταφοράς του εικονογραφημένου παιδικού βιβλίου του θρυλικού σατιριστή της Γερμανίας Erich Kästner, για τη συνάντηση ειρήνης που οργάνωσαν τα ζώα του πλανήτη μπας και τον σώσουν απ’ τις συναντήσεις πολέμου που οργάνωναν μέχρι τότε οι άνθρωποι. Άνθρωποι που τσακώνονταν σα μικρά παιδιά στα αμφιθέατρα του ΟΗΕ, και τους οποίους τα ζώα είχαν αποφασίσει να τιμωρήσουν απαγάγοντας τα παιδιά τους για να τα κρατήσουν ομήρους, μέχρι να σταματήσουν οι εχθροπραξίες.

Τα πασιφιστικά μηνύματα του βιβλίου ενός συγγραφέα, ποιητή και σεναριογράφου που οι συντοπίτες του θεωρούν τον δικό τους Dr Seuss, αναμένεται να μείνουν άθικτα στο πέρασμα της ιστορίας από την πρώτη ταινία του 1969 σ’ αυτήν την καινούρια εκδοχή, ενώ το τοίχος του Βερολίνου εξακολουθεί να βρίσκεται στην καρδιά της πλοκής, μεταμορφωμένο σ’ αυτήν την περίπτωση σε τοίχος φράγματος που κρατάει στεγνό το ποτάμι που έφερνε στα ζώα το νερό τους. Τα πολιτικοκοινωνικά μηνύματα του Kästner ωστόσο, μάλλον μένουν εκτός, μαζί με τις κεκαλυμμένες pop αναφορές του στις ηγετικές φυσιογνωμίες της εποχής του, που έχουν αντικατασταθεί από την απληστία της εταιρείας που έχει μαζέψει το νερό για πάρτη της. Η ταινία άρχισε να συλλέγει βραβεία πριν καν ολοκληρωθεί, με το κείμενό της να κερδίζει διαγωνισμό σεναρίων για animated παραγωγές, κι αν και το ειδικό κοινό δεν φαίνεται και τόσο ενθουσιασμένο, όταν τα χαριτωμένα ζωντανά βγουν στις αίθουσες στις 8 του Οκτώβρη να κάνουν τα κουρασμένα αστεία τους, φαίνεται δύσκολο να μην καταφέρουν να εξαργυρώσουν τη δημοφιλία του εμπνευστή τους και στα ταμεία και στα βραβεία.