Ταινία με μεγάλη φεστιβαλική πορεία από το Γενάρη όταν και έπαιξε στο Sundance, το Blue Valentine (2010) του Derek Cianfrance έχει από τη Παρασκευή trailer να το εκπροσωπεί στα διαδίχτυα, στη θέση κάποιων clip που το συνόδευαν για μήνες, όσο μπαινόβγαινε στα οσκαρικά προγνωστικά. Το trailer εμφανίστηκε λίγες ώρες αφότου οι Weinsteins διέρρευσαν πως η MPAA έβγαλε τη ταινία ακατάλληλη, και στο τέλος μιας βδομάδας κατά την οποία το σχετικό (NC-17) rating έφαγε απανωτές επιθέσεις με αφορμή τα 20χρονά του γενέθλια. Κι αν πίστευες πως μόνο μέχρι εκεί ξέρουν να παίζουν το παιχνίδι της δημοσιότητας τα πρώην αφεντικά της Miramax, συμπλήρωσε πως σε όλη τη διάρκεια της ίδιας βδομάδας η Michelle Williams εμφανίστηκε και στο τελευταίο blog του πλανήτη σαν το τελευταίο άτομο στον πλανήτη που δεν είχε ακόμα ντυθεί Marilyn Monroe, με αφορμή φωτογραφίες από τη παραγωγή και τα γυρίσματα της My Week with Marilyn (2011), μιας ταινίας της Weinstein Company φυσικά.

Τελευταίο από τα θεωρητικά φιλόδοξα οσκαρικά φιλμ του 2010, το The Way Back (2010) του Peter Weir εμφανίστηκε διαδιχτυακά τη Παρασκευή με ένα τρόπο που μάλλον αντανακλάει και τις πραγματικές του βραβειακές δυνατότητες, με κακής ψηφιακής ποιότητας trailer στις σελίδες του Guardian.

Πίσω στα 50s, κάποιος Sławomir Rawicz, πολωνικής καταγωγής, κυκλοφόρησε στη Βρετανία βιβλίο με τίτλο The Long Walk, όπου εξιστορούσε το πως δραπέτευσε μαζί με άλλους έξι από στρατόπεδο εξόριστων στη Σιβηρία, και το πως φτάσανε όλοι μαζί στην Ινδία, περπατώντας 6μισι χιλιάδες χιλιόμετρα, μέσα από την έρημο Γκόμπι και τα Ιμαλάια.

Αφού ξόδεψε κάποια χρόνια με ροζ κορμάκια και άσπρα φτεράκια σαν ο καλύτερος φίλος των μικρών κοριτσιών για λογαριασμό της Disney και της Fox, ο Dwayne Johnson επιστρέφει το Νοέμβρη στις μικρομεσαίων φιλοδοξιών ταινίες δράσης, και φαίνεται να μπορεί να δώσει στη CBS Films τη πρώτη της επιτυχία στα αμερικάνικα ταμεία. Σε πρώτη ματιά, το Faster (2010) που κυκλοφόρησε το κοκκινοκόρδελό του trailer πριν καναδυό μέρες, μοιάζει μία ακόμα από τις σκληρές ιστορίες σκληρής εκδίκησης για σκληρή δολοφονία σκληρού συγγενή σκληρής οικογένειας, μια ταινία όπου ο πρωταγωνιστής αποφεύγει τις πολλές ατάκες γιατί ότι και να ξεστομίσει ψοφάς πια στα γέλια, μια παραγωγή τηλεοπτικών προδιαγραφών που δε πάει κατευθείαν στο DVD επειδή καλογυαλίστηκε από σχετικά μεγαλύτερο προϋπολογισμό, όπως και οι υπόλοιπες της νέας και αισιόδοξης εταιρείας του CBS. Σε δεύτερη ματιά.. δε βλέπεις και τίποτα πολύ διαφορετικό, εκτός από τα ονόματα των χαρακτήρων του καστ, Driver, Cop, Killer, Mother, Stripper, Stripper, Stripper και Exotic Dancer, που παραπέμπουν στον Driver (1978) του Walter Hill, μάλλον για να δηλώσουν το ίδιο, χωρίς φρουφρού κι αστεία, στιλ κινηματογράφισης που μπορούν να εκτιμήσουν οι φίλοι του είδους.

Εκείνο με τον Ryan Reynolds που προσπαθεί να δραπετεύσει από ένα φέρετρο.

Φρουτολάγνος βαδιζομανής και μοναχικός συγγραφέας, περπατάνε στα κρυφά οπωροφόρα της Αθήνας, απολαμβάνοντας τους χυμούς της πόλης.

Λευκή σελίδα μετακομίζει σε επαρχιακή πόλη, όπου λαμπυρίζοντα δρακουλίνια και τεστοστερονωμένα λυκανθρωπάκια αρχίζουν να σφάζονται για χάρη της, αμέσως και μέχρι να βρέξει δαχτυλίδια. Αλήθεια.

Επιθεωρητής αναστολών στην τελευταία του υπόθεση πριν τη σύνταξη, προσπαθεί ν’ αποφασίσει αν θ’ αφήσει ελεύθερο εμπρηστή, με γυναίκα που βάζει φωτιές σε μπατζάκια.