Από τις λίγες οσκαρικές παραγωγές που δεν έχει αποκαλύψει ακόμα όλα τα χαρτιά της, ο Fighter (2010) του David O. Russell παίζει από τη Παρασκευή μπουνιές μέσω trailer, όχι με τους αντιπάλους του στη κούρσα αλλά με τον Tourist (2010) που θα τον βρει απέναντι στα ταμεία. Μερικές μέρες νωρίτερα, η Paramount είχε πετάξει κάτι σα πετσέτα, ανακοίνωσε πως το άνοιγμα του Μαχητή της στις 10 Δεκεμβρίου (και απέναντι στον Τουρίστα της Sony) θα είναι περιορισμένο, και μετακίνησε την ευρεία διανομή για μια βδομάδα μετά.

Δεν είναι και κάνα βιομηχανικό μυστικό βέβαια πως το Hollywood μάλλον αδιαφορεί πια για οσκαρικές δόξες, εφόσον αυτές δεν έρχονται μόνες τους. Οι σχετικές καμπάνιες απορροφούν προϋπολογισμούς μέχρι και κάποιων εκατομμυρίων δολαρίων, η παγκόσμια κρίση επηρέασε αρκετά και τον κινηματογράφο, και κυριότερα, τα είδη που κάνουν (πιο) αδύναμα τα γόνατα των παπούδων της Ακαδημίας, τα μεγάλα δράματα, είναι.. μεγάλα δράματα και στα ταμεία τα τελευταία χρόνια, οι καιροί άλλαξαν γενικότερα και οι καιροί απαιτούν ψυχαγωγία light ειδικότερα. Πιο χαρακτηριστικά πέρσι η Paramount δε βλεφάρισε προτού στείλει το Shutter Island (2010) και τον Martin Scorsese εκτός εποχής βραβείων, για να καλύψει τρύπες στους ισολογισμούς της και να γλιτώσει ταυτόχρονα τα έξοδα κύρους, και ακόμα χαρακτηριστικότερα, αυτό το project με τον Mark Wahlberg στον κεντρικό ρόλο, χρειάστηκε να περάσει χρόνια μετρήματος των εμπορικών του μούσκουλων προτού πάρει μια ευκαιρία να αποδείξει την αξία του σε καμιά σκοτεινή αίθουσα.

Υποψήφιος για César πρωτοεμφανιζόμενου με το ντεμπούτo του, το Nord (1991), κσι μερικά χρόνια αργότερα για ταινία, σκηνοθεσία και σενάριο με το Le Petit Lieutenant (2005), ο Xavier Beauvois πήγε στις Κάνες τον περασμένο Μάη, για να δοκιμάσει για δεύτερη φορά την τύχη του με το Χρυσό Φοίνικα, μετά τη βράβευσή του απ’ την επιτροπή, για το N'oublie Pas que tu Vas Mourir (1995), μισή δεκαετία πριν. Στο μεγάλο βραβείο δεν έφτασε, γύρισε όμως στο Παρίσι με το buzz του φαβορί, το Grand Prix του φεστιβάλ απ’ την επιτροπή, την αίγλη ενός απ’ τους πιο συζητημένους τίτλους του διαγωνιστικού και την κριτική αναγνώριση που χρειαζόταν, για να φτάσει πριν μερικές ημέρες να αποτελέσει την επίσημη πρόταση της Γαλλίας για τα ερχόμενα Όσκαρ.

Το φεστιβαλικότερο φεστιβάλ του πλανήτη έκλεισε ξημερώματα της Δευτέρας τις πόρτες του έχοντας επιβεβαιώσει την επιστροφή της κινηματογραφικής παραγωγής, και όχι μόνο επειδή το κοινό του βρήκε για να βραβεύσει ταινία με πολλά μεγάλα ιπτάμενα παλιάς κοπής οσκαρικά βελάκια να τη δείχνουν. Το King's Speech του Tom Hooper, ταινία εποχής του αναπάντεχου Βρετανού βασιλιά Γεωργίου του 6ου που παρουσιάζει τη προσπάθειά του να εμπνεύσει τους υπηκόους του πριν τον Β' Παγκόσμιο, κέρδισε το μεγαλύτερο από τα βραβεία κοινού, αλλά ο μεγαλύτερος πρωταγωνιστής της διοργάνωσης ήταν οι αγοραπωλησίες που μάλλον ξεθέωσαν τους επιχειρηματίες περισσότερο από τους μανιασμένους κινηματογραφόφιλους που τρέχαν να προλάβουν και τις 246 ταινίες του προγράμματος.

Δεύτερος στις ψήφους μανιασμένων και μη, ο First Grader του Justin Chadwick, ένας 84χρονος Κενυάτης που παλεύει να μορφωθεί, είχε μεν κι αυτός μια πραγματική ψυχοτονωτική ιστορία να αφηγηθεί αλλά κάτι ηπείρους ταπεινότερη, οπότε η κατάληξή του ήταν λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη πριν του αγοράσει τα δικαιώματα η National Geographic. Στο μάλλον αδύναμο φέτος Midnight Madness, τα σταμπαρισμένα από τη Cadillac δημοκρατικά βραβεία πήγαν σε Stake Land και Fubar II, μια indie βαμπιροπαραγωγή του Larry Fessenden που δε συγκίνησε και κανέναν παρά τον αναμενόμενο επαγγελματισμό της, και μια συνέχεια cult καναδικής παραγωγής του 2002 που συγκίνησε τους beer trunk humpers που τη περίμεναν. Στα ντοκιμαντέρ, στάμπα επιδοκιμασίας πήραν το Force of Nature: The David Suzuki Movie που μπορεί να υποψιάστηκες ήδη ότι αφορά τον περιβαλλοντιστή David Suzuki και το Nostalgia de la Luz που είχε παίξει εκτός συναγωνισμού στις Κάνες, ενώ κριτική αναγνώριση χωρίς σφραγίδα πολυτελείας έλαβαν από τη FIPRESCI τα L'Amour Fou και Beautiful Boy.

Παράλληλα με το γράψιμο του σεναρίου της επόμενης ταινίας μου, Η Πόλη μιας Νεκρής Γυναίκας, μελετούσα τα έργα μεγάλων και μοναδικών σκηνοθετών: έργα που είχα γνωρίσει στην εφηβική μου ηλικία, έργα κλασικών δημιουργών, που άλλαξαν για πάντα στη συνείδησή μου, το τι σημαίνει ποιοτικός και εγκεφαλικός κινηματογράφος. Κινηματογράφος σαν αυτόν του Michelangelo Antonioni, του Ingmar Bergman, του Robert Bresson, του Luis Buñuel, του Sergei Eisenstein, του Howard Hawks, του Shôhei Imamura, του Fritz Lang, του Andrei Tarkovsky, του Jean-Luc Godard και άλλων σπουδαίων δημιουργών.

Αν το Capitalism: A Love Story (2009) του Michael Moore, ήταν η πιο άμεση αντίδραση στο παγκόσμιο ντόμινο που έβαλε σε κίνηση η κατάρρευση του οικονομικού συστήματος στην Αμερική, και ως τέτοια, παρουσιάστηκε με τη σπιντάτη αισθησιακότητα που έχει ανεβάσει τον δημιουργό της στις κορυφές των αφυπνιστών των μαζών, το Inside Job (2010) του Charles Ferguson, μολονότι μερικά χρόνια καθυστερημένο, φαίνεται να είναι η διεξοδικότερη, αναλυτικότερη, σαφώς τεχνοκρατικότερη, αλλά εξίσου ευανάγνωστη επαναφορά του θέματος, που απ’ την πρώτη της αποκάλυψη πριν μερικούς μήνες στις Κάνες, έχει δείξει ότι μπορεί να φτάσει εκεί που δεν τα κατάφερε να (ξανα)πάει ο Moore: στην πεντάδα κι ύστερα στην κορυφή, των ερχόμενων Όσκαρ.